[Fic Reborn] CR - The Lost Memory

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2

-   2   -

            ...คำสัญญานั้นก็ไม่ต่างอะไรไปจากลมปาก ที่จะพูดพล่อย ๆ ออกมาก็ได้

            ...เปรียบดั่งสายลมที่พัดผ่านเข้ามาในหน้าร้อน สายฝนที่ตกลงมาท่ามกลางทะเลทราย

            ...ที่ชอบมาหลอกให้เราระเริงใจ ...เพียงแต่สุดท้าย

            ...ก็จากไปได้ง่าย ๆ อยู่ดี

            หญิงสาวผมดำแอบสะกดรอยตามผู้ชายกับผู้หญิงผมบลอนด์ทองเข้าไปในป่า จนกระทั่งพบกับบ้านไม้หลังเล็ก ๆ หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางป่า

            ...แล้วคราวนี้เธอจะเอาอะไรมาอ้างดีล่ะเนี่ย ?

            ...อ๊ะ ! จริงสิ เจ้าอิเอมิสึหน้าโง่นั่นมันให้จดหมายเข้าร่วมการประชุมงี่เง่านั่นมานี่นา

            ...ชักจะคิดออกแล้วไงว่าจะทำยังไงต่อไปดี

            หญิงสาวรอจนกระทั่งทั้งสองคนเดินเข้าไปในบ้าน แล้วรออีกสักพักถึงเดินเข้าไปหยุดอยู่หน้าประตูไม้ ก่อนจะเคาะเบา ๆ

            “...มาแล้ว ๆ” เสียงผู้ชายที่เธอคุ้นหูดังขึ้นจากภายในบ้าน ก่อนจะสบถเบา ๆ ที่เธอพอจะจับใจความได้ว่า ‘อะไรกันนักกันหนา’ โคโรเนโล่เปิดประตูผลัวะออกมา ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อคนที่เขาเห็นไม่ใช่ใคร แต่เป็นผู้หญิงที่เขาเพิ่งจะเจอเมื่อกี้นี้ “...เธออีกแล้วหรอเว้ยเฮ้ย ?”

            “...คราวนี้ฉันมาประชุมนะ” ร่างบางพูดพลางยื่นกระดาษแผ่นบางไปตรงหน้าของชายหนุ่มผมบลอนด์ทองธรรมชาติ

            แต่โคโรเนโล่ยังคงขมวดคิ้วต่ออย่างไม่เข้าใจ “มีประชุมแล้วจะมาบอกฉันทำไมล่ะเนี่ยเว้ยเฮ้ย ? ทำไมไม่ไปนอนที่โรงแรมของรีสอร์ทซะล่ะ”

            “...ก็คือว่าฉันอยากจะนอนที่นี่”

            “อะไรของเธอเนี่ยเว้ยเฮ้ย ?” โคโรเนโล่ยังคงขมวดคิ้วต่อ “แล้วถ้าเกิดว่าฉันบอกว่า ‘ไม่ได้’ ล่ะ”

            รัลแสยะยิ้มออกมาเล็ก ๆ “...ไม่รู้หรอว่าฉัน ‘ใหญ่’ น่ะ ?”

            ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย “...ทำแบบนี้ฉันก็ลำบากสิเธอ”

            แต่ก่อนที่รัลจะทันได้ถามว่า ‘ลำบากบ้าบออะไร’ ก็มีเสียงหวานใสที่เธอรู้สึกไม่ค่อยดีด้วยกับเจ้าของเสียงสักเท่าไหร่ดังขึ้นข้างหลังชายหนุ่ม “...ผู้หญิงคนนี้อีกแล้วหรอคะ ?”

            ชายหนุ่มผายมือไปทางร่างบางผมบลอนด์ก่อนจะแนะนำตัวหญิงสาวเนือง ๆ “นี่เอมิเลีย ลอฟแมน ส่วนเอ็ม ผู้หญิงคนนี้ชื่อว่า รัล มิลจิ”

            “แล้วสรุปว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนรู้จักของคุณหรอคะ ?” เอมิเลียถามเสียงหวานอีกครั้งให้ชายหนุ่ม แต่กลับตวัดดวงตากลมโตมาเขม่นมองหญิงสาวที่ยืนอยู่แทน

            “...เปล่าหรอก เขาแค่ ...เป็นแขกน่ะ” ชายหนุ่มพูดตอบ มองมาทางร่างบางอย่างไม่ค่อยแน่ใจในคำตอบที่ตัวเองพูดมาสักเท่าไหร่

            รัลหลุบดวงตาสีแดงเข้มของตัวเองลงต่ำ ...แขกอย่างนั้นหรือ ?

            ...ฉัน ...เป็นได้เพียงแค่ ‘แขก’ สำหรับนาย

            ...อย่างนั้นหรอ ?

            “เอ๋ ? ถ้าเป็นแขกแล้วทำไมไม่ไปนอนที่โรงแรมซะล่ะคะ ?” ประโยคนั้นดูเหมือนจะพูดกับรัลด้วยความสุภาพ ...ถ้าไม่นับสายตาเหยียด ๆ แบบนั้นล่ะก็นะ

            “...งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวไปโทรเช็คทางนั้นก่อนแล้วกันนะ” ชายหนุ่มพูดพลางแกะมือของเอมิลี่ที่เกาะแขนตัวเองออกด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ “ขอตัวก่อนนะ” ชายหนุ่มหันมาพูดกับรัล

            รัลกับเอมิเลียยืนอยู่ด้วยกันเงียบ ๆ สักพัก ก่อนที่หญิงสาวผมบลอนด์จะเปิดประโยคขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน “...นี่เธอ”

            “...?”

            “เธอ ...มีความสัมพันธ์อย่างไรกับโคโรเนโล่กันแน่ ?” เอมิเลียพูดขึ้นก่อนจะปรายตามองรัลด้วยสายตาไม่ชอบใจ

            “...” รัลอึกอักเล็กน้อย หน้าขึ้นสีแดงจาง ๆ “ก็ ...เพื่อนกัน”

            “หรอ” เอมิเลียแค่นหัวเราะออกมา ก่อนใช้ตาสีฟ้าคู่เดิมจิกกัดหญิงสาวอีกรอบ “...แต่ท่าทาง ‘บางอย่าง’ จะเกินคำว่าเพื่อนไปไกลซะแล้วมั้ง ?”

            “อะ เอ่อ” ร่างบางก้มหน้า เหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่จับผิดได้

            “ฮึ” เอมิเลียพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกเป็นเชิงดูถูกและหยามเหยียด ซึ่งมันทำให้รัลหน้าขึ้นสีจัดอีกครั้งด้วยความอายเกินบรรยาย “...ฉันก็ไม่ได้สนใจความสัมพันธ์ของเธอกับโคโรเนโล่สักเท่าไหร่หรอกนะ เพราะว่าโคโรเนโล่น่ะ...”

            “...”

            “...ความจำเสื่อม”

            “....!!?”

            “...เขาความทรงจำขาดหายไปจากตอนที่เขาโดนยิงเข้าที่กระดูกสันหลังเมื่อหกเดือนก่อน” เอมิเลียเว้นช่วงสักพัก แล้วเริ่มพูดต่อ “เขาสลบไปเกือบเดือนก่อนที่จะฟื้นขึ้นมา ทำเอาคนในฐานทัพเป็นห่วงกันแทบแย่”

            “...” รัลยังคงอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

            “...และตอนนี้ฉันก็เป็นแฟนเขาแล้ว” เอมิเลียพูดขึ้น พยายามที่จะสังเกตสีหน้าของรัลที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ “เพราะฉะนั้นถึงเธอจะพยายามที่จะทำให้ความทรงจำของเขากลับมาแล้วจะบอกความในใจของเธอออกไปมันก็ไร้ประโยชน์”

            “...”

            “...นี่เอมิลี่ และก็เอ่อ ...รัล ทางนั้นเขาบอกมาแล้วล่ะ” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นจากทางที่เขาเพิ่งจะเดินจากไปสักพักได้ “สรุปว่ารัลเข้าไปเช็คอินที่โรงแรมไม่ทัน ตอนนี้ห้องก็เลยเต็มหมดแล้ว”

            “...คะ ? ถ้าอย่างนั้นผู้หญิงคนนี้จะไปนอนที่ไหนล่ะ ?” เอมิเลียพูด แสร้งทำน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจรัลที่ตอนนี้ยังคงเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร

            “...ข่าวร้ายก็คือยัยนี่จะต้องมาพักที่บ้านของพวกเราประมาณ 1 เดือน หลังจากประชุมและอบรมเสร็จน่ะ” โคโรเนโล่ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่รัลที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่ “รัล เข้ามาในบ้านเถอะ เออ เธอด้วยเอมิเลีย”

            หญิงสาวผมบลอนด์ชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยที่ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวผมเข้มก่อนชื่อเธอ แต่พอมองไปที่รัลที่เอาแต่ก้มหน้าเมื่อกี้รอยยิ้มเยาะก็ผุดขึ้นที่มุมปากอีกครั้ง

            ...สมน้ำหน้า

            “...รัล เป็นอะไรหรือเปล่า ?” ชายหนุ่มถาม พยายามที่จะยื่นมือเข้าไปแตะตัวหญิงสาว แต่เอมิเลียก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

            “อ๊ะ ! ปล่อยเธอไว้ตรงนี้ก่อนก็ได้นะโคโรเนโล่” เอมิเลียพูด น้ำเสียงยังคงไม่เลิกเสแสร้งทำเป็นสงสาร “เธอคงลำบากใจที่จะต้องมาอยู่ร่วมกับพวกเราในบ้านหลังเล็ก ๆ แบบนี้น่ะจ้ะ”

            คำพูดของเอมิเลียทำเอาโคโรเนโล่โกรธเล็กน้อย “งั้นก็ปล่อยเธอเอาไว้แบบนี้ล่ะเอ็ม เราเข้าไปในบ้านกันเถอะ” ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

            หญิงสาวผมบลอนด์ยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินเข้าบ้านตามหลังชายหนุ่มไป

            ทันทีที่ทั้งสองคนเดินเข้าไปในบ้านแล้ว รัลจึงเงยหน้าขึ้น แววตาสีเข้มลึกสะท้อนความเจ็บปวดที่อยู่มากมายภายในใจออกมา

            ...ทั้ง ๆ ที่เธออยากจะเข้าไปตบปากยัยนั่นให้บวมจนกินข้าวไม่ได้

            ...ทั้ง ๆ ที่เธออยากจะบอกถึงความสัมพันธ์ที่ชัดเจนของเธอกับเขา

            ...แต่เธอก็ทำไม่ได้ เพราะแม้แต่ในใจลึก ๆ เธอยังคงไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำ

            ...ไม่แน่ใจเลยว่า ‘เธอ’ อยู่ในฐานะอะไรของ ‘เขา’ กันแน่

            ...กลับมาจำเรื่องของเราให้ได้สิโคโรเนโล่ ...แล้วบอกฉันให้ชัดเจน

...ถึงความสัมพันธ์ของ ‘เรา’ เสียที

20.05 @ 6/09/54

I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)