MY STORY IS A LIE (P.1)

ลำดับตอนที่ #4 : MY STORY IS A LIE::CHAPTER TWO

  

MY STORY IS A LIE:: CHAPTER TWO

ฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องของเจนัวหลังจากที่ข่มตานอนไม่หลับทั้งคืนจนกระทั้งเช้า การที่ฉันมีคีย์การ์ดคอนโดฯ ของเขามันเลยไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่จะตามหาตัวผู้หญิงคนเมื่อคืนเจอ

....และถ้าฉันเดาไม่ผิดคงจะยังนอนกกกันอยู่บนเตียงเลยล่ะมั้ง!

ผิดคาดนิดหน่อยที่ยังไม่ทันจะได้เดินเข้าไปถึงตัวห้องนอนของเขาก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนกอดอกรออยู่แล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวหล่อนมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวเกาะอกอยู่ เสียงน้ำไหลที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องด้านหลังทำให้ฉันรู้ว่าเจนัวกำลังอาบน้ำ ส่วนแม่นี่ก็คงจะรู้ว่ายังไงฉันก็ต้องมาถึงได้มายืนกอดอก เชิดหน้า อกชูคอรอฝ่ามืออยู่แบบนี้!!

“แหม... ตื่นมาแต่เช้าแบบนี้แสดงว่าเมื่อคืนคงนอนฝันดีมากเลยสินะ เอ๊ะ... หรือว่าไม่ได้นอนกันแน่ ฮึ! J” เสียงดัดจริตเปล่งๆ ของผู้หญิงตรงหน้าทักขึ้น

“หน้าด้าน!”

ฉันตวัดสายตามองหล่อนก่อนจะต่อว่า ซึ่งยัยนั่นก็ยิ้มรับด้วยใบหน้าชื่นบานแบบไม่ยี่หระกับคำด่าของฉันเลยแม้แต่น้อยนิด

ฉันเริ่มจำได้ลางๆ แล้วล่ะว่าเคยเจอหน้ายัยนี่ที่ไหน ใช่... ตอนไปออกงานสังคมกับเจนัวเมื่อสามวันก่อน! ถ้าจำไม่ผิดเธอกำลังเป็นดาวรุ่งดวงใหม่ของวงการนางแบบเลยนี่

บอกฉันทีว่าฉันควรจะรู้สึกตื่นเต้นมั้ยที่กำลังจะได้ตบซุปเปอร์โมเดลชื่อดังของเมืองไทยน่ะ!

 “แหมๆๆ ใครจะเหมือนแกล่ะ ร้ายขนาดนี้แล้วยังคุมแฟนตัวเองไม่อยู่เลย สงสัยเห็นทีจะไม่มีน้ำยา...อุ้ย! พูดผิด ....เค้าเรียกว่าไม่มีปัญญามากกว่า!!”

“อย่างน้อยฉันก็มีปัญญาหาแฟนเองไม่ได้ไปร้องขอเศษเดนจากใคร!!”

“ฉันก็ไม่ได้ร้องขอเขาจากแกนี่ แถมยังได้มาง่ายซะด้วยสิ J”

“ตอนนี้ฉันว่าอย่างเธอไม่ใช่แค่ตอแหลแล้วล่ะ ทั้งหน้าด้านกับร่านเลยต่างหาก!!”

“เฮอะ! ถ้าไม่ด้านแล้วจะได้ผัวแกเหรอ?!”

ไม่รู้ว่าฉันกระโจนเข้าไปกระชากหัวยัยปากดีที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบโดนตบหน้ากลับ และนั่นยิ่งทำให้ฉันหน้ามืดเข้าไปหนักกว่าเดิม!  ฉันโยนกระเป๋าสะพายใบเฉียดหลักหมื่นทิ้งก่อนจะกระโจนเข้าไปกระชากผมยัยนางแบบสุดร่านตรงหน้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันตั้งใจดึงโคนผมแล้วจิกเล็บลงบนหนังหัวเต็มแรง ทำเอายัยนั่นแหกปากร้องลั่นแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นพยายามจิกแกะมือของฉันที่กระชากผมของหล่อนอยู่ออก แต่เพราะฉันแต่งตัวอยู่ในสภาพที่พร้อมมากว่า เธอเลยเสียหลักล้มลง ฉันถือโอกาสนั้นขึ้นคร่อมก่อนจะเงื้อมือขึ้นแล้วตบใบหน้าเนียนขาวนั่นเต็มแรงไปหลายฉาด

“ร่านนักใช่มั้ย หะ!?”

เพี๊ยะ!!

“อีบ้า!!” เสียงแหลมสบถด่ากลับมา

เพี๊ยะ!

“เธอสิอีบ้า!!” ฉันตบปากยัยนั่นเต็มแรงอีกครั้งก่อนที่จะกระชากผมของหล่อนแล้วดึงให้ลุกขึ้นยืนลากให้เดินออกไปนอกห้อง

...ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอหรือฉันกันแน่ที่จะบ้า!

“อยากได้ผัวกี่คนก็แหกปากร้องหาเอาเองแล้วกัน ฉันจะถือว่าทำบุญสงเคราะห์ให้กับความร่านของเธอ แล้วก็จำเอาไว้ซะด้วยล่ะว่าเจนัวน่ะเป็นของฉัน!!”

ผลุบ!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”

ฉันผลักยัยนั่นกระเด็นออกไปนอกห้องโดยไม่ลืมที่จะดึงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ติดอยู่บนตัวหล่อนติดมือกลับมาด้วยก่อนที่จะรีบปิดประตูห้องทันที

ปัง! ตุบๆๆ!!

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!! ฉันบอกให้เปิด!! อีบ้า ฉันจะฆ่าแก!! เจนัวคะช่วยด้วยลินด้วย!”

‘เจนัวคะช่วยด้วยลินด้วย’ ให้ตายสิ! พูดแบบนี้แสดงว่าวอนฝ่ามืออีกหรือไง!? ยังจะมีหน้าเรียกเขาให้มาช่วยอีกงั้นเหรอ?!!

เขาน่ะ.... แฟนฉันนะ!!

 ฉันกำมัดแน่นข่มอารมณ์ที่พร้อมจะเปิดประตูไปกระชากยัยนั่นมาตบด้วยรองเท้าสนสูงอยู่ทุกเมื่อไว้ ในเมื่อเธอกล้าร้องขอความเห็นใจฉันก็จะตอบแทนมันอย่างสาสม! ฉันโยนผ้าเช็ดตัวที่ติดมือมาทิ้งอย่างขยะแขยงแล้วเดินไปคว้าโทรศัพท์ไร้สายที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กตรงมุมโซฟาขึ้นมาโทรเรียกรปภ.

ถ้าพรุ่งนี้ข่าวพาดหน้าหนึ่งว่า ‘นางแบบชื่อดังเปลือยอกขึ้นคอนโดฯ แย่งแฟนชาวบ้าน’ คงเป็นข่าวครึกโครมน่าดู!!

“มีคนบ้ากำลังอาละวาดส่งเสียงโวยวายอยู่บนชั้นยี่สิบสอง รีบส่งคนมาลากตัวมันออกไปโยนทิ้งหน้าคอนโดฯ ก่อนที่ฉันจะฟ้องคุณลุงภาษิตว่าพนักงานรปภ.ของที่นี่ทำงานสะเพร่าแค่ไหน!!” พูดจบฉันก็วางสายไปทันทีโดยที่ไม่รอฟังเสียงตอบกลับใดๆ จากปลายสายทั้งสิ้น แค่ได้ยินคำขู่ว่าฉันจะฟ้องใครก็คงรีบกุลีกุจอมาลากตัวยัยนั่นออกไปโยนทิ้งแล้ว!!

เหมือนว่าปัญหาทุกอย่างจะจบลงแล้วสินะ แต่ยังหรอก ...เพราะฉันยังไม่ได้เคลียร์กับเจนัวให้รู้เรื่องเลย! ฉันก้าวขาเดินกลับเข้าไปจะเปิดประตูห้องนอนของเจนัวแต่ดันเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเปิดประตูออกมาพอดี

คุณรู้มั้ยว่าวินาทีแรกที่ได้เห็นหน้าเขาฉันรู้สึกยังไง ...ฉันอธิบายความรู้สึกนั้นไม่ถูกเลยจริงๆ มันทั้งรัก ทั้งเกลียด แล้วก็แค้นที่เขาทำให้ฉันเสียใจได้มากขนาดนี้!

เพี๊ยะ!

ใบหน้าขาวของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าปรากฏรอยฝ่ามือแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ใช่... ฉันตบหน้าเขา มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ!?

“เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นสักที!! นายเคยเห็นว่าฉันมีตัวตนอยู่บ้างมั้ยเจนัว!?” ฉันตะโกนถามเขาทั้งน้ำตา ในขนาดที่เขากลับมองฉันด้วยสายตาเอือมระอา มันน่าเบื่อมากเลยสินะเจนัว ... มันคงเป็นภาพที่นายเห็นจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว

“........” เจนัวไม่สนใจที่จะตอบแต่กลับเดินผ่านเลยฉันที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าไปอย่างไม่แหยแสซะด้วยซ้ำ!

“มันจะมากเกินไปแล้วนะเจนัว!!!” ฉันรีบเดินไปคว้าแขนเข้าเอาไว้หมายจะหยุดเขาให้ได้ แต่เปล่าเลย เขาสะบัดมือฉันทิ้ง!!

“อย่าทำให้ฉันโมโหนะน้ำขิง!”

“ทำไม นายจะตบฉันงั้นเหรอ!?”

“ฉันทำแน่ถ้าเธอยังไม่หยุดหาเรื่อง!!”

“!!!!”

ฉันจุกอกเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก คำพูดของเขามันไม่ได้ต่างอะไรไปจากฝ่ามือหนาที่ตบหน้าฉันจนชาไปแล้วเลย ไม่ได้ต่างเลยจริงๆ!!

“ใครกันแน่ที่หาเรื่อง?! นายไม่ใช่เหรอที่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นก่อน!!”

“มองดูตัวเองสิน้ำขิง! สภาพเธอตอนนี้มันไม่ได้ต่างจากหมาบ้าเลย!!”

“ใช่! ฉันมันหมาบ้า! แล้วที่บ้าไม่ใช่เพราะนายเหรอ!!!”

“เพราะตัวเธอเองต่างหาก! ถ้าเธอหัดเชื่อใจใครเป็นนอกซะจากตัวเธอเองได้มันคงจะดี!”

“นายจะให้ฉันเชื่อใจนายได้ยังไงทั้งๆ ที่ฉันก็เห็นอยู่เต็มตาว่านายทำอะไร!!”

“เธอเคยฟังเหตุผลเหรอน้ำขิง เคยฟังคำอธิบายอะไรมั้ย!?!”

“คำแก้ตัวล่ะสิไม่ว่า!!” ฉันตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“ก็เพราะแบบนี้ไง!” ส่วนเขาเองก็สวนกลับทันควัน แววตาของเจนัวอ่อนลง ...เขามองฉันอย่างเหนื่อยใจ ไม่สิ... มันเหมือนกับว่าความรู้สึกทั้งหมดของเขาตอนนี้กำลังจ้องมองมาที่ฉัน แววตาที่สะท้อนหลากความรู้สึก ทั้งเหนื่อยใจ ผิดหวัง ไม่เข้าใจ เอือมระอา!

มันควรเป็นสายตาของฉันที่มองเขาไม่ใช่เหรอ!? แต่ทำไมมันกลายเป็นว่าเขากลับมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ล่ะ!!!

“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้นะเจนัว!!” ฉันตวาดเสียงดังแล้วเดินเข้าไปผลักอกเขา ร่างสูงเซไปตามแรงผลักเพียงเล็กน้อย แต่ก็ยังมองฉันด้วยสายตาแบบเดิมไม่เปลี่ยน ฉันไม่ชอบให้เจนัวมองฉันด้วยสายตาแบบนี้! สายตาเหมือนที่คนอื่นๆ มองว่าฉันเป็นผู้หญิงร้ายกาจ... จะเป็นใครก็ได้ที่มองฉันแบบนั้นแต่ต้องไม่ใช่เขา!!

“ฉันบอกว่าอย่าไง!!” ฉันเริ่มวีนแตกและใช้มือทุบตีหน้าอกกว้างของเจนัวอย่างไม่ยอมแพ้ แต่เขาก็รวบมันไว้ด้วยมือข้างเดียวอย่างง่ายดาย

“คนอย่างเธอไม่สมควรจะมีใคร เพราะอะไรรู้มั้ย ...ก็เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง!!” เจนัวสะบัดฉันทิ้งก่อนจะเดินออกไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามองเลยด้วยซ้ำ

ฉันทรุดตัวลงฮวบร้องไห้อยู่กับพื้นอย่างนั้นราวกับคนบ้าเสียสติ ทำไมเขาถึงไม่เคยรู้สึกเห็นใจฉันบ้างเลยนะ ความเห็นใจที่ฉันต้องการจากเขา ....ไม่ใช่จากพี่คิม พี่เหม หรือว่าอีสเตอร์ ไม่ใช่จากคนอื่น

แต่เป็นเขา ....แค่เขาคนเดียว เจนัว