{'the.SF*#♥} 4minute 2ne1 b2st mblaq bigbang =yaoi,yuri=

ลำดับตอนที่ #4 : 'the.SF#'JoonThun' :} L'Amour Accident

L'Amour Accident
Couple: JoonThun
Author: llLiGll
Rate: PG-12
-------------------- -

 

 

 
“ มีร์ เป็นอะไรวะ ”
ซังฮยอนทักเพื่อนซี้ด้วยคำถาม ด้วยเพราะเห็นเจ้าตัวนิ่งเงียบมาตั้งแต่เช้าแล้ว
ไม่ใช่อาการปกติของชอลยงผู้นี้เลยสักนิด ทั้งๆที่แต่ก่อนออกจะคึกคักเฮฮา
เอ๊ะหรือว่าวันนี้จะมีเซอร์ไพรส์?
ผิดคาด ชอลยงลากซังฮยอนลงมาที่ม้านั่งก่อนจะปล่อยเสียงร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร

“ ฉันแอบรักฮโยมินนูน่ามาหลายปี แต่เพิ่งรู้เมื่อกี้เองว่าเขามีคนที่ชอบแล้วอ่า ฮื่อออ T[]T”

“ อย่าเศร้าไปเลย ผู้หญิงสวยๆน่ะ ไม่ตายก็หาใหม่ได้ ”
เอ่ยปลอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงร้อนรน สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาหลายครั้ง
ซังฮยอนมัวแต่พะวงว่าจะขึ้นรถประจำทางคันสุดท้ายไม่ทันน่ะสิ!

“ เอ่อ..มีร์...ฉันคงต้องปะ...”

“ ธัน นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยว่ะ ตอนเศร้าก็มาอยู่เป็นเพื่อน ซึ้งใจจริงๆ ”
เจอประโยคนี้เข้าไปเป็นใครก็ต้องจุกครับ
เห้อ~อยู่ก็อยู่ ขึ้นแท็กซี่กลับก็ได้(เปลืองเงินชะมัด)




“ จุนคะ ดูนั่นสิน่ารักจังเลย ” ดาวโรงเรียนมัธยมชื่อดังใจกลางเมืองโซลดูเปล่งประกาย
ยามเดินเลือกซื้อของภายในห้างสรรพสินค้าเคียงข้างกับชายหนุ่มหุ่นนักกีฬาผู้แสนสง่างาม
ทั้งคู่ดูสมกันราวกับภาพวาดชิ้นเอก อดไม่ได้ที่คนสัญจรไปมาจะเหลียวหลังหันมามอง
ติดอยู่ที่สีหน้าของชายหนุ่มที่เจ้าหล่อนเดินมาด้วยกลับเฉยเมย
ราวกับไม่ยี่หระต่อความต้องการของหญิงสาวสักเท่าไหร่

ใช่แน่ๆ ผู้หญิงคนนั้นคือรุ่นพี่ฮโยมิน ดาวโรงเรียนที่มีร์หลงรักและอีกคนก็คงเป็นคู่รักของเธอ
ซังฮยอนคิดถูกที่บังเอิญอยากเดินเที่ยวห้างก่อนกลับบ้านจนได้เจอคู่รักคู่นี้ ดีล่ะ!
ในเมื่อคนพวกนี้ทำให้เขาต้องพลาดรถประจำทาง ต้องเจียดเงินเก็บมาจ่ายค่าแท็กซี่แสนแพง
ไหนจะต้องนั่งฟังเจ้าเพื่อนบ้ารำพึงรำพันถึงฮโยมินนูน่าอีก
ถ้าวันนี้ไม่ได้ระบายออก เขาคงต้องคลุ้มคลั่งเป็นแน่!!

“ นี่เธอ มาแย่งอะไร ของๆฉัน ” เสียงของเจ้าชายปลาหมึกที่ติดจะแหลมนิดๆดังออกมาลั่นฮอล์
ขาเรียวยาวสาวไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวลีจุน อีกทั้งมือขาวๆยังเลื่อนขึ้นไปเกาะแขนชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้าย
ราวกับคนที่สนิทสนมกัน ลีจุนเบิกตากว้าง แปลกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
แต่ไม่ถึงกับตกใจ คิดว่าตนควรรอดูสถานการณ์ไปก่อน

“ พี่ลีจุน นี่ใครคะ?!? ” ฮโยมินเค้นหาคำตอบจากคนรัก
ด้วยน้ำเสียงที่ปิดบังความโกรธไว้ไม่มิด

“ ...มะ... ” ชายหนุ่มกำลังจะตอบว่าไม่รู้ แต่ถูกนิ้วเรียวยาวของเด็กหนุ่มตรงหน้า
ยกขึ้นแตะริมฝีปากของเขาแผ่วเบา ปิดกั้นคำปฎิเสธ

“ จุ๊ๆ ธันยังไม่อยากให้เปิดเผยเรื่องของเราตอนนี้ ถึงแม้พี่ลีจุนจะอยากให้ธันเป็นแฟนก็เถอะ ”
ซังฮยอนขยิบตาหวานๆให้ลีจุนหนึ่งทีก่อนที่จะหันไปมองจิกหญิงสาวที่กำลังเต้นเร่าๆด้วยความโมโห

ลีจุนเริ่มเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว เด็กหนุ่มคนนี้ต้องการให้เขากับฮโยมินแตกคอกัน
ลีจุนนึกสนุกกับแผนการของเด็กหนุ่มคนนี้ ยังไงเขาก็ไม่ได้รู้สึกชอบฮโยมินมากมาย
ถ้าจะพูดให้ถูกยิ่งไปกว่านั้นเขาก็แค่คบไปเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้นเพราะฮโยมินเป็นฝ่ายบอกรักเขาเอง
แต่กับเด็กหนุ่มคนนี้ลีจุนกลับรู้สึกหวานๆในอกอย่างบอกไม่ถูก

“ แก..แก....อ๊ายยย...ไม่จริงใช่ไหมคะจุน ” ฮโยมินแผดเสียงลั่น
หญิงสาวสลับสายตามองระหว่างลีจุนกับซังฮยอนอย่างไม่เชื่อสายตา
เวลาผ่านไปสักพักหล่อนยังไม่ได้คำตอบจากคนรัก ลีจุนกลับนิ่ง...
นิ่งเสียจนใบหน้าสวยประหนึ่งนางฟ้าของฮโยมินบัดนี้ปูดโปนราวกับปิศาจสาว
ด้วยความโมโหสุดขีดหญิงสาวหมุนตัวกลับ กึ่งวิ่งกึ่งเดินกระทืบเท้าอย่างเจ็บใจเดินไปจนลับตา


ซังฮยอนดีใจที่แผนสำเร็จ แต่ไม่คิดว่าจะง่ายดายขนาดนี้ ง่ายจนน่าแปลกใจ!
ช่วงวินาทีที่ดวงหน้าหวานกำลังหันไปหาชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้าย
แต่กลับโดนดึงให้เข้าไปอยู่ในมุมหลืบลึกด้านข้าง

“ เฮ้ย!! เล่นอะไรเนี่ย ” ซังฮยอนดิ้นพล่าน รับรู้โดย สัญชาตญาณว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย
ร่างบางพยายามลี้กายผ่านช่องแคบแต่ก็ไม่ทันอีกฝ่าย ลีจุนใช้มือยันกำแพงอีกฝั่งพลันเบี่ยงตัวมากั้นไว้

“ เราเป็นแฟนกันนี่นา ” ริมฝีปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์
จมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่แก้มใส ลากริมฝีปากผ่านมายังใบหู
ลมหายใจร้อนแผ่วถูกส่งผ่านไปยังหูบาง
เรียกอาการสั่นน้อยๆของร่างในอ้อมกอดได้อย่างดี

“ อี๋...ขนลุก ไปตามง้อแฟนตัวเองไป๊ ชิ่วๆ! ”
ซังฮยอนพูดไปแต่ดวงตายังคงปิดแน่น ไม่กล้าสบตาคนร้ายกาจตรงหน้า

“ ก็อยู่ตรงหน้านี้แล้วไง จะให้ไปตามที่ไหนล่ะ หืม? ” ลีจุนไม่รู้สึกเสียใจเลยที่เสียฮโยมินไป
กลับรู้สึกสนุกที่ได้ยั่วโมโหร่างเล็กนี้มากกว่า นานแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกเบิกบานใจอย่างนี้มาก่อน
เมื่อมองดูดีๆแล้วเด็กหนุ่มในอ้อมกอดของเขางดงามกว่าฮโยมินเป็นไหนๆ จมูกโด่งเป็นสัน
ริมฝีปากชมพูระเรื่อ แก้มเนียนสุกปลั่งที่พร้อมจะขึ้นสีทุกครั้งยามโกรธหรือเขินอาย แม้กระทั่งดวงตาคม
ที่สะกดให้เขาเผลอจ้องอยู่นาน รูปร่างที่ติดจะอ้อนแอ้นมากกว่ากำยำ
ถ้าจับมาแต่งชุดผู้หญิง เขาคงเชื่อสนิทใจ

โดยไม่ทันได้ตั้งตัว หมัดฮุคถูกเสยขึ้นมาใกล้สีข้างของชายหนุ่ม ลีจุนรับหมัดไว้ได้ทันท่วงที
“ ไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ ถ้าฉันเผลอเมื่อไหร่คงถูกเธอชกจนจุกแน่ ”
ลีจุนจับแขนทั้งสองข้างไขว้ไปทางด้านหลังของคนงามตรงหน้า
แล้วจึงใช้ปากกัดคลายปมเนคไทของเจ้าตัว รัดรอบข้อมือบาง

“ ฮึ้ยยย แกมันไอ้วิปริต ไอ้..อะ..อื้ออ ”เมื่อซังฮยอนรู้ตัวว่าตนสู้ไม่ได้จึงพ่นคำด่าออกมา
ยังไม่ทันที่จะพูดได้ดั่งใจคิดก็ถูกริมฝีปากหยักเข้าบดเบียดอย่างถือสิทธิ์
ช่วงชิงสัมผัสหอมหวานวัยแรกแย้มของเด็กหนุ่ม
จูบที่ร้อนแรงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานและเย้ายวนคล้ายต้องการจะปลอบโยนผู้ไม่ประสีประสา
ละลายอาการขัดขืนของร่างบางให้กลายเป็นโอนอ่อนลง
ยามที่ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก ซังฮยอนเผยอริมฝีปากบางเข้าหาชายหนุ่มเหมือนจะอ้อนว้อน
เผลอไผลไปกับสัมผัสอันเย้ายวนใจ ดวงตาปรือมีหยาดน้ำใสคลอเบ้าประหนึ่งลูกแมวที่แสนจะขี้อ้อน
น่ารักเสียจนลีจุนต้องให้รางวัลด้วยการมอบจุมพิตอันแสนหวานจนแทบขาดใจ
อากาศอันน้อยนิดที่ถูกช่วงชิง ค่อยๆดำเนินไปอย่างช้าๆโดยไม่ทันได้สังเกตุ
นัยตาหวานเริ่มพร่าเลือน รสจุมพิศที่หอมหวานชิงเอาสติของร่างระหงหลุดลอยไปด้วย ในที่สุดคนงามก็สลบไป
ชายหนุ่มพิศมองดวงหน้าอันแสนเย้ายวนยามเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรักใคร่


..
.....
...สงสัยว่า....ฉันจะปล่อยนายไปไม่ได้ซะแล้วสิ.....




THE END

NO. copy copy !!