สายสัมพันธ์ มิตรภาพ ( Hunter x hunteR )

ลำดับตอนที่ #4 : เหตุผลมันก็แค่ เพราะยังไง น้องก็ยังเป็นน้องอยู่ดี .

เรื่องโดย  

แก๊ง  hunter : cilluo ( ตอน 4 )

---------------------------------------------------------------------------------------------



เผ่าพันธ์ของข้า…. สิ่งที่ข้าต้องดำรงค์ต่อไป



ชีวิตของข้า…. ข้าจะอยู่ต่อไป



ศัตรูของข้า…. ข้าจะทำลายให้มอด



ราชาของข้า….



“ ข้าจะให้กำเหนิดเจ้าเอง “



ในระหว่างนั้น ที่ด้านใต้ของทวีปยอลเปี้ยนมีวัตถุประหลาดถูกซัดขึ้นฝั่ง



สิ่งที่น่ากลัวกว่าทุกสิ่ง



สิ่งที่ยากจะต่อกร



สิ่งที่ดิ้นรนเพื่อดำรงค์เผ่าพันธ์ของตนจนถึงที่สุด



เพราะสิ่งๆ นั้นคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด…. สิ้นที่ดิ้นรนจะมีชีวิตต่อไป



“ บาดเจ็บหนักเหลือเกิน…. ”



“ ต้องฟื้นฟูร่างกาย ”



“ จะตายไม่ได้! ข้ายังมีภารกิจต้องทำหากข้ายังอยู่เผ่าพันธ์ของข้าจะต้อง อยู่ต่อไป ” ร่างที่จวนจะขาดวิ่นบาดแผลนับร้อยทั่วร่างกับส่วนของร่างกายที่ถูกทำลายไป…. ร่างกายสีแดงที่ชุมด้วยเลือดสีดำ กล่าวพร้อมพรางตะเกียกตะกายขึ้นชายหาดเพื่อเอาชีวิตรอด สิ่งที่อันตราย และเป็นสิ่งที่ยนกราน และกระหายหาทางรอด เพื่อสืบเผ่าพันธ์ต่อไป



----------- คิเมร่าแอ๊นท์ ------------





++++++++++++++++++++++++



พี่ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายน้อง



พี่ไม่เคยสนว่าน้องจะดี…. หรือเลว…. แค่ไหน



พี่ไม่เคยคิดที่จะบังคับน้องให้ทำในสิ่งที่น้องไม่ชอบ……



พี่ไม่อยากให้น้องต้องจากไป



พี่ทำไป…. เพราะพี่มีเหตุผล….



ทำไมน่ะหรือคิล….



กลิ่นอายของความตายที่แรงกล้าในป่าใหญ่

กลิ่นอายของความอาฆาตของผู้ที่ผูกพรากชีวิตไป…..



กลิ่นอายของฆาตกรที่สังหารเหยื่อได้อย่าเลือดเย็น

กลิ่นอายแห่งความเศร้าเหงา และว้าเหว่ของใครบางคน ที่กระทำเรื่องไป…..



“ คิล…. นายหนีพี่ไม่พ้นหรอกไม่ว่านายจะอยู่ไหน จนกว่านายจะตาย…. หรือพี่จะตาย…. ” บุรุษนัยตารัติกาลกล่าวด้วยสีหน้าที่คลุมเคลือ ซึ่งเหมือนว่าไร้ความรู้สึก



“ ขอโทดนะคุณกีตาราเคิ้ล แต่มันจะมากไปแล้วนะ! คุณบอกว่าจะไม่ยุ่งกับคิลัวร์แล้วใช่ไหม คุณบังคับให้คิลัวร์ฆ่าคน อย่าบังคับคิลลัวร์อีกได้ไหม ” ร่างเล็กกว่าพร้อมกับสีหน้าที่อ่อนแรง กับมือที่ยังไม่ปล่อยมือของผู้มาเยือน



“ บังคับหรือ? ” บุรุษรัติกาลพูดอย่างแผ่วเบา



“ ปล่อยมือเค้าเถอะ…. ก.. กอร์น ” คิลัวร์กล่าวด้วยใบหน้าที่ท่วมเหงื่อ



อิรูมิมองด้วยสายตาเหยีดหยาม



“ น้อง…. ยังไงก็เป็นน้องอยู่ดี…. ครั้งนี้ฉันปล่อยนายไป ”



“ สักวันฉันจะกลับมา ในวันที่นายทรยศแด่พวกพ้อง ”



“ จำไว้นะ คิล…. ”



ทำไมน่ะหรือ….



เหตุผลมันก็แค่ เพราะยังไง น้องก็ยังเป็นน้องอยู่ดี…. ถึงแม้บางครั้งจะผิดหวังในตัวน้อง แต่น้องก็ยังเป็นน้องของพี่อยู่ดี….

พี่ไม่อยากบังคับน้องเพราะมันจะทำให้ต้งอปวดร้าวหัวใจเหมือนพี่….



หลังจากที่บุรุษรัติกาลเดินจากไปลมหนาวพี่พัดเย็นยะเยือก หันแปลทิศทางพัดเข้าสู่ป่าพร้อมกันกลีปดอก โปโลที่พัดตามเข้าไปในป่าตามรอยของผู้มาเยือนที่จากไป



“ กอร์นนายเป็นเป็นอะไรรึเปล่า ” คิลัวร์ รีบวิ่งมาถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง



“ ไม่เป็นไรมากรีบไปดูคุณเลโอ กับคุราปิก้าก่อนเถอะ ” ร่างเล็กกล่าวด้วยใบหน้าที่อ่อนแรงก่อนที่จะสลบลงไป แต่คิลัวร์ได้ชำเลืองเห็นสิ่งๆ หนึ่งที่ต้นคอของเขา….



“ ตะปูอาบยาพิษ! ” คิลัวร์ที่ได้สติคืนกล่าว ก่อนที่จะวิ่งไปดูสหายที่เหลืออีกสองคน



“ อะไรกันตัวร้อนจี๋เลย โดนตะปูด้วยนี่! ” คิลัวร์กล่าวด้วยความตกใจ



“ พี่อิรูมิทำอะไร..ก.. กั….. ” คิลัวร์ยังกล่าวไม่เสร็จก็ล้มไปอีกคน

( คิลัวร์ทนพิษได้ทุกชนิดยังล้ม -*- : สาวกคิลจัง ) ( หุหุ : ผู้เขียน )

“ … ”



ก่อนที่บุรุษรัติกาลจะสิ้นเงาไป เขาได้ชำเลืองมาเอ๋ยลาเพื่อนผู้หนึ่ง…..



“ ลาก่อนนะ…. คุราปิก้า….. ”





**************************



จบตอน 4





โดนเซนเซอร์ 1 คำ



อ่านว่า ทวีปยอล เ-ปี(เติมไม้โท)-ย-น นะ yorpine