I'm prisoner ฉันมันแค่ฆาตกร {hanhyuk}

ลำดับตอนที่ #4 : [Step2] the word is .. Lie (: RW.

 เริ่มสมเพชผมขึ้นมาบ้างหรือยังแต่ผมไม่ต้องการมัน! ชั่ว เลว ต่ำ ทราม ถ่อย !! นี่แหละคำนิยามของผม





 

คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ฮยอกแจได้แต่เก็บตัวอยู่ในที่พัก..ไม่รับรู้ข่าวสารใดๆทั้งสิ้น มือบางยังคงนั่งดูอัลบัมรูปครอบครัวของเค้าที่เมื่อก่อนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว.. กรรไกรคมกริบถูกหยิบขึ้นมาจากลิ้นชักไม้ใกล้ๆตัว

 

“คนที่สมควรตายมันเป็นคุณไม่ใช่หรือไง! คุณพรากพ่อของผมไป คุณอารา!!”พูดพลันหลั่งน้ำตาออกมาไม่ขาดสาย น้ำตาที่จู่ๆก็ไหลออกมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ.. มือบางจึงรีบปาดมันออกทันที

“อย่าร้องไห้เพียงเพราะอดีตที่เจ็บปวดสิ ฮยอกแจ..เดี๋ยวชีวิตแกมันต้องเจอเรื่องเลวร้ายกว่านี้อีก!!”ว่าพลางง้างด้ามกรรไกรแล้วตัดแผ่นรูปออกเป็นบางส่วน.. ส่วนที่เป็นศีรษะของผู้หญิงคนนั้น..ฉันได้แต่ตัดมันจากรูปภาพ ทำไมถึงทำใจฆ่าเธอไม่ได้ซักที!!.. ก็ใช่สิ.. เธอไม่บริสุทธิ์พอ

“หึ!  ฮึก..”รอยยิ้มร้ายกาจปรากฎขึ้นที่มุมปาก.. มือขาวทำการฉีกย่อยกระดาษส่วนที่ถูกตัดออกที่ละนิดทีละนิด..นานเข้าจนมันแทบเละเป็นผง!



 

“ผมมันบ้า! ลูกของคุณกำลังเลวอย่างที่คุณต้องการไง!!!”ฮยอกแจตะโกนลั่นแล้วปากระดาษไปทั่วห้อง ลมจากช่องแคบๆของหน้าต่างตีพัดเข้ามาจนกระดาษปลิวว่อน.. ล่องลอยเหมือนสติของร่างบางในตอนนี้





 

กริ้ง!~   เสียงกระดิ่งออดหน้าห้องดังขึ้น ร่างบางละสายตาจากเศษกระดาษยู่ยี่นั้นแล้วรีบไปยังประตูห้องทันที

“ใคร!”ถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ มือบางจับมีดพกคมกริบที่ติดอยู่กับเข็มขัดแน่น

“รัตติกาลกำลังจะมาเยือน..”เสียงเรียบถูกสายลมพัดผ่านประตูเข้ามา ฮยอกแจยกยิ้มน้อยๆก่อนจะเปิดประตูออก ช่อดอกกุหลาบสีขาว .. เปื้อนเลือดวางอยู่บนพื้นหน้าห้อง ร่างบางหยิบมันขึ้นมาพิจารณาช้าๆก่อนจะสูดกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ..ปนกับกลิ่นคาวของเลือดที่เริ่มแห้ง กลิ่นที่ชวนสะอิดสะเอียนกับทำให้ใบหน้าหวานดูอารมณ์ดีขึ้นมา



 

‘ดาร์ก.. ชอบกลิ่นของมันมั้ยสูดมันเข้าไปให้เต็มปอดสิ! หอมใช่ไหม เลือดบริสุทธิ์พวกนี้น่ะ ต่อไปนี้จะเป็นภารกิจของแกแล้วนะ.. ไวท์โรสกลีบต่อไป ฮันฮโยจู นักสังคมสงเคาระห์ น่าสนใจล่ะสิ แต่ครั้งนี้อันตรายหน่อยตรงที่ว่าฮโยจูเป็นพี่สาวของตำรวจกรมสืบสวนคดีพิเศษ แกต้องมอบตัวกับตำรวจเพื่อเข้าใกล้เป้าหมายมากที่สุด.. ไม่ต้องห่วงฮยอกแจ หลังจบภารกิจแล้ว ฉันจะลากแกออกมาจากคุกนั่นเอง!’ .. ข้อความจากตัวอักษรสีแดงสดทำให้ภารกิจนี้น่าตื่นเต้นกว่าครั้งก่อนๆ เสี่ยงกับความเป็น เพื่อแลก ความตาย !! .. ฆาตกรอย่างเขากับคุก เหมาะกันดีหนิ!



 

ฮยอกแจจะรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพลาดให้กับค่ำคืนที่มีแต่การหลอกลวงอีกครั้ง.. ราตรีที่จะทำให้ความมืดนั้นถูกจองจำไปตลอดกาล..

 

…………… the prisoner & police …………..

เช่นเดียวกับทางด้านตำรวจหนุ่ม..ที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองได้เสียสิ่งที่รักไป กลางดึกคืนนี้เขาถูกเรียกให้มาประชุมด่วน



 

 ห้องประชุมของหน่วยสืบสวนกำลังถกเถียงเรื่องคดี Dark holic ด้วยความเคร่งเครียดสีหน้าของตำรวจแต่ละนายดูจะจริงจังกับคดีนี้เป็นอย่างมาก.. ถ้าไม่สำเร็จมันอาจทำให้พวกเค้าต้องถูกปลดทั้งหมด!! ในที่สุดก็ได้ผลสรุปออกมา



 

“ฮันกยอง ฉันมอบหมายงานนี้ให้กับนายและฉันหวังว่ามันจะต้องสำเร็จ ไม่สิ! มันต้องสำเร็จ!!”ท่านผู้บัญชาการตำรวจถึงกับต้องลงมาสั่งการเอง ด้วยการก่อคดีที่ร้ายแรงจนประชาชนต่างหวาดหวั่นทำให้นายตำรวจซึ่งมียศตำแหน่งสูงสุดอย่าง ลี ซกจิน ไม่สามารถนิ่งนอนใจได้

“ครับท่าน! ผมจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด”เสียงทุ้มตอบรับอย่างหนักแน่นก่อนที่โทรศัพท์เครื่องสีดำสนิทในกระเป๋ากางเกงจะสั่นขึ้นเบาๆ ฮันกยองมีท่าทีอึดอัดเมื่อหยิบมันขึ้นมาแล้วเห็นว่ามันเป็นเบอร์โทรศัพท์บ้านของเขาซึ่งจะรับตอนนี้ก็ดูจะเสียมรรยาทไปสักหน่อย



 

“เชิญตามสบายเลย”นายตำรวจใหญ่พูดพลางยิ้มให้ ร่างสูงโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกไปนอกระเบียงที่เงียบสงบ..

 

“มีอะไรครับแม่..”

 

((ฮัน!.. ฮโยจูลูก ฮึก!~))เสียงสะอึกสะอื้นของคนเป็นแม่ยังไม่ทำให้เขาตกใจเท่าชื่อของคนที่กำลังคิดถึงอยู่..



 

“ทำไมครับแม่ พี่ฮโยจูเป็นอะไร!!!”เสียงทุ้มรีบร้อนถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

((ฮโยจูตายแล้ว.. ถูกฆ่าตาย))

 

“มะ..แม่ว่ายังไง ไม่จริงหรอก ยังไงผมก็ไม่เชื่อ!!”

((กลับมาที่บ้าน.. แล้วลูกจะเห็นทุกอย่าง ฮึก!..))

ติ้ด!!!  ติ้ด ….  หญิงวัยกลางคนบอกเสียงอ่อนแรงก่อนที่สายโทรศัพท์จะตัดลง ฮันกยองกำโทรศัพท์เครื่องสวยแน่นพลางอธิฐานในใจให้เรื่องที่ฟังเมื่อครู่เป็นเพียงเรื่องล้อเล่น.. ความฝัน หรือ เพียงแค่แม่กับพี่สาวอยากจะแกล้งเค้าเท่านั้น


 

“ไม่จริงใช่มั้ยที่รัก.. พี่ยังไม่ตายใช่ไหม..”เสียงทุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ  ล่องลอย.. สายลมเบาหวิวปลิวผ่านไปสติที่หลงเหลือน้อยขณะนี้พยายามสั่งร่างกายให้ขยับ แต่ด้วยความกลัว กลัวเหลือเกินว่าเรื่องที่ได้ฟังจะเป็นความจริง



 

“ไอ้ฮันมึงเป็นอะไรวะ ออกมานานแล้วนะเว้ย”ร่างสูงของเพื่อนตำรวจหนุ่มรูปหล่อถามขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปวาด ดวงตาคมมีเสน่ห์..ของนักล่า ยามต้องแสงจันทร์ในค่ำคืนนี้.. โจว คยูฮยอน

“กูกลับก่อนนะ!”เมื่อเรียกสติได้ฮันกยองจึงรีบวิ่งออกมาจากห้องประชุมทันที ขายาวก้าวขึ้นรถเปอร์เช่สีดำสนิทแล้วขับตรงไปยังคฤหาสน์ของตนด้วยความรีบร้อน รองเท้าหนังเป็นมันเงาเหยียบคันเร่งจนมิด เกินอัตราของกฎหมาย..

…………… the prisoner & police …………..




 

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงฮันกยองก็มาถึงบ้านของตน รถคันหรูจอดที่หน้าบ้าน.. แทนที่จะรีบร้อนเข้าไปเขากลับเลือกจะยืนอยู่หน้าบ้านหลังนี้ สายตาคมมองไปยังห้องของฮโยจูที่ยังเปิดไฟอยู่.. ภาพคืนวันเก่าๆแทรกขึ้นมา ความทรงจำที่เกิดขึ้นในบ้านหลังนี้.. หากขึ้นไปมันจะกลับกลายเป็นภาพสีเลือดเขาจะทนได้อย่างไร ใบหน้าหล่อเหลาฝืนยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในตัวบ้าน

มีดยาวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดถูกวางอยู่หน้าบ้านของเขา.. หัวใจของร่างสูงกระตุกวูบราวกับจะหยุดเต้นเสียตรงนั้น



 

“ฮึก! ฮันกยอง.. ลาก่อน”สายลมพัดเสียงใสเบาหวิวเข้ามาในหูของเขา เสียงของฮันฮโยจู..

“พี่ฮโยจู!!!”ไม่รอช้า ฮันกยองรีบวิ่งขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์หลังใหญ่ เหล่าคนใช้ยืนรอกันอยู่หน้าห้องนอนของหญิงสาว มือหนาแหวกทางแล้วแทรกเข้าไปในห้องทันที


 

สายตาคมมองหยดเลือดที่เลอะตามพื้นห้องจนไปสิ้นสุดที่เตียงกว้าง ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้เตียงนั้นขึ้นเรื่อยๆ.. เสียงสะอื้นร่ำไห้ของแม่ทำให้เขารับรู้ว่าทุกอย่างกำลังใกล้ความจริงเข้าไปทุกที ใบหน้าของหญิงสาวซีดหมอง.. ริมฝีปากคล้ำ ดวงตาคู่กลมที่เปิดไม่สนิท ตายอย่างทรมาน..


 

“พี่ฮโยจู.. ผมขอโทษที่ดูแลพี่ไม่ได้ ทำไม… ทั้งๆที่ผมรักพี่มากขนาดนี้ ทำไมถึงต้องทิ้งผมไปล่ะครับ”เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ แล้วยิ้มให้กลับตัวเอง มือหนาจับเรียวมือบางของหญิงสาวไว้แน่นจมูกโด่งเป็นสันกดลงบนฝ่ามือเย็นเฉียบนั้น. ฮันกยองทำเหมือนกับว่าร่างนั้นยังไม่ตายจากไป.. หมดแล้วความอ่อนโยนที่เคยได้รับ มันสลายหายไปพร้อมกับหัวใจของผม



 

“ผมให้พี่พักหนึ่งวันนะ พรุ่งนี้พี่ค่อยตื่นมาใหม่นะครับ.. ผมยังรอพี่เสมอ”

“ฮันกยอง ฮโยจูตายไปแล้วนะลูก ฮึก~”เสียงของหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นน้ำเสียงสั่น

“แม่พูดอะไรครับ?.. พี่เค้าแค่เพลียหลับไปเฉยๆ เรารอพี่ฮโยจูด้วยกันนะครับแม่”คนตัวสูงส่ายหัวเบาๆเหมือนกับว่าไม่อยากรับรู้เรื่องราวใดๆทั้งสิ้น

 

“คนตายกลับมาไม่ได้อีกแล้วนะลูก.. ปลงเถอะฮัน”คนเป็นแม่พูดเตือนด้วยความหวังดี มือของเธอละออกจากร่างของหญิงสาวแล้วจับมืออีกข้างของลูกชายไว้

 

“ไม่!! ฮโยจูยังไม่ตาย ตื่นเข้ามาสิ!!! พี่ฮโยจู ฟื้นสิ!”เสียงทุ้มตะโกนอย่างบ้าคลั่ง มือหนาสะบัดออกจากมือของผู้เป็นแม่แล้วเขย่าร่างบางอย่างแรง น้ำตาของชายหนุ่มคลอเต็มหน่วยอย่างอดไม่ได้.. หมดหวังแล้ว ฮันกยอง เธอไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว..

เพลี๊ย!!!


 

“ฮัน! พอแล้ว เลิกบ้าซักที!”มือหยาบของแม่ฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาทันที.. เธอไม่สามารถจะมองภาพตรงหน้าได้อีก แค่นี้ฮันฮโยจูคงจะเจ็บปวดมากพอแล้ว.. น้ำตาอุ่นของฮโยจู เริ่มไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นช้าๆ


 

“แกดูให้ดี เห็นหรือยังว่าพี่ของแกกำลังร้องไห้”

“ผมขอโทษ.. อย่าร้องเพราะผมเลยนะ ฮโยจู”เมื่อได้สติมือหนาจึงค่อยๆเช็ดของเหลวใสบนใบหน้าของเธอเบาๆอย่างนุ่มนวล กลัวเหลือเกินว่าร่างที่สวยงามนี่จะต้องแหลกสลาย

“ซึงฮวานตามบาทหลวงมาเชิญวิญญาณไปทำพิธี!”เสียงคุณนายเจ้าของบ้านสั่งอย่างหนักแน่น สายตาคมฮันกยองจ้องเขม็งเพื่อสื่อว่า ไม่!

“อย่าทำตามใจตัวเอง.. ลูกยังต้องละมันให้ได้ ฮันกยอง”แม้ว่าน้ำตาของผู้เป็นแม่จะอยากหยดระบายออกมาซักเพียงใด.. หากมันจะทำให้คนเป็นลูกจะร้องออกมาด้วย เธอยอมที่จะฝืนเก็บมันไว้เสียจะดีกว่า

“.. ลาก่อน ที่รัก”เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างๆใบหน้าของหญิงสาว.. แขนแกร่งดึงร่างไร้วิญญาณขึ้นจากเตียงแล้วกอดเธอไว้แน่น..เลือดสีสดไหลออกจากรอยแผลเหวอะหวะเปื้นชุดเครื่องแบบของร่างสูง ไม่เคยรังเกียจร่างนี้เลยสักนิด ไม่ได้มองว่าเธอเป็นเพียงซากศพ.. เธอยังคงเป็นฮโยจูคนเดิมของเขาเสมอ เมื่อละจากร่างบางสายตาคมสะกิดเข้ากับอะไรบางอย่างบนเตียงนี้

กลีบกุหลาบสีขาว.. ดาร์กโฮลิค!!!




 

“ผมจะทำให้มันทรมานกว่าพี่พันเท่า..หึ!”

…………… the  title & talk zone…………..


the title (ไตเติ้ล)

coming soon เป็นเนื้อหาส่วนหนึ่งของตอนหน้า..

 

“หน้าตาสวยๆอย่างนายไม่น่าเป็นฆาตกรเลย..”

“พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนหรอว่าอย่ามองคนที่หน้าตา”

 

“ปากดีนักนะ!”
 

ตอนต่อไปพวกคุณรออะไรอยู่หรือเปล่า..

ครั้งหน้าคนบ้าจะมาเจอกัน หึ!

เห็นเม้นตอนที่แล้วยอมรับว่าเคืองมาก นักอ่านเงาเยอะแยะกว่าที่คิด ไม่ให้กำลังใจกันมั่งเลย มันคงไม่สนุกล่ะซิ~ งอนๆ ใครรู้ตัวว่าอ่านตอนที่แล้วแล้วไม่เม้นไปเม้นซะนะจ๊ะ! ขอบคุณคนเม้นทุกคนนะครับ ^[]^  



 

t em
original 14 /12/2552 edited 13/05/2553

B
E
R
L
I
N
❀