[ FIC SUPER JUNIOR ] WONDERFUL __,,* LIFE [ KIHAE , KYUMIN ]

ลำดับตอนที่ #4 : ลำดับตอนที่ 4

Ne' ne



SF
THE LASTING MEMORY

“ ซองมิน .... ฉันกลับมาหานายแล้วนะ” คำพูดที่พูดอยู่ทุกวันจนชินปาก แม้ว่าจะรู้ตัวดี ........ ว่าพูดไปก็ไม่มีใครได้ยิน  …

มือใหญ่ถือช่อดอกคาร์เนชั่นสวยอันเล็กกะทัดรัด เดินเข้ามาใกล้เตียงนอนติดหน้าต่างของคนรักที่มีร่างบางนอนหลับอยู่ ....... มาตลอด 5 ปี

ห้องนอนที่ถูกตกแต่งไปด้วยสีขาวเจือสีชมพู ภายในตัวห้องก็มีของเล็ก ๆ กระจิดริดสีขาวตกแต่งอยู่มากมายตามสไตล์ความน่ารักของเจ้าของห้อง รวมถึงผนังห้องที่ถูกประดับประดาไปด้วยภาพถ่ายแห่งความทรงจำของเจ้าของห้องมากมาย รูปถ่ายของวันวานที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข ....ของ คยูฮยอน และ ซองมิน   และบริเวณหัวเตียง ก็ยังมีรูปถ่ายของวง ‘SUPER JUNIOR’ อันเป็นความทรงจำที่สวยงามเสมอเมื่อได้นึกถึง ...  

มือใหญ่ค่อย ๆ จับมือเล็กของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงนั้นให้มาจับกับดอกคาเนชั่นหลากสีนั้น

“ นี่ ซองมิน .. นี่ดอกคาร์เนชั่นนะ ... ที่นายจับอยู่นี่สีชมพู .... นี่สีขาว ... ส่วนนี่ก็สีโอรส ” เสียงทุ้มนุ่มพร่ำพูดกับร่างบางด้วยความรัก ... แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เคยตอบกลับมาเลยซักครั้ง

“ นายชอบมันไม่ใช่เหรอ ? ตื่นขึ้นมาดูหน่อยสิ ......” ร่างสูงพูดพลางกุมมืออุ่นของร่างบางนั้นเอาไว้ .. ไม่ได้คิดจริง ๆ หรอก ใช่มั๊ย คยูฮยอน ... ? ว่าซองมินจะฟื้นขึ้นมาน่ะ ...

“ ฮ่ะ ๆ .... นายนี่บ้าจริง ๆ เลยนะ ... คยูฮยอน ... ก็รู้อยู่ว่า ซองมินน่ะไม่มีทางตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ... นายยังจะคาดหวังว่าของแค่นี้จะทำให้ซองมินตื่นขึ้นมา งั้นเหรอ ?” เสียงทุ้มรำพึงกับตัวเองเบา ๆ 

แต่ว่า ....

ถ้าหากพระเจ้ามีจริง ขอแค่ให้ผมได้คนรักกลับคืนมา เพียงเท่านั้น ..... แล้วผมสาบานว่า ... ผมจะไม่ขออะไรท่านอีก ... 

แต่ คำขอร้องของมนุษย์ ก็ไม่เคยส่งไปถึงสวรรค์เลยซักครั้ง .... จริงมั๊ย ?

“ นายอยู่ที่ไหนกันนะ ซองมิน ...... ฮึก ....... ทำไมถึงทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวแบบนี้ล่ะ ? ... ถ้านายกลับมาล่ะก็... ฉันสัญญานะ .....  ฉันสัญญาว่าจะรักนายให้มากกว่าที่เคยรัก ...” ร่างสูงเอ่ยกับคนรักเบา ๆ ดวงตาเรียวคมสีดำขลับเริ่มรื้นใสไปด้วยน้ำอีกครั้ง ...

“ ถ้านายไม่เรียกฉันว่าพี่ ฉันจะโกรธนายจริง ๆ ด้วยนะ คยูฮยอน !”

“ ฉันก็เรียกของฉันมาตั้งนานแล้วนี่นา”

“ คยูฮยอนบ้า คยูฮยอน บ้า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ บ้าที่สุด!!!!!!! ทำไมนายถึงชอบทำตัวเสี่ยงอันตรายอยู่เรื่อยเลยนะ ! นายรู้มั๊ย ถ้านายเป็นอะไรไป ... ฮึก ๆ ๆ .... ฉันจะเสียใจซักแค่ไหน”

“แล้วทำไมนายจะต้องเสียใจเพราะฉันด้วยล่ะ ?”

“ .... ฮึก  ๆ ๆ .... นายไม่เข้าใจหรอก คยูฮยอน นายไม่เคย ‘รัก’ ฉันเลยซักครั้งนี่นา ไอ้คนใจดำ!!!!!!!” 

ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วนะ ... ซองมิน ... ความรู้สึกของนาย ......

นายจะด่าว่าฉันใจดำไม่ได้นะ .... เพราะตอนนี้นายก็ใจดำเหมือนกัน ... ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว ...

 ความรู้สึกรัก ...

เพราะนาย ... ฉันถึงได้รู้จักมัน ...

ซองมินอา ...

ฉันยังอยากจะอยุ่กับนายไปอีกนาน ๆ นะ .... ตื่นมาพูดกับฉันนะ ... ตื่นมาให้ฉันบอกรักซักครั้งหนึ่ง ...

คนเรา ... มักจะไม่รู้คุณค่าของสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว

และจะรู้สึกถึงมันได้ ....

ก็ต่อเมื่อมันจากไป ...

.........................................

ย้อนกลับไป ... วันที่ 4 กุมภาพันธ์ 5 ปีก่อน

“ คยูฮยอนอา ~ นายอยู่ที่ไหนน่ะ” เสียงใสจากปลายสายพูดมาอย่างร่าเริงกับคนรักของตัวเอง

“ อยู่ที่ร้านกาแฟข้าง ๆ บริษัทน่ะ วันนี้ฉันเคลียร์ตารางงานมาเพื่อจะไปเที่ยวกับนายกับพวกพี่ ๆ ในวงเลยนะ อย่ามาสายล่ะ ฉันไม่ชอบคนที่ไม่ตรงเวลา” เสียงใหญ่พูดขู่ ๆ กลับไป แต่ทำให้ปลายเสียงหัวเราะเบา ๆ แล้วตอบกลับ

“ ฉันจะมาสายได้ยังไง ก็วันนี้เป็นวันสำคัญของนายนี่นา” คยูฮยอนอมยิ้มให้กับคำพูดของคนน่ารักหน่อยๆ ไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ ... ฉันสำคัญกับนายเสมอมาเลยสินะ ซองมิน

“ งั้นก็รีบ ๆ มา  อยากให้ฉันพูดว่ารักมั๊ยล่ะ ? ” เสียงทุ้มสะดุดนิดหน่อยเมื่อต้องพูดคำหวานสุดท้ายส่งไป

“ นะ ... นาย ผีเข้าหรือไง คยูฮยอน ? ปกติไม่เห็นเคยพูดนี่ รักบ้ารักบออะไร”

“ งั้นถ้านายไม่ชอบฉันก็จะไม่พูด” แต่ถึงยังไง คยูฮยอนก็คือคยูฮยอน ที่ตรงไปตรงมา ไม่เคยถนอมน้ำใจใครอยู่แล้ว

“ ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบซักหน่อย!”

“ งั้นก็ไม่ต้องโวยวาย ไม่ชอบ” คยูฮยอนพูดกลับเสียงเย็น

“ โกรธอีกแล้วล่ะสิ” ปลายสายตอบเสียงอ่อย ๆ กลับ

“ ไม่ได้โกรธ”

“ เชื่อตายล่ะ เอาเถอะ วันนี้เป็นวันเกิดของนาย .. ฉันไม่อยากทะเลาะกับนายเพราะเรื่องเล็ก ๆ อีก ทะเลาะกับนายได้ทุกวัน .. เบื่อ” เสียงเล็กตอบกลับเสียงขุ่น แต่คนที่ถือสายก็ไม่ได้รุ้สึกอะไรขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

“ งั้นก็เลิกสิ” คำพูดของคยูฮยอนที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงแห่งคำเย็นชาทำให้ปลายสายชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด  แม้ว่าตั้งแต่เริ่มมคบกันมา คยูฮยอนจะท้าให้เลิกคบกันมาหลายสิบครั้ง แต่ก็ไม่มีซักครั้งที่ซองมินคนนี้จะยอมบอกเลิก  และแม้จะพูดมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีซักครั้งเช่นกัน ที่เขาไม่รู้สึกเสียใจ เพราะมันแสดงให้เห็นว่า อีกฝ่าย ไม่เคยมีความรู้สึกว่าเขาสำคัญเลยแม้แต่น้อย

“ ฉันจะไปหานาย ......... รอฉันหน่อยนะ”  

……………………………….

ร้านกาแฟ ข้างบริษัท SM ENTERTAINMENT

“ อ้าว พี่ซองมิน มาแล้วเหรอ ?~” เสียงใสของทงเฮดังขึ้นเรียกร่างเล็กที่เพิ่งเดินเข้ามาที่ประตู

“ ทงเฮมาด้วยเหรอ?” ซองมินเอ่ยทัก ก่อนจะเดินมานั่งข้าง ๆ ทงเฮ

“ เดี๋ยวคนอื่น  ๆก็จะตามมาน่ะครับ ” ทงเฮตอบกลับยิ้ม ๆ ส่วนคยูฮยอนก็ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองคนใหม่ที่มานั่งตรงข้ามตัวเองเลยด้วยซ้ำ มือหนาปิดหนังสือดังปั้กก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาดื่ม

“ นี่ คยูฮยอน! แฟนนายมา ไม่คิดจะทักกันเลยเหรอ?” ทงเฮเอ่ยติคยูฮยอนหน่อยๆ คู่รักคู่นี้ก็เขากับคิบอมนี่แหละที่เป็นแม่สื่อ ลุ้นกันแทบตายกว่าจะให้มารักกันได้ แต่ก็นะ .. คนเรามันคนละธาตุ พี่ซองมินก็แสนจะน่ารัก อ่อนโยน อ่อนไหวง่าย ส่วนคยูฮยอนนี่ก็แข็งกร้าว เย็นชา ไม่เคยถนอมน้ำใจใคร    .... คิดแล้วชักสงสารพี่ซองมิน .. คงจะเจ็บมาไม่น้อยเลยสินะ ที่ต้องอยู่กับคนอย่างคยูฮยอน แต่ว่าพี่ซองมินก็รักคยูฮยอนมากนี่นา คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง

“ ผมไม่เอ่ยทักคนที่ผิดคำพูด”  เสียงเย็นตอบกลับสั้น ๆ  ซองมินถอนหายใจออกเบา ๆ

“ นี่แค่ห้านาทีเองนะ คยูฮยอน” ทงเฮเอ่ยเสียงอ่อยอย่างเอือมระอา

“ ใครกันนะ ที่พูดว่า ‘  ฉันจะมาสายได้ยังไง ก็วันนี้เป็นวันสำคัญของนายนี่นา’ สุดท้ายก็แค่ลมปาก ทำจริง ๆ ก็ไม่ได้”

“ ….. เอาเป็นว่า ฉันขอโทษแล้วกันนะ คยูฮยอน รถมันติดมากจริง ๆ” ซองมินเอ่ยเสียงเบา ทงเฮกุมมือซองมินเอาไว้ ก่อนจะจ้องเขม็งไปที่คยูฮยอน

“ ไม่พอใจอะไรผมเหรอครับ พี่ทงเฮ มองผมด้วยสายตาอย่างนั้นทำไม” คยูฮยอนละสายตาออกมามองคนข้างหน้าด้วยสายตาแข็งกร้าว ทงเฮกัดฟันกรอด เมื่อซองมินเห็นทีท่าไม่ดีเลยรีบขวาง

“ .. พอเถอะนะ ทงเฮ ... นะคยูฮยอน ... ฉันผิดเองที่มาสาย” จบคำพูด ทงเฮละสายตาไปมองซองมินก่อนจะตวาด

“ พี่ซองมิน !! พี่เป็นทาสมันหรือยังไง ? ถึงได้ยอมมันซะทุกเรื่อง ไม่ใช่วันนี้เป็นวันเกิดของมันแล้วจะยอมให้มันทำตามอำเภอใจ วันเกิดไม่ใช่วันครองโลกนี่นา ไม่ใช่ให้ใครมาคอยปรนิบัติรับใช้!!!” พูดจบ ร่างบางก็คว้ากุญแจรถของตัวเองก่อนจะลากซองมินไปให้เดินตาม

แต่เพราะเสียงจากเจ้าตัวคนที่นั่งอยู่ทำให้ซองมินกับทงเฮหยุดอีกครั้ง

“ งั้นก็เลิกเลยสิ ไม่พอใจฉันก็เลิกเลย ซองมิน พี่ไม่ต้องมาขัดด้วย พี่ทงเฮ” คยูฮยอนพูดเสียงกร้าว ทงเฮจ้องตาคยูฮยอนอย่างไม่หวาด เพียงแต่ซองมินกำลังก้มหน้าอยู่

น้ำตาเริ่มไหลลงอาบแก้มสีชมพูใสของร่างบางที่กำลังกุมมือแน่นด้วยความเจ็บปวด

“ฉันขอโทษ ... คยูฮยอน ... ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว”   

“ งั้นก็ดี” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยสั้น ๆอย่างพอใจ

ที่บอกว่าเลิก   หรือที่ว่าจะบอกรัก   ทุกครั้งความจริงก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไร

แต่ที่รู้อยู่แน่ ๆ ก็คือ

มันเป็นคำพูดเดียวที่สยบให้ซองมินยอมเขาได้

แค่นั้นก็พอแล้ว

ส่วนความรู้สึกของเขา ... บางทีเขาอาจจะแค่สนใจซองมิน ก็แค่นั้นล่ะมั๊ง ?

……………………………….

สวัสดีค่ะ รีดเดอร์ที่แสนน่ารัก ~ 
ตอนนี้การรีไรท์ของมินยังไม่เสร็จสมบูรณ์นะคะ - - บวกกับงานที่โรงเรียนมากมายมหาศาลแล้ว 
ทำให้ มินคิดว่าอาจจะมาอัพได้เพียงแค่อาทิตย์ละ 50% หรือ 1 ตอนนะคะ ~ 
ช่วยรอกันหน่อยนะคะ ! 
ส่วนนี่ก็ฟิคสั้น เศร้า ๆ แหวกแนวไปนะคะ 
ยังไงก็ตาม 
รีดเดอร์อย่าทิ้งไรท์เตอร์ผู้น่าสงสารนี่เลยนะคะ ~
เม้นท์ให้กันซักหน่อย 
อย่างน้อย มินมาอัพ 1 ครั้งก็เม้นท์ให้อิไรท์เตอร์คนนี้ซัก 1 เม้นท์นะคะ ! 

KEEP ON WRITING ! 

PS . ONLY 13 .....  มีใครจะไป SS II นี้บ้างคะเนี่ย ?~ มาบอกมินหน่อยนะคะ ~ 
PS . เอลฟ์ที่จะไป SS II คะ ~ จะบอกว่า อย่าลืม PROJECT P2BELF นะคะ ~ ฝึกร้องเพลง SO I ให้ดี 
โอป้ารอเราอยู่นะคะ ! 



ความคิด - แสตมป์ 

นาน ๆ ทีเอาเพลงไทยมาติด
เพลงนี้เพราะดีค่ะ ~