THE ANSWER IS …YOU คำตอบของผมคือ…คุณ (Kangteuk)

ลำดับตอนที่ #4 : ซีวอน คาเฟ่

“ =  = ::: โอ้ว พระเจ้า พระเจ้ามันแย่มากเลยจอร์ด”  คังอินอุทานกับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นร่างของตัวเองนอนเบียดเสียดกับซองมิน ลูกกระจ๊อกของอีทึก

“ โอ้ว ไม่นะ หรือว่า..ฮือๆ ไอ้ซองมินหื่นนี่มันพรากพรหมจรรย์ของเราไปแล้ว กระซิกๆ” คังอินรำพึงรำพัน..ส่วนซองมินก็ยังนอนน้ำลายยืดไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนโซฟา

“ แก๊ ไอ้บ้า ตื่นขึ้นมา รับผิดชอบฉันเดี๋ยวนี้นะ แก๊ ไอ้ซองมิ้นนน!” คังอินกระชากหัวกบาลซองมินขึ้นมาอย่างไม่กลัวว่าร่างบางๆนั่นจะตายเลยแม้แต่น้อย

“ โอ้ย !!!! ขอโทษครับที่หลังผมจะไม่อู้อีกแล้วครับ ชุดสวยมากครับ ใส่แล้วหนุ่มๆมองตาค้างเลยครับ คร่อกกก..” ซองมินเด้งขึ้นมาจากเตียงพูดรัวใส่คังอินเป็นชุดก่อนจะกลับไปนอนต่อเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ ไอ้บ๊า ไอ้เก็บกด ไอ้หน้ากระต่าย แกต้องรับผิดชอบฉันนน้า ฉันเสียหายนะเว้ย” คังอินกระชากคอเสื้อซองมินแต่คนที่ถูกกระชากยังหลับตาพริ้มด้วยความสุขใจ

“ มอง ~ วอนหล่อวอนล่ำทึกจึงได้มองหากวอนไม่ล่ำทึกจะไม่มองหากวอนไม่แจ่มทึกจะไม่จ้อง ทึกจะไม่มองให้หัวใจเต้น ~”  เสียงร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีของอีทึกดังขึ้นมาทำให้คังอินเบนความสนใจมาที่อีทึก

“ ไอ้ทึก” คังอินโยนร่างของซองมินลงบนโซฟาอย่างไม่แยแสก่อนจะเดินตรงรี่เข้าไปหาอีทึก

“ อะไร” อีทึกตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่สีหน้าดูมีความสุขเหลือล้น

“ แกบอกฉันมาสิ ว่าฉันยังไม่ได้เสียกับไอ้มินบ้าลูกน้องแก TT กระซิกๆ หรือว่าแกตั้งใจจะหาปั๋วให้ลูกน้องแกด้วยวิธีนี้ฮ่ะ” คังอินกระชากคอเสื้ออีทึก

“ เบาๆสิว่ะ ชุดยิ่งแพงๆ” อีทึกพูดอย่างใจเย็นค่อยๆแกะมือของคังอินออกแล้วอธิบายเรื่องเมื่อคืนให้ฟัง

“ เย้! คังอินยังไม่เสียบริสุทธิ์” คังอินกระโดดตัวลอยก่อนจะเต้ยยิกยักไปมาอย่างมีความสุข

“ - ;; - ไอ้ปัญญาอ่อน” อีทึกสถบกับตัวเองเบาๆโดยลืมนึกไปว่าลูกน้องของเขาก็ปัญญาอ่อน

“ คังมีความสุข เพราะคัง เกิด เกิด เกิด เกิด” คังอินยังคงเต้นบ้าๆบอๆอยู่คนเดียว

“ พอแล้วๆ ไอ้บ้าหมี”

“ โอเคพอก็ได้ เออนี้อีทึกวันนี้ฉันไม่อยู่บ้านนะ” คังอินพูดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

“ แล้ว..จะไปไหน” อีทึกตะโกนถาม

“ ไปทำงาน..ที่ร้านกาแฟ” คังอินตอบเสียงก้องเพราะอยู่ในห้องน้ำ

“ ร้านกาแฟ..เชวชีวอน” อีทึกอุทานเบาๆ

“ เฮ้ย ไอ้คังอิน คังอิน!!!” อีทึกวิ่งโร่ไปที่ห้องน้ำก่อนจะถีบประตูห้องน้ำออกอย่างตื่นเต้น

“ เฮ้ย ไอ้เชี่ย” คังอินรีบหาผ้าขนหนูมาคลุม”คังอินน้อย” เอาไว้อย่างตกใจที่อยู่ดีๆอีทึกก็ดันถีบประตูเข้ามา

“ เจ้าของร้านกาแฟชื่อซีวอนใช่ไหม คังอิน”  อีทึกพูดอย่างลิงโลดโดยไม่สนใจว่าคังอินกำลังนั่งปลดทุกข์อยู่

“ =  =ใช่” คังอินตอบ

“ งั้นฉันไปด้วย โอเคนะ ฉันจะรีบแต่งตัวสวยๆเลย แล้วเจอกันนะจ๊ะเพื่อนร้ากกก” อีทึกพูดก่อนจะปิดประตูห้องน้ำให้คังอิน

“ อู้ย ขี้หักในเลยกู “ คังอินพูดขึ้นเบาๆก่อนจะกดชักโครกเพื่อกำจัดสิ่งปฏิกูล

 ร้าน ซีวอน คาเฟ่ เวลา 8.30 น

“ สวัสดีครับ คุณชเวซีวอน” ทันทีที่คังอินเดินเข้ามาภายในร้านเขาก็เอ่ยปากทักทายซีวอนทันที

อีทึกนั้นกำลังละลานตากับของตกแต่งภายในร้านจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเท่าไหร่หนัก

ตัวร้านเป็นลักษณะคล้ายบ้านขนาดเล็ก

ผนังถูกทาด้วยสีเหลืองอ่อนทำให้รู้สึกสดชื่นทันที่ที่ก้าวเข้ามาในร้าน

มีกระจกใสบานใหญ่อยู่ทางด้านทิศตะวันออกของร้านทำให้เห็นบรรยากาศและทะเลสาบในหมู่บ้าน

โต๊ะและเก้าอี้ที่นี้เล็กและน่านั่งมันมีสีสันต่างๆที่ดูสดใส

เคาเตอร์กาแฟอยู่ทางด้านมุมในสุดข้างๆติดกับโต๊ะจ่ายเงิน

บนฝาผนังถูกประดับด้วยภาพถ่ายสวยๆต่างๆราวกับรวมภาพถ่ายจากทั่วทุกมุมมโลกเอามาไว้ที่นี้

“ อ้าว คุณอีทึก สวัสดีครับ” ซีวอนทักทายจนทำให้อีทึกสะดุ้งเล็กน้อย

“ สวัสดีจ๊ะ” อีทึกยิ้มสดใส ซีวอนอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวกางเกงแสล็กสีดำสวมทับด้วยเสื้อกันเปื้อนสีดำ อีทึกมองดูรูปร่างสมชายชาตรีนั้นทำให้อดชื่นชมไม่ได้

“ นั่งลงก่อนสิครับ” ซีวอนเชื้อชวน

“ เอ่อ..อ่ะ..จ๊ะๆ” อีทึกมัวแต่เก้ๆกังๆก่อนจะตัดสินใจนั่งลงตรงโต๊ะที่ซีวอนเพิ่งจะทำความสะอาดเสร็จเมื่อตะกี๊

แย่จริง…คังอินไปไหนนะ

ร่างเล็กอารมณ์เสียเมื่อคังอินหายไป..โธ่..คนมั่นใจอย่างทึกกี้ก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ..อีกอย่างก็ไม่ใช่คนแถวนี้ด้วย

“ อยากดื่มอะไรดีครับสั่งได้เลยนะมื้อนี้ผมขอเป็นเจ้ามือนะครับ” ซีวอนยิ้มหวานก่อนจะเดินไปที่เคาเตอร์สำหรับทำกาแฟ

“ ผมขอนมสดครับ” ซองมินที่ไม่รู้มาตั้งแต่เมื่อไหร่วิ่งเข้ามานั่งจุมปุ๊กอยู่ข้างหน้าอีทึกแถมสั่งเครื่องดื่มอย่างหน้าด้านๆอีกด้วย

“ ได้สิ แล้วคุณล่ะครับ” ซีวอนรับคำซองมินก่อนจะหันมาหาอีทึก

“ ผมขอเวียนนาที่นึงแล้วกันครับ” อีทึกสั่ง

“ ได้ครับผม” คนหล่อทำท่าแบบตำรวจพิทักสันติราฏก่อนจะหันไปชงกาแฟ

“ กลับมาแล้วครับ” คังอินที่ไม่รู้แวบหายไปเมื่อไหร่ก็ปรากฏตัวออกมา

พร้อมกับถุงข้าวเหนียวหมูย่างส่งกลิ่นไปทั่วร้าน

“ แกหายไปไหนมา” อีทึกส่งสายตาเขียวปั๊ดไปหาคังอิน..ที่บังอาจปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว

“ ไปซื้อของกินมาอะดิ..แต่บังเอิญเจอลูกน้องปัญญาอ่อนของแกร้องห่มห้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอยู่หน้าบ้านอายก็อาย..กว่าจะปลอบแล้วก็พามันมาได้นะแทบตาย” คังอินอธิบายพลางกินข้าวเหนียวหมูย่าง

“ ก็..ผมตื่นมาแล้วไม่เจอพวกคุณก็นึกว่าโดนยิงตายกันหมดแล้วผมก็เลยเสียใจน่ะสิครับ”

“ ไอ้บ้าเอ้ย!นี้มันกรุงโซลนะเฟร้ยไม่ใช่อิหร่าน” คังอินตอบอย่างหัวเสีย

“ เอาเถอะๆ “ อีทึกส่ายหน้า

“ หลบดิ๊” คังอินใช้ก้นกระแซะอีทึก

“ อ้าวไอ้นี้..ทำไมมาแย่งที่นั่งอย่างนี้อ่ะ” อีทึกโวย

“ เออนน่า..แปบเดียว..เดี๋ยวลูกค้ามันจะแห่กันมาแล้ว” คังอินตอบในขณะที่ยังเคี้ยวข้าวเหนียวหมูย่างอยู่

“ เอิ๊กกกก” เมื่ออิ่มแล้วร่างอวบก็เรอขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจใคร

“ ไอ้บ้า..ไอ้ทุเรศ” อีทึกแทบอย่างจะหาค้อนมาทุบหัวคังอิน..ทำไมถึงไร้มารยาทแบบนี้เนี้ย

“ เอิ๊กก” คังอินเรอออกมาเป็นรอบสองแบบไม่สะทกสะท้าน

“ อ้วก..หัดมีมารยาทหน่อยได้ไหมคังอิน” อีทึกเอามือขึ้นมาปิดจมูกอย่างถือวิสาสะ

“ อ้าวนี้ซองมินไม่เหม็นรึไง” อีทึกหันไปหาลูกน้องตัวเอง

“ ไม่หรอกครับ..นี่คุณคังอินเรออีกสิครับ เร็วๆนะ นะ ผมชอบอะ” ซองมินตบหลังคังอินเพื่อจะให้เรออีกครั้ง

“ ฉันต้องไปทำงานแล้ว แกไอ้ซองมิน ไว้ตอนเย็นเดี๋ยวฉันจะพาไปเลี้ยงหมี่เกี๊ยวร้านเฮียชินดง

เอ็งโสโครกถูกใจข้ามากเลย ไว้เจอกันหลังเลิกงานไอ้น้อง!” คังอินตอบก่อนจะแท็คมือกับซองมิน

อย่างคนรู้กัน

“ เย้^^” ซองมินดูท่าจะดีใจเหลือเกิน

“ เฮ้อออ -  - “ อีทึกส่ายหัวให้กับความปัญญาอ่อนของซองมิน..และความทุเรศของคังอิน..คงจะมีแต่ซีวอนล่ะมั้งที่เป็นคนปกติ

“เสร็จแล้วครับ” ซีวอนพูดพลางวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าอีทึกและวางแก้วนมสดเย็นตรงหน้า

ซองมินทันทีที่ซองมินได้รับมาก็ดูดจ๊วบๆอย่างกับเด็กทารกหิวโซ

“ เป็นไงบ้างครับ..บรรยากาศดีไหม” ซีวอนเมื่อมาถึงก็หาเก้าอี้มานั่งกับอีทึก

“ จ๊ะดีมากเลย”อีทึกตอบ..ถึงจะฉุนนิดหน่อยเรื่องกลิ่นข้าวเหนียวหมูย่างของคังอินก็เถอะแต่ตอนนี้กลิ่นก็บางลงจนแทบไม่เหลือแล้ว

อีกอย่างตอนนี้ลูกค้าก็ค่อยๆทยอยกันมาจนแน่นขนัดแต่ซีวอนก็ยังว่างที่จะพูดคุยกับอีทึกเพราะตอนนี้เขามีคังอินมารับช่วงต่อแล้ว(คังอินรับหน้าที่ตั้งแต่เป็นเด็กเสริฟ์ บาริตต้า ยันแคชเชียร์)

“ คุณอีทึกเพิ่งมาอยู่หรอครับ” ซีวอนถามหลังจากที่ทั้งคู่นั่งเงียบมานาน

“ ครับ..ผมเพิ่งเรียนจบจากอเมริกามาน่ะครับ..ความจริงแล้วผมก็เกิดที่เกาหลีใต้นะแต่ตอนสิบกว่าขวบผมก็ต้องไปเรียนต่อที่อเมริกาผมพ่อผมต้องไปเป็นผู้จัดการบริษัทที่นั่นน่ะ” อีทึกตอบ

“ อย่างนี้นี่เองนะครับ”

“ ความจริงนอกจากคังอินแล้วผมยังมีเพื่อนอีกคนชื่อฮีชอลน่ะครับ” อีทึกเล่า

“ ฮีชอลหรอครับ” ซีวอนเลิกคิ้ว

“ ใช่ครับ ตอนที่ผมอยู่ที่นู่นเมื่อประมาณปีที่แล้วจะเห็นได้ฮีชอลโทรมาคุยเรื่องธุรกิจผับกับผม ผมก็เลยร่วมหุ้นไป ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง”

“ คุณฮีชอลคงสนิทกับคุณมากเลยนะครับ..คุณถึงร่วมหุ้นทั้งๆที่ยังไม่เห็นหน้าตาของผับ”

“ ครับ สนิทมาก”

“คุณอยากเจอฮีชอลงั้นหรอ?”

“ ใช่ครับ มากๆเลย” อีทึกตอบแต่แววตานั้นไม่มีความหวังสักนิด

“ แล้วพอรู้ไหมครับว่าผับอยู่แถวไหน”

“ เห็นฮีชอลบอกว่าอยู่ในตัวเมืองกรุงโซลน่ะ”

“ ผมก็พอจะรู้จักนะครับ ประมาณสี่ห้าที่” ซีวอนตอบ

“ คงไม่เจอหรอกมั้งครับ..ป่านนี้มันคงย้ายไปแล้วมั้ง” อีทึกถอนหายใจ

“ เจอสิครับ เชื่อผมสินะ” ซีวอนยิ้มให้กำลังใจระหว่างนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำให้ร่างสูงออกไปยืนคุยข้างนอกอยู่นานสักพักใหญ่จึงกลับมา

“ โห..คุณซีวอนใช้โทรศัพท์โนเมีย รุ่น รั่วยกคณะด้วยหรอครับ มันแพงนะครับนั่น” อีทึกตาลุกแววเมื่อเห็นโทรศัพท์ราคาแพงก็ซีวอน

“ สนใจเรื่องโทรศัพท์ด้วยหรอครับเนี้ย จะดูก็ได้ครับผมไม่ว่า” ซีวอนพูดพลางยื่นโทรศัพท์ให้อีทึก

“ เอ๊ะ” อีทึกสะกิดใจเมื่อเห็นรูปหน้าจอ

มันเป็นรูปใครคนหนึ่ง

ผมยาวปะบ่าสีดำเข้ม

ใบหน้าสวยราวกับผู้หญิง

ดูคุ้นหน้าเหลือเกิน

แต่ดูท่าทางคนในภาพคงจะไม่เต็มใจจะถ่ายเท่าไหร่นัก

“ ชอล…” อีทึกพูดเบาๆเมื่อเบ่งพิศรูปนั้น..ใช่ฮีชอลจริงๆด้วย

“ คุณซีวอน..ไหนบอกว่าไม่รู้จักฮีชอลไง” อีทึกหันไปถามซีวอนที่นั่งจิบกาแฟอยู่

“ หืมส์..อ๋อ..นี่หรอครับ..ซิน..เขาชื่อซินครับไม่ได้ชื่อฮีชอล”  ซีวอนตอบพลางหัวเราะ

“ ไม่ใช่! ฮีชอล ฉันยืนยันยังไงก็ฮีชอลแน่นอน “ อีทึกยืนกราน

“ จริงอยู่ว่าซินก็เป็นเจ้าของผับเหมือนคุณฮีชอลเพื่อนคุณแต่ซินก็ไม่เคยบอกผมเลยนะว่าเขาชื่อฮีชอล”

“ คุณโดนหลอกแล้วล่ะคุณซีวอน นี่มันคิมฮีชอลเพื่อนฉันชัดๆ” อีทึกยังยืนยันความคิดเดิม..ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ฮีชอลชัดๆไม่ผิดแน่

“ ซินแน่นอนครับ ผมยืนยันเลยว่าซิน ซินดอลเรล่า” ซีวอนพูดแบบทีเล่นทีจริงดูไม่ซีเรียสตรงข้ามกับอีทึกยิ่งนัก

“ นี่มันคิม-ฮี-ชอล..ไม่ใช่ซิน ฉันอยากเจอเขา พาฉันไปที่ผับนั่นเดี๋ยวนี้เลย” อีทึกดูหงุดหงิดมาก

“ แต่มันยังไม่เย็นเลยนะคุณ”

“ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้-ได้-ยิน-ไหม” อีทึกเน้นทุกคำชัดเจน..ส่งสายตาโกรธเกรี้ยวมาหาซีวอน

ซีวอนเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอีทึกต้องโกรธขนาดนั้นด้วย…แต่ก็เอาเถอะ..

อัพเนื่องจากวันเกิดพี่ชินดงค่ะ ^^ ขอโทษนะค่ะ อัพช้าอีกแล้ว

กำหนดลงครั้งต่อไปก็คงช้าเหมือนเดิม…เพราะไรเตอร์จิตตกค่ะตอนนี้

ไม่มีกำลังจะอัพต่อเนื่องจากไม่ได้ตามมิน T_______T

มันเป็นความผิดมินนะค่ะ ไรเตอร์ไม่ผิด

ฮ่าๆ ล้อเล่นค่ะ ยังไงก็จะอัพให้เร็วที่สุดนะค่ะ

ถึงจะไม่มีคนอ่านแล้ว ณ ตอนนี้ ฮ่าๆฮือๆ - - ‘’

ไรเตอร์ประสาทแล้วค่ะตอนนี้ 

ปล.สำหรับเนื้อเรื่องมันแย่มาก อันนี้ไรเตอร์ยอมรับค่ะ ขอโทษจริงๆนะค่ะ
 -  -พยายามสุดแล้วค่ะ ตอนนี้จิตตกจริงๆ ไม่ได้โม้