[Yaoi]..Defiant love--รักนะคุณพ่อของผม--[TVXQFIC]

ลำดับตอนที่ #4 : ...สาวกยูซูมาแล้ว + เรียกชั้นว่า-ยุนโฮ + อัพยาว 55...

Chapter 4 :

ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีล่ะ

ที่เจ้าตัวยุ่งของผม เป็นคน...ปกติ...

ผมต้องดีใจสินะ เฮ้อ~*

แต่มันก็รู้สึกแปลกๆนะครับ

เพราะถ้าเขาปกติล่ะก็

ความตั้งใจที่จะเก็บเค้าไว้กับผมคนเดียวก็คงไม่ได้

แต่...ผมก็อดไม่ได้นะครับที่จะชอบเวลาที่ปากบางๆนั้นเรียกผมว่า

...ยุนโฮ

แทนคุณพ่อ...

..มันทำให้ผมชื่นใจดีจริงๆ

“โรงเรียนประจำ!!!!??~”เสียงเข้มตะโกนแบบไม่เกรงใจหลังคาจะระเบิด แจจุงสะดุ้งเฮือกก่อนจะอ้าปากค้างมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อตัวเอง ทั้งบ้านเงียบสะงัดเหมือนมีมือดีมากด หมู-เต๊ะ(Mute) ที่รีโมท

“แกจะตะโกนทำไม ไอ้ลูกบ้า!!!”ยุนโฮจับแขนที่ถูกตีเพี๊ยะแรงๆ

“ก็ ก็ แม่เพิ่งบอกผมว่าจะส่งแจจุงไปเรียนโรงเรียนประจำนี่ครับ!!!”ยุนโฮมองร่างบางที่นั่งหันหลังกลับไปแบบเลิกสนใจสิ่งใดๆ นอกจากการคุยกับอโรวานาตัวละแปดแสนของคุณปู่ แต่ใครจะรู้ว่าหูบางนั้นกำลังตั้งใจฟังคำพูดของผู้ใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ

“ช่ายย แล้วยังไง??”คิ้วของมารดายักขึ้นลง ยุนโฮถอนหายใจหนักๆ

“แต่แจจุงจะไปอยู่ได้ยังไงล่ะครับ”

“ถ้ากลัวว่าแจจุงจะเข้ากลับเพื่อนไม่ได้ล่ะก็ ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะโรงเรียนที่แม่ว่ามีแต่เด็กที่เป็นเหมือนแจจุงทั้งนั้นล่ะ”ถ้อยคำของมารดาไม่ได้ทำให้ยุนโฮสบายใจขึ้นแม้แต่น้อย ยุนโฮมองแผ่นหลังบางนั้นที่ดูจะห่อเหี่ยวลง

//แล้วถ้าแจจุงเป็นปกติจริงๆล่ะ..ถ้าลูกชายของเขาต้องไปเจอกับคนที่ผิดปกติ แล้วโรคเก่ากำเริบล่ะ อิยุนม่ายยอมมมม!!!//

“ไม่ได้ครับแม่...เรื่องนี้ผมขอคัดค้าน”ยุนโฮปฏิเสธ ถึงยังไงสิทธิเรื่องการศึกษาของแจจุงเค้าก็ต้องเป็นคนจัดการอยู่ดี

“ยุนโฮ!!! แต่แม่คุยกับผอ.ไว้แล้ว!!”

“แต่ว่า....”

“แจจุงอยากไปโรงเรียนฮะ....เพราะแจจุงอยากมีแฟน”เสียงหวานที่ดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย ทำให้ริมฝีปากสีแดงอมม่วงยกยิ้มขึ้นอย่างถูกใจที่ชนะลูกชายตัวเองได้ ยุนโฮหน้าเสียกับคนเป็นแม่

มือเรียวจับชายเสื้อบิดาไว้อย่างอ้อนๆ

“นะฮะ คุณพ่อ แจจุงอยากไปโรงเรียน”ปากบางขอร้อง ยุนโฮจ้องใบหน้าหวาน อยากจะรู้ว่าภายใต้ดวงตาสีดำสนิทนั้นคิดอะไรอยู่กันแน่นะ

คิมแจจุง

ลูกกำลังเล่นอะไรกับพ่อกันแน่

“ไม่...ผมจะหาคนมาสอนแจจุงที่บ้าน...ถ้าคุณแม่หรือใครมีปัญหาก็เตรียมรับแจจุงเลี้ยงถาวรได้เลยครับ!!!”ยุนโฮดึงมือเรียวออกจากชายเสื้อ สายตาคมมองหน้าหวานอย่างโกรธๆ ก่อนจะคว้ากุญแจรถเดินออกจากบ้านไป

                แจจุงมองตาแผ่นหลังหนาด้วยหัวใจที่สั่นไหว ขาเรียวเหมือนจะไร้กระดูกซะดื้อๆ

ทำไม...คุณพ่อถึงพูดแบบนั้น

หรือคุณไม่อยากเลี้ยงผมแล้ว...

“ยุนโฮ!!!! แกพูดอย่างนั้นต่อหน้าลูกได้ยังไง!!!”ผู้เป็นย่าสวมกอดหลานแนบอก นัยตายังมองตาลูกชายตัวดีที่พูดจาไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย คังโฮก็สะอึกกับลูกชายไปเหมือนกัน

-ถึงจะยังไงก็เถอะ แต่แกก็ไม่ควรพูดเหมือนแกเป็นเจ้าของชีวิตแจจุงนะ ไอ้ลูกชายเอ้ยย-

“คิกๆๆ คุณพ่องอนใช่มั้ยฮะ คุณพ่องอน แจจุงก็ต้องง้อใช่มั้ยฮะ คุณย่า!! เราไปง้อคุณพ่อกันเถอะฮะ^^”รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้น

“โธ่...แจจุง”แขนเรียวกอดร่างบางให้แนบตัวมากขึ้น สงสารหลานจับใจ

“บางที เป็นแบบหลานก็คงจะมีความสุขดีนะ”

ใครว่าล่ะฮะ คุณย่า

ผมกำลังเจ็บปวด

เจ็บปวดตรงหัวใจมากๆเลยฮะ

เจ็บที่เค้ามาผลักไสผมแบบนี้

*-----

“ดึกแล้ว ทำไมยังไม่กลับอีก…”เสียงหวานรำพึงกับตัวเอง ร่างบางให้ชุดนอนลายการ์ตูนที่รวมพลกันมาทั้งดิสนีย์เดินวุ่นอยู่แถวระเบียง ตาหวานมองไปยังประตูใหญ่ รอคอยรถอันคุ้นเคย แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                ตาหวานหันไปมองประตู โดยไม่ได้ตอบอะไร

“ช่างเถอะ ไปพักผ่อนได้แล้ว ป่านนี้แจจุงคงหลับไปแล้วล่ะ”เสียงของย่าเงียบหายไป แจจุงจึงกลับไปมองถนนสายยาวที่ทอดเข้าสู่ตัวบ้าน

“กลับมาเถอะ ยุนโฮ…”

แค่หวังว่าตอนนี้ยุนโฮจะได้ยินเสียงร่ำร้องจากหัวใจของเขา

*--

ทำไม ถึงพูดเหมือนไม่อยากจะอยู่กับชั้น

ทำไม...พูดแบบนั้นล่ะ

เด็กบ้าเอ้ย~*

“ไอ้หมอ!!!”ยูชอนตะโกนเรียกเพื่อนรักที่ดูเหมือนจะสติหลุด ยุนโฮหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เข้าปากตั้งแต่เย็น

“เป็นอะไรวะ มาก็ซัดเอาๆ”นี้ไม่ใช่การถามเหตุผลครั้งแรก ยูชอนพยายามถามแบบนี้มาหลายครั้ง แต่มันก็ไร้คำตอบเสียทุกครั้ง

“แจ..แจจุง...”เสียงเรียกชื่อเพ้อๆจากปากเพื่อน ตาคมปรือปรอยจะหลับไม่หลับแหล่ทำเอายูชอนรู้สึกสมเพทเพื่อนตัวเอง

“เออ ก็รู้แล้วว่าแจจุง....แต่ขอคำอื่นมากกว่านี้ได้มั้ยวะ”เสียงอันมีเสน่ห์บ่นพึมพำ

กุก็รู้แล้วว่าเรื่องลูกเมิงงง

แต่มันเรื่องอะไรล่ะวะ!!!!

“...แ...จ...จุ งงงงงงงงง”ยุนโฮกระดกน้ำสีเข้มลงคออีกครั้ง และอีกครั้ง

“พอแล้วๆ!!!”มือเรียวกระชากแก้วใสออกจากมือเพื่อน ยุนโฮขมวดคิ้ว

“เอามา!!”

“ให้เมิงทำซากดิ...กลับบ้านได้แล้ว ป่านนี้แจจุงรอเมิงตาย!!!”ยูชอนวางเงินให้พนักงาน แขนยาวสอดใต้รักแร้เพื่อน พยายามพยุง

“ไอ้เวร ใครให้เมิงกินเยอะจนตัวหนักแบบนี้วะ”ปากหนาสบถ ตอนนี้เลือดเมิงคงเป็นสีเหลืองแล้วก็เหม็นตายห่าแระไอ้ยุน

“โก-หก....”

“โกหกเชี่ยไรล่ะ?? ยอมรับซะเถอะว่าเมิงตัวหนักยั๊งกะหมีควาย กุล่ะสงสัยว่าที่แจจุงเค้าต้องมาโดนเมิงคร่อมทุกวันๆ เขาทนไหวได้ไงฟร่ะ...ห๊ะ!!! เมิงพูดว่าไรนะ”ยูชอนชะงักมองเพื่อนที่หลุดพูดมาอีกคำ

“แจจุง......โกหก”เสียงเข้มเพ้อ ยูชอนส่ายหัวระอา ในหัวพอจะปะติดปะต่อเรื่องได้ลางๆ

“มันต้องเกี่ยวกับเรื่องผลตรวจใช่มั้ยวะเพื่อนรัก...เฮ้อ ดีนะที่กุไม่ได้ไปรักเด็กแบบเมิง ขอบคุณสวรรค์...แต่เมื่อไหร่ท่านจะให้ผมเจอคนดีดีสักคนล่ะครับ จะ30 แล้ว เห่อออ สวรรค์ใจร้าย”

(สรุปแกเมา หรืออิยุนเมาเนี่ย ชายชอน : คนแต่ง...^^!!!)

ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าเพื่อนเขา

มีลูก หรือมีเมียกันแน่

*--

“ฝากยุนโฮด้วยนะครับลุง!!”ยูชอนดันร่างหนาให้คนรถของยุนโฮพยุงแทน

“ครับ คุณหมอ...”เมื่อได้ฟังเสียงรับคำอันน่าไว้ใจ ยูชอนจึงพยักหน้ารับแต่โดยดี เขายืนรอจนรถคันหรูแล่นไป ขายาวเดินกลับรถของตัวเองบ้าง

“พรุ่งนี้นัดคนไข้ไว้ด้วยสิวะ ไอ้ยุนนะไอ้ยุน..”นิ้วเรียวคงกุญแจเล่น แม้ปากจะบ่นแต่เขาก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมายที่ต้องนอนดึกตื่นเช้า

“ฮ้าววววววว”มือเรียวยกขึ้นปิกปาก ตามด้วยการขยี้ตาแก้ง่วง นิ้วกดเปิดรถตั้งแต่ตัวยังเดินไม่ถึง เลยไม่ทันสังเกตความผิดปกติ แต่เมื่อ ตาเรียวปรับได้ที่

“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!”มือเรียวมองรอยข่วนเป็นทางตั้งแต่ประตูหน้ายันประตูหลังของรถที่เค้าเก็บเงินซื้อเองมาทั้งชีวิต

“ใครทำลูก!!!!!!!!!”เสียงนุ่มคร่ำครวญ น้ำตาจะไหลไม่ไหลแหล่

ไอ้ยุนรับผิดชอบลูกกูด่วน

“ขอโทษครับ!!!!”เสียงแหลมเล็กดังขึ้น ยูชอนเบะหน้าหันไปมองร่างที่ตัวเตี้ยกว่าเค้า แต่มองไม่เห็นหน้าเพราะอีกฝ่ายกำลังก้มหัวได้ 90 องศาพอดีเป๊ะ

“ขอโทษ??? อ๋อออ นายใช่มั้ยที่ทำรถชั้นเป็นรอยแบบนี้!!!!”ด้วยอารมณ์ที่พุ่งพรวด มือเรียวบีบแขนเล็กๆพร้อมกระตุกให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเล็กอมชมพูระเรื่อมองเขาอย่างสำนึกผิด

//น่ารัก อิ๊บอ๋ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย//

“ผมขอโทษจริงๆฮะ!!!”เสียงขอโทษกับศีรษะที่ก้มปลกๆให้ใจคนเป็นหมออ่อนลงโดยง่าย(นึดนึง)

“เฮ้อออ เอาเป็นว่านายซ่อมรถให้ชั้นก็แล้วกัน โอเคมั้ย??”ปากอิ่มพูดง่ายๆ พอทำใจได้ อย่างน้อยคนผิดก็ไม่หนีหายไปล่ะวะ เห็นว่าน่ารักด้วยนะเนี่ย ไม่ง้ายชายชอนแห่งบ้านทรายทองไม่มีทางยอมเด็ดขาดดด

“ซ่อม!!!!!!!!!! ผมไม่มีเงินหรอกฮะ”

“หา ไหงพูดง่ายๆแบบนั้นล่ะ”เหมือนต่อมน้ำโหร่างสูงจะเดือดปุดๆขึ้นมาอีกรอบ ตาเรียวมองไปที่ร่างเล็กซึ่งสะพายกระเป๋าใบโต

“ผม...ผมไม่มีจริงๆฮะ”น้ำใสๆคลอเบ้าตาของอีกฝ่าย

เป็นเวรกรรเก่าไม่อาจหลุดโพ้นนนน

ชายชอนทนไม่ได้.........

โอ้วว กุแพ้น้ำตาคนนนนน

“หยุดร้องเลยนะ”เสียงทุ้มรีบสั่ง เหงื่อเริ่มออกตามฝ่ามือและไรผม ใจเริ่มเต้นแรง อาการเริ่มกำเริบ

“แง๊!!!!!!!!!!!!!!”

“เหวยยย หยู้ดดดดดดดดด”มือเรียวยกขึ้นปิดตาตัวเอง

ทนดูไม่ได้ ถ้าดูต้องใจอ่อนปล่อยมันไปแน่ๆ

“ฮื้อออออ ฮืออออ”ร่างเล็กตัวสั่น ยิ่งถูกห้ามก็เหมือนยิ่งยุให้น้ำใสๆไหลมากขึ้นเท่านั้น

“โฮกกกกก โอเคๆ พอเลิกร้อง!!!! ไม่ต้องซ่อมอะไรทั้งนั้น โอเคยัง!!!”

“ฮึก จะ จริงเหรอฮะ”

“เอออออ!!!”

“ขอบคุณฮะ!!!”เสียงเล็กพูดดังฟังชัด ยูชอนมองรอยรถอย่างคนน้ำตาตกใน

กี่หมื่นว่ะกรู!!!!

Y_Y

                ตากลมโตมองร่างสูงอย่างรู้สึกผิดไม่น้อย แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็เขาไม่มีเงินนี้นา เขาก้มหัวให้ผู้หญ่ใจดีสองสามครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินต่อดีกว่า เผื่ออีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจจับเขาไปขาย

-บรื่อออ~* แค่คิดก็น่ากลัวแล้ววว-

“เดี๋ยว!!!”เสียงทุ้มเรียกร่างเล็กที่กำลังจะเดินจากไป

-น้านไง วิ่งหนีดีไหมนี่...แต่เอ๊ะ ถ้าหนีไป พี่ชายต้องตามทันแน่ๆ ลองเผชิญหน้าดูสักตั้งดีกว่า- สมองน้อยๆครุ่นคิด ด้วยความเป็นเด็กช่างจินตนาการอยู่แล้วจึงทำให้อะไรเล็กน้อยกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา

-เว้ยยย คิดอะไรของแกเนี่ย!!!”

“..ครับ”หน้าใสๆนั้นหันมาทำเครื่องหมายคำถามให้เค้า ยูชอนถอนหายใจเบาๆ

//กว่าแกจะหันมาได้เนอะ//

“ไม่มีเงิน แล้วบ้านอยู่ไหน”คำถามของร่างสูงทำให้หัวใจดวงเล็กๆพองโต

-อ๊ากกก พี่ชายใจดีจังเลย สงสัยจะช่วยเราแน่ๆ- ร่างเล็กเดินเข้ามาใกล้ร่างสูงพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาอีกฝ่ายเริ่มเสียวสันหลังวาบ

//อย่าเข้ามา!!! กุถามเช๊ยเฉย//

“ไม่มีหรอกครับบ้านน่ะ”เสียงเล็กตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ขาเรียวเล็กก้าวที่ละก้าว ละก้าว พอๆกับขายาวที่ก้าวถอยหลังทีละก้าว ละก้าว

“ห๊า!!!!!!!”

ซวยแล้วไงกรู

คนเชี่ยไรไม่มีบ้านวะ

หรือว่ะเป็นเด็กจรจัด

แต่หน้าตาน่ารักแบบนี้อ่ะนะ...ผิวพรรณลักษณะผู้ดีแบบนี้

...ไม่มีทาง!!!

“...คืออันที่จริง...ผมเพิ่งหนีออกจากบ้านมาน่ะฮะ”ดูเหมือนร่างเล็กจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ จึงรีบแถลงไขโดยไว

“หนีออกจากบ้านนนนนนนน!!!!!!!!!”

คุณหมอชอนที่ขึ้นชื่อเรื่องความใจดีมีเมตตา

ต้องมาเจอเด็กผู้ชายที่หนีออกจากบ้าน

หาเรื่องจริงๆเลยกรู๊

ปล่อยแมร่งเดินไปตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง

เจือกอยากทำตัวเป็นคนดี!!!

แล้วคราวนี้จะปล่อยมันไปได้ไง

จรรยาบรรณหมอนะเมิง

ชายชอนกลุ้ม!!!!

“เราชื่ออะไร?”ร่างสูงย่อเข่าต่อหน้าร่างเล็ก ตากลมแป่วมองยูชอนก่อนจะยอมตอบ

“จุนซูฮะ ผมชื่อคิม-จุนซู”

“โอเค จุนซู..ชั้นเป็นหมอนะ ชื่อยูชอน”

“ฮะ คุณหมอ”

“สนใจจะไปอยู่บ้านชั้นก่อนมั้ย”

                จุนซูตาโตเมื่อได้ฟังคำชวน เขาเดินทางมาก็สามวันแล้ว เพิ่งจะเจอคนคนแรกที่มาชวนเขาแบบนี้ แถมยังเป็นคนที่เค้าไปทำเรื่องเอาไว้เสียอีก

แต่.....จะไว้ใจได้แน่เหรอ(ยังคงคลางแคลง...)

“ชั้นไม่เอานายไปขายหรอกน่า มันผิดจรรยาบรรณหมอ เข้าใจมั้ย”ยูชอนอมยิ้มนิดๆกับแววตานั้น

“...คุณเป็นหมอจริงเหรอฮะ”

“จริงสิ”มือเรียวหยิบกระเป๋าเงิน เพื่อโชว์บัตรนายแพทย์ให้ร่างเล็กดู รอยยิ้มน่ารักจึงเกิดขึ้นบนใบหน้าเล็กนั้นได้

“....^^ ขอบคุณนะฮะ”จุนซูโค้งตัวให้ยูชอนอีกที ปากอิ่มยิ้มอ่อนๆในความมีมารยาทของเด็กชายคนนี้

เลี้ยงไปก่อนแล้วกัน แล้วค่อยเอาไปคืนครอบครัวทีหลัง

*------

“กลับมาแล้ว!!!”แจจุงมองแสงไฟวาบ เสียงหวานร้องขึ้นอย่างดีใจ ร่างบางรีบกระโดดขึ้นเตียงนอนเพื่อรอคอยคนที่จะมานอนข้างๆเช่นทุกคืน

“ตายแล้ว คุณยุน!! ไปส่งที่ห้องเลยแล้วกัน”เสียงโวยวายกับเสียงฝีเท้าที่ดังใกล้ขึ้นทำให้ร่างบางเลือกจะหลับตาลง ไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดตามด้วยน้ำหนักที่กดลงข้างตัว

“เบาๆสิ เดี๋ยวคุณหนูตื่น”เสียงแม่บ้านดุเบาๆ ทำให้ทุกคนเงียบลง

“ไปเถอะ”

กึก

                ตาหวานลืมขึ้นเมื่อเสียงประตูปิดลง ร่างบางลุกขึ้นมองคนข้างกายที่หลับสนิท กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งจนแจจุงต้องเบ้หน้าหนี แต่ก็มิได้รังเกียจ ร่างบางเตรียมลุกขึ้นไปเตรียมผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้ยุนโฮสบายตัว

“แจ ...แจจุง”ยุนโฮละเมอเบาๆ

“อ่ะ....คุณพ่อ..”แจจุงจับมือใหญ่ไว้ ตาคมปรือขึ้น มองเห็นหน้าหวานลางๆ

“โก-หก คนโกหก”เสียงเข้มต่อว่า

“อะไรนะฮะ”แจจุงเอียงคอ หน้าหวานยื่นเข้าไปใกล้ริมฝีปากหยักมากขึ้น

“คิมแจจุง...คนโกหก”

ทำไม...ถึงอยากมีแฟนนักนะ!!! เสียงคำถามในใจเขาดังขึ้น เมื่อได้กลิ่นหอมประจำตัวเจ้าของความว้าวุ่นในใจ ยุนโฮก็เหมือนจะได้สติกลับมาอีกครั้ง อยากจะถามให้มันรู้เรื่องไปเลย

“อ๊ะ!!!”

                แผ่นหลังของแจจุงถูกกดให้นาบกับเตียงนุ่ม ตาหวานเบิกกว้างอย่างตกใจ ร่างสูงขึ้นคร่อม มือใหญ่ล็อคแขนเรียวไว้เหนือหัว

“คุณ พ่อ”แจจุงเรียกชื่อร่างสูง ยุนโฮเงียบ สายตามองเห็นเพียงใบหน้าคนโกหกเท่านั้น

“เรียกว่า ยุนโฮ สิ”ปากหนาพูดเบาๆ แจจุงชะงัก ในใจคิดว่าคงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้สายตาของยุนโฮแปลกไป

“...คุณพ่อ!!”แจจุงบิดตัวหนี แต่มือแกร่งกลับแน่นเสียจนเจ็บ

-ทะ..ทำไม คุณพ่อเป็นอะไร-

“เรียกว่า ยุนโฮสิ!!!!!”เสียงเข้มตวาดกร้าว

“..คุณพ่อเป็นอะไร ปล่อยนะ แจจุงเจ็บ!!!”

“หึ บอกให้เรียกยุนโฮไง!!!”

เจ็บเหรอ มันเท่าที่ชั้นเจ็บมั้ยแจจุง

เจ็บที่นายบอกว่าอยากจะไปอยู่ที่อื่นน่ะ

“แจจุงไม่เล่นแล้ว คุณพ่อเมา ปล่อยสิ!!!”แจจุงรักษาอาการไว้ แม้ร่างสูงจะเมาแต่ก็ยังไม่ปลอดภัย อยู่ดีดีก็มาบอกเค้าให้เรียกว่า ยุนโฮ …

“แจจุง...”

“...”

“ทำไม....”แววตาคมที่อ่อนลง ทำให้แจจุงถือโอกาสนั้นสะบัดตัวออก ร่างบางยืนนิ่งข้างเตียง มองคนเป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ

ทำไม??

มันหมายความว่ายังไง

“หายแล้ว....ทำไมไม่บอกพ่อ”

“...!!!!”

คุณรู้!!!

“ตอบมาสิ!!!”มือใหญ่บีบไหล่ทั้งสองข้าง แจจุงมองตาคมด้วยแววตาระเรื่อน้ำใส

“ผมกลัว!!! กลัวว่าต้องจากคุณไป ถ้าผมหายแล้ว”เสียงหวานสั่นเครืออย่างหวาดกลัว

“หึ ...”ยุนโฮสบถเสียงเบาๆ

“ผมขอโทษ...”เสียงขอโทษที่ดูเหมือนยุนโฮจะไม่ได้ยิน ร่างบางถูกกดลงกับเตียงโดยมียุนโฮคร่อมเป็นรอบที่สอง

“ต่อจากนี้...อย่าเรียกชั้นว่าพ่ออีก”

“อื้ออ”ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนปากแดงช้ำ ลิ้นร้อนชอนไชเข้าหาความหวานในโพรงปากบางร่างบางร่นหนีอย่างหวาดกลัว

กลัวในอารมณ์ร่างสูงตอนนี้เหลือเกิน

“แฮ่กๆ คุณพ่อ หยุด!!”ปากบางร้องทันทีที่ยุนโฮถอนจูบให้เขาได้หายใจ แต่มันก็ทาบทับมาอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว มือเรียวจกแผ่นหลังเพื่อให้ร่างสูงเจ็บจนปล่อยเขาไป แต่นั้นไม่ได้ทำให้ยุนโฮรู้สึก

“อื้มมม”มือใหญ่ปลดเสื้อนอนร่างบางให้พ้นทางด้วยความรวดเร็ว นิ้วเรียวยาวลูบไล้บนเนินอกขาวเนียน ตาหวานเบิกโพลง ริมฝีปากหนายังคงปิดปากเขาจนต้องกลืนคำพูดทุกอย่างจนหมด

อ๊ะ!! เสียงร้องครางในลำคอดังขึ้นเมื่อ นิ้วเรียวสะกิดเอายอดอกสีชมพูสด ริมฝีปากหยักกดจูบไปบนซอกคอขาว ฝากรอยประทับสร้างความเสียวซ่านให้แจจุงผู้ซึ่งในใจมีแต่คำถามและความเจ็บปวด

“คุณพ่อ...”เสียงหวานเรียกอีกฝ่ายแผ่วเบา น้ำตาใสคลออยู่ที่หางตา ยุนโฮหยุดกึก ก่อนปากหยักจะพูดบางอย่างเบาๆ

“...ยุนโฮ เรียกสิ”สองสายตาประสานลึกซึ้ง แจจุงหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลเป็นสาย

“ทำไม ยุนโฮ...”คำถามของร่างบางไม่ได้รับคำตอบ มือใหญ่ปลดพันธนาการด้านล่างก่อนขาเรียวจะถูกยกขึ้นและจับแยกออก

“อ๊ะ...”แจจุงลืมตาขึ้น เมื่อลมพัดผ่านช่วงขาเรียว

“ต่อจากนี้เราไม่ใช่พ่อลูกกันรู้ใช่มั้ยคิมแจจุง”ยุนโฮดึงกางเกงของตัวเองลง คำพูดอันทำร้ายจิตใจนั้นทำให้แจจุงไม่อยากรับฟัง

“คุ...คุณพ่อ...”แม้จะถูกตัดเยื่อใย แต่ปากบางก็ยังคงต่อต้าน สายตาหวานอ้อนวอนจนยุนโฮต้องเสหลบ

“ได้โปรดฮะ..”ยุนโฮจับขาเรียวให้พาดบ่นไหล่เขาก่อนจะดึงดันเอาความเป็นชายของตนเข้าไปในร่างกายนั้น

“อึ๊กกกกก”แจจุงผวาเฮือก หยาดน้ำตายังคงไหลริน แต่มันกลับแทรกด้วยความวาบหวาม เพราะยุนโฮรู้ดีว่าตรงไหนคือความสุขของเจ้าตัวเล็กของเขา

“จะร้องให้ทำไม”คำถามของร่างสูงทำให้แจจุงยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปอีก นิ้วยาวเกลี่ยน้ำใสออกจากดวงตาหวานอย่างอ่อนโยน

“ยุนโฮ...”ปากสีแดงสดเอ่ยชื่อร่างสูงเบาๆอย่างงงงวย

“มาเป็นภรรยาชั้นเถอะนะ คิมแจจุง”ยุนโฮจับมือเล็ก ปากหยักจูบบนหน้าผากมนพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

“....??”

“ได้มั้ย??”

“คุณ...ไม่โกรธผมเหรอ...”

“จะโกรธทำไม ชั้นทนไม่ได้มากกว่าถ้านายไม่อยู่ข้างๆตัวชั้นน่ะ”ยุนโฮจูบริมฝีปากบาง

นี้คือสิ่งที่ผมรอคอยเลยรู้มั้ยฮะ

“ไหนล่ะคำตอบ”

“ฮะ??”

-อ่า แน่นจังนะ- แจจุงหลบสายตาหวาน

“จะเป็นภรรยาชั้นมั้ย?? ชั้นเบื่อท่ะฟังนายเรียกชัน้ว่าพ่อเต็มทนแล้ว!!”

“ฮะ!!! ผมเองก็ไม่อยากเรียกคุณแบบนั้นแล้วเหมือนกัน”แขนเรียวกอดร่างหนาให้แนบตัวมากขึ้น รวมถึงส่วนล่างที่แนบแน่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

ผม....มีความสุขสุดๆไปเลยฮะ

“ฮ่ะๆ”ยุนโฮหัวเราะเบาๆ ดวงตาสองคู่ประสานกันอย่างมีความหมาย ก่อนร่างสูงจะขยับกายไปตามห้วงอารมณ์

“ฮื้อ~* อ่า ..คุณ..พ่......”

“จะพูดอะไรน่ะ หื้มม??”ยุนโฮขยับร่างกายอย่างเป็นจังหวะ นิ้วยาวแตะบนริมฝีปากบาง

“อื้มม...ยุนโฮ..”

^^

อ่า ผมชอบจริงๆนะครับ

เสียงแจจุงเวลาเรียกชื่อผมน่ะ

มันเพราะมากเลย

ให้ตายสิ

ผมหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วใช่มั้ยนี่

แต่แผนการผมน่ะสิ มันล้มเหลวไม่เป็นท่า

แจจุงไม่ได้บ้าอีกแล้ว

เฮ้อ....ต่อไปนี้ อะไรล่ะที่จะรั้งเค้าไว้ให้อยู่กับผมได้ตลอดไป

พ่อกับลูก มันก็ถูกทำลายไปตั้งแต่เค้าเรียกผมว่ายุนโฮนั้นล่ะ

อา...ผมล่ะเครียดจริงๆ

“เฮือกกก!!!”ร่างบางกระตุกเมื่อปลดปล่อยเอาหยาดน้ำรักออก ยุนโฮจูบไรผมอ่อน ก่อนจะนอนลงข้างๆ แขนยาวรวบร่างบางแนบอก หน้าหวานซุกหาไออุ่นจากอกกว้างพร้อมรอยยิ้มมีความสุข

“...”

แม้ผมจะไม่รู้ว่าการที่ผมเป็นภรรยาคุณ มันจะใช่ความรักแบบนั้นหรือเปล่า

คำว่ารักเวลาที่เราพูดกันตอนเป็นพ่อลูกน่ะ

มันจะเปลี่ยนตามสถานภาพของผมมั้ย

แต่ผมก็พอใจ เพราะผมรักคุณที่สุด...

คุณพ่อ ยุนโฮ..

*--- ระหว่างที่แจจุงกำลังมีความสุข หารู้ไม่ว่าอิหมีกำลังจะเป็นบ้า

โว้ยยย กลุ้มใจ

ถ้าแจจุงคิดจะไปจากเขาแล้วเค้าจะทำไงอ่ะ

เอาเชือกมาผูก เอาโซ่มาล่ามไว้ดีมั้ยนะ

อ่า ไม่ได้ๆ ดูโรคจิตเกินไป

ขังไว้ อ่า นั้นล่ะดีที่สุด!!

เฮ้ย ไม่ได้ดิ แจจุงก็ไม่ได้บ้าแล้วนี้หว่า

จะยอมให้เราทำแบบนั้นได้ไง

(อย่าลืมนะคะ ว่าอิหมีไม่รู้ว่านุ้งแจหายมาตั้งนานแล้ว ในความคิดมันนุ้งแจเพิ่งหาย)

เฮ้ออออ~*

                          น่าเสียดายที่ยุนโฮนึกไม่ออก ถึงสิ่งหนึ่งที่จะพันธนาการคนสองคนให้อยู่ด้วยกันได้ตลอดไป

แค่คำว่า รัก ไง

แค่นั้นแหละ

มันก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้แจจุงอยู่กับเขาตลอดไป

แล้วเมื่อไหร่จะคิดออกล่ะห๊า

ไอ้หมีบ้า

จริงครับ...ไม่เห็นจะยากเลย<<<นุ้งแจ

ว๊ากกก นี้มันโหมดบรรยาย นุ้งแจ กลับไปนอนซุกอกอิหมีต่อปายยย!!!<<<Writer

อ๊ะ ขอโทษฮะ<<<นุ้งแจ

ไม่เป็นไร น่ารัก อภัยด้ายยย<<<Writer

รีบๆจบตอนเถอะฮะ ก่อนมันจะบ้ามากไปกว่านี้ 555+(ต๊องไปใหญ่แล้วคับพี่น้อง)


*----

Talk :

555 แอบฮานะตอนนี้ ชอบคู่ยูซูอีกแล้ว

เพราะมานมี ยู---ชอนนน ชายชอนแห่งบ้านทรายทองของเรา 55+

คาแลคเตอยังคงบ้า ฮา ต๊องเหมือนเดิม แต่จะดูอบอุ๊นอบอุ่นนนน ยังไงต้องติดตาม

นุ้งเซียก้อใช่ย่อยนะจ๊ะ

***---คู่ยุนแจมั้ง

ฮ่าๆๆ แล้วมันจะยังไงต่อล่ะเนี่ย นี้มันตอนจบหรือเปล่า???

บ้าจริง 55+ ยางงงยางไม่จบนะคะ ถึงมันจะเหมือนตอนจบก้อเหอะ

รุ้สึกมั้ยว่าอิยุนเรื่องนี้ช่างเข้ากะเพื่อนชอนดีเหลือเกิน บ้าพอกัล**--ซะอย่างง้าน

**---ฮะๆๆ ตอนนี้อ่านหนังสือค่ะ เตรียมไปสอบความถนัดวิศวะ วันที่ 12 นี้

เลยถือบอกข่าว ว่า รักไม่ได้เพราะใจมันแมนเต็ม 0.100% จะอัพหลังจากวันที่ 12 อาจจะเป็นวันที่ 13

โอเคเน้อค่ะ!!!

อย่าลืมอวยพรให้เจ๊ด้วยน่า!!!

คิกๆๆ

นั่งทามข้อสอบเก่าทั้งวันเลย

ใครมีคาถาดีบอกหน่อยเน้อ เดวจะนั่งท่อง 55+

ไปสอบศิลปากร ก้อนั่งท่องแต่คาถา ทั้งๆที่มานเปงข้อเขียน ก็ไม่รุจาเขียนไรอยุดี 55++

จะฮาเกิน

โอเคค่ะ

พูดมากจิงง ไปอ่านหนังสือต่อแล้ว เม้นเยอะๆนะคะ อยากอ่านนน ฮิฮิ 

วันนี้อัพเยอะด้วยน่า!!!

รักคนอ่านม๊ากมากกกก

จุ๊บๆๆๆ^ ^