รักแบบเนี่ย.....คิดไว้แล้ว (เฮอร์ไมโอนี่ VS มัลฟอย)

ลำดับตอนที่ #4 : ไม่ต้องมองกันบ่อยก้อได้มั้ง

"อ้าว ก้อชั้นเหนคุนกำลังมองหาคนช่วยทำความสะอาดบ้านไม่ช่ายหรอคะ" แอลลันเอ่ยอย่างหวาดๆ -_-!!!

"เทอไม่ได้อ่านหรือไงว่าชั้นต้องการ พ่อบ้านอ่ะห่ะ ไม่เหนหรอ ชั้นว่าชั้นก้อเขียนภาษาคนนะ" เสียงของมัลฟอยตะคอก อย่างน่ากลัว O_O

"ทำไมล่ะคะ หรือว่าผู้หญิงทำงานบ้านสะอาดน้อยกว่าผู้ชาย" แอลลันเถียงอย่างไม่ลดละ

"ชั้นไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ว่าชั้นต้องการให้เค้าพักอยู่กับชั้น แล้วเทอก้อเปนผู้หญิง
จะมาอยู่กับชั้นได้ยังไง"  หางเสียงของมัลฟอยมีแววเขินอาย แต่ถูกกลบด้วยการขึ้นเสียงแทน (ผู้เขียน:ไม่ได้ผลหรอก นาย)

"ทำไมล่ะคะ คุณกลัวว่าคุณจะหลงรักชั้นหรอ" แอลลันเริ่มกล้าต่อปากต่อคำ เมื่อเหนว่าชายหนุ่มอารมณ์เย็นลง

"จะบ้าหรือไง ยัยนี่ ตามใจเทอล่ะกัน ชั้นไม่ได้คิดอะไรบ้าๆๆอย่างงั้นหรอก" มัลฟอย...............เขิน
(เฮอร์ไมโอนี่: น่ารักชะมัด O_o อะไรนะ เทอจะบ้าไปแล้วหรือไงย่ะ)

ละครก้อดำเนินไปถึงช่วงเวลาที่แอลลัน ไปทำงานอยู่ที่บ้านของมัลฟอยได้ครบ 2 อาทิตย์ โดยที่ระหว่างนั้นมัลฟอย (เกร๊ก)
ก้อเรื่มชินกับการที่มีแอลลันคอยอยู่ที่บ้าน โดยที่ก้อตอบตัวเองไม่ได้ ว่าทำไมมันจึงเปนแบบนั้น

เช้าวันอาทิตย์ที่แสนจะสดใส

"เออแอลลัน วันนี้ชั้นให้เทอหยุดงานได้ ทำงานไม่เคยได้หยุดเลย
 เทอไม่อยากไปเที่ยวไหนบ้างหรอ" เสียงของเกร๊กใจดี ทอดความอ่อนโยน หวังให้แอลลันจับความรู้สึกนั้นได้

"ไม่ล่ะ ชั้นไม่ได้อยากไปไหนนี่ (แค่อยู่กับนายก้อพอแล้ว)" แน่นอน เสียงในวงเล็บดังอยู่ในหัวใจของแอลลัน

        เมื่อแอลลันพูดจบ มัลฟอยก้อเดินออกไปอย่างหัวเสีย ทิ้งให้แอลลันมองตามอย่างไม่เข้าใจ O_o???

"นี่เทอไม่รู้เลยหรือไงนะ ว่าชั้นกำลังจะเทอเดทน่ะ" เกร๊กพูดอย่างหัวเสีย
(มัลฟอยเผลอหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ 'ทำไมหน้าตายัยนั่นมองเราอย่างตั้งใจขนาดนั้นล่ะ'
 เฮอร์ไมโอนี่ :ถ้าคำพูดนายเมื่อกี้แปลว่ากำลังขอเดท ผู้หญิงที่มีระดับคะแนนที่ 1 อย่างชั้นยังแปลไม่ออกเลยย่ะ)

     วันนี้เปนวันครบ 1 เดือนที่แอลลัน มาอยู่กับเขา เกร๊กตัดสินใจจะบอกความในใจของแอลลัน โดยที่เค้าก้อแอบมั่นใจลึกๆ ว่าแอลลันเองก้อมีใจให้กับเค้า


"แอลลัน" เกร๊กเรียกในขณะที่ แอลลันกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่

"ค่ะ เกร๊ก ชั้นจัดโต๊ะเสดพอดี เชิญเลยคะ" แอลลัยเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม ^=^

"วันนี้เทอมากินข้าวกับชั้นได้ไหม พอดีมีเรื่องจะถามน่ะ" เกร๊กพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาก มากจนทำให้ใครบางคนแอบอิจฉาแอลลันเลยทีเดียว (เฮอร์ไมโอนี่ : นี่แซวก้อซึ่งหน้าไปไหมจ๊ะ)

"เกร๊กคะ ชั้นถามคุณหน่อยได้ไหมคะว่าทำไมคุณถึงอยู่คนเดียวล่ะคะ" แอลลันพูดอย่างงุนงง

"อ่อ ชั้นสูญเสียคนที่รักไปแล้ว ให้กับชายที่เปนเพื่อนสนิทคนนึงของชั้น" เกร๊กเอ่ยอย่างหมดอาลัยตายอยาก

"ขอโทดนะคะ" แอลลันขอโทดจากใจที่ไปขุดคุ้ยเรื่องในอดีตของเค้า

"เอ่อ คุนว่ามีอะไรจะถามชั้นค่ะ" 

"แอลลัน ผมผ่านเรื่งแย่ๆมาเยอะ จนเคยคิดว่าคงไม่มีอะไรที่จะทำให้มันดีขึ้นได้
จนเมื่อผมพบคุณ คุณเปนสิ่งเดียวในตอนนี้ที่หัวใจผมมันบอกว่า มันต้องการ
ผมจะไม่บังคับ หรือเหนี่ยวรั้งคุณไว้ แต่อยากให้คุณตัดสินใจด้วยหัวใจของคุณเท่านั้น" เกร๊กมองตาแอลลัน และพูดอย่างจิงใจที่สุด