ตำนานรักแห่งกรีก-โรมัน

ลำดับตอนที่ #4 : พิกมีเลียนกับกัลลาเทีย

                                        พิกมีเลียนกับกัลลาเทีย

                                    (พิกมิเลียนผู้หลงรักรูปสลัก)



         พิกมิเลียนเป็นช่างสลักรูปหนุ่มผู้มีพรสวรรค์แห่งไซปรัส  เขาเกลียดชังสตรี

อย่างสุดแสน  เขาคิดว่ามีตัวเองคนเดียวก็เพียงพอแล้ว   แต่อย่างไรก็ตาม  เขาก็

ได้ทุ่มเทกำลังทั้งหมดในการสลักงาช้างเป็นรูปหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบที่สุดขึ้นมา  

.....หญิงสาวที่งามขนาดที่ไม่เคยมีชายใดจะได้ยลโฉมมาก่อน  

    

         เขาบรรจงใส่ใจในทุกรายละเอียดของรูปสลักแทบไม่กินไม่นอน    แต่มันก็

ไม่ใช่แค่นั้น  สิ่งที่พิกมิเลียนเองก็คาดไม่ถึงมันค่อยๆเกิดขึ้นในหัวใจของเขา  

เริ่มตั้งแต่ลงมือปั้นจนกระทั่งรูปสาวงามของเขาเสร็จสมบูรณ์  เขาก็หลงรักรูปสลัก

จากงาช้างที่ทำขึ้นเองเสียแล้ว  เป็นความรักครั้งแรกและรักจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียด้วย

    

         และก็ดูเหมือนว่าเขาจะหลอกตัวเองว่ารูปสลักแสนงามนี่เป็นหญิงสาวจริงๆ

และมีชีวิต  ทุกๆวันเขาจะจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากงามได้รูปแต่แข็งทื่อและเย็น

เฉียบ  สรรหาเสื้อผ้าอาภรณ์เครื่องประดับที่งดงามมีค่ามาให้เธอสวม  ในยาม

เช้าพิกมิเลียนก็จะอุ้มรูปปั้นสาวงามไปเดินเล่นกันท่ามกลางแสงแดดอันสดใส  ใน

ยามราตรีเขาก็อุ้มเธอไปนอนบนเตียงที่อบอุ่นนุ่มสบายและห่มผ้าให้  ด้วยว่ากลัว

หญิงสาวในจินตนาการของตนจะหนาว    



         ความรักของพิกมิเลียนที่มีต่อหุ่นงาช้างสาวสวยนั้นมีความลึกซึ้งตรึงใจยิ่ง

นัก  เขาได้ไปที่วิหารแห่งอะโฟรไดทีทุกวันเพื่อวิงวอนให้เทพีแห่งความรักช่วยเขา  

ซึ่งเทพีอะโฟรไดทีก็รับรู้และมีความเห็นใจและรู้สึกเวทนาที่พิกมิเลียนผู้ยังหนุ่ม

แน่นและมีพรสวรรค์เอาแต่ดูแลพูดคุยกับงานศิลปะที่ตนทำขึ้นเหมือนเด็กๆเล่น

กับตุ๊กตาไม่มีผิด  ซึ่งเป็นความรักที่หายากยิ่งจึงต้องการช่วยใช้ชายผู้รักมั่น

สมหวัง



         เมื่อพิกมิเลียนก็ได้พบแต่เพียงความเงียบในวิหาร  มีเพียงเสียงกล่าวอ้อน

วอนของตนเท่านั้นที่ดังก้องสะท้อนไปมาในโถง  ก็เดินคอตกกลับบ้าน  แต่กระนั้น

ก็ยังไม่ละความพยายาม



        ในวันเฉลิมเทศกาลของอะโฟรไดที  ซึ่งเป็นวันที่ฉลองการที่อะโฟรไดทีได้

ปรากฎจากฟองน้ำแห่งท้องทะเล  ซึ่งในเทศกาลนี้บรรดาชายหนุ่มและหญิงสาวคู่

รักก็จะมอบของขวัญให้แก่กันและกัน  พิกมิเลียนก็ไม่ได้ไปร่วมแต่อย่างใด  เขา

เพียงแค่ไปวิหารเทพีอะโฟรไดทีเพื่องวิงวอน

    

         และเขาก็ต้องกลับบ้านด้วยความผิดหวังเช่นเคย  เมื่อไม่มีการตอบรับอะไร

เกิดขึ้นเลย  เขามองรูปปั้นสาวงามพลางทอดถอนใจ  และเอื้อมมือไปสัมผัสผิวรูป

สลักอย่างแสนรัก  แต่เขาก็ต้องชักมือกลับเมือมือของเขาได้สัมผัสถึงความอบอุ่น  

พิกมิเลียนจึงเดินเข้าไปใกล้และจุมพิตเธอเนิ่นนาน  ก็รู้สึกถึงสิ่งที่ค่อยๆเปลี่ยน

แปลง  ลมหายใจอ่อนๆสัมผัสริมฝีปากชายหนุ่ม  ผิวรูปปั้นที่แข็งเย็นชืดไร้

ความรู้สึกก็เริ่มนิ่มนวลและอบอุ่น  เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกก็เห็นดวงตาสีน้ำตาล

ใสมองมาจากหญิงสาวแสนสะคราญที่เหมือนกับรูปปั้นของเขาแต่ทว่าดูมี

ชีวิตชีวา  เธอยิ้มให้เขาด้วยริมฝีปากงามสีกลีบดอกกุหลาบเช่นเดียวกับแก้มเปล่ง

ปลั่งของเธอ  



         และเธอช่างดูงามกว่าที่เคยเป็นเสียอีก    



         “โอ!อะโฟรไดทีผู้งดงาม….ท่านรับฟังคำวิงวอนแห่งข้าแล้ว”



        พิกมีเลียนและรูปปั้นที่กลายเป็นมนุษย์ต่างสวมกอดกันด้วยความดีใจ  ซึ่ง

เขาก็ตั้งชื่อให้เธอว่า”กัลลาเทีย”  และแต่งงานกันอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข