ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กับดักแห่งเงามืด
ลมเย็นพัผ่านไปามผืนน้ำ เาสะท้อนอไฟหน้ารถระพริบวูบวาบบนพื้นอนรี สร้าเามืที่บิเบี้ยวไปมารอบ ๆ ัว
อลิสา นรินทร์ นั่อยู่ลาลานอรถบนเ้าอี้ไม้เ่า มืออเธอถูมัไว้แน่น เทปสีำปิริมฝีปาเธอ วาอเธอแ้ำาน้ำาและวามหวาลัว
้าหลัเธอ...
ายสวมหน้าาสีำยืนถือมีปลายแหลมอยู่ เาเียบสั ราวับำลัรออะไรบาอย่า
ร..อ. วิน วัราร ้าวเ้าไปใล้ วาอเาไล่มอรอบัวอย่าระมัระวั ทุสัมผัสอเาพยายามรับรู้ถึอันรายที่อา่อนอยู่
"ปล่อยเธอ" วินเอ่ยเสียเย็น
ายสวมหน้าาไม่อบ
แทนที่ะพูอะไร เาลับรีมีลบนแนออลิสาเบา ๆ ทำให้เธอสะุ้เฮือและัฟันแน่นเพื่อลั้นเสียร้อ
เลือสีแึมผ่านแนเสื้ออเธอ
"แ้อารอะไร?" วินพูอีรั้ ราวนี้เสียอเาึเรีย
ายปริศนาเอียศีรษะเล็น้อยราวับำลัพิาราเา ่อนะยื่นโทรศัพท์มือถือให้วิน
"เปิมันะ"
วินรับโทรศัพท์มาและพบว่ามีวิีโอไฟล์หนึ่ถูบันทึไว้ เาเล่น และสิ่ที่ปราบนหน้าอทำให้เาัวแ็ทื่อ
ในวิีโอ เป็นภาพาล้อวรปิเมื่อสิบปี่อน
สถานที่ในวิีโอือ รอแบ ๆ ้านหลัสถานบันเทิแห่หนึ่
เ็สาวนหนึ่ วิ่หนีสุีวิาเาอใรบานที่ไล่ามเธอมา เธอล้มลบนพื้น ลมหายใหอบถี่
และานั้น...
เาอายปริศนาเินเ้ามาหาเธอ มืออเาถือมีเล่มยาว
เธอพยายามะร้ออีวิ แ่เาไม่ฟั
มมีฟาลมา—ภาพในวิีโอัับไปทันที
อลิสาเบิาว้า เธอำเหุาร์นี้ไ้ี
เพราะเ็สาวในวิีโอนั้น ือเธอเอ
เธอเป็นผู้รอีวิาีารรม่อเนื่อเมื่อสิบปี่อน
และอนนี้... ารำลัเล่นเมิวิทยาับเธอ
“ทำไมแถึให้ันูวิีโอนี้?” วินถาม
ายสวมหน้าาหัวเราะเบา ๆ ่อนะเอ่ย้วยเสียเย็นา
"เพราะีเมื่อสิบปี่อน... ยัไม่บ"
"และนาย็เป็นส่วนหนึ่อมัน"
วินะั วามเย็นเยียบไหลผ่านไปามระูสันหลัอเา
"หมายวามว่ายัไ?"
"ิให้ออสิ วิน... นายรู้ั 'เ็สาวนนั้น' มาว่าที่นายิ"
เาหมายถึอลิสา? หรือหมายถึใรันแน่?
่อนที่วินะทันพูอะไรเพิ่มเิม
ไฟหน้ารถทุว็ับวูบล
เสียปืนัึ้นหนึ่นั
เพล้!
ระหน้ารถแระาย
วินรีบหมุนัวหาที่ำบัทันที!
ายสวมหน้าาหันวับไปามเสียปืน แ่่อนที่เาะทันเลื่อนไหว เสียไเรนอำรวัึ้นห่าออไป
"บ้าเอ๊ย!"
ายปริศนาผลััวอลิสาล้มล ่อนะระโึ้นรถมอเอร์ไ์ที่อรออยู่ านั้นเา็ับออไปอย่ารวเร็ว
วินรีบวิ่เ้าไปหาอลิสาและแ้มัให้เธอ
"ุโอเไหม?"
อลิสาสะอื้นแ่พยายามั้สิ “ัน... ันำไ้แล้ว...”
"อะไร?"
"ันำไ้แล้วว่าใรเป็นนทำ"
ภายในรถำรวที่พาทั้สอลับมายัอสืบสวน อลิสายััวสั่น วาอเธอเ็มไป้วยวามลัว
วินนั่้า ๆ เธอ รอให้เธอสบล ่อนะเอ่ยเสียนุ่ม "ุบอว่าุำไ้ว่าใรเป็นาร..."
อลิสาลืนน้ำลาย “ไม่ทั้หม... แ่ันำไ้ว่า... ันเยเห็นหน้ามัน่อน...”
วิน้อเธอ้วยวามสนใ
อลิสาหลับาล ภาพาอีไหลย้อนลับมา
ายนนั้น...
เาไม่ใ่นแปลหน้า
เธอเยเห็นเา... ในห้อสอบสวนอำรว
เธอลืมาึ้นทันที และหันไปมอวินอย่าใ
“มันเป็นำรว”
ความคิดเห็น