ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 DNA
“แม่้า เราออไม้้วย่ะ” าเยี่ยนเอ่ยทัเ็สาวที่นั่อยู่หลัแผายอไม้
หยาไป๋ลั่วสะุ้เล็น้อย ราวับถูึออาภวั์วามิอัวเอ เธอเยหน้าึ้นสบาับหิสาวรหน้า ่อนะรีบัอไม้ใส่มือออีฝ่าย
“อโทษ้วย่ะ นี่่ะ อไม้” เธอล่าวเสียเรียบ
าหลที่ยืนอยู่้า ๆ เินมารับอไม้าน้อสาว ่อนะส่ให้รอบรัวอน ทั้รอบรัวพาันเินเ้าไปในวิหารเพื่อไหว้พระ
หยาไป๋ลั่วมอามแผ่นหลัอพวเา วาอเธอทอประายเย็นา
เหมยหลิน... รอัน่อนเถอะ ันะทวำแหนุ่หนูัวริลับมาให้ไ้!
ภายในวิหาร ลิ่นธูปหอมลอยลุ้ไปทั่วบริเว บรรยาาศเียบสบ ผู้น่าประนมมืออพร่อเบื้อหน้าพระพุทธรูปศัิ์สิทธิ์
หวัเหมยหลินุเ่าล่อหน้าพระพุทธรูป วาู่ามเ็มไป้วยวามศรัทธา มือบาประนมแนบอ พลาหลับาอธิษานในใ
อให้รอบรัวอันปราศาภัยอันราย…(รอบรัวที่เธอหมายถึน้อายและน้อสาวแท้ที่อยู่ระูลหวั)
ะที่เธอำลัอธิษานนั้น สายาอหยาไป๋ลั่วยัับ้อเธอไม่วา วามโรธที่ถูฝัลึในิใเริ่มปะทุึ้นมาอีรั้
ทำไมถึเป็นเธอที่ไ้รับทุอย่าไป? ทำไมันถึ้ออยู่ในวามทุ์ทรมานมาลอ?
หยาไป๋ลั่วำมือแน่น พยายาม่มวามรู้สึในใ ่อนะพยายามหาวิธีพิสูน์วามริ
้อมีทา… มีทาที่ทำให้ทุนรู้ว่าเราเป็นุหนูัวริ!
หลัาไหว้พระเสร็ เหมยหลินและรอบรัวำลัะเินออาวิหาร ทันในั้นสายาอเธอ็เหลือบไปเห็นหยาไป๋ลั่วำลันอไม้มาเิมที่แผาย
"แม่ะ ูพี่สาวนนั้นสิ ยันัเลย่ะ พวเรา็อุส่าห์เหมาอไม้ไปหมแล้วแท้ ๆ ยัลับไปเอามาายเพิ่มอี"
ุนายหยาหันไปมอามลูสาว แล้วพยัหน้าเห็น้วย "ใ่ เ็นนั้นยันริ ๆ ูท่าทาไม่ยอมแพ้อะไร่าย ๆ"
เหมยหลินยิ้มบา ๆ ่อนะพูึ้นเสียเบา "แม่ะ หนูว่า... มอี ๆ พี่สาวนนั้นหน้าาล้ายนในรอบรัวเราเลยนะะ"
ำพูอเธอทำให้ทุนหยุะั พ่อ แม่ และพี่ายหันไปมอเ็สาวที่ำลััเรียอไม้อย่าั้ใ สายาพินิพิาราอย่าละเอีย
ปั!!
เสียไม้ระานาแผายอไม้ล้มลมาอย่าะทันหัน ทำให้หยาไป๋ลั่วสะุ้ เธอพยายามหลบแ่ลับเสียหลัล้มลไป้าหน้า!
"ระวั!!"
หวัเหมยหลินที่ยืนอยู่ใล้ ๆ รีบพุ่เ้าไปึร่าอหยาไป๋ลั่วให้พ้นาอที่ำลัร่วลมา แ่ลับลายเป็นัวเธอเอที่เสียหลัล้มลไปแทน!
ัวะ!
"อึ!" วามเ็บแล่นผ่านร่าายอย่ารวเร็ว เศษระถาอไม้แระาย หนึ่ในนั้นบาเ้าที่แนอหวัเหมยหลินเป็นแผลลึ เลือสีแสไหลทะลัออมาไม่หยุ
"เหมยหลิน!!"
"น้อเหมยหลิน!!"
เสียร้ออรอบรัวัึ้นพร้อมัน ทุนรีบรูันเ้าไปหาเธอ
"เลือออเยอะมา!" าเยี่ยนหน้าเผือ "พาไปโรพยาบาลเร็ว!"
หยาไป๋ลั่วที่ในทำอะไรไม่ถู รีบ่วยพยุร่าอหวัเหมยหลินึ้นมา แม้เธอเอ็มีรอยถลอที่้อศอ แ่สิ่ที่เห็นรหน้าทำให้เธอลืมวามเ็บปวอัวเอไปหมสิ้น
โรพยาบาล
"เลืออเธอออมาเินไป เรา้อให้เลือ่วน!" หมอแ้ับรอบรัวหยาที่ยืนลุ้นันัวโ่ "แ่... เราไ้รวแล้ว ไม่มีใรในรอบรัวอเธอมีรุ๊ปเลือที่รันเลย"
"แล้วเราะทำยัไะหมอ!?" ุนายหวัถาม้วยวามร้อนใ
"เรา้อหาผู้บริาเลือที่มีรุ๊ปเียวันให้เร็วที่สุ ไม่อย่านั้นนไ้ะอาารหนัึ้น"
ะที่ทุนอยู่ในวามัวล มีผู้ายนหนึ่ที่ยืนมอเหุาร์อยู่็พูึ้นเบา ๆ
"ผมสามารถให้เลือเธอไ้รับ"
ทุสายาหันมามอเธอพร้อมัน
"ุาย... มีรุ๊ปเลือรับน้อสาวันอย่านั้นเหรอ?" าหลเอ่ยถาม้วยน้ำเสียไม่อยาเื่อสายา
ายหนุ่มที่ยืนอยู่รหน้าไม่ใ่ใรอื่น—หย่เล่อ ประธานบริหารหนุ่มแห่ เินรุ๊ป ที่ึ้นื่อเรื่อวามเย็นาและเ็า เาเป็นบุลทีู่ห่าไลาำว่า "ใี" อย่าสิ้นเิ าหลไม่เยนึฝันว่านอย่าเาะยื่นมือเ้ามา่วยเหลือน้อสาวอน
หย่เล่อพยัหน้า้า ๆ วามริบสะท้อนวามแน่วแน่
"ใ่ รุ๊ปเลืออันรับุหนูหยา" เาล่าวเสียเรียบ
าหลมอายหนุ่มรหน้าอย่าั่ใ แม้ะยัะลึับสถานาร์ที่เิึ้น แ่พวเา็ไม่มีทาเลืออื่น
"ถ้าอย่านั้น... ฝา้วยนะรับ"
ไม่มีำพูอื่นใอี ทุน่าเฝ้ามอะที่หย่เล่อเินามหมอเ้าไปในห้อบริาเลือเพื่อนำเลืออเาไป่วยีวิหวัเหมยหลิน!
หลัาารให้เลือเสร็สิ้น และหวัเหมยหลินอาารที่แล้ว หมอึเินเ้ามาพร้อมับใบผลรวเลือในมือ
"ุหยารับ พอีเรารวเลือเพิ่มเิมเพราะ้อารวามแน่ใ และพบสิ่ที่่อน้าผิปิ..."
"ผิปิ?" ุนายหยามวิ้ว
หมอพยัหน้า "DNA อุหนูเหมยหลินับสมาิในรอบรัว... ไม่รันเลยรับ"
ทุนะลึ
"หมายวามว่าไัน!?" าเยี่ยนถามเสียสั่น
"หมายวามว่า... ุหนูเหมยหลินไม่ใ่ลูสาวแท้ ๆ อระูลหยารับ"
ทุนในห้อเียบริบ ทุนเบิาว้า่อนะ่อย ๆ หันไปมอหวัเหมยหลินที่ยันอนอยู่บนเีย้วยสีหน้าีเผือ
ะเียวัน หมอเว้น่วเล็น้อย่อนะพู่อ
"แ่ที่น่าสนใือ... DNA อุหยาไป๋ลั่วลับรับรอบรัวอุรับ"
ทุนในห้อถึับะั หยาไป๋ลั่วเผลอเบิาว้า้วยวามใ
"หมอว่าอะไรนะะ!?" ุนายหยาถามเสียสั่น
"ทำไมถึมีผลรวอเ็นนั้น้วย?" าเยี่ยนมวิ้วมอหมออย่าไม่เ้าใ
หมอถอนหายใเบา ๆ ่อนอธิบาย "พอี... นายท่านหยาเป็นนสั่ให้รว DNA อุหยาไป๋ลั่วเพิ่มเิม้วยรับ ท่านบอว่าอยาให้แน่ใเรื่อบาอย่า"
ทุสายาหันไปมอนายท่านหยาที่ยืนอยู่เียบ ๆ สีหน้าอเาเร่รึม แ่แววาายแววเ็บปว
"ันเอ็สสัย..." เสียอเาแผ่วเบาแ่หนัแน่น "ั้แ่ไ้พบเ็นนั้น ัน็รู้สึว่าเธอมีบาอย่าล้ายับรอบรัวเรา ทั้สีหน้า แววา... และวามรู้สึบาอย่าที่อธิบายไม่ไ้"
ำพูนั้นทำให้ทุนระหนัถึวามเป็นไปไ้ที่พวเาไม่เยนึถึมา่อน
พวเาหยิบเ็ผิมาาโรพยาบาลใ่หรือไม่
2ความคิดเห็น