ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คำสารภาพจากคนบาป
ภัทรทรุัวลนั่ับโฟา ปล่อยโฮออมาอย่าน่าเวทนา ำสารภาพอเา ทำให้ทุนในห้อนั่เล่นอยู่ในวามเียบัน วามึเรียแผ่ปลุมไปทั่วบริเว ราวับอาาศธาุลายเป็นอหนัอึ้
"ผม...ผมไม่ไ้ั้ใ...ผมไม่ไ้อยาให้มันเป็นแบบนี้..." ภัทรพร่ำเพ้อ น้ำาไหลอาบแ้ม "ผมแ่...ผมแ่ป้อันัว..."
"ป้อันัว?" วรเวทย์เลิิ้ว "ป้อันัวาใร? าธนาเหรอ? ธนาทำอะไรุ?"
ภัทรเยหน้าึ้น วาอเาแ่ำ "ธนา...ธนาู่ะเปิโปวามลับอผม เาบอว่าถ้าผมไม่ยอมทำามที่เา้อาร เาะแเรื่อทั้หมให้ทุนรู้"
"วามลับอะไร?" วรเวทย์ถาม "วามลับอะไรที่ทำใหุ้้อ่าธนา?"
ภัทรเียบไปรู่ให่ ราวับำลัั่ใว่าะเปิเผยวามลับนั้นหรือไม่ ในที่สุ เา็ถอนหายใออมาอย่ายอมำนน
"วามลับ...เรื่อธุริรับ" ภัทรเอ่ยเสียแผ่วเบา "ผม...ผมทำธุริผิหมายบาอย่า และธนา็รู้เรื่อนี้ เาู่ะแผม ถ้าผมไม่ยอมร่วมมือับเา ในารฟอเิน"
"ฟอเิน?" วรเวทย์ทวนำ "ธนาู่บัับใหุ้ฟอเินให้เา?"
ภัทรพยัหน้า "ใ่รับ ธนาบอว่าเามีเส้นสายในวารธุริสีเทา และเาำลั้อารทนายวามที่ไว้ใไ้ เพื่อ่วยเาฟอเิน เาเลือผม เพราะเารู้ว่าผมำลัมีปัหาเรื่อารเิน และ้อารเิน่วน"
"แล้วุยอมทำามที่ธนา้อารเหรอ?" วรเวทย์ถาม
"อนแร...ผม็ลัเลรับ แ่ธนาู่ผมหนัมา เาบอว่าถ้าผมไม่ยอม เาะแเรื่อธุริผิหมายอผม ให้ำรวรู้ ผมลัว...ผมลัวิุ ็เลย...็เลยยอมล" ภัทรเล่า
"แล้วืนเิเหุล่ะ เิอะไรึ้นที่สระว่ายน้ำ?" วรเวทย์ถาม เาะลึลไปในเหุาร์ารรม
"ืนนั้น...หลัาที่พวเราแยย้ายันไปนอน ธนา็โทรศัพท์มาหาผม นัผมไปุยันที่สระว่ายน้ำ เาบอว่ามีเรื่อ่วนะุยับผม" ภัทรเล่า่อ "ผม็เลยเินไปที่สระ พอไปถึ ธนา็เริ่ม่อว่าผม หาว่าผมทำาน้า ไม่ระือรือร้น เาู่ะยเลิ้อล และแผมเหมือนเิม"
"แล้วุทำยัไ?" วรเวทย์ถาม ับ้อไปที่สีหน้าอภัทร
"ผม...ผมพยายามอธิบายให้เาฟั ว่าผมำลัเร่มืออยู่ แ่ธนาไม่ฟัอะไรทั้นั้น เายั่าทอผม และู่ะทำลายีวิผม ผมโมโหมา...ผมวบุมัวเอไม่ไ้..." ภัทรเียบไป เสียอเาเริ่มสั่นเรือ
"ุทำอะไรธนา?" วรเวทย์ถาม เสียอเาเย็นเยียบ
"ผม...ผม..." ภัทรอ้ำอึ้ พูไม่ออ น้ำาไหลอาบแ้มอีรั้ "ผม...ผมผลัเา...ผมผลัเาลสระ..."
"ุผลัธนาลสระ?" วรเวทย์ทวนำ "ุรู้ไหมว่าสระว่ายน้ำมันลึแ่ไหน? ุรู้ไหมว่าธนาว่ายน้ำไม่เป็น?"
ภัทรสะอื้นไห้ "ผม...ผมไม่ไ้ั้ใให้เาาย ผมแ่...ผมแ่โมโห ผมไม่ไ้ิว่าเาะมน้ำ..."
"แ่สุท้ายธนา็มน้ำาย เพราะารระทำอุ" วรเวทย์ล่าว เสียอเาแ็ร้าว "ุรู้ไหมว่าารระทำอุ มันือารรม?"
ภัทร้มหน้าร้อไห้ ไม่อบอะไร
"แล้วเศษระเบื้อสีำล่ะ มันเี่ยวอะไรับเรื่อนี้?" วรเวทย์ถาม่อ ี้ไปยัเศษระเบื้อในมือ
ภัทรเยหน้าึ้น มอเศษระเบื้อ้วยสายาเลื่อนลอย "เศษระเบื้อ...ผมไม่รู้เรื่อเศษระเบื้ออะไรทั้นั้น ผมไม่เยเห็นมันมา่อน"
"ุแน่ในะรับว่าุไม่เยเห็นเศษระเบื้อพวนี้มา่อนริๆ?" วรเวทย์ย้ำถาม ้อมอเ้าไปในวาอภัทรอย่าับผิ
ภัทรส่ายหน้า "แน่ใรับ ผมไม่รู้เรื่อระเบื้ออะไรทั้นั้น ผมแ่...ผลัธนาลสระ แ่นั้นริๆ"
วรเวทย์มวิ้ว ำให้ารอภัทร ูเหมือนะสอล้อับหลัานเบื้อ้น รอยบีบรัที่ลำอ รอยเล็บ่วนที่อบสระ และำสารภาพอพิาที่เห็นภัทรลาร่าอธนาไปที่สระว่ายน้ำ ทุอย่าูเหมือนะี้ไปที่ภัทร ในานะาร
แ่...วรเวทย์ยัรู้สึว่ามีบาอย่าาหายไป ปริศนาระเบื้อำ ยัเป็นเื่อนำที่เาลาแลใ เศษระเบื้อสอิ้น ที่พบในที่เิเหุารรม และในห้อพัอพิา มันไม่ใ่เรื่อบัเอิอย่าแน่นอน และภัทร ูเหมือนะโหเรื่อเศษระเบื้อ ทำไมเา้อโหเรื่อเล็น้อยแบบนี้? หรือว่า...วามริที่แท้ริ ะับ้อนว่าที่ิ?
"ุภัทร ผมอถามอีรั้ ุแน่ในะรับว่าุไม่รู้เรื่อเศษระเบื้อสีำพวนี้ริๆ?" วรเวทย์ย้ำถาม ันภัทรอีรั้
ภัทรเียบไปรู่ให่ ่อนะ่อยๆเยหน้าึ้น วาอเาายแววสับสนและหวาลัว
"ผม...ผม..." ภัทรอ้ำอึ้ พูไม่ออ ราวับำลััสินใว่าะเปิเผยวามลับที่่อนไว้หรือไม่
"พูมาเถอะรับุภัทร อย่าปิบัอะไรอีเลย วามริเท่านั้น ที่ะ่วยใหุ้หลุพ้นาวามทุ์ทรมานนี้ไ้" วรเวทย์ล่าว น้ำเสียอเาอ่อนโยนลเล็น้อย พยายามให้ำลัใภัทร
ภัทรสูหายใลึๆ ราวับรวบรวมวามล้าทั้หมที่มี แล้ว่อยๆเอ่ยำพูที่ทำให้ทุนในห้อนั่เล่นถึับะลึ
"ริๆแล้ว...ผม...ผมเห็นเศษระเบื้อพวนั้น ่อนหน้านี้..." ภัทรเอ่ยเสียแผ่วเบา "ผมเห็น...อนที่ผม...ำลัลาร่าอธนา ไปที่สระว่ายน้ำ... ผมเห็นเศษระเบื้อสีำ อยู่้าๆร่าอธนา... ผม...ผมใมา ผมลัวว่ามันะเป็นหลัาน ที่มััวผม ็เลย...็เลยหยิบมันึ้นมา แล้ว...แล้ว่อนมันไว้..."
"ุหยิบเศษระเบื้อึ้นมา แล้ว่อนมันไว้?" วรเวทย์ทวนำ "ุ่อนมันไว้ที่ไหน?"
"ผม...ผม่อนมันไว้ในระเป๋าเสื้ออผมรับ" ภัทรอบ ี้มือไปยัระเป๋าเสื้อเิ้ที่เาสวมใส่อยู่
วรเวทย์พยัหน้า เาสั่ให้ร้อยำรวโทสมาย ทำารรว้นัวภัทร ร้อยำรวโทสมายเินเ้าไปหาภัทร และทำารรว้นอย่าละเอีย ในที่สุ เา็หยิบเศษระเบื้อสีำอีิ้นออมาาระเป๋าเสื้ออภัทร
"เอแล้วรับท่านสารวัร เศษระเบื้อสีำอีิ้น" ร้อยำรวโทสมายรายาน ยื่นเศษระเบื้อให้ับวรเวทย์
วรเวทย์รับเศษระเบื้อมาพิารา เศษระเบื้อิ้นนี้ มีลัษะเหมือนับอีสอิ้นที่พบ่อนหน้านี้ รวมเป็นสามิ้น เศษระเบื้อสีำสามิ้น ที่พบในที่เิเหุารรม ในห้อพัอพิา และในระเป๋าเสื้ออภัทร... ปริศนาระเบื้อำ เริ่มลี่ลายลทีละน้อย
"ุภัทร ุอธิบายไ้ไหมรับว่า ทำไมเศษระเบื้อสีำ ถึไปอยู่ในห้อพัอุพิาไ้?" วรเวทย์ถาม ้อมอไปที่ภัทรอย่าาั้น
ภัทรส่ายหน้า "ผมไม่รู้รับ ผมไม่รู้ริๆ ผมไม่เยเ้าไปในห้อพัอุพิา แล้ว็ไม่รู้ว่าทำไมเศษระเบื้อถึไปอยู่ที่นั่นไ้"
วรเวทย์มวิ้ว ำให้ารอภัทร ยัมี่อโหว่อยู่ ทำไมเศษระเบื้อสีำ ถึไปอยู่ในห้อพัอพิาไ้? ใรเป็นนนำมันไป? และทำไม้อนำมันไป่อนไว้ใ้หมอนอพิา? หรือว่า...พิา อาไม่ไ้เป็นแ่พยาน แ่เธออามีส่วนเี่ยว้อับารารรมรั้นี้้วย?
"ุพิารับ ผมอถามุอีรั้ ุแน่ในะรับว่าุไม่รู้เรื่อเศษระเบื้อสีำที่พบในห้อพัอุริๆ?" วรเวทย์หันไปถามพิา ันเธอ้วยสายา
พิาเยหน้าึ้น สบาับวรเวทย์อย่ารไปรมา "ันยืนยัน่ะุำรว ันไม่รู้เรื่อเศษระเบื้อพวนั้นริๆ ันไม่เยเห็นมันมา่อน และไม่รู้ว่ามันมาอยู่ในห้อพัอันไ้ยัไ"
วรเวทย์พยัหน้า เาสัเสีหน้าและแววาอพิา เธอพู้วยน้ำเสียหนัแน่น และแววาอเธอ ็ูเหมือนะบริสุทธิ์ใ หรือว่า...พิา ำลัพูวามริ? แล้วใรันแน่ ที่เป็นนนำเศษระเบื้อไป่อนไว้ในห้อพัอเธอ? และทำไม้อทำแบบนั้น?
ปริศนาระเบื้อำ ยัเป็นเื่อนำสำั ที่วรเวทย์้อไให้ระ่า เพื่อเปิโปวามริทั้หม ที่่อนอยู่ใน "วิมานมายา" แห่นี้... และเบื้อหลัำสารภาพอภัทร อามีเรื่อราวที่ับ้อนว่าที่ิ รอารเปิเผย...
(โปริามอน่อไป)
ความคิดเห็น