ลำดับตอนที่ #4
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 2.1 : ครอบครัวแยกทาง
สุสัปาห์ึ่เป็นวันนัใยไหมมาิน้าวที่บ้าน แพรไหมื่นเ้าเป็นพิเศษ ่วยนับไหมผู้เป็นแม่ทำับ้าวแล้วึับรถออไปรับน้อสาวที่บ้านอเมธีผู้เป็นพ่อ ที่นั่นเธอไม่่อยไ้ไปนั ั้แ่เามีลูับภรรยาใหม่้วยัน เธอ็ไม่เยย่ารายไปอีเลย ถึอนนี้็เป็นเวลา ๓ ปีแล้ว
แพรไหมโทร.ไปบอให้น้อสาวเรียมัว เมื่อเธอับรถมาถึอยอหมู่บ้านัสรร แ่ใยไหมอเวลาแ่ัวอี ๑๐ นาที เธอึอรอน้อสาวหน้าประูห่าาำแพบ้านพอสมวร เธอปิเพลและับเรื่อยน์ เพราะไม่อยาปลุนในบ้านให้ื่นึ้นมารับรู้ารมาอเธอ แพรไหมเปิประูรถให้ลมโรเ้ามา แล้วึเอนหลัพริ้มาหลับ ระนั้นภาพบ้านเี่ยวสอั้นที่อยู่รหน้า็ปราัึ้นในห้วำนึ...
ในวัย ๒๒ ที่พ่อับแม่แยทาัน แพรไหมรู้ว่าพ่อมีบ้านเล็ แม่เธอับไ้ว่าเามีิาภาและเลี้ยูออหน้าออาถึนาื้อบ้านและื้อรถให้ อนนั้นนับไหมทำทุอย่าเพื่อให้ผู้เป็นสามีเลิับภรรยาน้อย ทั้มาอาละวาหิสาวที่บ้านหลันี้ โยพาเธอมาเป็นเพื่อน้วย หรือระทัู่่ะ่าัวายถ้าเมธีไม่เลิับบ้านเล็ ระนั้นเาลับไม่ยี่หระ
ใ่...พ่อเธอเป็นผู้ายประเภทที่ไม่ยี่หระ่อศีลธรรมและไร้แม้ระทัุ่ธรรมในใริๆ เพราะวันที่แม่อเธอนอนพัรัษาัวหลัใินยาเินนา เา็เอาเรื่ออหย่ามาพูที่โรพยาบาล นึมาถึรนี้แพรไหม็ัริมฝีปาแน่น พลาลืมา้อไปที่บ้านเบื้อหน้า้วยแววาโนแส เธอยอมรับว่าเลียันู่นั้นและหา้อนรหมไหม้เพราะวามเลียับุพารี เธอ็ยอม อแ่เา้อใ้รรมที่ทำับแม่ ้วยนับั้แ่เาหันหลัให้ นับไหม็มีสภาพไม่่าาเป็นนรึ่น
เพราะเหมือนนที่มีแ่ร่า แ่ไร้วิา ้วยาีวิีวา และิแอลอฮอล์อย่าหนั นับไหมะมีอาารทาประสาททุรั้ที่เหล้าเ้าปา และะอาละวาทำลาย้าวอพร้อมๆ ทัุ้เรื่อเ่าๆ ึ้นมา่าทอเมธี ้วยเหุนี้แพรไหมึไม่ห้าม หรือวามริือห้ามไม่ไ้ เมื่อพ่ออเธอออปาอใยไหมไปอยู่้วย เาอ้าว่าะไ้่วยูแลและผ่อนภาระเธอที่้อูแลนับไหม ถ้าแม่เธออยู่ในสภาพีๆ เธอ้านหัวนฝาไปแล้ว แ่เมื่อนับไหมมีอาารย่ำแย่ลทุวัน เธอึไม่อยาให้น้อสาว้อมารับรู้ับสภาพอย่านั้น ึำยอมให้ใยไหมไปอยู่ับเมธี เมื่อไม่มีน้อสาว เธอ็หันมาทุ่มเทายและใูแลผู้เป็นแม่ เลี้ยล่อมและพาไปบำบัที่สำนัส์ถ้ำระบอ ระทั่หายาาโรแอลอฮอล์ลิึ่มในที่สุ
เสียเาะประูระ ึให้แพรไหมื่นาภวั์ เธอหันวับไปมอแล้วพลัน้อสะุ้เมื่อเห็นิาภาำลัยืนอยู่้ารถ เธออยู่ในภวั์นานเินไปึไม่ไ้เสียรถออีฝ่ายที่ับมาอไม่ห่าารถอเธอนั
“ุแพร...มารับน้อไหมหรือะ เ้าไปรอในบ้านสิะ” ิาภาเอ่ยทั ัวานเสียนุ่มนวลอย่านมีมารยาที ิาภาเพิ่ลับา่ายับ้าว เธอลารถมาเาะระหน้า่ารถอแพรไหมเพื่อทัทาย
“รถันวาทาเ้าหรือะ” แพรไหมถามไปอีทาแล้วลารถ ้วยประสบาร์ที่มาึ้นทำให้แพรไหมเ็บอารม์ไ้ีึ้น ไม่มุทะลุเหมือนในอี เธอสามารถ ‘ปาปราศรัย’ เมื่ออยู่่อหน้า และ ‘น้ำใเืออ’ เมื่ออีฝ่ายลับหลัเพียั่วอึใ ไ้สบายๆ พอๆ ับอีฝ่ายเหมือนัน เหุาร์ในอีสอนให้เธอ้อแร่และเอาัวรอให้ไ้ในทุๆ สถานาร์
“เปล่า่ะ ันเพิ่ลับา่ายับ้าว เห็นรถุแพรออยู่ ็เลยลมาทั ไม่ไ้อีวาอะไรเลย เ้าไปนั่รอในบ้านไหมะ น้อไหมบออยู่เหมือนันว่าเ้านี้มีนัับุแพร” ิาภายิ้มเย็นๆ
“ันมารับไหม แ่ไม่เป็นไร รอในรถ็ไ้”
“เ้าไปรอในบ้านเถอะ่ะ แเริ่มแรแล้ว” ิาภาะยั้นะยอ
แพรไหมเลยำใ้อเินามอีฝ่ายเ้าไปในบ้านอย่าเลี่ยไม่ไ้ เธอรอนิาภาอรถในโรอและปิประูรั้วเรียบร้อยแล้ว ึามเ้าบ้าน
“บ้านรหน่อยน่ะะ่วนี้เ้าเำลัน เาอยู่ในวัยำลัเรียนรู้ เลยอบรื้อ้นอะไรไปทั่ว ามเ็บวาันไม่หวาไม่ไหวเลยริๆ” ออปาเล่าอย่าวนุย ไม่นำพาว่าอีฝ่ายะสนใรับรู้หรือไม่
“ไม่้าพี่เลี้ยล่ะะ” แพรไหมถามเิแนะ ัวานเสียเรียบๆ
ิาภาหัวเราะ “ันไม่อบให้มีนนอเ้ามาอยู่ในบ้านสิะ แล้วยิ่สมัยนี้ไว้ใันไ้ยา้วย”
แพรไหมพยัหน้ารับรู้ สีหน้าไม่แสวามรู้สึ
“ุแพรสบายีหรือะ ูเหมือนว่าเราไม่ไ้เอันนานเลย”
“่ะ สบายี”
ิาภายิ้ม รับรู้ว่าแพรไหมไม่อยาะโอภาปราศรัยนั
“ั้นามสบายนะะ เี๋ยวันไปัารอว่ามาให้”
“ไม่เป็นไร่ะ ันนั่แป๊บเียว็ะลับแล้ว”
“ไม่เป็นไร่ะุแพร” ิาภาไม่ยอมรับำปิเสธ เธออัวเ้าไปในรัวและลับออมาพร้อม้วยถาเรื่อื่มและอว่าให้หิสาว
“อบุ่ะ” แพรไหมเยหน้าานิยสารในมือ เมื่ออีฝ่ายวาถาเรื่อื่มบนโ๊ะ
“ไม่เป็นไร่ะ ามสบายนะะ เี๋ยวันอัวไปูลูหน่อย ไม่รู้ว่าื่นหรือยั”
“ามสบาย่ะ”
แพรไหมรอนอีฝ่ายเินึ้นั้นสอแล้ว เธอึลุไปยืนูภาพแวนผนั เมธีำลัโอบบ่าิาภาในะที่ในอ้อมแนมีทารน้อยุแนบออยู่ ิาภาแ่ว่าแพรไหม ๔ ปี นั่นหมายวามว่าเมธีเอาเ็รุ่นลูทำเมีย แพรไหมนึอย่าเหยียหยามพลาแสยะยิ้มอย่าน่าเลีย
เมธีเินเ้ามาในห้อรับแและทันเห็นภาพนั้นพอี ริมฝีปาที่ำลัะลี่ยิ้มทัทายบุรสาว ึเปลี่ยนมาเป็นเส้นร แพรไหมเหลียววับไปมอเมื่อไ้ยินเสียฝีเท้า รอยยิ้มที่แสยะึามไป้วย เธอรีบปรับสีหน้าเมื่อเห็นเมธี ่อนะียิ้มนิๆ อย่าเสียไม่ไ้ ทำทีไม่รู้ไม่ี้ับแววาเรียบเยอผู้เป็นพ่อ
“ภาบอพ่อว่าลูมารับไหม”
“่ะ พ่อสบายีเหรอะ” แพรไหมทัทายเสียเรียบๆ ัวานเสียห่าเหิน
“็ามอัภาพ แล้วแพรล่ะเป็นไบ้า” เมธีอบ พลาทรุนั่ร้ามและสำรวลูสาวรๆ
ปีนี้แพรไหมอายุ ๒๖ ปี เธอูะไปไ้สวยในหน้าที่าราน ้วยทำาน้าน่าวมาแ่ ๔-๕ ปี แ่มีผลานเ้าาผู้หลัผู้ให่ นไ้ราวัลาอ์รเอนและสมาม่าๆ มามาย โยปีแรๆ ที่เ้าทำานเธอสามารถว้าราวัลภาพถ่ายยอเยี่ยมาราวัลอิศรา อมันุล เป็นภาพที่ผู้ายนหนึ่ำลัิ่ัวลมาาึสูหลายสิบั้นเพื่อหนีไฟไหม้ที่ำลัะลามไปถึั้นที่เาพัอยู่ และล่าสุเมื่อปีลายยัไ้รับราวัล่าวยอเยี่ยมามูลนิธิอิศรา อมันุล าารทำ่าวสืบสวนสอบสวนเิลึในีารรมีหนึ่ เธอไ้รับราวัลเินส โล่ราวัลประาศเียริุและเินทาไปอบรมหลัสูรระยะสั้นทา้านารสื่อสารมวลนที่มหาวิทยาลัยื่อัในอเมริาเป็นเวลา ๖ เือน ึ่หิสาวเพิ่เินทาลับมาเมื่อ ๒ เือน่อน
้วยวามที่ทำานเ่ ไว และลาหลัแหลม แพรไหมึไ้รับารโยให้มาประำที่สำนัานำรวแห่าิในเวลาเพียไม่ี่ปีหลัาที่เ้ามาทำาน เธอไ้รับารยอมรับาผู้หลัผู้ให่และเพื่อนร่วมวิาีพเียวันว่าเป็นหิแร่และมีเลือนัสู้ ะนั้นถ้าเปรียบแพรไหมและใยไหมเป็นอไม้แล้ว สำหรับเมธีึมอว่าลูสาวนโเป็นเหมือนอไม้เหล็ที่ทน่อแฝน ะที่ใยไหมเป็นอไม้บอบบา ที่้อารารทะนุถนอม ้วยเหุนี้ึทำให้เาเลือที่ะอลูสาวนเล็านับไหมมาเลี้ยู แทนที่ะเป็นลูสาวนโ นอเหนือาเหุผลที่ว่าแพรไหมแ็ระ้าเินไป ไม่ใ่เ็หัวอ่อนที่สอนไ้่ายนั
แพรไหมรับรู้สายาสำรวอบิาลอเวลา หิสาวอบำถามว่า “็สบายี่ะ ามอัภาพเหมือนัน”
เมธีวนุย่อว่า “ไหมบอว่าลูเพิ่ลับมาาอเมริาเมื่อ ๒ เือน่อน เป็นไบ้า”
“็ี่ะ” นถูถาม อบสั้นๆ
นเป็นพ่อไม่ละวามพยายาม ถาม่อว่า “วัน่อนเห็นลูออทีวี เรื่อแถล่าวับีีเถื่อน”
“่ะ” ยัถนอมำ พลา้มมอนาฬิา้อมือเหมือนหา่อับท
เมธีไม่สนใิริยานั้น เาวนุย่อ “ล้อแพนมาที่ลูนาน้วยนะ สสัยาล้อะีอ”
แพรไหมไม่อบ แ่เยหน้าสบานเป็นพ่อ พลาว่า “แพรไปรอน้อ้านอนะะ ถ้าไหมลมาแล้ว ่วยบอว่าแพรรออยู่หน้าบ้าน่ะ”
“เี๋ยวลู” เมธีรีบเรีย่อนที่ลูสาวะออาห้อ
“มีอะไระ” แพรไหมเหลียวลับมาถาม
“เราะพูีๆ ันสัรั้ไม่ไ้เหรอ เมื่อไหร่ะหายโรธพ่อ”
“หายโรธเรื่ออะไระ” แพรไหมถามเรียบๆ แววาปราศาวามรู้สึ
“ลู็รู้ว่าพ่อหมายถึเรื่ออะไร”
แพรไหมถอนใ “เรื่อมันนานมาแล้ว พ่ออย่าเ็บไปิเลย่ะ”
“นที่เ็บไปิ ือลู่าหา ไม่ใ่พ่อ เพราะไม่อย่านั้นแพร็ไม่ทำัวห่าเหินับพ่ออย่านี้”
นถู่อว่าถอนใยาว “วามห่าเหินไม่ไ้เิาวามไม่ลรอยันเสมอไปหรอ่ะ รีอเรา...เราห่าันมานานมาเินไป่าหา พ่อะมาาหวัอะไรอนนี้ละะในเมื่อลอเวลาที่เราอยู่้วยัน พ่อไม่ไ้ใส่ใพวเรา นอาวามสุส่วนัวอพ่อ้วยารออไปหาวามสำรานอบ้าน”
นฟัสะอึ เหมือนถูบหน้า ไ้ยินบุรสาวล่าว่อว่า
“แพรรู้ัวว่าแพรเป็นนปาั เพราะั้นอย่ามาฟื้นฝอยหาะเ็บันเลย่ะ รัแ่ะเ็บัวันเปล่าๆ” น้ำเสียอนท้ายบอเป็นนัยว่านะเ็บืออีฝ่าย ไม่ใ่เธอ
แ่เมธีไม่สำเหนีย เาทำท่าะอบ ทว่าไม่ทันเมื่อเสียอใยไหมัึ้นว่า
“ไหมมาแล้ว่ะ พี่แพรรอนานมั้ยะ”
ใยไหมพลันะัเมื่อ้าวเ้ามาในห้อรับแ แล้วสัมผัสไ้ถึบรรยาาศึเรียระหว่าผู้เป็นพี่สาวและพ่อ เธอมอนทัู้่สลับันไปมาพลาว่า “เิอะไรึ้นหรือะ”
“เปล่าหรอ ไปันเถอะ”
ใยไหมมวิ้วมุ่น ทำท่าะถาม้ำ แ่แพรไหมสำทับว่า
“ไม่มีอะไรริๆ ไปเถอะ สายมาแล้ว” แพรไหมพูแล้วออเินนำ ไม่สนใว่าน้อสาวะามมาหรือไม่
ใยไหมึหันไปล่าวลาเมธีอย่าเรใ
เาพยัหน้า “ไปเถอะลู อให้เที่ยวให้สนุนะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น