คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 2.1 : ดินเนอร์เร่าร้อน
ปราธรเหมือนไ้พรประทานาฟ้าเบื้อบน เป็นผู้ายเพอร์เฟ็์ หล่อ รวย ารศึษาี บปริาโทสอใบาอเมริา านะาิระูลี เป็นถึีอีโอทีุ่มอาาัรไมเนอร์รุ๊ป แถมหยิบับอะไร็ูีวนมอไปหม ูอย่าอนนี้เาสวมเสื้อโปโลับาเยีนาสั้นาทับ้วยผ้าันเปื้อนทำอาหาร แ่ลับมีเสน่ห์เหลือร้าย
ลลิษาำลันั่เท้าาับโ๊ะไอส์แลน์หรือเาน์เอร์ลาห้อแพนทรี ้อแผ่นหลัสูให่้วยแววาเลิ้มฝัน ื่นมและปลื้มปริ่ม เ้านี้เาไปส่เธอที่มหาวิทยาลัย เพื่อนๆ ฮือฮารี๊ร๊า เ้ามามะรุมมะุ้มถามถึเา เธอไม่ไ้บอว่าปราธรเป็นแฟน ไม่ไ้ิะปิบั เพียแ่ไม่เห็นเหุผลที่้อบอเรื่อส่วนัวให้ใรๆ รู้ ะนั้นในสายาอเพื่อนๆ ึเ้าใว่าเาเป็นแ่ผู้ปรอ
ลลิษาหยิบวน้ำส้มั้นระื่ม ยั้อสะโพสอบอปราธร้วยแววาเ้ม้น อนเย็นที่ผ่านมาเธอ่วยัวเอรั้แร แถมรั้แรอเธอ็ถูับไ้โยปราธร ่าน่าอายริๆ เธออยาแทรแผ่นินหนี ลลิษาหลับาปี๋ เมื่อลืมาอีรั้ ็้อะั ะพริบาปริบๆ ปราธรยืนอยู่รหน้า เาโบวน้ำื่มไปมา
“เราโอเใ่ไหม”
เธอะพริบาถี่ๆ แ้มแระเรื่อ “โอเ่ะ”
“วันนี้เราแปลๆ ไปนะ ูใลอยอบล แล้วอนนี้็หน้าแหูแ้วย”
ลลิษายมือุมิ่หูอย่านระแว ปราธร้อภาพนั้น้วยแววาพินิ เายวน้ำึ้นิบ ลลิษาำลันั่อ่านำราระหว่ารอเาทำับ้าว
“เรามีอะไรปิบัพี่อยู่หรือเปล่า”
“มะไม่มี” ลลิษาส่ายหน้าเร็วปรื๋อ
เา้ออย่า้นว้า แ่เธอหลบา
“พี่ปราทำับ้าวเสร็แล้วหรือ” เธอรีบเปลี่ยนเรื่อ
“เสร็แล้ว เหลือแ่สลัผั…”
“ั้นเี๋ยวลิไปเรียมั้โ๊ะนะะ” เธอรวบำราเ้าอ้อมแน ยับลุออาห้อแพนทรีทันที
ปราธระั้า มอามาปริบๆ
ปราธรประอถาเ้าไปในห้อรับประทานอาหาร ภายในห้อสว่าไสว้วยแสเทียนแอลอีีลาเาน์เอร์ เพล Et si tu n’existais pas ึ่เป็นเพลโปรอลลิษาัลอเบาๆ
ลลิษาอยู่ในุรารีำมะหยี่สีเลือหมู ผ้าทิ้ัวระับรูปร่า แลูเย้ายวน้วยว่าเห็นส่วนเว้าส่วนโ้ัเน เธอเล้าผมเป็นมวยสูเหนือศีรษะ อวเรื่อหน้าระุ๋มระิ๋ม ืนนี้แ่หน้าเ้ม เน้นอบาเป็นพิเศษ แลูมึ้และลึลับ บนโ๊ะมีแมเปที่รินใส่แ้วเรียมไว้แล้วสอใบ ใบหนึ่พร่อว่ารึ่
เธอเินมาหยิบานาถาที่เาถืออยู่ไปวาลาเาน์เอร์ เาทยอยยมาเรื่อยๆ นเหลือานสุท้าย เธอยถาไปวาบนเาน์เอร์ เี่ยวอเาพาโยไปามัหวะเพล
“พี่ไปอาบน้ำ่อนไ้ไหม เหนียวัวเ็มที เหม็นลิ่นอาหาร้วย” ปราธรปลมือนุ่มหลั้นอ แ่เธอลับโอบแน่นึ้น เบียหน้าุอเา
“เหม็นที่ไหน หอมออ ัวพี่หอมลอแหละ เป็นลิ่นหอมอ่อนๆ ลิ่นน้ำหอมผสมลิ่นเพาะัว ไ้ลิ่นทีไรสื่นระปรี้ระเปร่า แล้วพี่็เป็นผู้ายที่โระลั่วามสะอา เห็นมั้ย หอมออ” น้ำเสียยั่วเย้า เ็ี่
ปราธรอึ้ ลลิษาไม่แ่พู แ่ยัยืัวึ้นมาทำมูฟุฟิมออเา ลิ้นเล็ๆ วัเลียไม่่าาแมว เานลุเรียว
“เมาแมเปใ่ไหม สารภาพมาะีๆ”
“เมาที่ไหน มเลย”
ปราธรอึ้เมื่อเธอไม่พูเปล่า แ่เย่เท้า ยื่นหน้ามาให้เาม ใบหน้าามแล้มห่าเาไม่ถึืบ ไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ อลมหายใหอมสะอาผสมลิ่นแมเปาๆ เาราอืมในลำอ วาามอทั่วใบหน้าเรียวรูปไ่
ืนนี้ลลิษาแ่หน้าทำผม ูเ็็ไม่ใ่ ผู้ให่็ไม่เิ ้ำึ่ระหว่าเ็และผู้ให่ ล้ายสาวน้อยที่โไม่เ็มวัย ยัสลัราบเ็หิไม่หม เลยยิ่มีเสน่ห์วนหลใหล ปราธรหลุบา่ำ เพิ่สัเว่าุรารีว้าน่ำนเห็นออวบอิ่มรึ่เ้า ปลายยอูันันผ้าำมะหยี่ออมาอย่าเห็นไ้ัว่าโนบรา
ปราธรลแนไปโอบสำรว้านหลั เลื้อย่ำลไปยัสะโพลมมน ไม่เออบาเใน…
“ีสริหรือ”
“เปล่า…ไม่ใส่่าหา”
ปราธรรา
“เื่อหรือยัว่าไม่ไ้เมา”
“เื่อร้อยเปอร์เ็น์ว่าเราเมาริๆ” ระเ้า้วยเสียลั้วหัวเราะ แ่ลับพบว่าเสียแหบพร่ายัับไม่ใ่เสียัวเอ
ลลิษามวิ้วมุ่น “เี๋ยว็ปล้ำพิสูน์ะเลยว่าไม่ไ้เมา”
ปราธรหัวเราะ “ปล้ำไ้ แ่อไปอาบน้ำ่อนไ้ไหม พี่เหนียวัวริๆ เหม็นัวเอ้วย พี่ไม่อยาทำให้เราหมอารม์”
“หมอารม์รไหน ยิ่ไ้ลิ่นเหื่อ ยิ่ไ้อารม์”
ปราธรรา “ืนนี้ไปทำอะไรมา เราฮอเหลือเิน”
“แล้วไม่อบหรือ”
“อบ…อบมา” ปราธรึมำับลีบปานุ่ม มือทั้สอประอสอ้าแ้มเพื่อบัับให้แหนหน้ารับูบ
เสียราหลุาปราธรเมื่อลลิษาูบอบอย่าเร่าร้อน เธอูลืนลีบปาล่า่อนสอปลายลิ้นเ้ามาในโพรปา ไล้ไปามไรฟัน่อนหยอล้อับปลายลิ้นเา ลลิษาส่ลื่นปรารถนามาถึเา วาม้อารแผ่ยายลามเลียทั่วสรรพา์ราวับเื้อโรร้าย เร่าร้อน ระหาย ลำอแห้ผา วาม้อารบีบรั แ่นายรัเร่้วยวามปรารถนา
“ลิ…” เรียเสีย่ำ แหบพร่า
เธอรารับในลำอ ยัะรุมะรามะโบมูบเา สอมือยำบ่าำยำเ็มไป้วยมัล้าม พยายามะระาอเสื้อโปโลให้หลุทาศีรษะ แ่เาสูว่า ัวโว่า ึไม่สำเร็
ปราธรสุะหัห้ามใ เารั้ายระโปรถึเอว สอมือเ้าไปเาะุมนวลเนื้อที่แสวามเป็นหิ ร้อราอย่าถูใเมื่อพบว่าเธอร้อนเร่า ับแน่นและื้นแะ
เธอพร้อมแล้วสำหรับเา
ปราธรผละห่าเล็น้อยเพื่อสลัพันธนาารอัวเอ ริมฝีปายัประบูบ อุ้มร่าบาในท่าลิอุ้มแ่อนหย่อนลมาสวมบนัวเา ร้อรา สีหน้าบิเบี้ยว ไฟพิศวาสลามเลีย วามเสียวแผ่่านระายทั่วายแร่ยาะ้านทาน
“หนูน้อยโอเไหม” เาห่าไลาวามอลั้น แ่เาห่วใยเธอ ใบหน้าเธอีเผือและบิเบี้ยว เธออาเ็บและเสียุ รั้นี้เายายนาให่โว่ารั้ไหนๆ นั่นเิาวามปรารถนาในัวเธอ
เธอนเียวที่เา้อารและเธอนเียวที่ะับไฟปรารถนาในายเาไ้…
“โอเ่ะ”
เสียอบเบาหวิวนเา้อเี่ยหูฟั “เ็บไหม ถ้าเ็บ็บอพี่”
เธอส่ายหน้า มวยผมหลุลุ่ยแผ่สยายเ็มหลั บาส่วนระ้าแ้มเลยมาลุมไหล่ สวยามและเ็ี่ แ้มแ่ำยาะแยแยะว่าเิาแมเปหรือไฟพิศวาสที่พวเาร่วมันุ สอมือิบ่าเาเพื่อเป็นหลัยึ ปราธรมอใบหน้าเยาว์วัย้วยวามพิศวาสแมรัใร่
“พี่้อารเรา ้อารว่ารั้ไหนๆ ไม่แน่ใว่าะนุ่มนวลไ้นานแ่ไหน แ่ะพยายามอทนให้ถึที่สุ แ่ถ้าลิไม่ไหวหรืออยาให้พี่หยุ ็บอพี่ไ้ลอเวลา”
“ไม่…ไม่้อนุ่มนวล ไม่้อหยุ ลิไม่้อาร ลิ้อารให้พี่เอาแรๆ”
ปราธรราอย่าสุะห้ามใ ลลิษาเร่าร้อนอย่ามา ืนนี้เธอร้อนยัับลูไฟและเารัภานี้อเธอ ปราธรยื่นหน้าไปูบูื่ม บเม้มูึลีบปานุ่ม มือที่สอใ้้อพับาระับแน่นในัหวะเียวับที่เายับสะโพสาวเ้าออ
ลลิษาหวีร้อสุเสียเมื่อปราธรเร่ัหวะ รุนแรและหนัหน่ว้วยัหวะ้วแทที่ระแทระทั้น ไม่ผ่อนปรน ไม่ปรานีปราศรัย เาให้ในสิ่ที่เธอร้ออ ร้อนแรและิบเถื่อนามสัาาั้เิม เธอราระเส่า ายบิเร่า้วยวามเสียว่าน วามปรารถนาพุ่ทะยานแะฝั่ฝันอย่ารวเร็ว รุ้หลาสีายัหลัม่านาสีำที่ปิสนิท น้ำาึมหาา
ปราธรบีบระับสะโพลมมน บัับให้สวมรับวามปรารถนา ร่าทั้สอสอประสานแนบิแทบเป็นเนื้อเียวัน อเสื้อไส้ไ่หลุลุ่ยาไหล่ เปิเปลือยทรวออวบอิ่มึ่ำลับเบียถูไถไปับแผอำยำในทุัหวะที่เายับสะโพ้วแท ่อเิวามรัวนแมสยิว่านนยออูันแ็เป็นไ เหื่อไหลโมายนทัู้่ ไฟพิศวาสไหลเวียนทุอูแห่สายเลือ ส่ผลให้ายแร่ในายนุ่มยายนาและแ็ึึ้น ระนั้นเา็ยัส่ลื่นวามปรารถนาถาโถมใส่เธอระลอแล้วระลอเล่า รั้แล้วรั้เล่า ราวับั่วัปั่วัลป์ไม่มีที่สิ้นสุ
ไฟพิศวาสไม่่าาแส้ที่หวระหน่ำใส่เธอไม่หยุหย่อน เรียวาสั่นระรินเารู้สึไ้ หัวใเ้นระหน่ำอย่าน่าหวั่นใว่าเธออาะ็อเป็นลมหมสิ เาส่เธอถึฝั่ฝันเป็นรั้ที่สอ มือเล็ๆ สอไปในอเสื้อโปโล เล็บมๆ ิ รูไปามบ่าและแผ่นหลั ฟันมๆ บัลมาบนไหล่เา หวับรรเทาวามเสียว่าน แ่ลับยิ่ระพือไฟปรารถนาในายเา และมันสาัลับไปที่เธอรุนแรว่าเป็นสอเท่าไม่่าาเลียวลื่นที่ระแทฝั่
เธอปลปล่อยอีระลอ เารู้สึไ้ถึายนุ่มที่บิเร่าสั่นระริ ่อนะระุเร็อย่ารุนแร ปราธรหยุารเหนี่ยวรั้ เาถาโถมวามปรารถนาใส่เธอ วบี่เธอ รุนแรและหนัหน่ว ายระุเร็พร้อมับสายธารแห่รัสีาวุ่น็ีพุ่ในายเธอ
ความคิดเห็น