ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3 แผนสูง
ผมลับมาที่โ๊ะอัวเอเป็นัหวะเียวับที่ไอ้เฟยเินลับมาพอี ไม่รู้ว่า่อนหน้านี้มันทิ้โ๊ะแล้วหายหัวไปไหนมา แ่ถ้าให้เา็พาสาวไปปลอปล่อย
“หน้าบานลับมาเลยนะแร” ื่อนี้เหมาะับมันี ไอ้เฟยไอ้เพื่อนแร!
“มีวามสุ็้อยิ้มแปลรไหน” มันไหวไหล่ไม่ใส่ใำพูผม “ว่าแ่มึเถอะทำไมลับมาเร็ว” นั่ลไ้ไอ้เฟย็เรียพนัานเพื่ออแ้วใบใหม่ มันเหล้าให้ัวเอไม่ลืมเผื่อแผ่มาถึผม
“เาไล่”
“ไปทำเหี้ยไรใส่เาละ”
“เปล่า” ผมอบแ่สั้น ๆ ่อนที่เหล้าสีเ้มะถูวาลรหน้า “นี่มึะะใหู้ินแล้วหายหลัเลยว่าั้น?” แ่มลิ่นผม็รู้เลยว่าถ้าเิลืนลไปยัไ็บาอ
“อย่ามาอ่อนหัแถวนี้เพื่อน” มันโว์เหนือโยารยเหล้าอัวเอระรวเียวนหมแ้ว ผมที่เป็นน่าไ้หยามไม่ไ้มีหรือที่ะยอม ใ้นิ้วี้ับนิ้วลาี้เ้าหาาอัวเอพร้อมัน านั้น็ี้ยัเพื่อนสนิทบอว่าให้มันับาู
ลืนน้ำลายลอเพื่อเปิทา านั้นยแ้วในมือรปา ลั้นหายใลืนอเหลวลสู่ท้อรวเียวหม
แม่เอ๊ย! มิบหาย…
“สีหน้าไม่่อยีนะเพื่อนรั” ไ้ทีแล้วเอาให่เลยนะมึ
“มึ็ิูไ้แ่เรื่อนี้แหละวะ” ไม่อยามหรอแ่้อยอมรับว่าไอ้เฟยมันื่มเ่ แ่ันทีไรผมเมาอพับ่อนมันลอ
“เ้ม ๆ แบบนี้แหละะไ้เมา เมาแล้วะไ้หาเรื่ออ้อนเพื่อนมึไ” ผมาโเมื่อไ้ยินำพูที่สุแสนะเ้าหู สบาเพื่อน้วยประายวิบวับอย่านเ้าใรัน
“เรื่อเหี้ย ๆ แบบนี้้อยให้มึเลยริ ๆ” ผมระเหล้าที่ไอ้เฟยให้ใหม่นหมแ้ว แล้ว็เหมือนเิมือร้อนวาบไปทั้ัว
“ูแ่เสนอ แ่ถ้ามึสนอ็เหี้ยไม่่าับูหรอ” ผมไหวไหล่ ราวนี้ไม่รอให้อีฝ่ายให้เพราะผมลมือเอ เอาให้เ้มว่าเมื่อี้สัสอเท่าะไ้รีบเมารีบไปอแหลใสุ่ฝน
“ถ้าูเริ่มเลื้อยมึเินไปบอฝนเลยนะ”
“เออ ๆ” พอไ้ยินเพื่อนรับปาผม็ระเหล้าเ้าปาอย่าเร่รีบ ไม่สาใเนื่อาี้เียเลยเปลี่ยนเป็นื่มเพรียวนหมว อนี้าเริ่มเบลอสมอเริ่มไม่ประมวลผล เห็นรา ๆ ว่าไอ้เฟยมันยนิ้ว แ่มอยัไ็มอไม่ออว่าี่นิ้วันแน่ นสุท้ายผม็ทน่อไม่ไหว หัวหมุนฟุบหน้าลับโ๊ะแล้วภาพทุอย่า็ัไป
FON PART
“อโทษนะรับ” ารมาอผู้ายัวสูหน้าาีลุแบบอยทำให้ทั้โ๊ะหยุบทสนทนา เราทั้หมมอหน้าันประมาว่า ‘ผู้ายใร’
“ไม่ทราบว่านไหนื่อฝนรับ”
“เราเอ นายมีอะไร” ไม่อ้อม้อม มอหน้านมาใหม่อย่าพิารา ุ้น ๆ เหมือนเยเอันมา่อน
“เราื่อเฟยนะ เป็นเพื่อนธนน” พอเาแนะนำัวันถึไ้นึออ ็ว่าทำไมุ้นที่แท้เาือนที่ธนนเยี้ใหู้
“แล้วนายมีอะไรับเรา”
“พอีไอ้นนมันเมามา เราะพาลับแ่มันแม่ไม่ยอม โวยวายบอว่าให้เรามาามเธอมันถึะยอมไป” มอโ๊ะที่อยู่ถัไปไม่ไล่อนเรียวิ้วะ่อย ๆ มวเ้าหาัน ลมหายใถูพ่นออมาเมื่อเห็นนที่พูเสี่ยวใส่ัน่อนหน้านี้ฟุบหน้าเลื้อยไปับโ๊ะท่ามลาวเหล้าที่รายล้อมอยู่รอบัว
“เธอ่วยไปูมันับเราหน่อยไ้ไหม แ่ทำให้มันยอมึ้นรถ็พอ หลัานั้นเี๋ยวเราัารเอ” ันมอหน้าเพื่อนนรอบโ๊ะเพื่อให้ทุนลวามเห็น
“แไปเถอะ เี๋ยวทานี้ันูแลเอ” ฝ้ายที่มีสิเหลือเยอะที่สุเป็นนบอ ันเลยพยัหน้าบอว่าเี๋ยวลับมาแล้วเินามหลัเฟยมานถึโ๊ะ
“ธนน นายธนน” ้อเรียถึสอรอบนที่ฟุบหน้าถึยอมเยึ้นมอัน สายา่ำปรือะพริบถี่เหมือนำลัพยายามปรับโฟัส อนนี้ธนนเหมือนนละนับอนมา ผมเผ้าที่เยเมาอย่าีี้ฟูไม่เป็นทร หน้าา็บูบึ้ิ้วนัน
“ุฝนเหรอ” ้อเมานาไหนเสียถึไ้อ้อแอ้แบบนี้
“ทำไมนายไม่ยอมลับ”
“เราเมา เมามา” พูบ็ยับัวมาอเอวันไว้แน่น ไม่แ่นั้นยัเอาหน้าที่อุหภูมิ่อน้าร้อนแนบลมาบนหน้าท้ออี่าหา วามวูบวาบเิึ้นในทันที ท้อน้อยันหเร็ส่ผลให้ลมหายใเริ่มิั
“ปล่อยนะ นายมาอันแบบนี้ไม่ไ้ ปล่อย!” พยายามแะมือปลาหมึแ่มัน็หนึบมาเหลือเิน ร่าายันยัวูบวาบ ยิ่เห็นเฟยมอมา้วยสายาเิล้อเลียนหน้าันยิ่ร้อน่า
“ุฝน ุฝนร้าบบบ” ธนน้อนามอ เาเปลี่ยนาแนบหน้าเป็นวาา าลมโะพริบมอันปริบ ๆ อนนี้สายาเาไร้เียสานันเผลอใเ้นแร
บ้าเอ๊ย! ันะมาใเ้นับไอ้ี้เมาธนนไม่ไ้นะ
“้อเี๋ยวนี้เลยเหรอแม่ เฟยอยู่ับไอ้นน” ระหว่าที่ันำลั่าัวเอเฟย็รับโทรศัพท์้วยสีหน้าลำบาใ เาะโนุยแล้วมอหน้าันเป็นระยะ “อนนี้ไอ้นนมันเมามาเฟยไปไม่ไ้หรอ แล้วแม่ะให้เฟยทิ้มันเหรอ ไม่มี อนนี้ไม่มีใรูแลมัน”
“นายมีธุระเหรอ” ันัสินใเสียมารยาท เห็นเามีสีหน้าัวลแล้วมันอไม่ไ้
“พอีน้อเราไม่สบายแม่เลยอยาให้เราพาน้อไปหาหมอที่โรพยาบาล แ่ิที่เรา้อไปส่ธนน ะปล่อยให้ลับแท็ี่นเียวเรา็อห่วมันไม่ไ้” เาอธิบายให้ันฟัแ่นั้นแล้ว็ลับไปุยับปลายสาย บทสนทนายัเร่เรีย แม่เฟยอยาให้เฟยพาน้อไปหาหมอ แ่เา็บอว่าไปไม่ไ้เพราะธนน
“เฟย” เป็นอีรั้ที่ันเรียเา “นายพาน้อไปหาหมอเถอะ ส่วนธนนเี๋ยวเราไปส่ให้”
“ะีเหรอ” เฟยมีสีหน้าิหนั “เราลัวเธอรับมือมันไม่ไหว”
“ไม่้อห่วเรารับมือไ้ นายรีบไปเถอะ”
“เราไม่อยาโยนภาระให้เธอเลย” เฟยถอนหายใอย่านิที่ยัิไม่
“ไม่เป็นไร ธนน็เป็นเพื่อนเราเหมือนัน” เพื่อน็สำั แ่ันว่าอนนี้น้อที่ป่วยอเฟยสำัว่า ถึธนนะเป็นภาระันริ ๆ แ่อย่านั้นันว่าัวเอน่าะรับมือเาไ้ อนนี้เามีสิไม่น่าะุยันยาหรอ
“ถ้าอย่านั้นเรารบวน้วยนะ เี๋ยวเราปัที่อยู่ธนนให้” ันพยัหน้าแล้วยื่นโทรศัพท์ส่ให้เฟย เาปัหมุที่อยู่อนโให้ไม่นาน็ส่ืน “เราฝา้วย มีอะไรโทรหาไ้ลอเราเมมเบอร์ให้แล้ว”
“โอเ นายรีบไปเถอะ” เฟยปรายามอธนนอยู่พัหนึ่่อนที่เาะหันมายิ้มให้อย่าอบุ านั้นเา็หมุนัวเินออไปแล้วยโทรศัพท์ึ้นมาแนบหูอีรั้ เท่าับว่าอนนี้ัน้อรับมือับนเมาี้อ้อนเพียลำพั
“ุฝนร้าบุฝน ธนนเมามาเลย แล้วอนนี้็ปวหัวมา ๆ ้วย” าอออ้อนเริ่มเปลี่ยนเป็นอแ เาถูหน้าไปมาับหน้าท้อ ัน้อใ้วามพยายามเป็นอย่ามาที่ะไม่ให้ร่าายอบสนอ นสามารถันหน้าี้เมาออไ้นสำเร็
“เลิอแแล้วลุึ้น”
“ไม่! ถ้าเราลุเี๋ยวุฝน็ทิ้เรา” ธนนสะบัมือันที่ับแนอเาออ แรที่เาใ้ทำให้ันเถอยหลัถึสอ้าว ถ้าไม่ิว่าเมานะันะแฝ่ามือพิาให้สัสอสามป๊าบ
“ถ้าลุอนนี้ันะับรถไปส่ แ่ถ้าไม่… ันะบอทาร้านให้มาูแลนาย” ่อนไปเฟยบอว่าธนนับรถมา ประเมินแล้วว่าัวเอยัพอไหวเลยว่าะอาสาับลับให้เพราะี้เียออไปเรียแท็ี่
“ุฝนหมายถึะไปส่เราถึอนโ?”
“อือ หรือนายอยาไปนอนห้อสาวไหมันะไ้ับไปส่”
“ุฝนอย่าใส่ร้าย... เราใส ๆ ไม่เยมีสาวที่ไหนหรอ” ถ้าเื่อนายัน็ลายเป็นวายแล้วธนน
“สรุปยัไ ะนอนนี่หรือว่าะให้ันไปส่” ธนนูลัเล เาหรี่ามอันอย่านไม่ไว้ใ
“โอเ ไม่อบแสว่านายอยานอนฟัเพล่อ ั้นันไปละ”
“เี๋ยวี…” ้อมือถูุในัหวะที่หันหลั เป็นธนนที่รีบมาว้ามือันไว้่อนที่ันะเินหนี “เราอยาใหุ้ฝนไปส่ ไปส่ธนนนถึห้อเลยนะรับ”
End part.
น้อฝนอย่าไปับเานะลู ธนนนหน้ามนเาอันรายนะะ
ความคิดเห็น