หวงรักวิศวะตัวร้าย I To the man that I Love

ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 04

อลีนาดีดนิ้วตรงลูกกระเดือกบนลำคอของพี่ชายอย่างหมั่นไส้ ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยก็อินกับคณะตัวเองเหลือเกิน กรีดเลือดออกมาคงเห็นคำว่าวิศวะอยู่ในนั้น

อธิกิตเกือบสำลักเนื้อที่กินเข้าไป เมื่อโดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว

"ทำอะไรเนี่ยอุ้ม คิดจะฆ่าพี่ตัวเองหรือไง"

"อ้าวก็พี่บอกว่าเด็กวิดวะคอทอแดง น้องก็แค่อยากรู้ว่ามันจริงไหม"

"เดี๋ยวเถอะยัยอุ้ม" อธิกิตกำที่คีบเนื้อหมายจะเอาคืนน้องสาวด้วยการบีบจมูกเธอ คนเป็นน้องก็ใช้ที่คีบอีกอันมาต่อสู้ ทะเลาะกันเหมือนตอนเด็ก ๆ เสียงช้งเช้งอย่างกับฟันดาบเล่น

กระทั่งกรรมการห้ามศึกกลับมาที่โต๊ะ อลีนาถึงกับชะงักเมื่อเขามองจ้องเธอ เด็กสาวรีบเก็บไม้เก็บมือนั่งเรียบร้อยทันทีทันใด

"ทำไรกัน"

"แกล้งกันเล่นไม่มีอะไร ว่าแต่ทำไมมึงหายไปนาน" นานชนิดที่ว่าน้ำแข็งในแก้วเบียร์ละลายเป็นน้ำหมดแล้ว

"คุยโทรศัพท์"

"หมิว"

"อืม ไปตามหาที่บ้านแล้วไม่เจอเลยโทรมาด่า"

"มึงหนีมานี่ หวังว่าบ้านจะยังอยู่ดีนะ หมิวคงไม่เผาบ้านเช่าหรอกใช่ไหม" อธิกิตรู้สึกเป็นห่วงทรัพย์สมบัติตัวเองที่บ้านเช่า ไหนจะเสื้อตัวโปรดที่เก็บเอาไว้ในตู้อย่างดี เครื่องเล่นเกมตัวใหม่อีก นึก ๆ ดูแล้วหากสาวของเพื่อนเกิดบ้าอาละวาด เผาบ้านเรียกร้องความสนใจขึ้นมามันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ

"ไม่หรอก เจ็มก็อยู่" เจ็มหรือสารัช เพื่อนอีกคนที่เช่าบ้านด้วยกัน หนุ่มผู้รักสงบแต่ฟันไม่เลี้ยงเวลาอยู่ในเกม เล่นเกมดุมากแต่ชีวิตจริงสารัชชอบอยู่บ้านเป็นชีวิตจิตใจจนเพื่อนตั้งฉายาให้ว่า ปู่เจ็มเฝ้าทรัพย์

"หวังว่ากลับไปอาทิตย์หน้าบ้านจะยังอยู่ดี สาวมึงน่ากลัวฉิบหาย" อธิกิตนึกถึงเหตุการณ์ล่าสุดที่คนคุยของเพื่อนตามมาด่าเขากับเพื่อนอีกคนถึงในบ้าน สาเหตุเกิดจากเธอคิดว่าพวกเขาสองคนมีส่วนรู้เห็นให้ศตานนท์ไปเที่ยวคาราโอเกะ ความจริงพวกเขาไม่รู้เห็นอะไรทั้งนั้น ผู้ชายของเธอต่างหากอยากไปของมันเอง พวกเขาไม่เกี่ยวอะไรเลย แต่โดนชี้หน้าด่ายันโคตรเง่า

"กูว่าจะเลิกคุยละ"

"แน่ใจว่าเธอจะยอมเลิก รักมึงจะตายห่าแบบนั้น"

"ไม่เลิกก็เรื่องของเธอ แต่กูไม่เอาแล้ว งี่เง่าเกินไป"

อลีนานั่งฟังพี่ ๆ สนทนาเรื่องส่วนตัวอย่างเงียบๆ เพราะคิดว่าตัวเองไม่ควรเข้าไปสอดรู้สอดเห็นแต่ก็แอบรู้สึกเฟลหน่อย ๆ ที่รู้ว่าเพื่อนพี่ชายมีคนคบหาอยู่แล้ว

ยิ่งเฟลเพิ่มขึ้นไปอีกเมื่อมีใครบางคนเดินมาหาเขาถึงโต๊ะ เธอคือผู้หญิงคนเดียวกับที่ตามหลังศตานนท์ไปก่อนหน้านี้

"พี่คะ เมื่อตะกี้ที่แอดไลน์กัน มันไม่ขึ้นค่ะ ขอแอดอีกรอบได้ไหมคะ"

"อ้อ ครับ" ชายหนุ่มกดโทรศัพท์แล้วยื่นให้เธอแสกนคิวอาร์โค้ดอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อได้คอนแท็กต์กันเสร็จแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็เดินกลับโต๊ะตัวเอง

"น่ารักว่ะ" อธิกิตบอกเพื่อนอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าที่คนคุยใหม่ของเพื่อน

"อืม เรียนมอเดียวกับเราด้วยนะ" ก่อนหน้านี้เขาได้คุยทำความรู้จักกับเธอนิดหน่อย เธอเดินตามเขาไปจนถึงหน้าห้องน้ำแล้วขอแอดไลน์กันไว้ เขาก็ให้เธอไปโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ไม่ทันมองว่าได้แอดกันเรียบร้อยหรือยังเพราะมาลินโทรเข้ามาพอดี

"เหรอ ๆ เรียนคณะไร"

"ถ้าได้ยินไม่ผิดน่าจะอยู่คณะเดียวกับแฟนมึงมั้ง"

"หืม ไหนพี่อ้นบอกว่าไม่มีแฟนไง" อลีนาโพล่งขัดขึ้นกลางบทสนทนาเมื่อจับได้ว่าพี่ชายมีแฟนแล้วจริง ๆ คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ย ยู่ปาก กอดอก ทำท่าทางสารพัดที่แสดงออกให้เห็นเขาเห็นว่าเธอกำลังน้อยใจ

"ที่บอกว่าไม่ว่าง เรียนหนัก ไม่ยอมกลับบ้านคือติดแฟนสินะ"

"อุ้ม พี่ขอโทษ" อธิกิตโดนความจริงต้อนจนมุมก็เลยต้องยอมจำนน "ถึงพี่จะมีแฟนแต่พี่ก็ให้น้องเป็นที่หนึ่งเหมือนเดิม พี่ก็รักน้องเหมือนเดิม"

"ไม่เหมือนเดิม เมื่อก่อนพี่ไม่เคยมีความลับกับอุ้มเลย เนี่ยการกระทำพี่มันฟ้องว่ารักน้องน้อยลงแล้ว พี่ถึงไม่เคยแคร์กันเลยไง " อลีนาตั้งท่าโกรธจริงจัง ทำเอาพี่ชายถึงกับยกมือขอโทษขอโพย "อุ้มไม่อยากเป็นน้องพี่อ้นแล้ว"

"น้อง อย่าพูดแบบนี้สิ เราก็มีกันสองคนพี่น้อง พ่อแม่บอกให้รักกันไว้ไม่ใช่เหรอ"

"แต่พี่รักคนอื่น"

"โถ่อุ้ม ไม่เอาน่า พี่ก็แค่มีแฟนเอง"

"เราเลิกเป็นพี่น้องกันเถอะ อุ้มจะหาพี่ชายคนใหม่" อลีนาพูดไปด้วยความโมโห ทั้งที่รู้ดีว่าสายใยพี่น้องยากจะตัดกันขาด

"ตัดขาดกันไปก็ไม่มีใครดีเท่าพี่ชายคนนี้แล้ว"

"งั้นพี่เป็นพี่ชายให้ชั่วคราวเอาไหม" คนที่นั่งฟังสองพี่น้องทะเลาะกันเรื่องไร้สาระยกมืออาสาเป็นพี่ชายคนใหม่ ส่วนหนึ่งชายหนุ่มนึกสนุกเพราะไม่เคยเห็นเพื่อนแสดงอาการร้อนลน ทำตัวไม่ถูกแบบนี้มาก่อน 

จุดอ่อนของไอ้อ้นคือน้องสาวนี่เอง

"พี่ศิก็มีแฟนแล้ว อุ้มไม่อยากแย่งความรักจากใคร" คาดเดาว่าเขายังมีสาว ๆ อีกมากมาย

"แค่คนคุย ไม่ใช่แฟน"