[Fic MHA/BNHA] “Among billions of stars.”

ลำดับตอนที่ #4 : Episode 4

ใครบอกกันล่ะว่าการใช้ชีวิตมันง่าย แน่นอนว่าในโลกนี้มันก็อาจจะมีคนแบบนั้นอยู่

เพียงแต่หากต้องนับจริงๆ

คนแบบนั้น จะมีสักกี่คนกันละ

“นี่ ฟุวาริ ไอเซล ตั้งฟังอยู่รึเปล่า” เสียงของไอซาวะ โชตะ เรียกไอเซลที่เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวพราวระยับอย่างสวยงามจนดูไม่ตั้งใจที่จะฟังตนเองเลยสักนิด

“หืม? เราฟังอยู่นะ” ไอเซลตอบบอกไปหน้าตาเฉย

เขาฟังอยู่จริงๆนะเพียงแต่ระหว่างฟังก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ไปด้วยเท่านั้นเอง ตอนนี้เขารู้สึกว่าลูกหมาคนนั้นน่ารักดีเลยเผลอไผลคิดตามไปเท่านั้นเอง

น่าแปลกที่แวบนึงเขาดันคิดไปว่าเจ้าลูกหมาน้อยนั้นคล้ายกับดอกไม้ชนิดนึงที่เขาชอบมากๆในอีกมิติเพราะน่ารักเหมือนกันซะได้

แปลกจริง นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่กันละเนี่ย คนกับดอกไม้จะเหมือนกันได้ยังไงกัน

ไอเซลส่ายหัวดิกๆไล่ความคิดประหลาดของตนก่อนจะหันไปหาไอซาวะที่มองตนแล้วขมวดคิ้วใส่อย่างไม่ชอบใจ

ดูเหมือนจะเริ่มอารมณ์ร้อนอีกแล้ว

“เราฟังอยู่จริงๆนะ ที่นายบอกว่าให้ทำให้ดีใช่ไหมละ วันนี้เราทำไม่ดีตรงไหนกัน เราเปล่าเล่นอย่างที่นายว่านะ”

‘แค่ไม่ได้รู้สึกว่าจำเป็นต้องทำเต็มที่เท่านั้นเอง’

ประโยคหลังไอเซลคิดต่อในใจ

ชายวัยราวสามสิบต้นๆมองเด็กตรงหน้าของตนก็ถอนหายใจ เด็กตรงหน้าของเขาดูเหมือนจะไม่มีแม้กระทั้งแรงจูงใจในการใช้ชีวิตด้วยซ้ำ กลับกันเขาดูเหมือนว่าหากต้องเลือกก็คงอยากอยู่ต่อ แต่หากต้องตายก็จะยอมจำนนต่อความตายอย่างง่ายดายเสียอย่างนั้น

ไอซาวะถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างไม่มีทางเลือก ดูเหมือนเด็กตรงหน้าของตนเหมือนจะไม่มีทีท่าว่าจะแสดงพลังออกให้ได้เห็นง่ายๆ เขาคงต้องไปหวังกับการเรียนปฏิบัติของออลไมท์ในวันพรุ่งนี้แทนซะแล้ว

ต่อให้สัญชาตญาณเขาจะบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เป็นภัย แต่ว่าเรื่องที่เด็กคนนี้มาปรากฏตัวในอาณาเขตของโรงเรียนUAได้โดยที่ไม่มีแม้แต่เสียงเตือนภัยทั้งที่ระบบรักษาความปลอดภัยยังทำงานปกติ เรื่องนี้นับเป็นเรื่องใหญ่ที่จำเป็นต้องเข้มงวดเพื่อป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคตกับโรงเรียนUA

“เฮ้อ ถ้างั้นก็กลับห้องได้แล้ว ฉันมีงานต่อ”

“อื้อ”

รับปากที่แปลว่าเดี๋ยวค่อยทำ  หลังจากออกมาจากห้องพักอาจารย์ที่ตอนนี้เหลือเพียงแค่อาจารย์ไอซาวะ โชตะ คนเดียวในห้องแห่งนั้นแล้ว ไอเซลก็เลือกที่จะเดินเอ้อระเหยไปตามทางเดินในโรงเรียนแห่งนี้

โรงเรียนUA โรงเรียนที่เป็นอันดันต้นๆในการสร้างเหล่าฮีโร่ระดับท็อปออกมา ฮีโร่ผู้มากความสามารถที่โด่งดังส่วนใหญ่ก็ล้วนจบมาจากที่นี่ โรงเรียนUAแห่งนี้

และตอนนี้เขาก็มาอยู่ที่นี่ แม้จะอยู่ได้ไม่นานแต่สิ่งหนึ่งที่มั่นใจก็คือ ที่นี่มีบุคคลมากมายที่ต่างจากในที่ที่เขาเคยอยู่ เหล่าบุคคลที่มองภาพรวมและตัดสินตามสิ่งที่ตาเห็นและหลักฐานที่มี มากกว่าการเชื่อในเสียงเล่าลือ ความเชื่อ อคติ

แน่นอนว่าคนแบบนั้นในสังคมในจักรวาลแห่งนี้สิ่งมีชีวิตทุกเผ่าพันธุ์ยังไงก็ต้องมีข้อบกพร่อง ตัวคนทุุกคนเองก็เช่นกัน รวมถึงตัวเขาด้วยละนะ

แต่ถ้าเทียบกันที่ที่เขาอยู่ คนแบบแรกหายากยิ่งกว่าอะไรดีเลยละ กลับกันคนแบบหลังดันหาได้ทั่วไปเสียอย่างนั้น และตัวเขาเองก็ดันไม่เคยเจอแบบแรกเลยสักคน จนกระทั่งวันที่เขาตาย

“สวัสดี”

ไอเซลกล่าวทักทายต้นซากุระต้นเดียวที่ถูกปลูกไว้ลำพังกลางโรงเรียนแห่งนี้ เป็นต้นซากุระที่คอยส่องประกายงดงามยามวิกาลเพียงต้นเดียวในบริเวรแห่งนี้อย่างโดดเดี่ยว

หนึ่งในความสามารถของเอลฟ์ผู้ถูกเลือกคือสามารถสัมผัสและเข้าใจธรรมชาติได้โดยสัญชาตญาณว่าเหล่าพืชพรรณรู้สึกอย่างไรกระแสลมกำลังบอกอะไรสายน้ำ เปลวไฟ ท้องฟ้า หรืออะไรต่างๆในธรรมชาติ

หนึ่งในเหตุผลที่เผ่าเอลฟ์ต่างรังเกียจตัวตนของเขายิ่งกว่าอะไรนั้นก็เพราะสายเลือดโสโครกอีกครึ่งหนึ่งที่เขามีแต่ดันได้รับเลือกจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ให้เป็นผู้ถูกเลือก

เป็นเอลฟ์บริสุทธิ์ที่ควรค่าแก่การรับจิตวิญญาณมาไว้ในครอบครอง

เขาไม่เคยเข้าใจว่าทำไมตัวเขาถึงได้ถูกเลือก ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมตัวเขาที่ไม่สามารถเลือกอะไรได้เลยถึงเป็นคนผิด ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้คนต้องลงอารมณ์ด้านลบใส่เขา โทษทุกอย่างว่าตัวเขานั้นผิดแม้แต่ในตอนที่เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องราวผิดหวังในชีวิตของพวกเขาเหล่านั้นเสียด้วยซ้ำ

“เรามาเยี่ยม”

นิ้วเรียวของไอเซลลูบไปมาที่ลำต้นของต้นซากุระก่อนจะเขยิบเข้าไปโอบกอดเอาไว้อย่างแผ่วเบา

ไอเซลรับรู้ได้ว่าต้นซากุระต้นนี้กำลังป่วย และคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน เมื่อไหร่ที่กลีบดอกซากุระร่วงโรยจนหมดต้น เมื่อนั้นคงถึงเวลาที่จะต้องจากไปแล้ว

ธรรมชาติล้วนมีชีวิต นั้นคือความจริง และอาจจะเพราะแม้จะไม่สามารถพูดคุยกันได้แต่เขาก็รับรู้และเข้าใจได้ว่าธรรมชาติต้องการและรู้สึกอย่างไร

ตอนนี้สายลมยามวิกาลกำลังปลอบโยนตัวเขาอย่างเช่นที่ผ่านมา และต้นซากุระเองก็กำลังปลอบโยนไม่ให้เขาเศร้าที่ต้องจากไป

ซากุระต้นนี้กำลังติดเชื้อไวรัส CLRV เป็นไวรัสที่ไม่มีทางรักษาโดยตรงมีแต่ต้องกำจัดทิ้งทั้งต้นเพื่อป้องกันการแพร่กระจายของไวรัส

เป็นไวรัสที่แม้จะไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ แต่กับพืชตระกูลเชอร์รี่รวมถึงซากุระแล้วนั้น ถือเป็นอันตรายร้ายแรงเลยทีเดียว

และเพราะแบบนั้นในวันพรุ่งนี้ต้นซากุระต้นนี้จะถูกถอนรากถอนโคนออกไปเพื่อนำต้นใหม่มาแทนที่

ตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่ในสิ่งที่เรียกว่าโลกในที่ที่เรียกว่าประเทศญี่ปุ่น เขาก็มีต้นซากุระต้นนี้คอยอยู่เป็นเพื่อนเขามาตลอด

แม้จะเป็นช่วงเวลาที่ไม่นานในความเป็นจริงแต่สำหรับความรู้สึกของเขานั่นมันกลับรู้สึกว่ายาวนานมากเหลือเกินที่ได้เคียงข้างกัน 

“ถ้าบอกว่าไม่เสียใจเลยก็คงเป็นการโกหก แต่ไม่ต้องห่วงเราหรอก เราไม่เป็นไร”

ใช่แล้ว เขาไม่เป็นไรจริงๆ และจะต้องไม่เป็นไร

ไอเซลนั่งพิงต้นซากุระและพูดคุยอยู่นานจนสุุดท้ายก็ผล่อยหลับไป ก่อนที่จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งที่ห้องพักของตัวเองในตอนเช้า

ก่อนจะได้สงสัยอะไรเขาก็เหลือไปเห็นกระดาษโน๊ตบนโต๊ะข้างหัวเตียงที่คนเขียนคือไอซาวะ โชตะ ที่เขาคุยด้วยเป็นคนสุดท้ายเมื่อคืนเขียนเอาไว้

•บอกให้กลับห้องไม่ได้บอกให้ไปนอนหลับพิงต้นไม้•

ข้อความสั้นๆที่เขียนด้วยลายมือเหมือนเร่งรีบเลยตวัดมั่วจนแทนอ่านไม่ออก แต่ก็ทำให้ไอเซลขำออกมาเบาๆได้เป็นครั้งแรกในยามเช้า

เหมือนจะดุ เหมือนจะไม่สนใจ เหมือนจะรำคาญ แต่ก็เป็นคนที่คอยช่วยเหลือตัวเขาในเรื่องต่างๆเสมอ แม้แต่เรื่องนี้เองก็เช่นกัน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเผลอหลับข้างต้นไม้ และไม่ใช่ครั้งแรกที่ไอซาวะโชตะพาเขาที่หลับอยู่มาส่งที่ห้องถึงเตียงนอนเขาก่อนจะออกไป

ก็นะ ช่วงแรกๆก็ปลุกให้กลับเองแหละแต่หลังๆเหมือนจะปลงแล้วละมั้ง ฮ่าๆ รบกวนนายแล้วแมวหน้าบูด

เป็นเวลากว่าชั่วโมงครึ่งกว่าที่ไอเซลจะจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยและออกเดินทานเพื่อเริ่มวันใหม่ในห้องเรียน

“หมาน้อยจะสบายดีไหมนะ”