คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความทรงจำที่มีเธอ
สุราษร์ธานี ปลายฤูฝน…
“ถ้าเิอะไรที่เลวร้ายึ้นมา เรายินีที่ะรับมันแทน”
“เรารัเฟ ำๆ นี้มันพูยาสำหรับเรา ถ้าเราไม่ไ้ฟัเรื่ออเฟาปาอเบียร์เมื่อืนวาน เราไม่ไ้บอับเฟ เราสอนอาะไม่ไ้พบไ้เอันอี”
“เราเอ็... รัแบ์เหมือนัน แ่เราลัวนี่ เราลัวว่าแบ์ะ้อมาร่วมทุ์ับเรา”
“ถ้าัเหุผลนานัปาร ถ้าไม่้อแร์นอื่น เฟพร้อมที่ะเป็นแฟนับเราป่ะ”
“เรารัแบ์ ถ้ามีแบ์อยู่ับเรา ไม่ทิ้เราไป เรา็มั่นใ ่อให้นทั้โลัเรา แ่ะมีแบ์ที่อยู่ับเรา”
“เท่านี้แหละเฟ เราสอนะอยู่้วยัน เส้นทาอสอเราอาะมีหนามาเถาระำทิ่มแทให้ระายเือ แ่เราสอนะ่วยันบ่เสี้ยนหนามเหล่านั้นให้มลายหายไป”
เฟใื่นึ้นมาาวามฝัน เหื่อท่วมโมายและหายใแร ายผู้นั้นปราัวในวามฝันอีแล้ว เาฝันเห็นายผู้นั้น้ำแล้ว้ำเล่า พัหลัมาภาพในวามฝันเริ่มัเนมายิ่ึ้น สิ่ที่เฟนึออในอนนั้นือ ายผู้นั้นมีื่อว่า แบ์ มาเยี่ยมเาหลัาฟื้นัวาอาารบาเ็บ หลัานั้นายผู้นั้นับเา็ไม่ไ้พบเอันอีเลย
“โอ๊ย โอ๊ย” เยหอมผู้เป็นภรรยานอนรวราเพราะเ็บปว หล่อนใ้มือุมท้อที่โเพราะั้รรภ์แ่วนะลอแล้ว
“เยเ็บท้อหรือ” เฟอารามใับมือเยหอมไว้เสียแน่น เาลืมเรื่อวามฝันไป แล้ว่ออยู่ับอาารเ็บท้อลออภรรยา
“่ะพี่เฟ น้ำร่ำแแล้ว พาเยไปโรพยาบาล่วนเลย่ะ”
เฟับรถพาเยหอมมาถึโรพยาบาลอย่ารีบเร่ เยหอมถูนำส่ห้อลอโยเวรเปล เฟนั่รออยู่หน้าห้อลอ เาีใมาที่ลูน้อยผู้เป็นเลือเนื้อเื้อไะไ้ออมาารรภ์ลืมาูโล เฟนั่อย นอนอยหน้าห้อลอนเผลอหลับไป
“ผมรัแบ์ แม่ปล่อยผมไปเถอะรับ” เฟพูับพลาร้อไห้ไป้วย
“แไม่อายบ้าหรือไ พูมาหน้า้านๆ ว่ารัผู้าย”
“ผมไม่อาย ารรัใรสันไม่เห็น้ออายใรเลย แบ์เป็นนีที่ผมรั ผมะไปหาแบ์” เฟว้าุยแรถัรยานยน์พร้อมะออไป
“ถ้าแไป็ไม่้อมาเรียันว่าแม่” แม่อเฟแผเสีย
“ผมลาล่ะรับ” เฟไหว้ลาแล้วับรถัรยานยน์ออไป เาไปหาแบ์ที่บ้านเสม็เรียอย่าที่เยเป็นมา ทัู้่ไ้ใ้เวลาร่วมันามประสานรั และแยย้ายาันในยาม่ำมื แล้วเาโนรถสิบล้อฝ่าไฟแพุ่นอย่ารุนแร นเาสะุ้ื่นึ้นมา ทุสิ่ทุอย่าลี่ลายลแล้ว วามทรำที่หายไปลับืนมาหมสิ้น เาเป็นใร และายผู้นั้นในวามฝันือ แบ์ นรัหนึ่เียวอเา ทว่าเมื่อเาสูเสียวามทรำ แม่อเาสมอ้าว่าเยหอมเป็นแฟน เยหอมูแลรัษาพยาบาลเฟนหาย ทัู้่ไ้แ่านนมีลู
“ุไ้ลูสาวนะะ น้อแ็แรสมบูร์ี” พยาบาลทำลอเินออมาแ้ให้เฟทราบ
“อบุรับ แล้วเยะไ้ออมาาห้อลออนไหนรับ”
“สัรู่่ะ ส่วนน้อ้อไปอยู่ที่ห้อเ็่อน่ะ ุแม่แ็แรีแล้วะให้พยาบาลที่ห้อเ็สอนเรื่อารอาบน้ำ ารให้นม” พยาบาลเินาไปหลัาอบำถามเสร็
เฟออไปาโรพยาบาล ับรถเ๋ไปามถนนศรีเษมผ่านแยในลึนมาถึหัวถนนบรรบับถนนนเษม เบื้อหน้าเป็นอยเสม็เรียมีารัถนน่อาเส้นศรีเษม มีป้ายห้ามเ้าเรื่อัรำลัทำานวาอยู่ เาไม่อาับรถเ้าไปไ้ เลย้อเลี้ยววาอรถไว้้าทา เฟเินเ้าไปเสม็เรีย เาเินไปนถึบริเวที่เยเป็นบ้านอแบ์ึ่อนนี้ลายเป็นาปรัหัพัรอไถลบ เฟทรุัวลร้อไห้ปล่อยโฮ ไม่เหลืออะไรแล้ว
“มาทำอะไรที่นี่พ่อหนุ่ม” ลุแ่ๆ ท่านหนึ่เินผ่านมาเลยแวะถาม
“รนี้เยเป็นบ้านสุริยะุลไม่ใ่หรือรับ”
“เยเป็นนะ บ้านในอยนี้ถูเวนืนไปหลายหลั บ้านหลันี้็ไม่พ้น” ลุแปลหน้าอบ
“แล้วนในบ้านย้ายไปอยู่ที่ไหนรับ”
“นที่เป็นทหารลาออาราาร ย้ายรอบรัวไปรุเทพันหม ส่วนนน้อนั้นหายหน้าไป่อนบ้านะถูเวนืน เห็นมีผู้ายฝรั่นหนึ่มา่วยย้ายอ้วย ั้แ่นั้นมาลุ็ไม่เห็นอีเลย” ลุแปลหน้าอบอย่าละเอียแล้วเินาหายไป
เาหลีเร้นหนีหายไปาีวิอผม ผมะไปามหาเาไ้ที่ไหน ผมอยาะเอเาเหลือเิน อยาะบอเาว่าผมำทุสิ่ทุอย่าไ้หมแล้ว ผมยัรัเาอยู่เหมือนเิม ผมอาะทำให้เาเสียใ้ำา แ่ผม้อารให้เาให้โอาสผมอี แ่มันะไม่มีทาเป็นไปไ้แล้วใ่ไหม ผมลายเป็นนที่มีพันธะไปเสียแล้ว ผมอาะ้อใ้ีวิอยู่ับนที่ผมไม่ไ้รัลอไปีวิ มันะเป็นทั์ที่ผูมัรัรึผมเอาไว้ให้มอยู่ในทะเลน้ำาอันเป็นนิรันร์…
ความคิดเห็น