คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คนงาม..ท่านมีนามว่าอะไร?
สอนายบ่าววบม้าออเินทาาเมือเล่ยเพื่อไปยัเมือถัไป
หลีินนั่อยู่บนหลัม้าอย่าออา ผ่าเผย นาสวมุาวยุทธ์สีฟ้าสอบุรุษผ้าาเอวสีรามทำให้เอวอิ่วสะโอสะอ ผมถูรวบึ้นสูสวมไว้้วยวานหยเผยให้เห็นใบหน้ารูปไ่มสวย วาลมโเปล่ประายสใส มูโ่สวยรับับริมฝีปาอวบอิ่มสีแส หันไปส่ยิ้มสใสให้อาหมิ่น นลัยิ้มทั้สอ้าปรา ะเร่รีบวบม้าไป้าหน้า
"อาหมิ่นเ้าเร็วหน่อย ถึเนินเา้านหน้าเรา่อยหยุพััน"
"ุายระวั้วยอรับ"
อาหมิ่นเร่รีบวบม้าามไป นาสวมุาวยุทธ์สีเลือหมู หมรามสะอาสะอ้าน วาาวับำัันัเนแววาายแววื่อสัย์ ถึแม้ไม่ามหยาเยิ้มเท่าหลีิน แ่ถ้าหาพบเห็น็ยาลืมเลือน
สอนายบ่าวผูม้าไว้ริมลำธารแห่หนึ่ หลีินพลันไ้ยินเสียพิแผ่วแว่วมาล้ายไลแ่ไม่ไล
"อาหมิ่นเ้าไ้ยินเสียพิหรือไม่ไพเราะยิ่นั.."
ร่าบาล่าวึ้น้วยวามื่นเ้น ลาป่าเ่นนี้ผู้ใ่าอารม์สุนทรีย์ถึเพียนี้!
อาหมิ่นส่ายหัวไปมานาไม่ไ้ยิน ลมปราอุหนู!พันาึ้นทำให้สัมผัสส่ไปไ้ไลว่านเอนั
"ผู้ใบรรเลพิไ้ยอเยี่ยมถึเพียนี้้าอยาไปมู" ผู้เป็นนายะเ้อไปทาที่มาอเสีย
"ไปมโยพลาร..ะีหรืออรับ"
อาหมินเห็นท่าไม่ีรีบห้ามปรามแ่ใลึๆ รู้ว่าุหนูไม่มีทาฟั!
"ไม่เป็นไรระมั? พวเราเ้าไปแอบูนิเียว ้าอยาเห็น..นะ..นะ..อาหมิ่น"
หลีินะพริบาน่ารัล่าวอออ้อนนสนิท อาหมิ่นมูนอ่อนใลอบโอรว
'อา!!เหุใ้าึแพ้ทาุหนูเยี่ยนี้?'
"อาหมิ่นเ้าูเบื้อหน้านั่นือ่ายล เสียพิัมาา่ายลป่าท้อนผู้นั้น้ออยู่้านในเป็นแน่"
ร่าบาร้อึ้น้วยวามื่นเ้น วาลมโเบิว้าอย่าน่ารั เสียระ่าใสไพเราะัเสียไ่มุระทบถ้วยระเบื้อเลือบ ี้วนให้บ่าวนสนิทมู อาหมิ่นยยิ้มเล็น้อยมอผู้เป็นนาย้วยวามัวลใลอบภาวนา่อสวรร์ออย่าใหุ้หนูรู้ั่ายลนี้เลย
"้ารู้ั่ายลนี้..แ้่ายมา! ้าะเ้าไป้าในอาหมิ่นเ้าเินาม้ามา"
อาหมิ่นเหลือบมอท้อฟ้า เรว่าที่ำอไม่ไ้ผลเนื่อา่วนี้นาร้ออบ่อยเินไป!
หันมาอีทีเท้าเล็ลับ้าวไป้าหน้าอย่ารวเร็ว อาหมิ่นใหายวาบรีบระิบเรีย
"ุห..น!ุายท่านหยุ่อน อย่าเ้าไปเลยอรับ"
แู่เหมือนะสายเินไป..ุายออาหมิ่นทะยานเ้าไปในอท้อแล้ว อาหมิ่นลอบทอถอนใัฟันพุ่ทะยานามไป
ริมทะเลสาบแห่หนึ่รายล้อมไป้วย้นท้อที่ำลัอออปลิวไสว สายลมหนาวพัแผ่วเบาอท้อปลิปลิว ามราวภาพฝัน ใ้้นท้อ้นหนึ่ั้ไว้้วยั่ไม้แัวให่
บนั่นั่อยู่้วยบุรุษผู้หนึ่รูปร่าสูโปร่ ใบหน้ามสวยาวนเือบีัับเส้นผมำสนิทราวน้ำหมึ ิ้วเ้มพาอยู่เหนือวาเรียวยาวู่าม นัยน์าสีอ่อนวนหลใหล มูโ่เป็นสัน ริมฝีปาหยัสวยสีแ เาสวมุลุมสีำประับหินนิลาฬเม็เล็ที่แทบมอไม่เห็นเปล่ประายระยิบระยับยาม้อแส สาบเสื้อลุมเผยอ ออนเผยแผอเรียบแร่ เส้นผมยาวำถูรวบไว้่ายๆ ที่ลาหลั ปอยเส้นผม้านหน้าปลิวไปามแรลม บาส่วนมหายไปในสาบเสื้อามยั่วยวนแทบหยุหายใ
เา็ือเว่ย้านแห่พรรโอสถสวรร์ ปลายนิ้วเรียวยาวทาบลบนพิล้ำ่า้านหน้า ับานบรรเลท่ามลาอท้อที่ปลิปลิว ไพเราะ้อัวาน ประุสายน้ำไหลริน
้านหลัห่าออไปยืนอยู่้วยเว่ยเหลียบ่าวนสนิท รูปร่าอเาสูให่รอบหน้ามัหล่อเหลา วาเปล่ประายายแววอบอุ่น เาสวมุอมยุทธ์สีรามท่าทาทะมัทะแมยืนมอผู้เป็นนาย้วยวามสบ
หลีินแ้่ายลนถึ่านสุท้าย นาวาสายาไปรอบๆอย่าระมัระวั พลาบิ
'อนนี้เหลือเพียสามสิ่ที่ไม่ถู้อ ้อนหิน ฝูม หรือว่า้นท้อ้านวา'
วาลมโเพ่มออีรอบ ่อนะเผยรอยยิ้มเิ้า
'เ้ามน้อยเ้าผิแล้ว อนนี้ลูท้อยัไม่ออผลเหุใเ้าึมีลูท้อิน'
หลีิน้าวผ่านฝูมพาอาหมิ่นหลุออา่ายล่านที่สิบแปไ้อย่า่ายาย
อาหมิ่นทอถอนมเย ุหนูอนายอเยี่ยมยิ่นั ใ้เวลาเพียไม่นาน็แ้่ายลอท้อแห่นี้ไ้สำเร็ หลีินเห็นแววาื่นมออาหมิ่น พลันยือึ้นเล็น้อย
"หึ!หึ!้าเรียน่ายลนี้สำเร็ั้แ่แปวบ พี่ายับพี่สาวอ้า่ายอเยี่ยมเรียนสำเร็ั้แ่หวบ"
รุีน้อยหัวเราะ้วยวามภาภูมิใระิบระาบพูุยับอาหมิ่น สอเท้า้าวเินไปทา้นำเนิอเสียพิ สอนายบ่าวเินนพ้นทิวท้อพบเอทะเลสาบเวิ้ว้าว้าให่น้ำสีมรใสแ๋วประหนึ่ระเาบานให่ สะท้อนภาพ้นท้อสีมพูเรียรายโอบล้อมแนวลิ่ พื้นน้ำรอบริมทะเลสาบาบ้วยสีมพูามัภาพฝัน
รุีน้อยทั้สอสูลมหายใลึเ้าปอ ทอถอนมเยออแทบะพร้อมัน
"ามยิ่นั!!"
หลีินื่นมอยู่รู่หนึ่วาลมโวาสำรวบริเวโยรอบ พลันมอเห็น้นำเนิอเสียพิสุไพเราะ ร่าบาพุ่ทะยานอย่าไร้เสีย แอบหลั้นท้อที่ใล้ที่สุลอบมูผู้ที่ำลัเล่นพิ
ท่ามลาระแสลมที่พัพลิ้ว บุรุษผู้หนึ่ามเหนือายใในใ้หล้านั่แผ่นหลัเหยียรอยู่ใ้้นท้อ เาสวมลุมุสีำระยิบระยับ ำลัเลื่อนนิ้วเรียวยาวอย่าล่อแล่วบนพิทั้สิบหสาย ผมำเาามประุน้ำหมึปลิวไปามสายลมท่ามลาอท้อปลิวไสว เิเป็นภาพบุรุษหนุ่มามปานล่มเมือ
ึึ!ึึ!
'บุรุษผู้นี้..ามยิ่นั'
หลีินรับมนใเ้นเินเหม่อลอยออไปเหมือนโนสะ หยุลรหน้าบุรุษุำ ยยิ้มสใสุวอาทิย์ยามเ้าล่าวถามออไป
"นาม..ท่านมีนามว่าอะไร?"
"ึ้!!"
พิเส้นหนึ่พลันาสะบั้นล ใบหน้าามปานล่มเมือเยึ้นมอนรหน้า แ่นเสียเย็นา
"สหายน้อย..เ้าล่าวับผู้ใ?"
วาเรียวสวยเยียบเย็นมอสบวาลมโสใส สายลมหอบหนึ่พลันรรโมาอท้อหมุนวนเป็นเลียวเิเป็นลำธารอท้อั้นลาระหว่าทั้สอน..
ฮุ่ยหมิ่นมอาเบื้อหน้า้วยะลึ นา้าไปเพีย้าวเียวเหนี่ยวรั้แนุหนูไว้ไม่ทัน รู้ัวอีทีุหนู็ไปล่าววาาแทะโลมบุรุษผู้นั้นเสียแล้ว อาหมิ่นลอบปาเหื่อเย็นเยียบเินออาหลั้นท้อหยุล้านหลันายสาว
เว่ยเหลียรับมภาพเบื้อหน้าอย่าะลึัน อยู่ีๆสรีนานี้็เ้ามาอย่าไร้เสีย ลมปราอนาแ็แร่ยิ่นั ัวเาเอ็ถือว่าประมาทมัวแ่รับฟัเพลพิอุาย นลายวามระมัระวั แ่วาาที่นาล่าวออมาทำให้หัวใอเาาวาบ เส้นเลือ้ามับเ้นุบุบ!
'ในสำนัหาอยู่เบื้อหน้าุาย..นาม!!ำนี้ไม่สามารถเปล่ออมาไ้'
เว่ยเหลียลอบปาเหื่อในใ พุ่ทะยานมายืน้านหลัเว่ย้าน
เว่ย้านมอหน้ารุีน้อยเบื้อหน้า้วยวามประหลาใ วามโรธร้ิวที่เิึ้นปลิวหายไปอย่าไร้สาเหุ
'เหุในามาปราัวอยู่ที่นี่?'
ภาพวามฝันแสนลุมเรือเมื่อเ้าาย้ำเ้ามาในหัวอีรั้ พลันลมร้อนสายหนึ่ส่รไปที่ใบหูทั้สอ้านร้อนผ่าว ร่าสูลอบโอรวในใ หัวิ้วเผลอลเล็น้อย
'แ็!แ็!โีที่วันนี้้าปล่อยผม..'
ฮุ่ยหมิ่นแอบึายเสื้อุหนู หลีินพลันไ้สิรู้ว่าัวเอ่อเรื่อให่แล้ว รีบยมือึ้นารวะบุรุษเบื้อหน้าอย่าร้อนรน
"้าหลิิน..้ออโทษสหายยุทธ์ท่านนี้เป็นอย่ามา"
วาลมโายแววระาอายปนรู้สึผิ มอสบวาเรียวสวยอเาพบเพียแววาเรียบลึไร้อบเ เมื่อเห็นหัวิ้วอเาลร่าบาลนลานทำอะไรไม่ถู ไ้แ่ยมือ้าไว้้มหน้าหลุบแพรนาล ล้ายเ็ที่ทำผิรอรับารลโทษ
ความคิดเห็น