คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สายฝน
เธอออมายืนที่ศาลารอรถ รอรถสีเียวเหลือเพื่อที่ะโยสารมันลับไปยัอนโที่แสนเียบเหาอเธอ สายาเหม่อมอไปลาถนนอย่าไรุ้หมายปลายทา ท้อฟ้ามืรึ้มอึมรึมไป้วยเมหมอสีำ ยามึอย่านี้น้อยนัที่ะมีรถแท็ี่ผ่านมาบนเส้นทานี้สััน
ไม่นานสายฝน็โปรยปรายลมา เธอไม่ไ้ยับเ้าไปใ้หลัาศาลาเพื่อหวัให้มัน่วยปป้อเธอาเม็ฝนที่หล่นลมาาฟ้า แ่ลับยืนอยู่ที่เิมเพื่อให้น้ำฝนโลมร่าายอเธอเป็นหนึ่เียวับหยาน้ำาที่ำลัไหลรินออมาอย่าห้ามไม่ไ้ สายฝนระหน่ำลมาอย่าหนั ไม่รู้ว่ามันำลัย่ำยีหรือำลัโอบอเธอันแน่ แ่มัน็ัพอที่ะลบเสียร้อไห้อเธอ
“ึ้นรถสิรับ ึนานี้ไม่มีแท็ี่ผ่านมาแล้วรับ”
บีเอ็มับเบิ้ลยูสีำอเทียบ้าามแนวฟุบาท นในรถ่อย ๆ ลระอีฝั่ลท่ามลาสายฝนที่โถมระหน่ำลมา หนุ่มหน้าหล่อบาร์เทนเอร์ที่เธอเพิ่ะปิเสธและเินหันหลัให้ับเา แ่อนนี้เาลับมารอเพื่อนที่ะให้เธอึ้นรถไปับเา
“...”
หิสาวร่าบาในุเรสที่แที่อนนี้เปียปอน้วยน้ำฝนไปทั่วร่า ไม่ล้าแม้แ่ะเยหน้าึ้นไปสบสายาับเา ีวิที่น่าสมเพอเธออนนี้ เธอไม่อยาเปิเผยมันให้ใรไ้เห็น
“ผมไม่ทำอะไรุหรอน่า”
เาะโนมาอีรั้ท่ามลาสายฝนที่โปรยปรายลมาาฟ้า
“แ่ันเปียมาเลยนะะ เบาะอุะเปียไป้วย”
เธอเยหน้าึ้นมาสบสายาอเา วาู่สวยแ่ำาารร้อไห้ท่ามลาสายฝน ่อนที่นในรถะเปิประูเินอ้อมหลัรถมาหาเธอ
“เปียไ้็เ็ไ้ ไม่เห็นเป็นเป็นไรเลยนี่รับ”
เาเปิประูพร้อมับันเธอให้เ้าไปนั่ภายในรถ อนนี้ทั้เธอและเา่าเปียปอนไม่แพ้ัน
เบาะรถเปียไ้็เ็ไ้ แ่ิใเธอไม่รู้ว่า้อเวลานานแ่ไหนถึะพอเยียวยาให้เธอลับมาเป็นเหมือนเิม รอยยิ้มที่ปราศาวามเศร้าหมออเธอะสใสน่าู
วาลมโที่อนนี้แ่ำอนที่เพิ่ผ่านารร้อไห้มาอย่าหนัหน่ว เามาไม่อยาะนึเลยว่าลอเวลาที่อยู่ภายในผับ่อหน้าเานั้นเธอ้ออทนอลั้นนาไหนเพื่อไม่ให้น้ำานั้นไหลรินออมา
เธอบอที่อยู่ับเาในอนที่รถำลัมุ่ไป้าหน้า ในห้อโยสารปลุม้วยวามเียบไร้ึ่บทสนทนาใ ๆ ระหว่าเธอับเา เธอเหม่อมอออไปนอหน้า่า ไม่อยาให้เาไ้เห็นสภาพเธอในอนนี้ ฝนเริ่มหนัมาึ้น เหมือนโนหมุนปุ่มเร่เสีย น้ำาที่เพิ่แห้เหือไปาสอแ้มำลัไหลรินลมาอีรั้พร้อมับสายฝน
เธอยมือึ้นมาปิหน้าร่ำร้อน้ำาไม่าสาย เหมือนทารที่ถูพราาอแม่ไป ายหนุ่มไม่ไ้พูอะไรยัับรถ่อไปเรื่อย ๆ ท่ามลาสายฝน ไม่นานรถ็มาหยุอยู่ที่หน้าอนโแห่หนึ่
เธอเยหน้าึ้นมามอเา
“อโทษนะะ ันทำใหุ้้อเปียไป้วยเลย”
หาเาไม่ลมาเปิประูให้เธอ เาเอ็ไม่้อเปียปอนแบบนี้
“ุ็เปียนี่ เราทั้เปีย้วยันทัู้่”
เาพู้วยรอยยิ้ม ล้ายับะบอเธอว่าเรา่าเปีย้วยันทัู้่และสำหรับเามันไม่ใ่ปัหาอะไร
ฟ้าผ่าฟาลมาะที่เธอับเาอยู่ในรถ รู้ัวอีทีเธอ็อยู่ในอ้อมออเาแล้ว เธอลืมาึ้น่อนะ่อย ๆ ผละออมาาอ้อมออเา
“ึ้นไป้าบน่อนเถอะ่ะ ไม่รู้ว่า้อใ้เวลานานแ่ไหนะถึบ้านุ เี๋ยวุะป่วยเอานะะ”
เธอไม่ไ้ใำถึนาะปล่อยให้นที่เพิ่มาส่เธอ ให้เาับรถไปทั้ที่ยัเปียอยู่ หาเาไม่สบายึ้นมาสาเหุ็มาาเธอ ฝนยัโปรยมาลมาอย่าไม่าสาย เาลรถไป่อนะเินมาเปิประูรถอีฝั่ให้เธอล
ความคิดเห็น