คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
สออาทิย์่อมา
สายาู่มวามอสำรววามเรียบร้อยภายในห้อ “เรียบหรููีมามึ เหมือนอนโมาว่าลินินะูว่า” วายุเอียหน้าไปหาราวินที่ยืนอยู่้าัน ห้อนี้แ่เรียบๆุมโทนน้ำาลอ่อน ใ้เฟอร์นิเอร์น้อยิ้น มีมุมอ่านหนัสือแยออเป็นสัส่วนให้้วย ให้วามรู้สึอบอุ่นผ่อนลาย อนนี้วายุยืนอยู่ในลินิอหมอราวินที่พึ่ะแ่เสร็ไปเมื่อสอวัน่อน
“ูอยาให้นไ้รู้สึว่าเหมือนรัษาัวอยู่บ้านัวเอ...ส่วนาิที่มารอ็ะไ้มีมุมนั่พัผ่อนสบายๆ" สายาอหมอราวินเป็นประายบ่บอว่าำลัมีวามสุับสิ่ที่เามออยู่เป็นอย่ามา
“ใส่ใทุรายละเอียริๆ...เมื่อไหร่มึะเปิให้บริาร?”
“ูอยาพัสัเือน่อนวะ เี๋ยว่อยว่าัน...”
เสียแ้เือนแอปพลิเันามือถืออวายุัึ้น ทำให้ายหนุ่ม้อ้มหน้าลอ่าน้อวาม “แพรวื้ออเสร็แล้ว เี๋ยว่อยเอันนะมึ ู้อไป่อน” วายุเอ่ยบอเพื่อน ในะที่พิมพ์้อวามอบลับภรรยา
พอเพื่อน้าวาออไป หมอราวิน็เินไปยัมุมพัผ่อน...
ร่าเล็เินย่อเบาเ้ามาที่มุมอ่านหนัสือ มาถึ็วาถุอาหารลบนโ๊ะลาอย่าเบามือ แล้วทิ้ัวนั่ลฝั่ร้ามับนที่ำลัหลับอยู่บนโฟารับแ สายาลมโมอไปที่รอบหน้ามายอย่าสำรว หมอราวินเป็นนผิวาวัออร่าระาย รูปร่าสูให่ ไหล่ว้าำยำ ิ้วเ้ม มูโ่เป็นสัน รับับริมฝีปาสีสหยัสวยไ้รูป รามแร่อเาประปรายไป้วยไรหนวเียวรึ้ม ับทุอ์ประอบมารวมัน ผู้ายนนี้หล่อไร้ที่ิ
“นั่้อนอื่นแบบนี้เสียมารยาทมา...รู้ไหม?”
เสียห้วนระ้าอนที่พึ่ะลืมาื่นึ้นมา ทำเอาสายธารถึับสะุ้เฮือ่อนะเบือนหน้าไปทาอื่น
ราวินยมือึ้นมาบีบมับัวเอสอสามทีเพื่อับไล่วาม่ว “ลินิพี่ยัไม่ไ้เปิให้บริาร”
น้ำเสียที่ใ้พูประโยนั้นไร้ึ่วี่แววหยอล้อ ทำให้สายธารถึับ้ออ้าปา้าไปั่วะ เธอพยายามสูลมหายใเ้าลึ แล้วเบือนหน้าลับมาสบประสานนัยน์าสีาเ้มอเา “น้ำไม่ไ้มารววาหรอ่ะ แ่แวะเอา้าวมาให้พี่”
“พี่อยาพัผ่อนมาว่าอยาิน้าว”
สายธารมออาารเมินเยอนรหน้าอย่าไม่เ้าใ เธอทำผิอะไร อีนถึไ้เย็นาใส่ันเ่นนี้ ิหาเหุผลไม่ออเลยริๆ
“แถวนี้มีร้านอาหารามสั่เยอะแยะ ไม่้อลำบาน้ำทำมาให้หรอ” ราวินเอ่ย้วยสีหน้ารำา แล้วเอนหลัพิโฟา ทำท่าเหมือนะนอน่อ
นโนไล่ทาอ้อมรีบลุึ้น “น้ำอัวนะะ พี่ะไ้พัผ่อน” น้ำเสียแฝวามน้อยใ สอาเรียวเินออาห้อไปแบบๆ
เย็นวันเียวัน
บ้านวรโิเมธี
สายธารเินเอื่อยๆเ้ามาในห้อนั่เล่น เธอนั่ลบนโฟา้วยท่าทาอิโรย
“น้ำ...แโอเไหม?” แพรไหมเห็นหน้าาเพื่อนีู้เศร้าสร้อยผิปิเลยอเป็นห่วไม่ไ้
สายธารถอนหายใยาว ่อนที่ะเล่าเหุาร์ที่เิึ้นในลินิหมอราวินให้แพรวไหมฟั ....
“เท่าที่ฟัมา็แปลนะ” แพรวไหมออวามิเห็น พลารินน้ำผลไม้ใส่แ้ว แล้วเลื่อนไปให้เพื่อน
สายธารยแ้วน้ำผลไม้รหน้าึ้นมาื่มเือบหม ่อนะวาลที่เิม “อะไรที่ทำให้เาเปลี่ยนไปเป็นนละนแบบนี้ ....ันอยารู้มาเลยวะแ ”
“รู้อะไร?” วายุที่ำลัเินลบันไมาเอ่ยถามน้อสาวอย่าสสัย
“แ่ัวอย่าหล่อ ... ำลัะออไปไหนะ?” สายธารพยายามเบี่ยเบนประเ็น เธอไม่อยาให้พี่ายรู้ว่าำลันินทาหมอราวินันอยู่
“ไปิน้าวเย็นบ้านพ่อา” พออบน้อเสร็็้มลหอมแ้มเมียฟอให่ นถูู่โมมอหน้าสามีเิำหนิแวบหนึ่ ่อนะเอียอไปมอเพื่อน้วยท่าทีเอียอาย สายธารส่ายหน้าเบาๆ ภาพหวานๆอู่นี้เธอเห็นนินาแล้ว
“ไปิน้วยันไหมแ ...พ่อันทำับ้าวไว้รอั้หลายอย่า” บ่อยรั้ที่แพรวไหมพาสามีไปิน้าวเย็นที่บ้านพ่อแม่อเธอ
“เอาไว้ราวหลัีว่าแ ันะว่าะอาบน้ำ แล้วเ้านอนเลย”
วายุยแนึ้นมาูนาฬิา เยหน้าึ้นพูับน้อสาว “19.00 น. ะเ้านอนแล้ว?”
นที่เยอยู่ในสถานะแอบรัมา่อนอย่าแพรวไหม พอเาอาัปิริยาอนรหน้าออ เธอยันัวลุึ้นาโฟา “พี่ลม แพรวหิว้าวแล้ว” พูเสร็็เอียอไปพยัหน้าให้เพื่อนเป็นเิบอว่าอย่าิมา อีนพยัหน้าอบลับมา แพรวไหมส่ยิ้มให้นหน้าเหาอีรั้ ่อนที่ะยื่นมือไปล้อแนสามี “ไปันเถอะ่ะพี่ลม”
เรื่อนี้เียนบแล้วนะะ อ่านรวเียว ลิื้อ E-BOOK ไ้เลยนะ ฝาอุหนุน้วยนะะ
ความคิดเห็น