กลลวงร้าย อุบายรัก

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 - 1 จุดเริ่มต้นของการหย่า 2 - 1

ค่ำคืนก่อนออกเดินทางหนึ่งวัน แพรพรรณได้รับเอกสารพาสปอร์ตและวีซ่าอย่างรวดเร็ว ภายหลังจากที่ทางมหาวิทยาลัยดำเนินการจัดการเรื่องเอกสารทุกอย่างให้เธอ แทนที่จะต้องใช้เวลานานแต่ทุกอย่างกลับรวดเร็วคล้ายถูกเตรียมเอาไว้แล้ว

          ปานฤดีมาค้างคืนที่หอพักแพทย์กับแพรพรรณด้วยในค่ำคืนนี้ เนื่องจากเธอตั้งใจว่าจะไปส่งแพรพรรณที่สนามบินในวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง แวบแรกเธอก็รู้สึกใจหายที่เพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นจะต้องไปเรียนเมืองนอกในที่ไกลแสนไกล ส่วนภูธวิน คราวแรกเขาตั้งใจว่าจะมาค้างเป็นเพื่อนแพรพรรณที่หอ แต่หญิงสาวห้ามเอาไว้เพราะต้องคำนึงถึงความเหมาะสม

          ภูธวินจึงถอนหายใจและกลับไปค้างที่บ้านแม่ของเขา

          “ฉันนี่อยากเห็นสีหน้าของยัยคณะบดีแกเลย ตอนที่รู้ว่ามีคนใจดียื่นทุนให้แก หน้าคงแบบ...” ปานฤดีพูดถึงฐิตาพรพลางยู่หน้า ทำท่าตลกขบขันจนแพรพรรณหลุดขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

          แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะตอนนั้นก็แอบสะใจอยู่ลึก ๆ เหมือนกัน

          ปานฤดีวางผ้าที่พับไว้ลงบนตัก เมื่อนึกถึงลลินทิพย์ ซึ่งเป็นลูกสาวของฐิตาพร พลางทำหน้าล้อเลียนอีกฝ่ายให้แพรพรรณขบขันเล่น

          “แต่ฉันว่านะยัยลลินทิพย์นั่นน่ะคงต้องอดอิจฉาตาร้อนไม่ไหวแน่ ยัยนั่นเล่นใช้แม่และอำนาจครอบครัวมาบังคับเอาทุนของแกไป เพราะแกได้ของที่ดีกว่ายัยนั่นต้องกรี๊ดจนบ้านแตกแน่นอน” ปานฤดีพูดด้วยความเย้ยหยันอย่างออกนอกหน้า

          “แกก็อย่าไปล้อเลียนพวกนั้นมากเลยน่ะ แค่นี้พวกเขาก็เหม็นขี้หน้าฉันอยู่แล้ว” แพรพรรณพูดพลางส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม เธอหันไปจัดเก็บเสื้อผ้าและเสื้อคลุมกันหนาวใส่ถุงสุญญากาศ ซึ่งทางพ่อแม่ของปานฤดีได้อนุญาตให้เธอยืมมาใช้พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหม่ ที่ปานฤดีตั้งใจซื้อมาให้เธอโดยเฉพาะ

          เธอเกรงใจครอบครัวของเพื่อนสนิทเป็นอย่างมาก ทว่าคุณลุงศตรัศมิ์ซึ่งเป็นอัยการของจังหวัดและเป็นบิดาของปานฤดีกลับมีไมตรีหยิบยื่นน้ำใจมาให้เด็กยากไร้อย่างเธอเสมอ จนเธออดรู้สึกด้อยค่าตัวเองไม่ได้

          “เออนี่ ฉันคุยกับแม่แล้วนะ ปิดเทอมฉันว่างพอดี ฉันจะไปหาแกที่สวิสนะเพื่อนรัก”

          แพรพรรณตอบ “ก็เชิญตามสบายค่าเพื่อน แต่ค่าตั๋วแพงนะบอกก่อน อย่ามาบ่นตั๋วแพงนะ ยิ่งเป็นช่วงไฮซีซั่นยิ่งแพงเป็นสองเท่า”

          ปานฤดียืนขึ้นเท้าสะเอวบิดตัวคล้ายนางงาม พลางพูดด้วยความมั่นใจด้วยจริตสาวมั่นของเธอ ว่าที่ทนายความ “นี่ใครคะ  ปานฤดี วรพงษ์ภูวนารถ ไม่มีอะไรที่เงินของษาทำไม่ได้ค่ะ ฉะนั้นฉันคิดถึงแก อยากไปหาแก แกห้ามขัด โอเคนะ นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องไปต่างจังหวัดกับพ่อเพราะมีว่าความล่ะก็ ฉันบินไปกับแกแล้วพราว”

          “จ้า เพื่อนฉันรวย เพื่อนฉันเก่ง ยังไงก็ต้องระวังตัวล่ะ เรียนต่อปริญญาโทก็ต้องใช้เงินเยอะ เอาไว้ปิดเทอมแกค่อยมาหาฉันก็ได้ ฉันไม่อยากให้แกต้องพลาดโอกาสสอบทนาย”

          จู่ ๆ ปานฤดีก็นึกขึ้นมาได้ “เออ แล้วแฟนแกนี่ ไอ้หมอภูมันก็ไปเรียนต่อด้วยทุนที่ฝรั่งเศสนี่นา ที่เดียวกับยัยลลินทิพย์เลยนะ”

          แพรพรรณเองก็รู้สึกเกิดความกังวลใจเรื่องนี้ขึ้นมาบ้าง เธอรู้ดีว่าปานฤดีเป็นห่วงเธอ ทว่าภูธวินก็ให้ความมั่นใจด้วยการพาเธอไปจดทะเบียนสมรสที่สำนักงานเขตเมื่อวันก่อน แพรพรรณจึงไม่ค่อยมีความกังวลเรื่องที่เขาต้องไปเรียนที่เดียวกับลลินทิพย์

          “ฉันกับเขาจดทะเบียนสมรสกันแล้วนะ ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอก เดี๋ยวพอกลับมาพวกเราก็จะแต่งงานกันแล้วด้วย” แพรพรรณพยายามพูดปลอบประโลมตนเองให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้ตัวเธอต้องคิดกังวลเรื่องของแฟนหนุ่มมากเกินไป

          ปานฤดีจับไหล่ของแพรพรรณให้หันมามองเธอ ว่าที่ทนายความสาวมองเพื่อนรักด้วยสายตาเข้ม “แกจำไว้นะพราว ทะเบียนสมรสไม่ใช่แค่กระดาษใบเดียว แต่มันมีค่ามากกว่านั้น ตอนที่ไปจดทะเบียนสถานะแกก็คือเมียหลวงแล้ว แกต้องรักษาสถานะนี้ให้ดีนะเพื่อน”

          “แกคิดมากน่ะษา คงไม่มีอะไรหรอก ไป ๆ ไปนอนกันดีกว่า พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นมาเตรียมตัวแต่เช้าอีก” แพรพรรณพยายามไม่คิดกังวลมากเกี่ยวกับภูธวินแฟนหนุ่มของเธอ เธอเชื่อใจเขา เพราะตลอดเวลาที่คบหาดูใจกันมา เขาไม่เคยมีพฤติกรรมนอกลู่นอกทางเลยสักครั้ง อีกทั้งยังเป็นคนเสนอให้เธอจดทะเบียนสมรสด้วย นั่นแปลว่าเขามั่นใจที่จะสร้างครอบครัวกับเธอ

เสียงโทรศัพท์ของภูธวินดังขึ้นแต่เช้า ชายหนุ่มซึ่งร่างกายเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนหนา รีบควานมือหาสมาร์ตโฟนที่อยู่บน โต๊ะข้างเตียงนอนด้วยอาการงัวเงีย เสียงสมาร์ตโฟนที่ดังเข้ามาในยามเช้าตรู่ปลุกให้หญิงสาวอีกคนที่นอนเปลือยกายข้าง ๆ กัน ต้องขยี้เปลือกตาเบา ๆ

          “ใครโทร.มาหรอคะภู” ลลินทิพย์ใช้ฝ่ามือขยี้เปลือกตา แล้วมองชายคนที่นอนข้าง ๆ กัน กำลังจ้องหน้าจอสมาร์ตโฟนรุ่นใหม่ ผ้าห่มที่คลุมเรือนร่างเปลือยเปล่าเลื่อนลงไปจนเกือบเปิดเผยสองเต้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าห่ม

          ลลินทิพย์วาดวงแขนข้างหนึ่งพาดหน้าท้องของภูธวินอย่างคุ้นเคย

          “พราวน่ะ” ภูธวินตอบ    

          ชื่อที่ได้ยินทำให้ลลินทิพย์ถอนหายใจ เธอดีดตัวลุกขึ้นมาพิงหัวเตียงอย่างหัวเสีย ชื่อนี้อีกแล้ว!

          “นี่คุณไปจดทะเบียนสมรสกับแม่นี่ แต่ไม่เคยบอกลินเลย ตกลงคุณจะเอายังไงกันแน่คะภู” ลลินทิพย์ถามเสียงแข็ง เธอเอามือกอดอกด้วยความไม่พอใจ คนจน ๆ อย่างแพรพรรณชักจะอยู่ในชีวิตของเธอกับภูธวินมากเกินไปแล้ว!

          ภูธวินสวมกอดลลินทิพย์อย่างเอาใจ ผู้หญิงที่มีดีแค่ความสวย

และฐานะปานกลางอย่างแพรพรรณ อย่างมากก็เป็นแค่สะพานที่ภูธวินรอเหยียบข้ามไปสู่ความสำเร็จเท่านั้น เพราะผู้หญิงตัวจริงที่เขาต้องการแต่งงานด้วยคือลลินทิพย์ ลูกสาวของข้าราชการระดับสูงในกระทรวงสาธารณสุข แม้ว่าฐานะของตระกูลพิพัฒน์ไพบูลย์จะไม่ร่ำรวยติดอันดับประเทศ แต่หากในจังหวัดแห่งนี้ตระกูลพิพัฒน์ไพบูลย์ย่อมมีอำนาจอย่างเต็มที่

          นกอย่างภูธวินย่อมต้องการหากิ่งไม้ที่แข็งแกร่งเพื่อยึดเกาะ

          และไม้กิ่งใหญ่นั้นคือลลินทิพย์ พิพัฒน์ไพบูลย์

          ส่วนแพรพรรณ ก็แค่ทางผ่านสู่ความสำเร็จที่รอวันเขาเขี่ยทิ้งเมื่อหมดประโยชน์เท่านั้น

          “โธ่ลิน คุณก็รู้ว่าที่ดินของพราวมันสำคัญมากนะ คุณพ่อของคุณเองก็อยากได้ อยากให้เปิดธุรกิจรีสอร์ตโดยใช้ชื่อของผม เราจำเป็นต้องอดทนไปก่อน” ภูธวินพยายามเกลี้ยกล่อมคนรักให้คล้อยตาม หากว่าลลินทิพย์หลงเชื่อก็ค่อยหาทางเดินแผนการต่อไป

          ลลินทิพย์มองด้วยสายตาแง่งอน “แน่ใจนะคะ ไม่เช่นนั้นถ้าใครรู้เรื่องของเรา ลินจะต้องกลายเป็นเมียน้อยคุณนะทั้งที่ลินมาก่อน ลินไม่ยอมนะคะ”

          “เอาหน่าลิน พวกเราสองคนก็จะได้ไปเรียนต่อใช้ทุนที่ฝรั่งเศสตั้งหนึ่งปีเลยนะ เราสองคนจะได้มีเวลาใกล้ชิดกันมากขึ้นด้วย ส่วนพราวเราก็ปล่อยเขาไป แล้วเรามาคิดแผนการต่อจากนี้กันดีกว่า” ภูธวินไม่สนใจเสียงเรียกเข้าของสมาร์ตโฟนที่ดังขึ้นไม่หยุด เขาดันไหล่ของลลินทิพย์ให้นอนราบลงบนเตียง ดึงผ้าห่มที่คลุมเรือนกายเปลือยเปล่าออกก่อนจะเริ่มต้นบทรักในเช้าวันใหม่ ที่คละเคล้าไปด้วยเสียงครางก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหอบกระเส่าดังลั่นห้องในคอนโดมิเนียมสุดหรูของลลินทิพย์