คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 04 กเฬวรากซากอสูร
เฮ้อ….
มานูเอลถอนหายใเฮือให่ะนอนบนเีย นัยน์าสีำมอเพานปล่อยัวไหลามระแสวามิแสนยุ่เหยิ ทั้ที่บรรยาาศในเมืออนนี้รึรื้นแ่เาลับมัวหมอลทุวันืน แล้วยัเ็บัวอยู่บ้านราวับนหมอาลัยายอยา
อย่าน้อยที่นี่็ทำให้เาสบใลไ้
สถานที่นี้ือบ้านอาารย์หรือผู้อุปาระเาอย่า ‘เนโ าร์สโม’ บุรุษสูวัยผู้เี่ยวเ็เาับเบริสมาแ่เ็ อยให้ำปรึษาในหลายๆ อย่านสอลูศิษย์โเป็นผู้เป็นน แม้ว่าเาะมาาสายเลือวีรนที่เยล้มมัรเมื่อร้อยปี่อน แ่เนโ็ไม่เยูแลนหรือเหยียเาึ่มีเื้อาิรุีย์ รวมถึไม่เยว่าร้ายและีเบริสออเ่นเียวัน
ระนั้นหลัทั้สอเรียนบไปไม่นาน เนโไ้ล่วลับไปอย่าสบ้วยวามราภาพ เหลือไว้แ่สอลูศิษย์ที่นเอรัและหวแหนมาว่าสิ่ใในโล
“เมื่อไหร่แะเลิเม่นเบริสล่ะ?” เนโถามึ้นพร้อมับวาแ้วบรรุเหล้าลบนโ๊ะไม้ สายามวิวนอหน้า่าอย่าสบายารม และำถามนั่นทำมานูเอลถึับมวิ้ว
“ผม่าหาที่้อถาม ทำไมถึ้อปป้อหมอนั่น?”
“เาเป็นลูศิษย์ัน ัน็้อปป้อสิ”
มานูเอลสะบัหัวอย่าเือใ “แ่หมอนั่นะลายเป็นมาร”
“แูมั่นในันะ”
“ทุน็พูันแบบนั้น”
เนโเหลียวหน้าเ็มไป้วยริ้วรอยมาทาเา ่อนเผยยิ้มบาแสนอบอุ่นเ่นทุรั้ มานูเอลำไ้ีมาลอ ั้แ่ำพยาร์แพร่พราย นที่ยืนหยัสุวามสามารถเพื่อไม่ให้เาและเบริสถูัสินลทั์็ือายนนี้ เนโเสาะหา้อัาทำให้ใรแะ้อพวเาไม่ไ้มาั้อับเสีย่อ้านมามาย
อย่าไรไม่ว่าะสูส่มาาไหน ไม่มีใรล้าล่วเินบุรบารอนและลูบุธรรมที่ไ้รับาอบรมา เนโ ายผู้สืบสายเลือาร์สโมอันเป็นวีรบุรุษในอีาล
เนโือปราารเียวที่ปปัรัษาทั้สอ
โยไม่สนว่าพวเาะเิบโไปเป็นใร็าม
“เบริสเป็นเ็ี เรื่อมารอะไรนั่นน่ะ ันไม่สนหรอ”
เนโว่าแล้วื่มอเหลวสีอำพันาแ้วใสอย่าสบายารม แ่แล้วน้ำเสียายผู้อุปาระมานูเอลลับเปลี่ยนับพลัน ึให้บรรยาาศหนัึ้นนู่สนทนาะั “ถ้าเิเบริสไม่ใ่ แ่เป็นนายที่เป็นมารล่ะ?”
“ถึอนนั้นะทำยัไ? นายะยอมายเพราะำพยาร์นั่นน่ะเหรอ?”
มานูเอละัันไปรู่หนึ่่อนำหมัอบลับ
“ผมไม่มีทาเป็นหรอ”
“...”
“ผมไม่มีทาเป็นมารหรอ”
รั้นมานูเอลนึถึบทสนทนานั้นพลันเิปวิประหลา ระทั่อนนี้เายัไม่เ้าใว่าทำไมอาารย์นเอถึไ้รัษาเบริสไว้ เาเป็นลูบุธรรมอเนโ ถูแล้วที่ะปป้อเาไว้ แ่ไม่ใ่ับเบริสที่สุ่มเสี่ยและเ็มไป้วยำิิน หรือเพราะอุส่าห์ปลูปั้นัเลานเป็นอัริยะไ้เลยเสียายที่ะำั?
ทำไมถึไ้เื่อมั่นนานั้น?
หรือเพราะวามผูพันถึไ้ทำนานั้น?
“ทำไมถึาในันะ”
มานูเอลถอนหายใอีรั้ เาหุหิัวเอที่ัเรื่อพวนี้ออาหัวไม่ไ้สัที ระหว่านั้น้อสสัยใหม่ลับแล่นผ่านเ้ามาในหัวื้อๆ อันเี่ยวเนื่อถึเบริส
‘ว่าไปแล้ว.. รอบรัวมาเย์ลูบอสพยายามเ้าหาัน หวัให้ันเห็นใ ิว่าันะึพวเาพ้นาุมนรที่เบริสทำระูลแปเปื้อนไว้ไ้สินะ’
เมื่อเวลาผ่านไป เา็ไ้เ้าใุประส์อบราเรทุสที่พยายามหาโอาสพบเา สิ่ที่ระูลมาเย์ลูบอสั้ใไว้ือ ‘วีรบุรุษอย่าเา่วยลทอนบาปอันมาาเบริส และสนับสนุนรอบรัวที่ถูหาเลไป้วยอย่าน่าสสาร’
เาาะเนวาม้อารนพวนั้นไ้ว่า อยาหลุพ้นา้อรหาและอบู้ภาพลัษ์ระูล หามานูเอลทำามนั้น ะยิ่ทำให้นสมเป็นวีรนไปอีเท่าัว
เฮอะ
พอเรียบเรียสถานาร์อระูลบารอนอย่ามาเย์ลูบอส เาพลันแ่นหัวเราะับัวเออย่าสมเพ ‘ทำไมถึแปลใเอาป่านี้ล่ะ ันน่าะรู้ีแท้ๆ ว่าพวเาไม่แยแสหมอนั่นนาไหน’
‘่อให้าย็าม’
‘นพวนั้น็ยัิถึัวเอ มันออะธรรมา’
‘แ่ทำไมันลับเมินมันไปไม่ไ้’
เทศาลเลิมลอบอเล่าถึวามยิ่ให่วีรบุรุษอย่ามานูเอล ะเียวัน็แสถึวามสำเร็ในารำัมารเบริสลาฟลุล่วเ่นัน ระนั้นใ่ว่าารเลิมลอะหมายถึารเปล่ำสรรเสริเท่านั้น
แ่มุมหนึ่ลับแสพฤิาร์เหยียบย่ำนาย
หอนาฬิาสเฟาเนียไ้ัแสานออเส้า สุรเสียเรื่อนรีหลานิเล่นประสานไพเราะเสนาะหู เนื้อวามับร้อโยนัร้อนำหิผนวับเสียอรัส ับให้เนื้อเสียไหลลื่นามท่วทำนอน่าฟัยิ่ บรราแนั่บริเวโถรวมถึระเบียั้นลอยเยมผลานศิลปะสุอลัาร มานูเอลถูเิให้มาานนี้ในานะแผู้มีเียริ
นัยน์าำับ้อไปยัผู้ประพันธ์นาม ‘ปาสาล โลร็อ์’ ึ่อยำับารถ่ายทอบทเพลอย่าะมัเม้น
“ันอบเพลอปาสาล โลร็อ์”
มานูเอลวัยเ็ย่นิ้ว “โลร่อ โลๆ อะไรน่ะ?”
“ปาสาล โลร็อ์ ไ”
เบริสพูย้ำพร้อมับส่ยิ้มแ่มใส
“ันอบผลานเาที่สุเลย”
อสุรายายา
มิอาพราแสแห่ธรรม
เฬวรา แิ้น สิ้นใ
สัเวย! สมเพ! สัเว! สล!
เสียนรีประสานบทับานทรพลั้อสถานสู่โสประสาทผู้ฟั ทำหัวใมานูเอลสั่นไหวแทบและเอียั่แ้วถูบใ้เท้ายัษา เนื้อวามทั้หมเียนเพื่อสรรเสริเาเปรียบบริวารเทพ และเพื่อสมน้ำหน้าวามายเบริสเยี่ยสัว์สวะ เ่นนั้นวามรู้สึที่วรแสอนนี้ืออะไร
‘ยินี? ’
มานูเอลยมือึ้นุมปิปาเ็บั้นอาาร ใบหน้าบิเบี้ยว้วยวามรู้สึมหาศาลีรวนันไปมา สับสน ปนเป มั่วั่ว ระทั่ถูามหลอหลอน้วยเสียเพลประพันธ์าศิลปินที่เบริสื่นมนัหนา รอยยิ้มาบทับบนใบหน้าอีเพื่อนนั้นเลือนราในวามทรำ แ่็ไม่เยลืมหายไปไหน
อยแ่ะอย้ำเาว่าไ้่าใรไป
บทเพลใหม่านัประพันธ์ื่อั ปาสาล โลร็อ์
ื่อ ‘เยอราเอเียโส’ หรือ ‘เฬวราาอสูร’
อวัิ้นโบว์แแ่มารึ่ล่วลับ
พฤิาร์้ำนายเริ่มทวีรุนแรทุวัน ลายาวนานและเป็นปิเสมอไป มานูเอลำไ้ีว่าอนที่เา่าเบริสสิ้นใ เาไม่แม้แ่เหลียวแลสภาพศพสหาย ไม่อาทราบไ้ว่าเพราะรัเียหรือลัวเินว่าะเผิ
นั่นือรั้สุท้ายที่เาไ้เห็นร่าอันสมบูร์อเบริสที่สิ้นใไป หลัานั้นเาไม่รู้ว่าายหยาบอสหายัวเอถูัารเ่นไร นระทั่สัปาห์สุท้าย่อนหมเทศาลเลิมลอมาถึ…
รูปปั้นเบริสึ่ผสมอัิเ้าัวไ้ถูนำมาั้ลาเมือ
มานูเอลที่ไ้เ้ามาเห็นเหุาร์วุ่นวาย สายาับ้อไปยัภาพรหน้าอย่าไม่อยาเื่อ ประิมารรมึ่ถูปั้นแ่อย่าีเหมือนับเบริสอนมีีวิอยู่ทุระเบียบนิ้ว แ่สิ่ที่ทำให้เาพูไม่ออเป็นเหล่าประาที่รุมล้อมมออย่าสสัยึ่รัเีย ่อนใรนหนึ่ะเริ่มทำบาอย่า…
ปั่!?
าวเมือนนั้นปา้อนหินไปเพียหนึ่้อน
แ่นั่นราวับเป็นสัาุนวนวามอลหม่าน ผู้นเริ่มส่เสียสาปส่รูปปั้นไร้ีวาอันมีรูปพรรล้ายเบริส้วยวามโรธเลีย า่น่าเริ่มปา้าวอ ว้าถัโลนสาเปรอะ ยเรื่อมือเรื่อไม้มาทุบีระบายอารม์ โยระมไป้วยเสียประามไม่า
“ทุบมัน! ทุบมัน! ทุบมัน!”
“ายไปะ! เนสวะเอ๊ย!”
“สาโลนมันะ!”
เมื่อสิ้นสุเทศาลเลิมลอ ประิรรม็พัเละไม่เหลือิ้นี โนเหยียบย่ำ้ำเิมเป็นฝุ่นผไร้่า ถูถมถุยรอรับเป็นระโถนโทสะนทั้เมือ
ถึแม้ว่าะายไปแล้ว็าม
“อโทษ”
“อโทษ”
้วยเหุาร์ลอทั้เือนที่ผ่านไปราวับโห เหมือนเป็นภาพิาน่าสยสยอยิ่ว่าเห็นศพอัศวินายในสนามรบ วีรบุรุษหรือมานูเอลร่ำไห้พร้อมลไปร่ำรวับพื้นบ้าน ราบาปแท้ริไม่ใ่เบริส ไม่ใ่แม้แ่นิเียว เาเพิ่มาระหนัผลารระทำน
“อ— อโทษ”
“เบริส ันอโทษ… อึ่”
มือทุบับพื้นอย่าหัวเสียระบายอารม์ สะอึสะอื้นปวิถึแ่นวิา โรธที่ห้ามใรระทำย่ำยีไม่ไ้ เศร้าโศที่ทนมอภาพเหล่านั้นไม่ไ้ และอสูที่รู้ว่าทุอย่าเิึ้นนบไปโยที่เาไม่อายื่นมือแทรแ
“เบริส ันิถึนาย ัน… ิถึนายเหลือเิน”
“อโทษ…”
สอมือุมหน้าถูผิว้วยวามึเรีย เปล่เสียแหบวอนอาลัย
“ทำยัไถึะเอานายลับมาไ้”
ความคิดเห็น