คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความห่วงใยที่เริ่มก่อตัว
อนที่ 4 วามห่วใยที่เริ่ม่อัว
อนที่ 4
“เม..ลว่าเมมานี่ มีเรื่ออะไรไหม” ภาินเอ่ยถามเมิา หลัาันาออไปาห้อทำานอเาแล้ว
“นี่ไ..เอามาให้ ิน้อไปให้ไ้นะ” เมิาพูพร้อมับวาาร์เิแผ่นหนึ่ลบนโ๊ะทำานอภาิน
“นิทรรศารศิลปะเหรอ”
“ใ่แล้ว เมัที่หอศิลป์อเมเอ เป็นเหมือนนิทรรศารเปิัวหอศิลป์อเม้วย อันนี้บัรวันเปิานวันแร ิน้อไปร่วมานให้ไ้เลยนะ” เมิาพูุยับภาินพร้อมรอยยิ้ม
“ยินี้วยนะเม าน่วเย็น อืม..น่าะไปไ้แหละ” ภาินพูไปทำท่ารุ่นิไป ว่าัวเาเอิานอะไรในวันนั้นหรือไม่
“น่าะไม่ไ้นะิน ้อไปเท่านั้น านให่อเพื่อนนานี้ ถ้าินไม่ไปเมโรธแน่นอนบอเลย” หิสาวทำท่าออ เมื่อพูบประโย
“โอเๆ ไปรับ ไปแน่นอนรับุเมิา” ภาินำใอบรับำเิอเธอ
“ั้น..ินทำาน่อเถอะ เมไม่วนแล้ว ไว้เม่อยมาเยี่ยมใหม่นะ” เธอล่าวลาภาิน
“๊อๆๆ” เมิาทำท่าเาะมือลบนโ๊ะทำานอันา เมื่อเธอเินออมาาห้อทำานอภาิน
“่ะ ุมีอะไรให้่วยไหมะ” ันาถามเธอลับ้วยรอยยิ้ม
“เธอื่ออะไรนะ” เมิาเอ่ยถามันา
“ันา่ะ”
“อายุเท่าไหร่แล้วเหรอ” เมิายัถามำถาม่อ
“ใล้ะ 23 ปีเ็มแล้ว่ะ” ันา็ยัอบำถามเธอ้วยรอยยิ้มเ่นเิม
“ยัเ็นานี้ นอย่าินไม่มาสนใหรอ เราิมาไปเอแหละ” เมิาพูพึมพำออมาเบาๆ
“ุว่าอะไรนะะ ไ้ยินไม่ัเลย่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอ ันาใ่ไหม ั้ใทำานแล้วันนะ ไว้..วันหลัันแวะมา ะื้อนมอร่อยๆมาฝา..บาย” เมิาพูบเธอ็เินหน้าเิออไป
หลายวันผ่านไปันาไ้เรียนรู้าน่าๆมาึ้น ปอพล็อยให้ำี้แนะเธอ ในเรื่อราว่าๆอภาินในส่วนที่เธอ้อรับผิอบ ถือว่าเธอ็ทำหน้าที่อเธอไ้ีในระับหนึ่ และเนื่อาันาเป็นนมนุษยสัมพันธ์ี เ้าับนอื่นไ้่าย วามสใสร่าเริและมีน้ำใอเธอ ทำให้เพื่อนร่วมาน่า็รัใร่เธอ
“พี่อ้อยสวัสี่ะ” ันาล่าวทัทายอ้อยในเ้าวันหนึ่ เมื่อเธอเินเ้ามาในสำนัาน
“นี่่ะ เอามาฝาพี่อ้อยับพี่ๆในแผนนะะ” ันาพูพร้อมับวาถุนมถุให่ลบนโ๊ะทำานออ้อย
“อะไรเหรอะน้อันา” อ้อยถามพร้อมับเปิูภายในถุระาษใบให่รหน้าอเธอ
“นมถ้วย่ะ ันาทำเอนะะ ลอิมูสิะ ว่าอร่อยถูปาไหม” ันาอบเพื่อนร่วมานอเธอ้วยรอยยิ้ม
“ทำเอเลยเหรอะ เ่ัเลย่ะน้อันา อบุมานะะ เี๋ยวพี่เอาไปแบ่ับนอื่นๆนะ” อ้อยล่าวอบุันา้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไรเลย่ะพี่อ้อย ันาอบทำนมไทย่ะ เลยเอามาให้พี่ๆิม้วย ั้น..ไปทำาน่อนนะะ ้อไปเรียมเอสารารประุมให้ท่านประธาน่อน่ะ” ันาล่าวลา ่อนะรีบเินไปยัโ๊ะทำานอน
“สวัสี่ะท่านประธาน” ภาินเินเ้ามา้วยท่าทาุนเียว เาไม่ไ้หันมาามเสียทัทายอันาแม้แ่น้อย
“เิอะไรึ้นะุปอพล” ันาเอ่ยถามปอพลึ่เินามภาินมา ้วยน้ำเสียแผ่วเบา
ปอพลไม่ไ้อบอะไรเธอ เาเพียยมือึ้นมาทำท่าปาไปที่ลำออนเอ แสให้ันาเห็นว่ามีเรื่อให่เิึ้นมาแล้วแน่ๆ
ปอพลที่เินามภาินไป และำลัะเปิประูเ้าไปในห้อทำานอเา ลับ้อหยุเินอย่าะทันหัน เพราะู่ๆภาิน็หันหน้าลับมาอย่ารวเร็ว
“ันาไปที่ั้น 3 นะ ามหัวหน้าแผน่าอไม้มาหาัน แล้ว็ยเลิารประุมเ้าไป่อน” ภาินหันมาพูเสียแ็ับันา แววาอเาเ็มไป้วยวามโรธเือและโมโห
“ไ้่ะท่านประธาน” ันารีบวิ่ออไปโยเร็ว
“ุร!!!” ภาินะโนเสียั พร้อมับว้าแฟ้มเอสารที่วาอยู่บนโ๊ะทำานอเามายัหัวหน้า่าอไม้ที่เพิ่เินเ้ามาในห้อทำาน พร้อมับันา
้วยวามใรรีบหลบโยอัโนมัิ ทำให้แฟ้มเอสารนั้นระเ็นไปโนาอันาเ็มๆ
ันารู้สึเ็บ แ่เธอ็ไม่ไ้ส่เสียอะไรออมา เพราะเธอเอ็ใมาเหมือนันที่เห็นท่าทีโมโหร้ายอภาินในเวลานี้ เธอทำเพีย้มหน้าลไปเ็บแฟ้มเอสารนั้นึ้นมาถือไว้ ่อนะรีบเินไปยืน้าๆับปอพล โยไม่พูอะไร
“ุทำานมาี่ปีแล้วุร ทำไมถึปล่อยให้เิเรื่อแบบนี้ึ้นมาไ้ ถ้าลู้าเป็นอะไรไป ุะรับผิอบเรื่อนี้ไ้ยัไ อบ!!” ภาินโมโหนใบหน้าอเาแไปหมทั้หน้า
“ลู้าเน้นย้ำมาั้ี่รั้ ว่าเ้าบ่าวแพ้เสรอไม้ั้นรุนแร ในานแ่านนี้ห้ามมีอไม้ริแม้แ่อเียว ให้ใ้อไม้ปลอมทั้หม แล้วทำไม!! ทำไมุร ทำไมใน่ออไม้อเ้าสาว ถึมีอไม้ริปะปนไปไ้ มันเิเหุาร์แบบนี้ึ้นไ้ยัไ อบผมมา!!” ภาินพูเสียันเสียอเาทะลุออไปนอห้อ
“อโทษรับุภาิน รอโทษ แ่่อเ้าสาวรเป็นนทำ้วยัวเอนะรับุภาิน รไม่ไ้ใส่อไม้สไปเลย ห้อที่เราทำานัน เราไม่ไ้เอาอไม้สเ้าไปปะปนเลยแม้แ่น้อย เพราะลัวว่าะมีละออเสริไป พวเรารวสอบทุอย่าอย่าีแล้วริๆนะรับุภาิน” รอบภาิน พร้อมน้ำา
“อโทษั้นเหรอ เมื่อืนทั้ืนผมอยู่ที่โรพยาบาลเพื่อรอูอาารอลู้านปลอภัย านแ่ล่ม แถมเ้าบ่าวยัเือบ.....”
“ถ้าลู้าเป็นอะไรึ้นมาริๆ เราะทำยัไ ะรับผิอบเรื่อนี้ไ้ยัไ นั่นมันีวินนะ ่อให้ผมใ้ทรัพย์สินทั้หมอผมไปใ้ มัน็แลับีวิอนนนึไม่ไ้หรอนะ” วาทั้สอ้าอภาินแ่ำอย่าเห็นไ้ั เาเอ็เสียใมาที่เิเรื่อราวเ่นนี้ึ้นับลู้าอน
“ท่านประธานะ” ันาเินเ้ามาใล้ภาินมาึ้น ึ่ะนี้เาึ้นไปนั่อยู่บนโ๊ะทำานอัวเอ ท่าทาอเาูอ่อนล้ามาทีเียว
“อะไรันา” เายัพูเสียเ้มับันา
“ือ..ถ้าามทีุ่รบอ ุรเป็นนทำ่อเ้าสาว้วยัวเอ มันเป็นไปไม่ไ้อยู่แล้วไะ ว่า..ุระใส่อไม้ริเ้าไปใน่อ แบบนี้..ะเป็นไปไ้ไหมะ ว่าะมีนอื่นแอบเอาอไม้ริมาใส่ไว้หลัาุรทำ่ออไม้เสร็แล้ว” ันาพูแสวามิเห็นอเธอออมา าารที่เธอไ้ฟัำพูอรในเวลา่อนหน้านี้
“นั่นสิรับท่านประธาน เรื่อนีู้แล้วไม่อบมาพาลอยู่นะรับ” ปอพลพูสนับสนุนวามิเห็นอันา เพราะเาเอ็รู้สึแปลๆับเหุาร์ที่เิึ้นเ่นัน
“ไปหาำอบมาุร หาำอธิบายมาให้ผม ถ้าุยืนยันว่าุรวสอบีแล้ว แล้วอะไรือวามริอเรื่อนี้ ไปามหาให้เอ” ภาินพูออมาหลัาเานิ่เียบไปั่วระยะเวลาหนึ่ แววาท่าทาอเายัเ็มไป้วยวามุนเียว
“ส่วนนาย..ปอพล ไปรวสอบล้อวรปิ ั้แ่นอึ้นรถ เอาอลรถที่โรแรมที่เราัาน ล้อทุัวที่พนัานและอุปร์ัานอเราผ่านไป รวสอบมาให้หม”
“รับทราบรับท่านประธาน”
ปอพลและรเมื่อไ้รับำสั่าเ้านายอพวเา ็รีบออไปาห้อทำานอภาินอย่ารวเร็ว
ันาที่เินออไป้าว่านอื่น เธอหันมามอเ้านายที่นั่ออยู่บนโ๊ะทำานอัวเอ ในใอเธอรู้สึห่วใยเาึ้นมาเล็น้อย
“๊อๆๆ” เสียเาะประูห้อทำานอภาินัึ้น
“ท่านประธานะ เห็นท่านประธานบอว่าอยู่ที่โรพยาบาลทั้ืน ไ้ทานอะไรบ้าหรือยัะ” ันาพูพร้อมับเินเ้ามาใล้ภาิน ที่ำลันั่พิอยู่บนโฟา้วยวามอ่อนล้า
“ท่านประธาน ทานนี่หน่อยนะะ หนูเอาไปอุ่นให้แล้ว นมนี้หนูทำเอนะะ ลอิมูหน่อยสิะ แล้ว็นี่า่ะ ื่มอนยัร้อนๆนะะ” ันาพูพร้อมับวาานนมถ้วยที่เธอทำมา พร้อมับแ้วา ลบนโ๊ะหน้าโฟา
“ทำเอเหรอันา” ภาินพูพร้อมับมอไปยัานนมบนโ๊ะ
“ใ่่ะ ท่านประธานลอ..ิมูสิะ ทานอหวานๆะไ้มีแรไะ” หิสาวพูพร้อมับส่ยิ้มให้เา
“ันา เมื่อสัรู่เ็บามาไหม แฟ้มไปโนาเธอนี่นา อโทษทีนะ อนนั้นโมโหนาสิไป” ภาินเอ่ยถามเธอึ้นมา พร้อมมอไปยัาอเธอ เารู้สึห่วใยเธอึ้นมา
“ไม่เป็นไรหรอ่ะท่านประธาน หนูไม่เ็บแล้ว เิเรื่อนานี้ ท่านประธานไม่โมโห็แปล” ันาอบเาลับไป้วยน้ำเสียสใสอเธอ
ภาินถอนหายใยาว ่อนะหยิบานใส่นมรหน้าเาึ้นมาทาน
“เป็นไะ รสาิโอเไหมะท่านประธาน” ันาทำาโ ลุ้นไปับำอบอเา
“อื้ม..อร่อย อร่อยมาเลยแหละ ไม่น่าเื่อเลยนะ ว่าเ็ๆแบบเธอะสนใทำนมไทยอะไรแบบนี้้วย” ภาินแสยะยิ้มออมาเบาๆ
“เย้!! ีัเลย่ะที่ท่านประธานอบ หนูทำไ้หลายอย่าเลยนะะนมไทย หนูอบทำ่ะ ไว้วันหลัะเอามาให้ท่านประธานิมอีนะะ” หิสาวพูพร้อมับยิ้มว้าอย่ามีวามสุ ่อนที่เธอะเินออไป
“ทำไม..ถึสใสอยู่ไ้ลอเวลานะันา ไม่เยมีเรื่อทุ์ใอะไรบ้าเลยหรือไ” ภาินพูพึมพำเบาๆับัวเอ ในะที่สายาอเา ำลัับ้อไปยัแผ่นหลัอหิสาวที่่อยๆเินออไป
สอวันผ่านไป
“เป็นไบ้าปอพล ไ้เรื่ออะไรบ้าไหม” ภาินถามผู้่วยอเาถึเรื่อานที่เิปัหาึ้น
“รับท่านประธาน เอผู้้อสสัยาภาพบันทึอล้อวรปิแล้วรับ น่าะมีารแอบเอาอไม้ริไปใส่อนที่พนัานอเราเอา่ออไม้ไปัเรียมไว้ในห้อพัเ้าสาวแล้วรับ” ปอพลบอเล่าสถานาร์ให้ภาินฟั
“ิว่า..เป็นพนัานอเราหรือเปล่าที่เป็นนทำ หรือนนอแอบเ้ามา”
“อนนี้ทาเราให้ำรวเ้ามาสืบสวนเรื่อนี้แล้วรับ แทบะลายเป็นีารรมไ้เลยนะรับ ไม่ใ่เรื่อเล่นๆเลย ้อรอผลารสืบสวนาำรวรับท่านประธาน” ปอพลรีบอบำถามอภาิน
“อืม..ีแล้ว ใรทำเรื่อบ้าๆแบบนี้ เราไม่ปล่อยเอาไว้แน่ หาทาเ้าหน้าที่ำรว้อารอะไร ็ให้วามร่วมมือเ็มที่นะปอพล”
“รับท่านประธาน”
“ท่านประธานะ บ่ายนี้มีนัเ็นสัาานับลู้านะะ ท่านประธานะออไปเลยไหม หนูเรียมเอสารเรียบร้อยแล้ว่ะ” เสียันาัึ้นในสายโทรศัพท์บนโ๊ะทำานอภาิน
“อืม ออไปเลย็ไ้ันา เผื่อรถิ ะไ้ไม่สาย เี๋ยวันับปอพลออไปเี๋ยวนี้” ภาินอบลับ ่อนะวาหูโทรศัพท์ล
“ทำไมรถินานี้นะ ปิไม่เยเป็นแบบนี้เลย” ปอพลพูะที่เาำลัับรถอยู่
“เหมือนะมีอุบัิเหุ้าหน้านะะุปอพล แบบนี้ะสายไหมะ” ันาเอ่ยถามปอพลออมา้วยวามัวลเ่นัน
“เอายัไีรับท่านประธาน หรือเราโทรไปแ้ทาลู้า่อน ผมว่าถ้ารถยัินานี้ ่อให้เราเผื่อเวลามามาแล้ว ยัไ็ไปไม่ทันามเวลาอยู่ี” ปอพลหันไปปรึษาับเ้านายอเาึ่นั่อยู่ที่เบาะหลัอรถ
“เลื่อนเวลานัเหรอ พวเาเป็นลู้ารายให่้วยสิ ทำแบบนั้น..ูไม่เป็นมืออาีพเลย” สีหน้าอภาินแสออมาถึวามัวลใอย่าัเน
“เี๋ยว่ะ ไม่้อเลื่อน่ะท่านประธาน อนามบัรท่านประธานใบนึไ้ไหมะ” ันาที่ทำท่าะเ้อมอออไปนอหน้า่ารถ หันมาบอับภาิน
“นามบัรันเหรอ เอาไปทำอะไรันา” ภาินเอ่ยถามเธอ้วยวามสสัย
“เอามาเถอะ่ะท่านประธาน แล้วรอหนูเี๋ยวนึ”
ันาเปิประูรถึ่ำลัหยุนิ่อยู่้วยสภาวะรถิ เธอเินลัเลาะออาท้อถนน ไปยัป้ายรถเมล์้าถนน ที่มีุอรถมอเอร์ไ์รับ้าอยู่้าๆ
“พี่ะ วันหนึ่พี่ับวิน ไ้ประมาเท่าไหร่ะ อแบบยอสูๆเลยนะะ” ันาเอ่ยถามวินมอเอร์ไ์นหนึ่
“ถ้าแบบวิ่เยอะริๆ เ็แปร้อย็ถึอยู่นะรับ” ายนนั้นอบลับเธอ้วยสีหน้าๆ
“พี่ะ ั้นหนูให้พี่สอพันเลย อยืมรถพี่สัประเี๋ยวนึไ้ไหมะ รับรอเลยว่าไม่ทำให้รถพี่เิริ้วรอยรไหนเลย่ะ” ันายื่น้อเสนอให้ายนนั้น
“แล้วุะไปไหนล่ะรับ ทำไมไม่ให้ผมไปส่ ้อยืมรถผม้วย” เาสสัยในารระทำแปลๆอหิสาวรหน้าเา
“ือ..เ้านายหนูเาไม่นั่วินหรอ่ะ แ่ถ้าหนูับเอ หนูว่าหนูบัับเาไ้ นี่บัรประานหนู่ะ พี่ไม่้อลัวว่าหนูะโมยรถพี่หายไปนะะ ูสิะ บัรหนูแน่นอนร้อยเปอร์เ็น์่ะ” ันาถือบัรประานอัวเอ ึ้นมาเทียบับใบหน้าอเธอ
“แล้ว็นี่..นามบัรอเ้านายหนู ึสูสี่ั้นรอยโน้น่ะ ถ้าหนูหายไปพี่บุไปที่บริษัทไ้เลย ให้หนูยืมรถหน่อยนะะ เพิ่มเินเป็นสามพัน็ไ้่ะพี่” ันาพูับเา้วยแววาอร้อ
“เอ่อ..ไม่้อเพิ่มแล้วรับุ สอพัน็เยอะมาแล้วรับ นี่รับุแรถ เิเลยรับ ให้ผมรอที่นี่ใ่ไหม”
“อบุมาๆ่ะพี่ หนูะรีบไปรีบลับ่ะ ไม่ให้พี่้อเสียเวลามาหรอ่ะ”
“๊อๆๆ” เสียเาะระรถที่ภาินนั่อยู่ัึ้น
เมื่อเามอออไป็เห็นรอยยิ้มสใสอันาในทันที เธอำลัับรถมอเอร์ไ์สูเอร์ันหนึ่มาอเทียบอยู่้าๆรถอเา
“ันา..นี่อะไรัน” ภาินลระรถล และ้อมอเธอ้วยวามแปลใ
“ลมาสิะท่านประธาน หนูรับประันวามปลอภัย พาท่านประธานไปส่ที่หมายไ้ทันเวลาแน่นอน่ะ ถ้าไม่ไปหรือว่า...ท่านประธานะโทรไปเลื่อนนัลู้ารายให่ ให้เสียวามน่าเื่อถือีะ” ันาพูพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่เ้านายอเธอ
“มีอะไรให้แปลใไม่หยุเลยสินะ ผู้หินนี้....” ภาินเผลอยิ้มว้าออมาโยที่เาไม่ทันรู้ัว
ความคิดเห็น