คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คำสั่งเสียของคุณทวด
4.
ำสั่เสียอุทว
“อรนี้ล่ะ่ะพี่” นุลรีเอ่ยับนับแท็ี่ที่หล่อนเพิ่้ามาาสนามบินในประเทศไทย
“สามร้อยบาท” แท็ี่ล่าวะที่นุลรีส่เินให้เป็นแบ์สีเทาหนึ่ใบ
หิสาวแทรัวลารถแท็ี่สีเียวเหลือ พร้อมับระเป๋าเินทาใบโ
ทันทีที่ปลายเท้าสอ้าอนุลรี้าวลมายืนยัฤหาสน์หลัให่โโอ่อ่า เธอมอูฤหาสน์สีรีมแล้วสูลมหายใเ้าปอเฮือให่
นุลรีลาระเป๋าเินทาไปยัรั้วหน้าบ้าน เวลานี้หิสาวมอเห็นแ่นรับใ้ใสุ่สีำ บ้า็าวแมำในฤหาสน์เ็มไปหม
นรับใ้หันมามอหิสาวรูปร่าผอมสู เรือนผมอผู้หินนั้นมัเป็นมวยมุ่นไว้บนหัว
“นั่นุหนูนุลรีนิ” เสียอนรับใ้นหนึ่ัึ้นะที่ประูรั้วหน้าฤหาสน์หลัให่เปิออ
นุลรีลาระเป๋าเ้าไปในฤหาสน์หลัให่ พลาหันมอไปยันอบ้านเป็นรั้สุท้าย่อนประูรั้วสีเหลือทอะปิล
“ุหนูะเ้าไปหาุผู้หิเลยไหมะ” แ่มันทร์สาวใ้ล่าวพลารับระเป๋าเินทาใบโมาามืออนุลรี
“่ะ เี๋ยวนุเ้าไปหาุแม่เลย่ะป้าแ่ม ฝาระเป๋าเินทานุ้วยนะะ” เสียหวานล่าวับนรับใ้วัยลานพลาหมุนัวเินไปอีทา
ฤหาสน์แห่นีู้อ้าวาหม่นหมอเมื่อาุทวไป เพราะุทวอหล่อนเป็นนมีสีสันอบเฮฮาอยู่เสมอ
นุลรียัำไ้ีถึบอร์เมทีุ่ทวมัเอฟมาเล่นอยู่บ่อยรั้ับเธอและป้าแ่ม ป้าันทร์ และลุเียวนรับใ้
นุลรีมีวามทรำบาอย่าเี่ยวับุทวมามาย เสียนหิสาวไม่นึว่าวันนี้ะมาถี…วันทีุ่ทวไม่อยู่ับหล่อนอีแล้ว
ุทวเป็นนเลี้ยนุลรีมาั้แ่อนั้ไ่ ในะที่แม่อหล่อนทำาน ๆ ทั้วัน บาวันาราอยู่ับัวเลและธุริอนเอโยที่บารั้
นุลรีเอ็แอบน้อยใเป็นเหมือนัน หาแ่หล่อนลับเ็บำวามรู้สึ่อนมันไว้ในส่วนลึอใเรื่อยมา
นุลรีมอไปยัรอบ ๆ ห้อรับแ้วยวามิถึ ทุส่วนอฤหาสน์หลัโหลันี้มีวามทรำอุทว่อนไว้ราวับพวมาลัยแม้อนร้อย่อัน
“อ้าวนุ…ลับมาแล้วเหรอลู” าราเินออมาพลาสวมอบุรสาวอนเออย่าหวแหน
มือเรียวเล็อนุลรีออบมาราพลาเอ่ยน้ำเสียอู้อี้ล้ายนมูบี้
“่ะ แม่นุ…ลับมาแล้ว่ะ านุทวเป็นยัไบ้าะ…มีอะไรให้หนู่วยไหม” หิสาวเอ่ยถามมารา ท้ายประโยเสียอหล่อนทอเอื่อยฟัแล้วหมอเศร้า
าราปาน้ำาออาใบหน้าอเธอ พลาสวมอลูสาวไว้แน่นราวับว่าหล่อนำลัะหลุหายามุทวไปอีน
“มานี่สินุแม่มีอะไระบอ” าราล่าวับบุรสาวอย่านุลรีพลาอลูสาวไป้วย
นุลรีผละออาอ้อมออมาราแล้วึเอื้อมมือไปับมืออแม่พลาบีบมืออมาราอย่าแผ่วเบา
หยน้ำใสไหลออมาาวาทั้สอ้าอลูสาว าราปาน้ำาให้หล่อนอย่าเบามือ
“แม่ไม่ไปไร้ะ” าราล่าวพลาลายอ้อมอแล้วเินนำบุรีอหล่อนเ้าไปามทาเินอฤหาสน์
หิสาวเินามแม่อหล่อนออมาาโถรับแแล้วึ้นไปยับนบันไั้นบนอบ้าน
นุลรียัไม่เห็นแม้แ่โลศพอุทวทั้ทีุ่ทวเพิ่เสีย เธอึเอ่ยถามับารา แม่อหล่อนว่า
“แล้วศพอุทวั้อยู่ที่ไหนล่ะะ” หิสาวึล่าวึ้น้วยแววาโศศัลย์ว่าเิม
ารา ผู้เป็นแม่ ะัไปเพียเล็น้อยแล้วึหันมาล่าวับลูสาวอนเอว่า
“ศพอุทว็อยู่ที่ศาลาแล้ว้า เี๋ยวเย็นนี้เราะเ้าไปฟัสวอภิธรรมศพัน” ารา แม่อนุลรีล่าว ท้ายประโยหิวัยลานอสะอื้นึ้นมาไม่ไ้
หิสาวะัเมื่อเห็นาราร่ำไห้ออมาถึุทวผู้าไป นุลรีบีบมือให้ำลัใมาราอีรั้้วยวามรั
“แม่รันุนะลู” าราล่าวะับมือบุรสาวไว้แน่น
นุลรีเพียพยัหน้ารับำอมาราและึเินามมาราเ้าไปในห้อนอนอแม่อหล่อน
หิสาวหยุเิน เมื่อเห็นมาราอนเอหย่อนร่านั่พัลบนโฟาสีแสบุำมะหยี่เนื้อี
ารา ผู้เป็นมาราเอื้อมมือไปหยิบอสีาวส่ให้นุรารีผู้เป็นบุรสาว
“อันนี้หมายอุทวที่ท่านเียนไว้่อนะเสีย” าราำหมายในมืออหล่อนไว้แน่นนนุลรีเห็นเส้นเลือปูึ้นที่มืออมารา
มือเรียวสวยอนุลรีเอื้อมรับอหมายามืออมาราพลาพลิูอย่ารวเร็ว
หมายในมืออนุลรีถูผนึไว้อย่าแน่นหนา นุลรีเห็นลายสวย หาแ่โบราเียน่าหน้าอถึเธอ
“ถึนุลรี หลานทว” นุลรีอ่านออเสียามัวอัษรที่ปราบนหมายปิผนึ
“ุแม่มีรรไรไหมะ นุแะไม่ออ” นุลรีเอ่ยถามผู้เป็นแม่อนเอ
“นี่้ะ” าราล่าวพลาส่รรไรสีส้มที่วาบนโ๊ะให้บุรสาว
นุลรีรับรรไรมาามาราพลาัับบริเวส่วนว่าเปล่าแล้วแะหมายออมาอ่านอย่ารวเร็ว
“ถึนุลรี…หลานทว” นุลรีอ่านออเสีย้วยน้ำเสียสั่นเรือ
ภายในหมายเียนใวามว่าให้หนูรารีรีบแ่านหลัาบานศพอนทั่วับนายมาฮัน เ มหาเศรษีแห่เมือมัทราสทีุ่ทวสัาับทวอมาฮันห์ว่าะยหลานให้แ่านัน
นุลรีรู้สึราวับว่าเวลานี้หล่อนถูสายฟ้าฟาอย่าแร หิสาวเบิาว้าพลาอ่านประโยบรรทั่อไป้วยวามไม่เ้าใ
“หานุลรีไม่ยอมแ่านับมาฮันห์ สมบัิทั้หมรวมถึิารและฤหาสน์หลันี้ะไม่เป็นอารา รินทรวศ์อี่อไป” เสียหวานอหิสาวอ่านออเสียัันาราที่ฟัอยู่หันวับมอใบหน้าอบุรสาว
หล่อนรู้สึราวับว่า เธอำลัล้มทั้ยืน…เวลานี้หิสาวมอหมายอย่าไม่อยาะเื่อสายาอนเอว่าุทวอเธอะทรยศหัหลัหล่อนไ้มาถึเพียนี้
นุลรีแทบอยาเอาระาษเหล่านีุ้ไฟเผาเสียให้รู้แล้วรู้รอ่อหน้าเทียนหน้าศพอุทว หาหล่อนทำไ้เพียแ่ิฝันเท่านั้น
าราเอื้อมมือแะแนบุรสาวอย่าเ้าใ นุลรีปล่อยหมายในมือล หยาน้ำใสไหลอาบนวลแ้มสีมพูทั้สอ้า
“ุแม่นี่มันอะไรันะ” นุลรีล่าวอย่าไม่พอใพลามอไปทาาราอย่านึุนุทว
“แม่็เพิ่รู้เรื่อนี้าลูเหมือนัน” าราล่าวแล้วถอนหายใ
“แ่เมื่อสอสามวัน่อนมีนโทรมาหาแม่แ่พูาล้ายับแอาหรับ ึ่แม่ฟัไม่รู้เรื่อเลยบอเาไปว่าถ้าลูสาวลับมาะให้เาพูสาย้วย” าราเอ่ยบอนุลรีอย่าเหนื่อยอ่อน
“ใรันะุแม่” นุลรีเอ่ยเสียแ็ถามมาราอย่าไม่พอใในสภาวะที่นเอเป็นอยู่
“เท่าที่แม่ฟัออนะ…เาบอว่าื่อโยเฟห์” หิวัยลานล่าวพลามอบุรสาว้วยแววาห่วใย
“อาะเป็นพวมิาีพ็ไ้่ะุแม่ ไม่็โทรผิ” นุลรีล่าวอย่าปลอบใมาราและนเอไป้วย
เป็นายร้ายีอย่าไรหล่อน็ไม่มีวันอยู่ที่นี่เพื่อใหุ้ทวับลุมถุนหรอ หิสาวรุ่นิไม่ถึเรื่อทีุ่ทวะับหล่อนไปเป็นภรรยาับเศรษีเมือมัทราส
“แม่ะ นุลับศรุท์รััน่ะ เราวาแผนว่าะหมั้นัน่ะหลัานุลับาปารีส” นุลรีล่าวับมารา
ารามีสีหน้าบึ้ึึ้นทันทีที่ไ้ยินบุรสาวล่าวถึวศรุท์ ทันแพทย์หนุ่มเรียนีแ่ยาน ไนเธอะ้อให้บุรสาวอนไปเลือลั้วับนพรร์นั้น้วย
“นุลรี แม่อยื่นำาให้เราแ่านับเศรษีอินเียใ้นั่น แม่ว่าเาะพาลูสาวแม่ให้มีอนาที่ีว่าหมอระนั่นไ้ หานุไม่แ่ับเา็ไม่้ออยู่บ้านหลันี้ร่วมับแม่อี”
ารายื่นำาับบุรสาวพลาผุลุึ้นทิ้ให้นุลรีนั่เว้ท่ามลาฤหาสน์โอ่อ่าอยู่เพียลำพั
+++
ความคิดเห็น