คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 กระหม่อนแสนเปราะบางของคุณยอดผา
อนที่ 3 ระหม่อนแสนเปราะบาอุยอผา
“อืม..อึ”
ุมภาลืมาื่นึ้นมาพร้อมวามรู้สึผิแปลที่หัวนมและร่าายที่มีวามรู้สึเหมือนถูทับ้วยอหนั เธอวาสายาไปมารอบห้อ่อนะ้มมอที่หน้าอัวเอ
“ห๊ะ? ะะะเี๋ยวสิ !”
เรือนผมบอน์สว่าและริมฝีปาบาำลัูเล้นยออเธอราวับลูน้อยำลัื่มนมาอแม่ ทำเอาเธอในหัวใเ้นแร ฝ่ามือบาพยายามันัวอยอผาออแ่เาลับไม่มีท่าที่ยับหรือรู้สึัวื่นเลย
“นะนะนะ...นายน้อย อ๊า !”
“อืม..”
เสียำรามราวับำลัรำาที่ถู่อวนัึ้นในลำออเา แ่ริมฝีปาอเายิ่บเม้มแน่นและหนัหน่วึ้นเรื่อยๆ นท้อน้อยอเธอเริ่มรู้สึแปลๆ แผ่ระายไปทั้ร่า
“อ๊ะ อ๊า!”
เสียราหวานัหลุออมา วามรู้สึหวาบหวามแล่นริ้วไปทั่วร่า ฝ่ามือหนาอเาเลื่อนึ้นเปิเสื้อยือเธอึ้นพลาบีบเล้นทรวออเธออี้าพร้อมับูึแรึ้นนใบหน้าสวยึ้นสีแราวับลูเอร์รี่
โป !
“โอ้ย !!” / “รี๊ !!!”
ำปั้นเล็ทุบลที่หัวทุยอยอผาสุำลั่อนที่เสียร้ออย่าเ็บปวอทั้สอนะสอประสานัน ยอออเธอถูบลนเ็บี๊ไปหมในนาที่ยอผาลูบหัวทุยอัวเอพลาันัวึ้นมอเหุาร์หน้า
“เธอ !!” ยอผาร้อออมาเมื่อมอเห็นใบหน้าอเธอและสภาพเสื้อที่ถูรื้อึ้นนเห็นผิวาวเนียนใ้นั้นและรอยฟันอเา “อ้า ถอยไปเลยนะ แหวะ”
“นายนั่นแหละ้อถอยไปน่ะ !!” เธอะโนลับไปสุเสีย่อนะใ้เท้ายันัวเาออไป “ถอยไปเลยนะ ไอ้โริ!!”
“ว่าใรโริห๊ะ !!!”
“ุุมภาเิอะไร----นายน้อย !!!”
หัวหน้าพ่อบ้านเ้ามาเสริมวามวุ่นวายอวันพร้อมับเล้นเอาเรื่อราวทั้หมาภาเือบสอั่วโม เธอเล่าทุอย่าและอธิบายทุวินาทีที่เิเรื่อแู่เหมือนายราะูเ้าใยาหรือไม่เา็ไม่เ้าใเธอเลยน้อเปิรอยฟันให้หนึ่ในนรับใ้ผู้หิูเพื่อยืนยันเรื่อที่เิึ้น
นี่เธอเือบายเลยนะ แถมยั้ออับอาย
เพราะารแล้เล่นออีนายน้อยอพวเานั่นแหละ !
ุมภาถูับมานั่ในห้อเย็นรายล้อมไป้วยเหล่านใ้และัวปัหาที่นั่อยู่หัวโ๊ะพลาบอแม่อเาร้อไห้ระมออมาไม่หยุ พ่อแม่อยอผาูเร่รึมเอามาๆ นเธอเริ่มหายใลำบา เรื่อลั่นแล้เริ่มะไปันให่เินไปเสียแล้ว
“สรุปือ ลูายอเราเ้าไป่อวนุเมื่อืน ุภาใและเหยียบุหลออลูายผมแ านั้นฟ้า็ร้อและยอผาพุ่เ้ารัุภานหมสิถู้อมั้ยรับ?” พ่ออเาเอ่ยทวนเรื่อราวามลำับ “้ออโทษุภา้วยริๆ นะรับน้อผาเาี้ลัวน่ะ”
“อึ...พ่อไม่้อถามอะไรมาแล้ว ไล่ออไปเลย!” ยอผาเยหน้าออาอแม่วาใส่พ่ออเา่อนะุลไปเหมือนเิม “มันทุบหัวผานะ เ็บมา้วย!”
“ไม่ำเป็น้อทำนานั้นหรอยอผา” พ่ออเาเอ่ยปราบ “ผมับภรรยาอบารทำานอุภามา และเรื่อเมื่อืน็...ฮึม ้อใหุ้ภาและยอผาเลียร์ันเอนั่นแหละนะรับ”
“ัน---” / “ผาไม่ยอมนะพ่อ !! ผาะให้หล่อนออไป!!”
ำพูอเธอถูลบัวเสียอแอยอผาอย่าไร้่า ภาเลือะนั่นิ่ามเิมพลาปั่นรอยยิ้มว้าบนใบหน้า้อนวามเหลืออเอาไว้ในใพลาบรามแน่น
อย่าเผลอเียว ะแล้ให้หนัเลยไอ้เ็โ่
ยอผาอแหนัมาลอสอั่วโมที่เธอนั่อยู่ในห้อนี้นบทสนทนายืเยื้อและไม่บลเสียที ระเพาะอเธอำลับิัวหนัเพราะยัไม่มีอะไรถึท้อเลยั้แ่เ้าและมันแย่พอๆ ับเรื่อที่เิึ้นเมื่อืนเสียอี
“เอาเป็นว่าไหนๆ ุภา็ไ้พบับยอผาแล้ว ั้น้อให้มาูแลยอผาริๆ ัเลย็แล้วัน ส่วนเรื่อที่เิึ้นเมื่อืนยอผาับุภา็ลอุยันแบบผู้ใหู่นะะ” แม่อยอผาเอ่ย้วยท่าทาใีพลาหันมาส่ยิ้มหวานให้เธอ “น้อผา้โพอที่ะุยันีๆ รู้เรื่อแล้วนะรับลู อแแบบนี้็ุยไม่บันพอี”
“ูเหมือนุภาหิวมาแล้ว้วย เราไปทาน้วยันนะ? หาอยาให้พวเรารับผิอบอะไร็บอมาไ้เลย”
“้วยวามยินี่ะ” เธอเอ่ยถามพลามอไปที่หัวหน้าพ่อบ้าน “ภาอถามเรื่อุ๊าอนแร...”
“ยอผาเาเป็นนเสนอ่ะ เาอยาให้ทลอเลี้ยและเล่นับุ๊าไป่อนะเอเา่ะ พวเรารับพี่เลี้ยมาเยอะเาเลยอแแล้วเสนอุ๊านั้นึ้นมา ุภาลำบาใมาแน่เลย”
“อ๋า ็พอัวนะะ”
ุมภาพยัหน้าเธอเ้าใทุอย่าแล้วพร้อมับภาพฝันว่าะเลี้ยุ๊าินเินพวเาที่ล่มสลายล ้ำเ็ที่เธอ้อเลี้ยันเป็นผู้ายโเ็มวัยอี่าหา ีวิหลัาที่โนนายน้อยเลียี้หน้าแบบนี้ไม่่ายเธอ้อเรียมแผนรับมือไว้เยอะๆ ไม่ั้นสูเินเปย์ผู้ายหมแน่
มื้ออาหารที่มีเธอร่วมโ๊ะ้วยูะไม่ราบรื่นเอาเสียเลย เพราะนัยน์าเ้าเล่ห์นั้นมอิเธอยิ่ว่าไ่นพุ่รมาที่เธอลอมื้ออาหาร บรรยาาศวนให้ท้ออืนเธอทานไ้ไม่มาเหมือนปิ
“ยัไสัปาห์นี่ยอผาไปอยู่เรือนหลัับุภาเลย็แล้วัน พ่อะให้พ่อบ้านเรียมอให้ พวลู็ไปเล่นันรอระหว่านั้นนะ” พ่ออเาเอ่ยึ้นทั้รอยยิ้มว้า “ุภาไม่้อัวลไปนะ ทำามทีุ่เยทำเถอะนั้นมันเยี่ยมมาแล้ว”
“ไม่เอา ผาไม่ไป”
“แ่นที่แล้นอื่น่อนือลูนะยอผา” แม่อเาเสริม
“แ่ผา--”
“้วยวามยินี่ะ” เธอเอ่ยัเา “ไปันเลยมั้ยะ??”
ุมภาันัวึ้นาเ้าอี้่อนะเินอ้อมไปหายอผาพร้อมรอยยิ้มว้า แสนิสัยี้แล้อเธอออมาให้เาเห็น หัวิ้วสวยยัึ้นอย่ายียวนใส่เา่อนะ่วยเลื่อนเ้าอี้ออ ยอผานั่ออนิ่ไม่ยับพลาพอแ้มออแสวามไม่พอใ
“ยอผาลู พี่เารอแล้วนะ” แม่อเาเอ่ยึ้นพลาแะลที่บ่าอลูายแ่เา็สะบัออ “ทำยัไีะ ุภา...”
“เอาล่ะ ฮึบ”
“เห้ย !”
ุมภาสอมือเ้าที่เอวสอบ่อนะิ้มนิ้วลเบาๆ ทำเอาเาสะุ้และลุึ้นาเ้าอี้ทันที ยอผาร้อออมาพลาหันไปมอหน้าพ่ออวาม่วยเหลือในะที่พ่อแม่อเา่าะลึับสิ่ที่เธอทำ่อนะลั้นำับสีหน้าึ้นสีอลูาย เธอับฝ่ามือหนาโบมือลาทั้สอ่อนะออแรลายอผาออมาาห้ออาหาร
“ปล่อยนะ มือเธอมันสปร !”
เสียโวยวายอยอผายัั่อเนื่อ เาพยายามสะบัมือเธอออหลายรั้แ่็ถูเธอับุมเอาไว้ไ้ใหม่ทุรั้ ุมภาเร่สับรอเท้าส้นสูเร็วึ้นนลายเป็นออัววิ่ไปในที่สุ ยอผาถูันำไปับเธอ้วยเริ่มร้อลั่นึ้นพร้อมนัยน์าเบิว้า
“แฮ่ นี่ ! พอแล้ว แฮ่ ไม่วิ่แล้ว !”
“เหนื่อยแล้วนะ !! ันสั่ให้เธอหยุไ !!”
“แฮ่ แ่ๆ แฮ่”
เสียบ่นอุบอิบอยอผาหายไปเมื่อทั้สอวิ่มานถึเรือนหลั ุมภาหมุนัวรับร่าอยอผาเอาไว้่อนที่ทั้สอะล้มลไปอับพื้น ยอผาหอบหายใหนัในะทีุ่มภาเพียยยิ้มและมอสภาพเาแววาอเธอายแววาสนุสนานที่เห็นสภาพเา เธอนอนราบไปับพื้นพลาหอบหายใเหนื่อยไม่่าับเา
“เป็นไ ีึ้นมั้ย?”เธอเอ่ยถาม
“แฮ่ ... ” เาส่ายหน้าอบพลาหอบหายใหนั “ีอะไรัน แฮ่ เสียสิไปแล้ว แล้ว หรอ? ฮึ”
“แ่็ไม่โมโหแล้วนี่ ถูมั้ย?” ุมภาเอ่ยึ้นพลา้อเ้าไปในนัยน์าอเานิ่ แววาอเาสั่นไหวเล็น้อย่อนที่เาะเบือนหน้าหนีไป “เห็นมั้ยล่ะ”
“็มันเหนื่อยนี่ เหื่อ็ออ้วย” ยอผาเอ่ยึ้น่อนะลุึ้นาพื้น “เธอมันบ้าไปแล้ว”
ุมภาหัวเราะออมาอย่าร่าเริ่อนะีัวเอึ้นาพื้น เธอปัฝุ่นที่ิบนเนื้อัวอัวเอ่อนะเินาเาไป ฝ่ามือหนาว้า้อมืออเธอเอาไว้พร้อมสีหน้าุน
“เธอะไปไหน?” เาเอ่ยถาม
“อาบน้ำไป ็นายบอว่าันสปรนี่”
“แล้วันล่ะ??”
“?”
ใบหน้าสวยเ็มไป้วยเรื่อหมายำถาม เธอไม่เ้าใสิ่ที่เา้อาระสื่อเลยแม้แ่น้อย เธอวาสายามอพิาราใบหน้าหล่อเหลาที่เ็มไป้วยเหื่อและเรือนผมที่ลูุ่่มเหื่อ็เ้าใไ้ทันที
“อยาให้อาบให้หรอ?”
“มันหน้าที่เธอ”
“เอ่อ...” ภาหลุบามอเลื่อนล่ำ่อนะเบือนสายาหนีไปพร้อมใบหน้าึ้นสี “ฮ่ะแฮ่ม ั้น็ไปันเถอะ”
ความคิดเห็น