ขอเวลาลืมคุณ (มีE-BOOK)

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 ความสัมพันธ์ของเรา(3)

ท้องฟ้าเปลี่ยนสีกลายเป็นมืดสนิท ใช้เวลาสักพักใหญ่ม่านก็กลับมาอยู่ที่คอนโดของภพกับอาหารที่เขาซื้อมาเอง แม้จะต้องกินข้าวคนเดียวแต่ก็คงไม่แย่มากเท่าไรหรอกมั้ง

หลังจากกินข้าวเสร็จสักพักเขาอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สดชื่น ก่อนจะมานั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว และรับชมซีรีส์ไปเรื่อย ๆ เพื่อฆ่าเวลา

ผ่านไปหลายชั่วโมง เสียงประตูห้องถูกเปิดออกเรียกความสนใจจากดวงตาคู่สวยที่กำลังจดจ้องมองที่โทรทัศน์อยู่ให้หันไปมองตามเสียงนั้น ก่อนจะพบว่าหลังประตูบานใหญ่เป็นคนเดียวกันกับคนที่เขากำลังรอคอยอยู่

“ไปกินข้าวมาเป็นยังไงบ้าง” เสียงหวานเอ่ยทักทายอย่างสดใสเหมือนกับทุกครั้งที่เจอกัน

“ก็อร่อยดีค่ะ” พิภพตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน ม่านฟ้าจึงคิดว่าอีกคนคงจะรู้สึกล้าจากการขับรถมาเป็นเวลานาน

“เดี๋ยวม่านไปรินน้ำมาให้นะ”

“ขอบคุณค่ะ” เมื่อภพพูดจบเขาก็นั่งลงบนโซฟาทันที ดวงตาคู่คมจ้องมองแผ่นหลังบางที่กำลังเดินเข้าไปในครัวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“มาแล้ว” ไม่นานม่านฟ้าก็ยื่นแก้วน้ำดื่มมาให้กับเขา มือหนารับมันไว้และดื่มลงไปทันทีเพื่อให้รู้สึกสดชื่นขึ้น หลังจากนั้นก็วางแก้วไว้บนโต๊ะด้านหน้าโซฟา

“ม่าน” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนตรงหน้า เจ้าของชื่อจึงมองอย่างสงสัยและไม่ได้ตอบกลับอะไรเพื่อให้เขาพูดต่อ

“ไม่มีอะไรค่ะ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” เมื่อพูดจบร่างสูงก็เดินตรงเข้าห้องนอนไป ทิ้งไว้แต่ความสงสัยของม่านฟ้า ราวกับว่าภพจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเก็บมันเอาไว้

หรือบางทีมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้

เมื่อคิดเช่นนั้นม่านฟ้าจึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจและนั่งดูโทรทัศน์ต่อไป

สักพักภพก็อาบน้ำและแต่งตัวจนเสร็จ หลังจากนั้นก็มานั่งลงบนโซฟาที่ว่างข้าง ๆ เขา ร่างสูงวาดแขนกอดไหล่มนเอาไว้โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

แม้ด้านหน้าของพวกเขาจะเป็นโทรทัศน์ที่ถูกเปิดเอาไว้อยู่ แต่สายตาของภพไม่ได้มองที่มันเลยแม้แต่นิดเดียว เขาเอาแต่จ้องมองคนในอ้อมกอดอย่างคิดไม่ตก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ลังเล และอึดอัด

แต่ถึงอย่างนั้นภพก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกไปได้อยู่ดี

ผ่านไปเนิ่นนานจนถึงเวลาเข้านอนของพวกเขา ทุกอย่างดูจะเป็นไปอย่างปกติ ทั้งคู่อยู่ในชุดนอนและกำลังนอนกอดกันบนเตียงหลังใหญ่เช่นเดิม

ร่างบางภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขาขยับตัวเข้ามาแนบชิดอย่างออดอ้อน มือหนาจึงลูบลงบนศีรษะของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู

แต่ดวงตาคู่คมกลับจดจ้องมองคนรักผ่านความมืดมิดด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีรวนกันไปหมด

เขาไม่รู้จะบอกคนข้าง ๆ อย่างไร

ยิ่งได้เห็นว่าม่านฟ้ามีท่าทีเหมือนเดิมทุกอย่างเขายิ่งรู้สึกแย่

ไม่รู้เลยว่าจะผ่านพ้นค่ำคืนนี้ด้วยความรู้สึกพวกนี้ไปได้อย่างไร