คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ของหวง 1/2
“ลับมาสัที...มัวเถลไถลไปไหน” ลำวนยื่นเท้าสะเอว มอลูสาวนโเิน้มหน้า้มาเ้ามา
“หนู...หนูเอเพื่อน่ะ”
“เอเพื่อน? ทำน้อเ็บัวนานี้ยัมีหน้าไปเล่นับเพื่อน่ออีเหรอ แทนที่ะรีบลับมาูน้อ” ผู้เป็นแม่ิ้มหน้าผาเ็หินหน้าหาย เไป้านหลัหลาย้าว ึสัเเห็นวาแ่ำอบุรสาว นาลำวนนึใอยู่เหมือนัน...้นหนาวร้อไห้หรือ? นามวิ้ว ไล่สายาาวาบอบ้ำอลู สำรวามร่าายึเห็นบาแผลถลอามแนละาอบุรสาว บาที่ยัมีเลือึมออมา แผลเยอะว่าบุรสาวอีนเสียอี ใผู้เป็นแม่หายวาบ เมื่อมอสบวาำลับที่มีม่านน้ำาบา ๆ อลู
“้นหนาว...” นาลำวนยับเ้าหา แ่เ็หิย่นอหนีพร้อมับถอยหลัไปหลาย้าว ราวับลัวว่าะโนมาราทำร้ายอี วาที่มอผู้เป็นแม่สั่นระริ ในมือำอบาอย่าเอาไว้แน่น นาลำวนถึับพูไม่ออเมื่อเห็นปิิริยาอบุรสาว
ั้แ่เมื่อไรัน...ที่้นหนาวูหวาลัวนเ่นนี้
“หนาวมีลูอม้วย ฝนอยาินลูอม” ลำวนหันไปมอบุรสาวนเล็ที่หน้าาเหมือนันราวับแะ ทว่าวาลับสใสว่า
“ลูอมเหรอลู?”
“ใ่่ะ...นั้นไ หนาวถืออยู่ แบ่ฝน้วย” เ็หิปลายฝนแบมืออ ึ่ปิทุรั้้นหนาวผู้ที่ไ้ื่อว่าเป็นพี่สาวะให้ทุรั้...ทว่ารั้นี้ลับแปลไป ้นหนาวเอาอในมือไป้อนไว้้านหลั ใบหน้าีเผือ
“อะไรัน...น้ออแ่นี้ทำไม้อ้อน” นาลำวนปัวามรู้สึ่อนหน้าทิ้ไป เมื่อเห็นท่าทาอ้นหนาว “แบ่น้อ้วย...อแ่นี้เอ”
“ไม่...ไม่ไ้่ะ” เ็หิสั่นหน้าปิเสธ
“้นหนาว!!” นาลำวนวา “เอามาแบ่น้อเี๋ยวนี้”
“...ไม่ไ้่ะ” เ็หิยัยืนยันำเิม ่อนะหันไปสบสายาับปลายฝนแล้วเอ่ยเสียสั่น “อันนี้...แบ่ไม่ไ้ริ ๆ นะฝน พี่อเถอะนะ” เ็หิปลายฝนเอียอมออย่าแปลใ วามริเธอ็ไม่ไ้อยาินอะไรนานั้น เพียแ่เธอเยินที่ทุรั้้นหนาวะแบ่ทุอย่าให้เธอเสมอเท่านั้นเอ อีอย่า...มัน็แ่ลูอมไม่ใ่เหรอ?
“ยายหนาว!! อแ่นี้ทำไมหว แ่ลูอมเอไม่ใ่เหรอ เอาไปแบ่น้อะ วันหลัันะื้อให้แใหม่” นาลำวนเินมาแย่อออามือน้อย ๆ ที่ำอสิ่นั้นไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“แม่...แม่า หนาวอ...อันนี้ให้ไม่ไ้ริ ๆ” เสียเล็ ๆ เว้าวอน วาแ่ำ ทว่าผู้เป็นมาราหาไ้สนใ นาแย่ระปุลูอมนั้นมาไ้ในที่สุแล้วเอาไปยื่นให้ปลายฝัน
“เป็นพี่น้อัน้อรู้ัแบ่ปันสิ...แ่ลูอมไม่ี่เม็แะให้น้อไม่ไ้เียวเหรอ?” ้นหนาวมอระปุลูอมในมือปลายฝันสลับับมารา้วยหัวใที่เ็บปว นัวเล็ยืนนิ่ ลั้นสะอื้นในอ วาแ่ำาบไป้วยน้ำา แ่เ็สาว็ไม่ยอมให้มันไหลออมา วาับ้อระปุลูอมนิ่ ัริมฝีปาัวเออย่าแรนไ้ลิ่นเลือในปา ้นหนาวมอสบสายาับวาอีวที่มีใบหน้าเหมือนันนแยไม่ออ เ็หิสอนมอันเนิ่นนาน เป็นอีรั้ที่้นหนาว้อล้ำลืนวามเ็บปวอนลไป มือเล็ ๆ ำแน่นนปลายเล็บิที่แผลรฝามือเลือึมออมาแ่เธอไม่สนใ วาหม่นเศร้ามีประายน้ำาทว่าผู้เป็นแม่ลับเอาแ่สนใน้อ ้นหนาว้มหน้าล มอแผลที่หัวเ่าน
“ไ้...ให้ฝนหมเลย ฝนเอาไปให้หมทุอย่าเลย” ้นหนาวเอ่ยออมาในที่สุ น้ำเสียอเ็หิสั่นพร่า วาำลับเหลือบมอใบหน้าผู้เป็นมาราแวบนึ ่อนะหันหลัเินระเผล ๆ เ้าห้อนอนอัวเอไป นาลำวนถอนหายใ
เผลอใส่อารม์ับ้นหนาวอีแล้ว
“แม่ะ...ฝนไม่ไ้อยาินนานั้นสัหน่อย”
“่าเถอะลู...มัน็แ่ลูอม”
“แ่...แม่ะ” ปลายฝนเยหน้ามอผู้เป็นมารา เธอสอนเป็นฝาแฝ ทว่าผู้เป็นมาราเห็นว่านเอร่าายอ่อนแอึามใและประบประหมอย่าีมาลอ นบารั้็ลืมนึถึอีนไป ไม่ว่าอะไร็้อยให้ปลายฝนเสมอ และทุรั้ปลายฝน็รับมาแ่โยี แ่ว่ารั้นี้ไม่เหมือนัน...แววาและน้ำเสียัพ้ออ้นหนาว ทำให้เธอรู้สึใหายวาบนอึอั มือน้อย ๆ ำระปุลูอมแน่น
แ่ฝนลัวว่าบาที...มันไม่ใ่แ่ลูอมอย่าที่แม่บอ
ความคิดเห็น