คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
เาูะัไปและหันมาูบับน้ำาให้้วยสัมผัสอ่อนโยน อ่อนโยนนเธอประหลาใและหยุนั่รอูปิิริยาอเา
มือหนาลูบไปามแนลมลึปลอบประโลมเธอให้ลายาวามลัว สัมผัสแบบนี้เธอเยรู้สึที่ไหนมา่อน แ่ลับนึ่อไม่ออ หิสาวนิ่ันไปั่วรู่ล้ายหลเ้าไปในห้วอารม์บาอย่าที่หาทาออไม่ไ้
ไม่มีำพูใเปล่ออมาาริมฝีปาหยัหนาทีู่บเธอล้ายนออยาหิวโ เธอไ้ยินเสียลมหายใร้อนแรที่เป่ารไปทั่วใบหน้า และลับมาย้ำูบ้วยวามเอาแ่ใับริมฝีปาอิ่มอเธอ้ำๆ พิรวีพยายามเบี่ยหลบ แ่มือหนาบีบท้ายทอยเอาไว้ บัับให้เธอ้อรับุมพิุันที่มีั้นเิเหนือว่าโยสิ้นเิ
ลิ้นหนาแทรเ้าูึลิ้นสีแสในโพรปาแสนหวาน วาลิ้นหยอเย้าับไรฟันเล็อย่าเอ็นูในวามไม่ประสีประสา เาำลัหลใหลทุสัส่วนอเธอ ไม่ว่าะแะ้อสัมผัสไปรไหน ็นุ่มนิ่ม เ็มึ หอมรุ่นน่ารอบรอไปเสียทุสัส่วน
ริมฝีปาร้อนเ้าุไ้ออหอม บเม้มผิวเนียนละเอียรุอ่อนไหว่อวามรู้สึ มือหนายัมือน้อยทั้สออเธอเอาไว้ ริมฝีปาเ้าูลืนยออทั้สอสลับันไปมา เรือนายหนาแทรเ้าลาเรือนร่าหิสาว เอาไว้ไม่ให้เธอหนีไปไหนไ้
“ุเป็นใระ ไ้โปรปล่อยันไปเถอะ”
พิรวีอร้อเสียสั่น้วยวามลัว เหมือนเาะสัมผัสวามลัวอเธอ ึผ่อนแรที่ทับ แ่ไม่ไ้ปล่อยให้เธอหนีรอัที่ิ แสสลัวไม่ไ้ทำให้เธอมอเห็นใบหน้าเาัเน รู้เพียว่าเาำลับเม้ม ูไล้แะ้อเธอไปทุสัส่วน
ไร้เสียอบรับาายหนุ่ม อนนี้เธอรู้แล้วว่าเาไม่ใ่เสี่ยสรัยเพราะร่าที่บึบึนสูให่ แ็แร่มาว่าร่าอ้วนๆ อเสี่ยัหาลับนนั้น ถึระนั้นเธอยัมอไม่เห็นใบหน้าอเาัเน
ริภัทรู่โมุอ่อนไหวอหิสาว แทรนิ้วเ้าสู่อทารั วามอัศรรย์ใทำให้ายหนุ่มละทิ้วามั้ใแรไปหมสิ้น เรื่อป้อันบนหัวเียถูทิ้ให้เป็นหมัน แทนที่้วยวามภาภูมิใที่ไ้รอบรอหิสาวเป็นนแร เาัทุสิ่ทุอย่าที่วนว้าวุ่นออไป ให้เหลือเพียแ่สัมผัสที่พยายามอ่อนโยนที่สุ
สัมผัสทะนุถนอมทำให้พิรวีเลิบเลิ้ม เารู้ถึุอ่อนไหว ลูบไล้บีบเล้นหนัเบาู่โมนอ่อนเียสา หิสาวหัวหมุน พอะร้อเาลับประบปิปาทาบทับเอาไว้ พอะิ้นเามือประสานเอาไว้ ล็อาเธอไว้้วยาให่เพรียวทั้สอ
“ะ... ุเป็นใร”
“ันเป็นเ้าอเธอ ห้ามให้ใรมาทับรอยเ็า ำไ้ไหม หือ...”
เาระิบบอเสียอ่อนโยนปนเปไป้วยวามเผ็ารเืออยู่ในน้ำเสีย น่าแปลที่เธอว้าวุ่นใลัวเาะาไปเสียมาว่าะิ้นหนี สัมผัสอ่อนโยนถ้อยทีถ้อยอาศัย็ยัเป็นสิ่ที่สร้าวามแปลใหม่ให้อารม์สาว
“ถามว่าำไ้ไหม แล้วเราะไ้เอันอีแน่นอน”
เาุใบหน้าหยุนิ่บที่ไหล่เนียน ระิบถามล้ายอออ้อนและรอฟัำอบ พิรวีพยัหน้ารับอย่าำยอม ่อนะาโในำพูประโยถัมา
“เป็นอันนะ ันะูแลเธอไปลอีวิ”
“เราไม่รู้ััน”
“เรารู้ััน ันื่อริภัทร ำเอาไว้ให้ี”
พิรวีาโนิ่อึ้เมื่อไ้ยินประโยนั้น หัวใและสมอเธอเหมือนับมีอะไรมาระแทเ้าอย่าั ใบหน้ามเ้าุไ้ เธอหูอื้อาลายะพริบาปริบๆ ปาร้อนหวีร้ออย่าใ เา้อล้อเธอเล่นแน่นอน ายหนุ่มสบถ้วยวามัใแ่ไม่ิะปล่อยหิสาวในอ้อมแน ปาร้อนุมพิเลี่ยรอบใบหูาวเนียน พิรวีิว่านที่ทับบนร่าเธอ่าอารม์แปรปรวนีแท้ เธอพยายามิ้นรน แม้ะิว่าไม่รอเื้อมมือเาไปไ้แน่นอน ็พยายามอให้ไ้ทำเป็นพอ
ผู้ายนนี้มาล้อเล่นอะไรับเธอันแน่ อารม์อพิรวีอนนี้หวาลัวมาว่าะล้อยาม
ริภัทรแยเรียวาอเธออออีรั้ เาิใับวามหวานอร่อยออไม้ลีบสวยที่เ่ึไร้ราี ใบหน้ามุไ้ใ้ลิ้นเ้าูรัลีบสวาท ุ่ม้วอแะเ้าออเพื่อ่วิน้ำหวานล้ำ่าที่ถูเ็บ่อนเอาไว้ภายใน
“อื้อ...”
พิรวีถอยสะโพหนีแ่ไ้เพียแ่เยิบไปนิเียว เนื่อาิมือหนาทีุ่มเอาไว้แน่น มือที่ผลัไสลายเป็นวาแหมะเอาไว้บนศีรษะอเาเมื่อลิ้นร้อนูุนอย่าวาบหวาม
“ไม่!”
พิรวีรู้สึใับวามเสียว่านที่ไ้รับาปาร้อน เา่าทำให้เธอปั่นป่วนแทบบ้า เมื่อะนี้ิวหาสาสอแทรเ้าออเป็นัหวะรัว ูรวบลืนินน้ำทิพย์หวานอร่อย ส่ร่าน้อยอ่อนเียสาไปสู่วามหฤหรรษ์ที่ไม่เยพานพบมา่อน
พิรวีหอบหายใัวโยน ทรวสาวสะท้อนึ้นลนายหนุ่มอใไม่ไหว ำ้ออบุมเอาไว้ หิสาวไ้สิ เริ่มถอยร่นหนี แ่ิับพนัหัวเีย เาเ้าแทรลาร่าสาว แล้วับาเธอแยออนว้า ใ้มือผลัไสอว้า แ่แรน้อยนิทำอันใเาไม่ไ้
“ไ้โปร”
เธออร้อ ยมือไหว้เา ริภัทรใ้หมอนรอสะโพผายให้เธอแอ่นหยัึ้น ับเรือนายแ็ัน่อที่อสวาทปริ่มน้ำหวานที่เิาารเล้าโลม เพียแ่เายับเสียสี เสียราแผ่วเรือปลปล่อยออมาแทบะทันที
“อื้อ... ไม่นะะ”
พิรวีใหายวาบเมื่อเาายเ้าหา วามเ็บึับแน่นสอแทรเ้ามาในห้วอารม์วามรู้สึนยาะ้านทาน ริภัทรถอนสะโพผายหนีแล้วเ้ามาใหม่ ีที่อทารัปริ่มไป้วยหยาน้ำหวาน ไม่เ่นนั้นเาเห็นวามเ็บทรมานอเธอมาว่านี้
ริภัทรายเ้าหาอีรั้ วามอัศรรย์ใอเาทำให้สายาเพ่มอใบหน้าที่ส่ายไปมาอย่า่วยเหลือัวเอไม่ไ้ ท่ามลาแสสลัวอโมไฟที่อยู่อีมุม มือบอบบาทุบร่าแร่ไม่ยั้ เพื่อให้ัวเอหนีพ้นพันธนาารสวาทที่เาหยิบยื่นให้
“ันเ็บ ไ้โปร”
เธอเยหน้ามอเาทั้น้ำา ริภัทรลูบสะโพผายไปมานนในายหิสาวลุัน วามสยิวแล่นพล่านไปทุรูุมน ใบหน้ามหล่อเหลา้มลุมพิลีบปาสวยที่เผยอรา้วยวามเ็บเสียวและทรมาน มือหนาอี้าที่ว่าเว้นเลื่อนมาอบุมยออแล้วเล้นลึ อีมือลูบสะโพามอนและ้นาเปลือยให้เธอผ่อนลาย
“อื้อ...”
พิรวีเบี่ยหน้า้วยวามเสียว่านเมื่อริมฝีปาร้อนเ้าูรัหูเล็แล้วบั้วยวามมันเี้ยว
“ูวว์... มันะไม่เ็บอี ำเอาไว้พิรวีเธอเป็นอัน” เาปลอบ
พิรวีไ้ยินเสียลมหายใร้อนระอุหอบรุนแรึ้นะายเ้าหา
“อ๊า... พอแล้ว ไ้โปร”
พิรวีสะุ้เฮือเมื่อเาายเ้ามาฝาฝัในเรือนายเธอเือบรึ่ ริภัทรัฟันรอเมื่อผนัอ่อนนุ่มรัรึเานแทบหายใไม่ออ วามเ็บปวทำให้เาอยาระแทแรๆ ในอทารัและฝัายเ้าไปพัพิอิแอบแนบิสนิทเนื้อ แ่เพราะนใ้ร่าำลัร้อไห้เบาๆ เาไม่แน่ใว่าเป็นเพราะวามเสียว่านหรือวามเสียใที่มีมาว่าัน ึหันมาูบับน้ำา
ทุสัมผัสอ่อนโยนนพิรวีลายสะอื้น หิสาวยอมำนนว่าถึอย่าไร็ไม่มีวันหนีเาไ้พ้น เาถอสะโพออห่า ทำให้เธอผวาามิเพราะวามับแน่นอโพรเนื้อที่อรัูึันแนบแน่น
“อ๊ะ!”
ใบหน้าอริภัทรระุเมื่อหิสาวอรัรุนแร เาโหมสะโพสอบลมาอีรั้และยับเลื่อนายวบี่เ้าหาเธอมาึ้น แ่มันยัไม่ถึที่สุ
พิรวีแอ่นสะโพที่เบียับหมอนใบโึ้นรับแ่นายร้อนระอุที่ระแทลมาหนัหน่วแม่นยำ
ความคิดเห็น