คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
ปทุมถันสีสุ่อนเอาไว้ภายในเสื้อผ้ามิิ ยอถันสีมพูระเรื่อน่าลิ้มิมรสาิ แ่สิ่ทีู่เย้ายวนึูให้เาอยาเ้าไปเยิมืออไม้ามลาายสาว ึ่เาเยสัมผัสมาแล้วว่ามันหวานับิแ่ไหน
เาสะบัศีรษะไปมาเพื่อเือนัวเอว่าอย่าใอ่อนับเธอเ็า ผู้หิ็เหมือนันหม หลอให้รัหลอให้หล สุท้าย็ทิ้เาไปเหมือนแพรไหม
ไม่มีวามรัแท้บนโลใบนี้ เธอแ่ใ้มารยาหลอล่อเพื่อให้ัวเอูน่าสสารเท่านั้น
อภินันท์เปลี่ยนาุเ้าสาวมาเป็นุนอนให้เธอ เป็นเสื้อาเลายาร์ูนน่ารัที่เารื้อมาาระเป๋า เาไม่ไ้สวมั้นในให้เธอเพราะิว่าเสียเวลา
เาอาบน้ำแล้วแ่ัว่อนลานึ้นเีย้วยวามเหนื่อยล้า ร่าบอบบาุหาไออุ่นาอแร่ที่ไม่รู้สึัว
อภินันท์ะโหน้ามอหิสาวในอ้อมแน วาม่วเริ่มเ้ามาเยือนเาในที่สุ
ร่าสูออบร่าบอบบาที่อรัเามาแนบอ ลิ่นายสาวหอมรุใทำให้เาหัห้ามใไม่อยู่ ุมพิหน้าผามนอย่าหนัหน่ว
ริมฝีปาอวบอิ่มสีสำลัเผยออย่าเิวน ริมฝีปาหยัหนาทับแผ่วเบา แนแร่รั้ร่านุ่มนิ่มหอมหวานมาอแนบออีรั้ เมื่อเ้าห้วนิทรารมย์อันแสนสุ
นิรา่อยๆ รู้สึัวเพราะเหมือนมีอะไรมาลูบไล้เรือนร่าบอบบา หิสาวปรือามอ ใเมื่อสัมผัสับร่าหนาอใรบาน
“ปะ... ปล่อยน้อหนู” หิสาวผลัไสร่าสูที่ำลัูบับไปทั่วเรือนร่าอยู่ในะนี้ ร่าน้อยสั่นระริ ไมุ่้นินับสัมผัสแนบิแบบนี้มา่อน
“ะิ้นทำไม เป็นเมีย็้อทำหน้าที่เมีย ะหนีไปไหน”
อภินันท์เบียิร่าแร่อย่าุาม เาเป็นผู้ายทั้แท่ให้นอนอภรรยาัวหอมโยไม่ทำอะไรเลย มันเป็นไปไม่ไ้หรอนะ
ะทนไ้ยัไ เาไม่ใ่พระอิพระปูน เธอทั้สวยทั้น่ารัแถมทั้หอมหวานนานี้ มันะผิอะไรที่ะใ้สิทธิ์อัวเอเพราะเธอเป็นภรรยาที่ถู้อามหมายอเาแล้ว
“พี่ให่ปล่อยน้อหนูไปเถอะะ น้อหนูลัว”
นิราอ้อนวอน้วยวามหวาหวั่น วาายแววหวาลัว ัเน
“ลัวเหรอ ลัวแล้วมาแ่านับันทำไม รู้อยู่แล้วไม่ใ่เหรอว่า้อเป็นแบบนี้”
อภินันท์รวบร่าที่ลานหนีเ้ามาใ้ร่า รู้สึไม่สบอารม์ที่เห็นิริยานั้นอเธอ ริมฝีปาหนาุมพิไปทั่วเรือนร่าบอบบาที่มีุนอนลายาร์ูนสวมใส่อยู่ เมื่อเาอยาแล้นที่ทำท่าหวาลัวเินเหุ
“ปล่อยน้อหนู น้อหนูลัว”
ยิ่เธอิ้นรนเายิ่มีอารม์ ายหนุ่มระาุนอนน่ารัออาายแรนมันีา
“รี๊!” เสียรี๊อหิสาวัึ้น่อนแปรเปลี่ยนเป็นแ่เสียอู้อี้ เาริมฝีปาปิทับเอาไว้ เรียวลิ้นอุ่นหนาเ้าสัมผัสนทั่วในโพรปาหอมหวาน ุนันลิ้นเ้าไปโรมรันุาม
นิราัวอ่อนระทวยไม่มีเรี่ยวแร มือหนาถอุนอนอัวเอออแล้วามลไปทาบทับเรือนร่าเปลือยเปล่า
ายหนุ่มแยเรียวาให้แยออาันอย่าไร้วามนิ่มนวล ับพาบนบ่าแ็แร่ ริมฝีปาร้อนรุ่ม้มลลามเลียสัมผัสอไม้าม่อสวย้วยวามระหายหิว
นิราับศีรษะอเาเพื่อันออ รู้สึอับอายในารระทำนั้นเป็นที่สุ ไม่เยิว่าเาะทำอะไรน่าเลียน่าอายเ่นนี้
เธอิสับสนไปหม ยิ่เธอิ้นหนีสัมผัสอเา ผลัไสมาเท่าไหร่ เายิ่อยาวัลิ้นสาร้อนลามเลียไปทั่วอไม้ามแรแย้มมายิ่ึ้น ให้เธอระหนัว่าไม่มีวันหนีเาไปไหนไ้พ้น
นิราแหนหน้าระถถอยสะโพหนีแ่ไม่สามารถหนีเาไปไ้ หิสาวัริมฝีปาัวเอนเ็บเพื่อระับเสียร้อรวรา้วยวามทรมาน ลิ้นหนาร้ายาึันสอใส่เ้าไปในในอไม้่อให่อวบอูม เร่เร้าหนัหน่วแนบิไม่ยอมละห่า
นิราเร็ร่าเสียว่าน ึทึ้ผมหนาอเา้วยวามระสัน เท้าเรียวน่ารัิเร็อย่าวบุมัวเอไม่ไ้
ลิ้นร้ายาปรนเปรอ้วยวามำนาไม่เว้นวา ใบหน้าหล่อเหลาไม่ยอมถอถอนออมาาวามหอมหวาน่ายๆ
“พี่ให่ น้อหนู อ้ายย...” นิราระุร่าบอบบาเมื่อำลัว้าสวรร์พร่าพรายมาุมเอาไว้ในอุ้มือ วามสุสมรายล้อมอยู่รอบายอย่าไม่เยเป็นมา่อน
หิสาวรับรู้ถึวามระสันอันแสนวาบหวามที่ไ้รับ ปล่อยร่าอ่อนแรบนที่นอนหนานุ่ม ร่าอรรหายใหอบระเส่า ใบหน้าแ่ำ
อภินันท์ะโหน้ามอใบหน้านวล แ้มแ่ำน่าปรารถนา เาแะลิ้นเลียริมฝีปา้วยวามระหาย
“ยัยื... หวานอะไรนานี้”
อภินันท์พูเสียแหบพร่า ลานึ้นมาทาบทับร่าบอบบาอีรั้ ริมฝีปาหยัหนาุมพิหนัหน่ว มือทั้สอ้ายำเล้นลึทรวออวบอิ่มอย่า่อเนื่อ ริมฝีปาร้อนรุ่มสัมผัสไปทั่วร่าทำให้วามเสียวระสันมายิ่ึ้นเป็นทวีู
“อือๆๆ” นิราเอามือเรียวบาวาทับบนมือหนาแ็แร่ เพื่อพยายามผลัไสมือหนาที่ยำเล้นลึออวบอิ่ม
เาละริมฝีปาาลีบปาหอมหวานเพื่อูลืนปทุมถันอิ่มสวยหนัหน่ว เสียบเม้มที่ำลัูลืนินปทุมถันแสนหวานัไปทั่วห้อว้า
“พี่ให่...” นิราอุทานเมื่อมือหนาทั้สอรั้ร่าบอบบายึ้นาพื้นเียให้แอ่นหน้าออวบอิ่มให้เาูินถนัถนี่ เาไม่ยอมปล่อยเธอไป่ายๆ
“ยัยืแสนหวาน ่อไปนี้เธอ้อนอนับันทุืน ทุเวลาที่ัน้อาร นอะไรหอมหวานไปหมทั้เนื้อทั้ัว”
อภินันท์ผศีรษะึ้นมอหิสาวที่ำลัรวราเพื่อพูเสียแหบพร่า
นิราอยาะอร้อว่าอย่าทำับเธอแบบนี้เลย เธอำลัะาใ
อนนี้หายใแทบไม่ทัน้วยวามเสียว่านที่แผ่ไปทั่วเรือนร่า แ่ไม่มีแม้แ่แระเอื้อนเอ่ยออมา
ายหนุ่มูลืนปทุมถันอวบอิ่มนพึพอใ เลื่อนมือหนาเพื่อ แยเรียวาอหิสาวอออีรั้ แ่เป็นไปแบบนิ่มนวล สายามล้ามออไม้าม่อให่อวบอูมสีสน่าลืนินไม่วาา
ลมหายใเร่าร้อนิัอย่าวบุมัวเอไม่ไ้ ร่าสู่อวามให่โแ็แร่อเาเ้าไปเพื่อสอประสานับอไม้ามอวบอูมที่ำลัเบ่บานรอรับอยู่รหน้า
นิรามอวามให่โอเาาโ้วยวามหวาลัว วาที่ร้อนแรลุโน้วยเพลิเสน่หา ทำให้เธออ่อนล้าเหลือำลั
ายหนา่อยๆ แทรวามแ็แร่ให่โประสานเ้าไปอย่าเนิบนาบเื่อ้า ลมหายใอเธอาเป็นห้ว รู้สึื่นเ้นับิ
เานึใในวามรู้สึนี้อัวเอเ่นัน ไม่ิว่าะรู้สึรุนแรับผู้หินไหนแบบนี้มา่อน เธอเป็นผู้หินแรที่ทำให้เาแทบลั่
“พี่ให่ อย่า! ่ะ” นิราระถถอยหนีสิ่แปลปลอมให่โที่ำลัืบลานเ้ามาในร่อรั รีร้อใ ร่าบอบบาสลบไปเพราะวามหวาลัว
อภินันท์สบถเบาๆ อารม์เสียเมื่ออยู่ีๆ เธอ็สลบไป เาเ้าไปไ้แ่นิเียว ายแร่ปวร้าวไปหมเพราะไม่ไ้รับารปลปล่อย ายหนุ่มถอถอนวามแ็แร่ออมา อารม์้ารุนแร
“แม่ัวีทำให้ันอารม์้ารู้ไหม”
เาบแ้มเธอเบาๆ เย่าน้อยๆ แ่เธอไม่มีท่าทีว่าะื่น ไม่รู้ะทำเ่นไรี เรือนายแ็แร่้อารปลปล่อยอย่ายิ่ยว มือหนาึับมือเรียวบาให้โอบอุ้มไปรอบวามแ็แร่ให่โแทน พร้อมทั้สอประสานเป็นัหวะเพื่อเร่ารปลปล่อย
ถ้าไม่ไ้ปลปล่อยแทบลั่าย ายหนุ่มราและำรามพร้อมทั้วามแ็แร่ไปบนหน้าท้อแบนราบอภรรยาที่นอนหลับไม่ไ้สิ ธารรัที่หลั่ไหลออมาเมื่อเินทาไปถึห้ววามสุแบบไม่้อพึ่วามอบอุ่นอันแสนเย้ายวนใน่ออไม้ามอเธอ
ความคิดเห็น