คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สิ่งที่สูญเสียของ"จิคุ..."
รูปภาพตอนแต่งงานของคู่รักคู่นึง...
ชุดแต่งงานสีขาวของเจ้าสาวผมสีฟ้า ชื่อของเธอ ทาคิสึ นานากะ... เป็นภรรยาผู้ล่วงลับของร่างที่ส่งมือจับรูปภาพนั้นขึ้นมาย้อนความหลังที่มีต่อเธอ
"นานากะ...ตอนนี้เซย์นะสะกดชื่อเธอได้แล้วนะ"
สามีผมทองของภรรยาผู้จากลาเศร้าหมองขณะที่
เธอจากไปก่อนที่ลูกสาวของเธอจะได้รู้ความซะอีก
"ป๊ะป๋า"
ที่มุมประตูที่เปิดมาเล็กน้อย เด็กสาวตัวน้อยผมสีทองกับเครื่องหมายยืนยันว่าเป็นพยานรักของพวกเขาที่ดวงตาทั้ง2ข้างที่เป็นสีรุ้ง
เสียงอาลัยอาวรของผู้ใหญ่ เด็กน้อยฟังเหมือนเสียงของคนกำลังร้องไห้ ใจเด็กไร้เดียงสาก็ออกมาจากที่ซ้อนแอบมองเข้ากอดขาของผู้เป็นพ่อของตน
"ไม่ร้องไห้นะ...ป๊ะป๋า..."
"ป๊ะป๋าไม่ได้ร้องสักหน่อย..."
ถึงจะว่าแบบนั้นแต่เสียงมันกลับตรงข้าม มันเป็นความรู้สึกที่เด็กจะให้นิยามมันยาก มันคือความอาลัย...
ที่มีต่อคนรักเก่า...
"...เซย์นะ...! "
เด็กชายตัวเล็กสีผมสีทองคลาน4เขาผ่านทางประตูที่เปิดโล่ง เด็กคนนั้นคือลูกชายอีกคนของเขาคนนั้นกับภรรยาคนปัจจุบัน
ด้วยความที่ว่าตาตี่ๆเลยไม่เห็นสีดวงตาของเด็กชายตังเล็ก ที่อายุห่างกับพี่สาวของตน3ปี เด็กชายวัย3ขวบ ฮิมิยะ ชินจิ
พี่สาวต่างมารดา ฮิมิยะ เซย์นะ เธอหันหน้าหาน้องชายที่เข้ามาใกล้ๆเธอ
"ชินจัง?"
ถึงคนละแม่แต่ครอบครัวนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาทุกข์ใจแต่อย่างใด กลับกันคือแม่ของพวกเขานั้นสนิทกันที่สุดต่างหาก
ร่างของเด็กหญิงอุ้มไว้ที่แขนขวาโดยแขนซ้ายเด็กชายก็ถูกยกขึ้นขี่ไหล่ของผู้หญิงผมสีดำสั้นปะบ่า อันมีดวงตาทั้ง2สีทั้งเขียวอมฟ้าและเทาทั้งซ้ายและขวา
"นานะตันดีใจอยู่แล้วที่เซย์จังอ่านชื่อเธอได้น่ะ"
"อ่า...ฉันขอโทษที่ดันทำตัวน่าอึดอัดแบบนี้นะ...โชโอรุ"
"ไม่ ๆ ฉันเข้าใจคุณนะ ก็เพราะพวกเราเคยเป็นเพื่อนด้วยกันมาก่อนนิ"
ความสดใสของเธอพอให้ความอาลัยเบาบางลงไป
ความแน่วแน่ของผู้ชายที่คุมหางเสือเรือที่ชื่อว่า "บ้านฮิมิยะ" ส่งให้กับคนที่อยู่ด้านหลังของเขาที่คอยจับมือให้ออกจากอารมณ์ที่ยึดติดอันไม่สมกับเป็นตัวของเขาในแบบที่เธอผู้จากลาเอาซะเลย
ทั้งๆที่น่าจะรู้ตัวกว่าใครแท้ๆ...
ยิ้มออ่อนๆที่มือเริ่มที่จะวางรูปของอดีตภรรยาลงอย่างหวงหาแต่ก็เต็มด้วยคำคำนึงที่อยากจะกล่าว...
"ลูกของพวกเรา...หลังกว้างขึ้นกว่าแต่ก่อนแล้วนะ"
ที่พูดมามันมีหลากความหมายในนั้น ทั้งตัวตนที่น่าเศร้าของเขาจากอนาคตเมื่อครั้งนั้น...ผู้พิชิตที่น่าสงสารที่ไม่เคยแม้มองแผ่นหลังของคนสำคัญกระทั้งวินาทีสุดท้าย
มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่เขากับเขาอีกคนต่างไปคนละทางกัน
"ฉันไม่คิดที่จะเหมือนกับนายหรอกนะ" ประโยคที่เคยพูดไว้ในตอนนั้นที่เขาได้เป็นคนจบเรื่องราวของตัวเอง ที่เขาได้พูดในที่ที่ดำสนิทเว้นแต่เขาและเขาอีกคนที่โตขึ้นในครั้งเมื่อ12ปีก่อน
เดลูจ...ผู้ข้ามมิติเพื่อสังเวยทุกอย่างในการนำทุกอย่างของเขากลับมา ยอมรับในเส้นเวลาของเขาในวัยเยาว์แล้วพูดมาว่า "นายไม่มีทางผิดพลาดแบบเดียวกับฉันแน่...ฉันเชื่อใจนาย"
ตอนนี้เองก็ใช่...
สิ่งสำคัญสิ่งใหม่อยู่ที่ด้านหลังในระยะห่างไม่ถึง1 ไม้บรรทัด มันกล้าให้เขาได้หันตรงๆไปที่ทั้ง3คนที่พวกเขาก็ยิ้มต้อนรับสามีและพ่อของพวกเขาเป็นอย่างดี
"ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันนะ"
คำชวนของผู้หญิงผมดำกับเหล่าลูกๆที่ดีใจมองเข้าหากัน กับเสียงชื่นบ้านของทั้งพี่สาวผู้มีแม่คนใหม่ กับน้องชายที่น่ารัก ส่งประสานเข้าหากันลงตัว
ในเมื่อมันไร้ซึ่งความลังเลตอนนี้ พ่อของพวกเขาก็รับปากกับเด็กๆ
"กินนัทโตะด้วยกัน--"
"""ไม่เอา!"""
3เสียงว่ามาทำเอาคนเป็นพ่อเสียหลักเข้าจนต้องแกล้งกลับมา
"ล้อเล่นน่า"
ความคิดเห็น