คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ใช่เขาจริงด้วย
เอิเอยมอแพทย์หนุ่มำลัทายาบริเวา มือหนา่อยๆละเลใส่ยาอย่าเบามือที่สุ ทุารสัมผัสอเา่าอ่อนโยนเหลือเิน นเธอเผลอนึถึเาในวัยเ็รั้หนึ่เธอเยโนรัแาเพื่อนรุ่นเียวัน อนนั้นมีเพียเาเท่านั้นไม่เยรัเียเธอ แถมยัใสู่แลและปป้อเธอลอมา
สิบเ้าปีผ่านมาเาหายไปไหนันนะ ทำไมอนนั้นไม่ิะิ่อเธอลับมาเลยหรือเาลืมเ็อ้วนอย่าเธอหมแล้ว ยิ่ิ็ยิ่น้อยใ ระทั่น้ำา่อยๆไหลลอาบแ้มนวลึ่เธอเอ็ไม่รู้สึัว ่อนะไ้ยินเสียายหนุ่มพูมา
“เ็บาหรอรับ” ายหนุ่มพูพลาทำในสิ่ที่ไม่าิ เา่อยๆเป่าลมร้อนบริเวาหิสาว
“เอยไม่เป็นไรแล้ว่ะ อัวนะะ”เอิเอยพูะเ็น้ำาและวิ่อออย่าื้อๆโยไม่หันมามอายหนุ่มำลัยืนมึนับเหุาร์
“ใ่พี่ภัทรริๆ้วย พี่ภัทรลับมาแล้ว เอยิถึพี่ภัทรัเลย”หิสาวพูึ้นหลัาเินออาห้อไ้สำเร็ ในที่สุนที่เธอรออยมาลอรึ่่อนีวิไ้ลับมาแล้ว
“ภัทร วันนี้ไปอุ้มใรมาะ นเือบทั้โรพยาบาลเมาส์ันสนั่น”
“ไม่มีอะไรหรอรับ น้อเาแ่าแพล ผม็เลย่วยไว้ พริม็รู้ว่าใรสำัับผมที่สุ”
“แน่ในะะ”
“แน่รับ รันนี้ที่สุแล้ว” ายหนุ่มว่าพลาว้าเอวบานรัมาอพร้อมูบลแ้มนุ่มนิ่ม
“ยัยเอย ไปไหนมาวันนี้เ้าานสายอีแล้วนะ อย่าบอนะว่าื่นสาย”วัเนร้อมอเอิเอย เธอเอ็อยาะรู้เหมือนันเพื่อนรัะโหอะไรอี นเือบทั้โรพยาบาล่า็รู้เรื่อเิึ้นเมื่อ่วเ้า
“็ื่นสายเหมือนเิมนั่นแหละ”
“เอยโห!!”วัเนร้อเม็เพื่อนรัาเียวปั้ ใ่ว่าเธอไม่รู้เอิเอยำลัโหนเอ เพราะนอย่าเอิเอยโโหใรไม่เ่ แถมเธอ็ยัไ้ยินเรื่อที่เิเมื่อ่วเ้า ทุน่าพูถึันทั่วโรพยาบาลอย่าหนาหู เธอะ่อยูเอิเอยะยอมรับสารภาพวามริเมื่อไร เธอรู้สึสสัยในพฤิรรมแปลประหลาอเพื่อนรั ปิเอิเอยไม่เยสนใใรเลย แ่รั้นี้แ่าอย่าสิ้นเิ เธอ้อรู้ให้ไ้เพื่อนรัำลัปิบัอะไรนเอันแน่
“ริๆนะ เอยื่นสายริๆ”
“อืม เื่อ็ไ้”วัเนรำเป็น้อเล่นไปามน้ำ่อน เธอไม่อยาะยั้นะยอเอิเอยให้มาวาม ระทั่เพื่อนรัเิวามรำา
นับั้แ่วันนั้นมาเอิเอยมัะแอบสะรอยาม้อภัทรเพื่อูิวัรประําวันอายหนุ่ม ส่วนให่เามัะอยู่ับแฟนสาวอย่าหมอพริม ทุรั้ไ้เห็นนทั้สออยู่้วยัน หิสาวะเ็บปวับภาพรหน้าเสมอ แม้ะรู้ว่าไม่สามารถแทรลาวามรัอพวเา อแ่ไ้อยู่ใล้ๆเธอ็พอใมาแล้ว อย่าน้อยลึๆในใ็แอบหวั สัวันหนึ่เาะหันมามอนเอ
“ภัทร พรุ่นี้ไปูหนัันนะ”
“ไ้รับ ามใแฟนเสมอ”
“น่ารัที่สุเลยภัทร”
“น่ารัับแฟนแ่นเียวรับ”
เอิเอยหลบอยู่มุมหนึ่อลานอรถ เธอไ้ยินและเห็นทุารระทำอายหนุ่มับสาวนรั หิสาวมอามร่านทั้สอึ้นรถและาไปอย่า้าๆ
“ฮึ ทำไมรนั้นถึไม่ใ่เอย” หิสาวร้อไห้สะอึสะอื้น น้ำาแห่วามเ็บปวไหลทะลัลมา ไม่อาทำใลืมรัแรไ้่ายๆ
“เอยเป็นอะไร”วัเนรำลัะลับาทำาน พลันสายาปะทะเ้าับร่าบาอเพื่อนรั ยืนร้อไห้ัวสั่นราวลูน
“ฮือๆ วั” เอิเอยหันหลัอ้นอวัเนร
“ใเย็นๆเอย ใรทำอะไรเอย บอวัมา” เอิเอยส่ายหัวเบาๆ ใบหน้าามยัเปื้อนราบน้ำา ไม่มีทาะหยุล่ายๆ
“เอยอยาลับบ้าน วัไปส่เอยหน่อย” หิสาวเ็ราบน้ำาออนหมเลี้ย ่อนะระิบ้าหูวัเนร
“อืม”
รถเ๋ันหรูำลัเลื่อนัวบนท้อถนน ยามนี้ารรารบนท้อถนนหนาแน่นเ็มไป้วยผู้น่าพาันเลิาน วัเนรำเลือมอเพื่อนรั้านเอ บันี้สายาเพื่อนรั้อออนอระรถอย่านไร้วามรู้สึ เธอมอเอิเอยรู่หนึ่่อนะหันลับมาสนใเส้นทา่อ วัเนรมิล้าะเอ่ยถามสิ่ใ ลัวะทำให้ระทบิใเพื่อนมาว่าเิม ึทำไ้เพียเียบและับรถ่อไปเรื่อยๆ
“ถึแล้วนะเอย” มือบาเอื้อมสะิเอิเอยที่ำลันอนหลับอย่าเหนื่อยล้า
“ถะ ถึแล้วหรอ” เอิเอยลืมาึ้น้วยอาารสะลึมสะลือ ่อนะถามเพื่อนออไป และปลเ็มันิรภัยเรียมะลารถ ะเท้าสวยำลั้าวลารถ มือบาอวัเนรเอื้อมมาสัมผัสรแนเรียวอเพื่อนรั ่อนะอาสาึ้นไปส่เอิเอยบนห้อ
“เี๋ยววัไปส่”
“อืม” เอิเอยหันมาส่ยิ้มแ่เนรวั ทว่ารอยยิ้มนั้นูไม่สใร่าเริเหมือนทุรั้ มันลับเศร้าแม้นรหน้าะพยายามลบเลื่อนอย่าไร ็ไม่อารอพ้นสายาเธอไ้ เธอย่อมรู้ัเพื่อนรัีว่าใรทั้นั้น
“ื่มน้ำ่อนนะเอย” วัเนรถือวิสาสะเ้าห้อรัวอเอิเอย พร้อมเินออมาในมือถือแ้วน้ำ วาลบนโ๊ะระหน้าโฟา หลัานทั้สอเ้ามาในห้อ
“อบใวัมานะ”
“ว่าแ่เอยเป็นอะไรหรือเปล่า”
“....” เอิเอยถูเพื่อนี้ำถามมา หิสาวเอ็ไม่รู้ะอบอย่าไรี ทำไ้เพียแ่เียบ
“ไม่เป็นไรเอย ถ้าไม่อยาพู็่ามันเถอะ”
“อบใวัมานะ อนนี้เอยยัไม่พร้อมะพูอะไรทั้นั้น ไว้ถ้าเอยพร้อมเมื่อไระเล่าให้วัฟันะ”
“วัะรอนะ” วัเนรส่ยิ้มแ่เพื่อนรั มือบาเอื้อมลูบไล้เส้นผมเอิเอยอย่าแผ่วเบาและนุ่มนวล
้อภัทรมอสาวนรัในอ้อมอ หลัานทั้สอพึ่เสร็าิรรมร่วมรััน ายหนุ่ม่อยๆโน้มใบหน้าสาูบลบนหน้าผาพริมมาอย่าหวนแหน
“อื้อ ไม่เอาแล้วภัทร พริมเหนื่อย” มือบาพยายามผลัร่าำยำให้ถอยห่า
“ออีนินะรับ ภัทรยัไม่อิ่มเลย”
“ไม่เอาแล้ว พริมเหนื่อยริๆนะ” พริมมาเริ่มส่เสียอออ้อนอย่าแ่อน ะนี้เธอเหนื่อยเหลือเินถูายนรัปลุปล้ำหลายั่วโมว่าะหยุล
“รับ... ยอมามใเมีย็ไ้”
เพียะ
“โอ๊ย!!! ีภัทรทำไมรับ” ายหนุ่มลูบอแร่ที่ถูสาวนรัฟาล
“ใรเมียภัทร น่าเลียที่สุเลย ัวเอไม่เยมาอพริม มาสัหน่อยแล้วมาเรียพริมว่าเมีย เอะ!!”
“อ๋อ...ที่แท้อนผมเอที่ไม่ยอมมาอแ่านสัที ถ้าั้นเือนหน้าแ่ันเลยไหม”
“ริหรอ ภัทระแ่านับพริมเือนหน้า” พริมาลุึ้นมอหน้าายนรัอย่าีใ
“ริรับ แ่่อนอื่นเรามา้อมเ้าหออีรอบนะรับ” พูบายหนุ่มพลิร่าบาให้นอนลบนเียนุ่ม ่อนะมีหัวเราะอย่ามีวามสุอพริมาเล็ลอออัทั่วห้อ
“พริมรัภัทรนะะ”
“ผม็รัพริมรับ”
“อื้อ อื้อ” พริมมาราเสีย่ำในลำอ หลัาถูายหนุ่ม ่อยๆลาลิ้นร้อนอุ่นวนทั่วทรวออิ่มอวบ นเธอไม่สามรถวบุมอารม์ไ้ ึปล่อยให้เป็นไปามใปรารถนา
ความคิดเห็น