ลำดับตอนที่ #4
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ***ที่ชุมนุม***
\"คารินนนนนน เร็วหน่อยสิ\"โคจิตะโกนเรียกคารินที่เดินตามหลังมาช้า
\"จะรีบไปอะไรเร็วนักหนาเล่า อีกตั้งนานกว่าจะปิดนะ\"คารินตะโกนกลับไป
\"ก็ถ้าไม่รีบเดี๋ยวเธอก็อดเห็นคนนั้นหรอก\" โคจิวิ่งกลับมาหาคารินที่เดินตามหลัง แล้วพูดอย่างรู้ทันว่าที่คารินจะไปที่นั่นเพราะอะไร
\"ไม่เห็นก็ไม่ยักกะเป็นไรเลยนี่\"คารินบอก
\"แน่จายอ่ะ\" โคจิกวน
\"แหงล่ะ\"คารินพูดก่อนจะหันใบหน้าที่ดูไม่สบอารมณ์ไปมองชายผู้เป็นเพื่อน
\"เห็นคราวก่อนมาแล้วฉันพากลับก่อน เกือบจะร้องไห้ไม่ใช่เหรอ\" โคจิบอกแล้วรีบก้มตัวหลบเมื่อมีดสั้นของคารินลอยมาหา
\"นายอย่ามากวนชั้นแบบนี้อีกนะ\"คารินพูดเสียงเขียวน่ากลัว
\"ถึงซะที\"โคจิพูดเมื่อเท้าของตนมาหยุดอยู่ที่หน้าตึกสีขาวเก่าๆ สูงประมาณ7-8ชั้น ดูน่ากลัวไปบ้างในเวลาฝนตก ข้างหน้ามีคำเขียนไว้ว่า \"ที่ชุมนุม\"
\"เดี๋ยวสิคะคุนคุโรโร่\"เสียงของหญิงสาวร่างสูงตะโกนเรียกชายผู้มีผมและดวงตาสีรัตติกาลที่หันหลังให้
\"......\"ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะหันมามอง หญิงสาวพูดต่อไปว่า
\"เมื่อกี้คุนบอกว่าจะออกจากที่นี่เพื่อไปโรงเรียนตามปกติงั้นเหรอคะ\"
\"ใช่\"น้ำเสียงมั่นคงของชายนาม\'คุโรโร่\'กล่าว
เมื่อคารินได้ยินเธอถึงกับเป็นลมเพราะคนที่อยากเห็นหน้าที่สุดกำลังจะจากไปจากสถานที่ที่เขาเคยอยู่
\"เฮ้!คารินเป็นไรไป\"โคจิที่เห็นคารินเป็นลมร้องขึ้นอย่างตกใจ
\"จะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเหรอ....ไม่ยอมนะ...ทั้งๆที่อยากเจอจะตายอยู่แล้ว...ทำไมต้องออกจากที่นั่นด้วย....อย่าออกจากที่นั่นนะ....เราจะไม่ได้เจอกันอีกนะ\" ในใจของคารินตินนี้รู้อยู่อย่างเดียวว่าไม่อยากจะให้คุโรโร่ออกจากที่แห่งนั้น...มันเป็นที่ที่เธอและเขาได้เจอกัน
เรื่องมันมีอยู่ว่า วันนึงขณะที่คารินกะลังเดินไปดูการแข่งขันในที่ชุมนุม เธอแกว่งแขนไปโดนหน้าคุโรโร่เข้า จนโดนเขาแกล้งกลับไปกลับมาทุกครั้ง จนวันที่ คารินได้ไปอยู่หอ ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
\"ริน...คาริน...ตื่นเถอะ\"เสียงที่ดูอ่อนโยนของใครบางคนดังขึ้น มือที่อบอุ่นของเขากำลังจับมือของเธอไว้แน่น คารินลืมตาขึ้นมา ภาพที่อยู่ตรงหน้าคือ ชายหนุ่มผมดำกลางหน้าผากมีรอยสักไม้กางเขนกลับหัวอยู่ คุโรโร่นั่นเอง เขานั่งกุมมือเธอไว้อย่างนั้นตลอดเลยเหรอ???
\"คุโรโร่??\"คารินพึมพำในลำคอ ดูเหมือนเธอจะสลบไปนานทีเดียว คุโรโร่ยิ้มให้คาริน...รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นไม่ได้เห็นมานานเท่าไรแล้วนะ
\"อ้าว คาริน ตื่นแล้วเหรอ\"โคจิที่เดินมาดูอาการผู้เป็นเพื่อนถาม
คารินพยักหน้าให้พร้อมกับรอยยิ้มแทนคำตอบ ชายหนุ่มก็ยิ้มตอบเช่นกัน
\"หิวรึยัง\"คุโรโร่ถาม \"อือ\" ว่าแล้วคุโรโร่ก็หยิบข้าวต้มที่ทำไว้ก่อนจะช่วยพยุงคารินให้ลุกขึ้นมากินอาหาร
\"กินเองได้มั้ย\"คุโรโร่ถาม \"อืม\"
ตึงๆๆๆ เสียงฝีเท้าของคนสองคนวิ่งมาจากหน้าบ้าน ขึ้นบันไดมา ก่อนจะเปิดประตู โคอิจิ คีร่า คิล กอร์น และคุราน่ะเอง
\"คาริน!! เป็นอะไรรึป่าว\" โคอิจิวิ่งมามาหาคารินที่อยู่บนเตียง
\"ป่าวหรอก แค่เป็นลมน่ะ\"คารินตอบชัดถ้อยชัดคำ
\"ก็ดีแล้ว งั้นกลับกันเถอะ\"คีร่าและคุราบอกพร้อมกัน
\"ไงสองคนนี้พูดพร้อมกันล่ะ\"กอร์นงง
\"ปากมันไปเองอ่ะดิ\"คิลเฉลยให้กอร์นผู้ไร้เดียงสาฟัง ก่อนจะหันมามองคาริน
\"ชั้นขอโทดทีนะเจ๊ ที่พูดไม่ดีกะเจ๊น่ะ\"คิลบอกก่อนจะยิ้มเหมือนเด็กตัวน้อยๆ
\"ไม่เป็นไรหรอกคิลัว แต่ว่านะชั้นจะดีใจมากเลยนะถ้านายจะกรุณาเลิกเรียกชั้นว่าเจ๊น่ะ\"คารินยิ้ม
\"ฝันไปเถอะเจ๊\"คิลพูดก่อนจะลอยไปติดพนัง
\"บอกว่าอย่าเรียกกเจ๊ไงเล่า ไอ้เตี้ย\"คารินสบถออกมา ทุกคนถึงกับอึ้งก่อนจะคิดแบบเดียวกันว่า \" นี่ขนาดป่วยนะเนี่ยยังอัดคิลัวซะกระเด็นเลย\"
\"จะรีบไปอะไรเร็วนักหนาเล่า อีกตั้งนานกว่าจะปิดนะ\"คารินตะโกนกลับไป
\"ก็ถ้าไม่รีบเดี๋ยวเธอก็อดเห็นคนนั้นหรอก\" โคจิวิ่งกลับมาหาคารินที่เดินตามหลัง แล้วพูดอย่างรู้ทันว่าที่คารินจะไปที่นั่นเพราะอะไร
\"ไม่เห็นก็ไม่ยักกะเป็นไรเลยนี่\"คารินบอก
\"แน่จายอ่ะ\" โคจิกวน
\"แหงล่ะ\"คารินพูดก่อนจะหันใบหน้าที่ดูไม่สบอารมณ์ไปมองชายผู้เป็นเพื่อน
\"เห็นคราวก่อนมาแล้วฉันพากลับก่อน เกือบจะร้องไห้ไม่ใช่เหรอ\" โคจิบอกแล้วรีบก้มตัวหลบเมื่อมีดสั้นของคารินลอยมาหา
\"นายอย่ามากวนชั้นแบบนี้อีกนะ\"คารินพูดเสียงเขียวน่ากลัว
\"ถึงซะที\"โคจิพูดเมื่อเท้าของตนมาหยุดอยู่ที่หน้าตึกสีขาวเก่าๆ สูงประมาณ7-8ชั้น ดูน่ากลัวไปบ้างในเวลาฝนตก ข้างหน้ามีคำเขียนไว้ว่า \"ที่ชุมนุม\"
\"เดี๋ยวสิคะคุนคุโรโร่\"เสียงของหญิงสาวร่างสูงตะโกนเรียกชายผู้มีผมและดวงตาสีรัตติกาลที่หันหลังให้
\"......\"ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะหันมามอง หญิงสาวพูดต่อไปว่า
\"เมื่อกี้คุนบอกว่าจะออกจากที่นี่เพื่อไปโรงเรียนตามปกติงั้นเหรอคะ\"
\"ใช่\"น้ำเสียงมั่นคงของชายนาม\'คุโรโร่\'กล่าว
เมื่อคารินได้ยินเธอถึงกับเป็นลมเพราะคนที่อยากเห็นหน้าที่สุดกำลังจะจากไปจากสถานที่ที่เขาเคยอยู่
\"เฮ้!คารินเป็นไรไป\"โคจิที่เห็นคารินเป็นลมร้องขึ้นอย่างตกใจ
\"จะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเหรอ....ไม่ยอมนะ...ทั้งๆที่อยากเจอจะตายอยู่แล้ว...ทำไมต้องออกจากที่นั่นด้วย....อย่าออกจากที่นั่นนะ....เราจะไม่ได้เจอกันอีกนะ\" ในใจของคารินตินนี้รู้อยู่อย่างเดียวว่าไม่อยากจะให้คุโรโร่ออกจากที่แห่งนั้น...มันเป็นที่ที่เธอและเขาได้เจอกัน
เรื่องมันมีอยู่ว่า วันนึงขณะที่คารินกะลังเดินไปดูการแข่งขันในที่ชุมนุม เธอแกว่งแขนไปโดนหน้าคุโรโร่เข้า จนโดนเขาแกล้งกลับไปกลับมาทุกครั้ง จนวันที่ คารินได้ไปอยู่หอ ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
\"ริน...คาริน...ตื่นเถอะ\"เสียงที่ดูอ่อนโยนของใครบางคนดังขึ้น มือที่อบอุ่นของเขากำลังจับมือของเธอไว้แน่น คารินลืมตาขึ้นมา ภาพที่อยู่ตรงหน้าคือ ชายหนุ่มผมดำกลางหน้าผากมีรอยสักไม้กางเขนกลับหัวอยู่ คุโรโร่นั่นเอง เขานั่งกุมมือเธอไว้อย่างนั้นตลอดเลยเหรอ???
\"คุโรโร่??\"คารินพึมพำในลำคอ ดูเหมือนเธอจะสลบไปนานทีเดียว คุโรโร่ยิ้มให้คาริน...รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นไม่ได้เห็นมานานเท่าไรแล้วนะ
\"อ้าว คาริน ตื่นแล้วเหรอ\"โคจิที่เดินมาดูอาการผู้เป็นเพื่อนถาม
คารินพยักหน้าให้พร้อมกับรอยยิ้มแทนคำตอบ ชายหนุ่มก็ยิ้มตอบเช่นกัน
\"หิวรึยัง\"คุโรโร่ถาม \"อือ\" ว่าแล้วคุโรโร่ก็หยิบข้าวต้มที่ทำไว้ก่อนจะช่วยพยุงคารินให้ลุกขึ้นมากินอาหาร
\"กินเองได้มั้ย\"คุโรโร่ถาม \"อืม\"
ตึงๆๆๆ เสียงฝีเท้าของคนสองคนวิ่งมาจากหน้าบ้าน ขึ้นบันไดมา ก่อนจะเปิดประตู โคอิจิ คีร่า คิล กอร์น และคุราน่ะเอง
\"คาริน!! เป็นอะไรรึป่าว\" โคอิจิวิ่งมามาหาคารินที่อยู่บนเตียง
\"ป่าวหรอก แค่เป็นลมน่ะ\"คารินตอบชัดถ้อยชัดคำ
\"ก็ดีแล้ว งั้นกลับกันเถอะ\"คีร่าและคุราบอกพร้อมกัน
\"ไงสองคนนี้พูดพร้อมกันล่ะ\"กอร์นงง
\"ปากมันไปเองอ่ะดิ\"คิลเฉลยให้กอร์นผู้ไร้เดียงสาฟัง ก่อนจะหันมามองคาริน
\"ชั้นขอโทดทีนะเจ๊ ที่พูดไม่ดีกะเจ๊น่ะ\"คิลบอกก่อนจะยิ้มเหมือนเด็กตัวน้อยๆ
\"ไม่เป็นไรหรอกคิลัว แต่ว่านะชั้นจะดีใจมากเลยนะถ้านายจะกรุณาเลิกเรียกชั้นว่าเจ๊น่ะ\"คารินยิ้ม
\"ฝันไปเถอะเจ๊\"คิลพูดก่อนจะลอยไปติดพนัง
\"บอกว่าอย่าเรียกกเจ๊ไงเล่า ไอ้เตี้ย\"คารินสบถออกมา ทุกคนถึงกับอึ้งก่อนจะคิดแบบเดียวกันว่า \" นี่ขนาดป่วยนะเนี่ยยังอัดคิลัวซะกระเด็นเลย\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น