ก ร ะ สุ น นัด เ ดี ย ว (มีE-BOOK แล้ว)

ลำดับตอนที่ #4 : ก ร ะ สุ น นัด เ ดี ย ว 'รักคนของคนอื่น IV' (อัปครบ)

 คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นความคิดจากงานเขียนไม่มีอยู่จริง เนื้อหาค่อยข้างละเอียดอ่อน

ตัวละครมีมุมมองต่างกัน หากมีหักดิบบ้าง หวานบ้าง เถื่อนบ้าง ดราม่าบ้าง

ทุกสถานการณ์ขึ้นอยู่กับการดำเนินเรื่อง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านตามความชอบ 

กลุ่มลับ ในเพจ

EPISODE ๐.๔

ก ร ะ สุ น นัด เ ดี ย ว 'รักของคนอื่น IV'

“เอาไปเถอะค่ะ” ฉันพูดจบเดินออกมาจากตรงนั้น เห็นลาง ๆ ว่าพี่เหนือเดินตามมาด้วย

เรื่องที่พี่เหนือให้เราช่วยคือแก้ในเรื่องของการอัดเสียงเบสลงไปใหม่ ตอนนี้พี่เขาออกไปสูบบุหรี่นอกห้อง เราอยู่ในห้องหนึ่งมันเป็นห้องทำงานมองจากมุมนี้สามารถเห็นห้องซ้อมใหญ่ได้ เพราะห้องซ้อมนั้นเป็นกระจกใสมันถึงได้ดูโปร่งไปหมดเลย

เรากำลังมองไปยังห้องที่ว่า ในห้องนั้นมีร่างหนาอยู่ ‘กระสุน’ เขากำลังทำงานอยู่บนโซฟาในมือหนามีกระดาษแผ่นหนึ่ง หลังเขาพิงพนักโซฟาสมองกำลังคิดงานอย่างหนักหน่วง

เราทำได้แค่มองดูเขาในระยะไกล เราไม่สามารถมองดูเขาได้ในระยะใกล้ เราทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันท่องบอกตัวเองอยู่เสมอบอกตัวเองมาแล้วสองปีแล้วก็เถอะและคงจะบอกตัวเองไปเรื่อย ๆ

จนกระทั้งพี่เชฟเดินเข้าไปหากระสุนในห้อง ในมือพี่เชฟมีกระป๋องเบียร์อยู่ เขายื่นมันไปให้ร่างหนาส่วนร่างหนารับเปิดฝากระดกโดยไม่พูดจาใด ๆ

เรานั่งมองภาพนั้นจนเผลอขยับตัว รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่เชฟโบกมือทักทายผ่านห้องนั้นมา ในสายตาเราพี่เชฟเป็นพี่ชายที่น่ารัก เขาดูขี้เล่นไม่จริงจังแต่ว่าดูแคร์คนอื่นมาก

สิ่งที่ฉันทำกลับไปได้คือส่งยิ้มกลับคืน สมองกำลังบอกตัวเองว่าให้พอแล้วสนใจงานที่อยู่ตรงหน้าดีกว่า ระหว่างกำลังก้มหน้าลงระดับสายตาคนเราจะลากผ่านบางอย่างไป

บางอย่างที่ว่าคือร่างหนาที่ดูเกรงขามนั้นก็คือกระสุน

เขากำลังเหลือตามองมาทางฉันด้วยสายตาเย็นชา ต่อมามองหน้าพี่เชฟพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่ ฝ่ายถามเป็นกระสุนฝ่ายตอบเป็นพี่เชฟ

พี่เชฟพูดไปยิ้มไป มือหนาโบกมือไล่ลมตรงหน้าไปมาเสมือนปฏิเสธคำถาม ฉันควรทำตัวยังไงดี ฉันควรนั่งอยู่ตรงนี้ไหม

หลายคำถามวนเวียนเข้ามาไม่หยุด สายตาฉันพร่าเบลอเมื่อจ้องคอมนาน ๆ เลยเลือกหาพื้นที่สบายตาด้วยการละสายตาออกจากคอมอีกครั้ง

ในตอนที่เงยหน้าขึ้นมานั้น

โอ๊ะ เสียงฉันหลงเพราะพี่เชฟกับกระสุนกำลังมองทางนี้อีกแล้ว คราวนี้พวกเขาไม่ได้มองอย่างเดียวแต่ยังจ้องเลยต่างหาก

เราทำอะไรผิด?

เราแค่พักสายตาเองนะ

ฉันเม้มริมฝีปากไว้แน่นสองมือจับขาอ่อนเอาไว้เพื่อบอกให้ตัวเองใจเย็น ๆ ช่วงการหายใจช้าลงเป็นพิเศษการขยับเขยิบช้าเห็นได้ชัด

“เป็นอะไร”

เฮือก!

การสะดุ้งสุดโต่งเป็นยังไงนัดเดียวไม่รู้หรอกแต่เมื่อกี้เสียงของพี่เหนือทำให้นัดเดียวโยนแผ่นกระดาษลอยเต็มพื้นห้องไปหมดเลย

นัดเดียวไม่ได้ตั้งใจนัดเดียวจะเก็บให้นะ

ฉันบอกตัวเองในตอนที่ลูบแผ่นอกไปสองทีจากนั้นลุกจากเก้าอี้แล้วย่อตัวลงเพื่อนั่งยอง ฝ่ามือบางไล่เก็บแผ่นกระดาษนับสิบใบ อาการตกใจยังคงอยู่แต่มันสงบเองได้

“มาพี่ช่วย” ร่างสูงค้อมตัวลงต่ำระดับความสูงต่างกันอยู่แล้วยิ่งทำให้เราดูต่างกันมากขึ้น พี่เหนืออาสาช่วยเก็บกระดาษส่วนตัวฉันนั่งเอ๋อมองเขาโดยปริยาย

ที่เรามองเราแค่งงว่าพี่เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วเข้ามาตอนไหนต่างหาก

“วันนี้พี่ว่าเรากลับบ้านไปเถอะ” พี่เหนือพูดไม่ได้มองหน้าฉัน

พี่จะบอกว่านัดเดียวโง่หรือซื่อบื้อใช่ไหมถึงได้ทำตัวตลกแบบนี้แล้วพี่ก็ไล่ให้นัดเดียวกลับบ้านจากนั้นพี่จะฟ้องทางอาจารย์ว่านัดเดียวขาดงาน

หึ นี่กอดอกมองเลย

“…”

“หื้ม? มองพี่แบบนั้นทำไม” เขาหันมาถามด้วยสายตาเชิงสงสัย

พรึบ

ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแผ่นกระดาษนับสิบถูกวางรวมไว้บนโต๊ะอีกครั้ง พี่เหนือไม่ได้รั้งเร่งเขาก็แค่ถามเป็นตัวฉันเองมากกว่าที่เป็นคนคิดมาก

“ นัดเดียวแค่ตกใจ” พออยู่ด้วยกันอาการเกร็งในตอนแรกมันก็ลดลง ฉันลดมือด้วยการเกาแก้มจากนั้นลุกขึ้นยืนข้าง ๆ พี่เขา

สายตาพี่เหนือนิ่งไม่ได้ออกเย็นชา ในความนิ่งของพี่เหนือคือการไม่บังคับใจคน พี่เขาแค่รอฟังฉันพูดก็เท่านั้น

“ตกใจ?” พี่เหนือขมวดคิ้วมุ่นอดถามไม่ได้ เขาคงสงสัยว่าฉันตกใจเรื่องอะไรสินะ

มาถึงตอนนี้จะให้ฉันเล่าคงไม่ได้ จะให้ฉันบอกออกไปเหรอว่าพี่เชฟกับกระสุนมองฉันอยู่ ฉันเลยยิ้มกลบเกลื่อนเคลื่อนเก้าอี้ให้พี่เหนือนั่งแทน

ร่างสูงแค่มองฉันแล้วไม่ได้ถามอะไรต่อ ตอนนี้ความรู้สึกตกใจมันหมดลงแล้ว ยิ่งอยู่ใกล้พี่เหนือกลิ่นตัวพี่เขาก็ทำให้ฉันได้กลิ่นแต่มันไม่เหมือนครั้งแรกนะ ตอนนี้มันมีกลิ่นบุหรี่ผสมอยู่ด้วยต่างหาก

ฉันคิดว่าฉันแพ้บุหรี่

อืม..จะบอกยังไงดีคือว่าฉันแพ้กลิ่นแพ้ควันแพ้ทุกอย่างที่เป็นส่วนผสมของบุหรี่

“เป็นอะไรทำไมเอามือปิดจมูกไว้” เพราะมันอยู่ใกล้มากเราเลยคิดไปว่าควรป้องกันตัวเองไว้ พี่เหนือหันมามองด้วยสายตาเรียบเฉย สายตาคู่นั้นไม่มีอะไรแอบแฝงสักอย่าง เขาก็แค่ถามเพราะแปลกใจ

“เปล่าค่ะ” ฉันตอบ

“เปล่าก็เอามือออก” เสียงหนาไม่ได้สั่งแค่บอกให้ฉันทำตามอย่างว่า ฉันจึงเอามือลงแต่หันไปจับกระดาษกองเมื่อกี้ขึ้นมาแทน

“เดี๋ยวก็ปลิวว่อนทั้งห้องอีก” พอตอบโต้กันมากขึ้นสีหน้าพี่เหนือก็เริ่มเหนื่อยมันเหมือนกับว่าพี่เขากำลังดุเด็กแปดขวบ

นัดเดียวไม่ใช่เด็กนะคะ นัดเดียวโตแล้วมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ด้วย..เพียงแต่ความคิดของนัดเดียวไม่สามารถบอกใครได้ นัดเดียวไม่อยากให้ใครมองว่าตัวเองเป็นตัวปัญหา

ฉะนั้นเลือกทำอะไรที่สวนทางซึงมันอาจดูโก๊ะไปบ้าง ปัญญาอ่อนไปเล็กน้อย แต่นัดเดียวก็โตพอรู้อะไรคือผิดชอบชั่วดี

ที่นัดเดียวไม่บอกพี่เหนือว่าแพ้ก็เพราะนัดเดียวไม่อยากให้เขามองว่าเป็นตัวปัญหา อย่าลืมนะว่าเรามาฝึกงานกับเขาไม่ใช่เขามาฝึกงานกับเรา

เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องบอกหรอก

ทนได้ก็ทน

“อืม” ฉันครางรับกับตัวเองเบา ๆ

“หื้ม?” แต่แล้วสายตาคมกลับเหลือบมองฉันในท้ายประโยคแทน

“เปล่าค่ะ” ฉันรับคำลงกระดาษลงซึ่งพี่เหนือไม่ได้สนใจอะไรอีกนอกจากดูงานที่ฉันแก้ให้

สักพักใหญ่เขาถึงได้ลุกออกไปนอกห้อง ฉันเห็นพี่เชฟโบกมือเรียกพี่เหนือออกไป จากนั้นกระสุนก็เดินมาทางด้านห้องที่ฉันอยู่

ทำไงดี…หลายชั่วโมงก่อนเขาไล่เรา

กริ๊ก

ไม่ทันแล้วตอนนี้ร่างหนาสูงโปร่งกำลังเดินมาทางนัดเดียวแล้ว นัดเดียวควรก้มหน้าหรือไม่ก็ลุกไปยืนไกล ๆ ดีไหม

“เป็นเด็กฝึกงานใช่มั้ย” เสียงหนาแทบไม่ออกมาจากลำคอด้วยซ้ำ กระสุนเขากำลังถามฉันอยู่ สมองฉันมันโล่งไปหมดเมื่อเขายืนอยู่ในระยะประชิดจากนั้นเลื่อนเก้าอี้ก่อนจะนั่งลงทั้งที่ฉันยืนมองเขาอยู่ในมุมสูง “เป็นเด็กขัดรู้จักเคารพผู้หลักผู้ใหญ่บ้าง”

“…”

เขาเป็นไบโพลาร์เหรอถึงได้เปลี่ยนอารมณ์บ่อยจัง

“จะยืนค้ำหัวฉันอีกนานมั้ย” กระสุนมองหน้าฉันหนึ่งวิแล้วหันกลับไปมองจอคอม เขาคงเกลียดเรามากแน่เลย

อึบไว้นะนัดเดียวห้ามร้อง

เราจะไม่เสียใจอีกแล้วเพราะอีกหนึ่งเดือนเราจะสิ้นสุดการฝึกงานหลังจากนั้นคงคิดว่าตัวเองต้องตัดใจจากคนใจร้ายได้

ตึก ตึก

ตอนนั้นปลายนิ้วมือแข็งแรงกำลังเคาะโต๊ะอยู่ ใบหน้าหล่อยังคงจ้องมองหน้าคอมอย่างเคร่งเครียด ฉันกำลังจะปลีกตัวออกจากตรงนี้ คงคิดว่าเขามีงานสำคัญต้องทำเลยเลือกจากออกไป

อยู่ไปคงช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอก

ช่วงที่กำลงจะเดินออกไปเสียงหนาเอ่ยออกมาช้า ๆ ว่า

“มานี่” เขาแค่เรียกไม่ได้หันมอง ทุกอย่างคือเรียบออกเย็นช้าวาบมันไม่มีอะไรพิเศษสักอย่าง มันออกไปในทางอึดอัดและเฉยชาราวกับอยู่ในโลกของคนที่ตายไปแล้ว

ฉันเลื่อนสายตาของจากบานประตูขยับเท้าไปไกลร่างสูงที่ว่า ถึงแม้กระสุนไม่หันมองฉันแต่ฉันก็ได้แอบมองเขา

พรึบ

“หื้ม?”

ปฏิกิริยาฉันเกิดขึ้นจากนั้นค่อย ๆ ขยับร่างกายกลายเป็นว่าวิ่งเข้าไปหาร่างหนาแทน ใบหน้าแปลกใจเกิดขึ้นคำถามมึนงงลอยออกมาเต็มไปหมดเลย

นี่มันมือถือนัดเดียวนิทำไมถึงได้อยู่ที่เขา..

“มือถือเธอลืมไว้ที่ห้องฉัน” กระสุนวางมือถือฉันลงบนโต๊ะในตอนที่ฉันยืนชิดขอบโต๊ะด้วยเช่นกัน

ตึกตัก..

จริงสิ…เมื่อเช้า

เราเผลอหยิบมาผิดเครื่องเหรอแต่ทำไม..เอ๊ะ เพราะการไม่เคยอยู่ใกล้ไม่เคยพูดคุยทำให้ฉันรู้ว่า ฉันกับกระสุนเราสองคนใช้มือถือรุ่นเดียวกันแถมสีเดียวกันอีกด้วย

มันเป็นเรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้น

มันรู้สึกดีเล็กน้อยนะ…

“ฉันถึงอยากพูดกับเธอ” เขาบอกแต่ไม่ได้มองเช่นเคย “เรื่องเมื่อตอนกลางวันขอโทษที่เข้าใจผิด”

ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจนัดเดียวเต้นดังเป็นบ้าเลย นี่เฮียกำลังขอโทษนัดเดียวเรื่องที่เข้าใจผิดใช่ไหม

เวลานี้ตัวฉันเกร็งยิ่งกว่ากลัวม๊าดุหรือเฮียอาเซ่อแกล้งอีก ตอนนี้มันรู้สึกดีใจซาบซึ้งที่เฮียขอโทษ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้มองนัดเดียวเป็นตัวขโมยหรือเด็กมีปัญหาอีกแล้ว (มั้ง)

“ค่ะ” ฉันยิ้มออกมาแม้เขาจะไม่หันมามองก็ตาม

ตกเย็น

หลังจากช่วยงานพี่เหนือฉันไม่มีภาระหน้าที่อื่นต่อจนขอตัวกลับบ้าน ตอนนี้มันห้าโมงเย็นแล้วไง มือถือที่ได้คืนมามีสายที่ไม่ได้รับก็คือ เฮียอาเซ่อ

ดูท่าโดนด่าอีกแน่เลย

ระหว่างออกจากห้องซ้อนตรงทางเดินตรงหน้า ฉันเหลือบมองเห็นประตูห้องชั้นบน มันเป็นห้องของกระสุน

“…”

ก้อนเหนียวลำคอกลืนหายไปทันทีเมื่อฉันย้อนความทรงจำกลับไปเมื่อคืน

มันคือเรื่องจริงที่ฉันปกปิดไม่ให้ใครรู้

“นัดเดียว” แต่แล้วเสียงร่าเริงดังขึ้นทำให้ฉันละสายตาออกมองไปยังเบื้องหน้าแทน ฉันเห็นพี่เชฟยืนควงกุญแจรถอยู่ ข้างกายเขามีพี่เหนือรวมถึงพี่ทาวน์เจ้าของใบหน้าง่วงยืนอยู่ด้วย

พวกเขากำลังจะกลับกันแล้วใช่ไหม

“ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นไม่กลับบ้านเหรอครับ” พี่เชฟถามอีกครั้งในขณะเดียวกันพี่ทาวน์ลากคอพี่เหนือเดินออกไป

พวกเขาสองคนดูเหนื่อย ๆ เบื่อ ๆ

เพราะซ้อนเยอะมั้ง..ฉันแอบเห็นกระสุนตั้งใจทำงานเขาเองก็คงเหนื่อยเหมือนกัน

“นัดเดียว” เพราะฉันเงียบพี่เชฟถึงได้เรียกอีกครั้ง

“คะค่ะ” ฉันขานรับเพราะตรงนี้มีแค่เรา

“กลับยังไงปกติพี่เห็นพี่ชายเรามารับมาส่งไม่ใช่เหรอ” ก็ต้องเห็นอยู่แล้วสิ พี่เชฟอาสาไปส่งฉันตั้งหลายครั้งแต่ดันเจอเฮียซะก่อน

รายนั้นไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครด้วยเห็นหน้าพี่เชฟที่ไหร่ก็นึกว่าเป็นแฟนนัดเดียวทุกที

พี่ชายนัดเดียวเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยรู้จักใครหรอก

จนวันนั้นเฮียเข้ามากระชากคอเสื้อพี่เชฟดีนะนัดเดียวห้ามไว้ได้ไม่งั้นหน้าหล่อของพี่เชฟยับแน่เลย

ไอ้คนนิสัยไม่ดี

“ค่ะนัดเดียวนั่งรถเมล์กลับบ้าน” ฉันอธิบายเพราะตัวเองต้องแวะซื้อของจำเป็นด้วย

“ถ้างั้นให้พี่ไปส่งมั้ย” ใบหน้าหล่อส่งยิ้มมาแต่ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ

จะให้พี่เชฟไปส่งได้ไงกันเขาเป็นคนดังนะ ดังมากด้วย

“เหรอเสียดายจังพี่กะ..” จังหวะนั้นเองพี่ทาวน์เดินกลับมา

สีหน้าพี่เขาดูง่วงมากในมือมีหมอนไว้สำหรับรองคออยู่ สายตาพี่เขาไม่ได้มองฉันหรอกแต่กำลังมองพี่เชฟต่างหาก

หมับ!

เวลาต่อมาปกเสื้อของพี่เชฟถูกระชากในตอนที่เขากำลังจะพูดกับฉัน

“เอ้ยอะไรวะไอ้ทาวน์” สายตาคู่นั้นกำลังวุ่นอยู่กับการฉุดกระชาก พี่ทาวน์ไม่พูดไม่จา เขาใช้แรงมหาศาลในการลากพี่เชฟออกไป

“เดี๋ยวดิวะกูกำลังชวนน้องเขากลับบ้านด้วยมึงไม่เห็นหรือไงไอ้ห่า” พี่เชฟอธิบายทั้งที่เขาถูกพี่ทาวน์ลากออกไป

“ไอ้สัส!”

เรื่องจบลงเมื่อพี่เหนือลากพี่เชฟออกไปพร้อมพี่ทาวน์ส่วนตัวฉันออกมานั้งรอรถเมล์สักพักก่อนจะลงป้ายที่ต้องทำธุระ

ธุระที่ว่าคือฉันต้องซื้อยาคุมอย่างว่า

แต่ไม่รู้ว่าต้องกินแบบไหน

เมื่อเข้าไปในร้านฉันเจอพี่ผู้หญิงหนึ่งเธอดูสวยมาก รูปร่างค่อยข่างอวบนิดหน่อย ไม่ผอมและไม่อ้วนจนเกินไปแต่สวยมาก เธอกำลังส่งยิ้มให้กับฉันในตอนที่ฉันเดินเข้าไป

“หวัดดีจ๊ะมีอะไรให้ช่วยมั้ย” รอยยิ้มเหมือนคนรู้จักพูดทักทายเป็นกันเอง ฉันกำลังก้มหน้าลงต่ำเพราะไม่กล้าสบตา

“มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย” เมื่อฉันเงียบคนสวยก็พูดขึ้นกับฉันอีกครั้ง คราวนี้ฉันจึงค่อย ๆ กล้าด้วยการเดินเข้าไปในเคาน์เตอร์สิ่งที่ทำต่อมาคือสบตาคนตรงหน้า

“เออ..คือว่า” แค่เริ่มพูดมือถึงขั้นสั่นแล้ว

“…” แต่ใบหน้าสวยยิ้มรับมองหน้าฉัน ฉันค่อย ๆ ปาดเหงื่อออกพร้อมกำกระเป๋าตัวเองไว้แน่น

“เราต้องการซื้อยา..คุม” ประโยคสุดท้ายฉันเบาเสียงลง ที่ทำแบบนั้นก็เพราะไม่เคยพูดจาแบบนี้กับใครมาก่อนและไม่คิดว่าต้องพูดด้วย

“ยาอะไรนะคะ” แต่พี่คนสวยก็ยังถามฉันอีกครั้ง

“ยาคุมค่ะ” ฉันเอ่ยสั้น ๆ เม้มริมฝีปากเข้าไว้

ตึกตัก ตึกตัก

ใจฉันเต้นรัวไปหมดแล้ว

“อ้อ ยาคุมฉุกเฉินหรือจะเป็นรายเดือนดีคะ” ดูพี่สวยคนสวยพูดเหมือนเรื่องปกติเลย

มันก็ต้องปกติถึงจะถูกเพราะพี่เขาเป็นเภสัชกรนิ

บ้าไปแล้วนัดเดียวคิดอะไรฟุ้งซ่านเนี่ย

“ขอเป็นสองแบบได้ไหมคะ” ฉันถามหลังจากเงียบไป ที่พูดไปแบบนั้นก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทานแบบนั้นส่วนพี่เขากลับฉีกยิ้มแล้วพูดออกมาว่า

“ได้ค่ะแต่พี่ขอทราบรายละเอียดหน่อยนะคะ”

รายละเอียดเหรอ..คงไม่ใช่เรื่องที่เรา..จุด ๆ กันหรอกนะ  

            อัปครบ

#เดี๋ยวนะหนู ไรท์ว่าเค้าคงไม่ได้ถามเรื่องนั้นหรอกมั้ง 55555555 โอ้ยยยยสงสารหรือขำดี

1 เม้นนะจ๊ะจุบุ