คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ ๔
-๔-
วนเพ็อีไม่ี่เพลา แหนหน้าลับเห็นเพียริ้วแสสอม่านเมามารำไร
ใ้ืนมุมัว สถานหนึ่ยัสว่าไสว้วยบไฟแลปลายเทียน ภายในแนวำแพหนา ๔ ศอ สู ๑๐ ศอ และยาวว่า ๙๕ เส้น สิ่ปลูสร้าามุแนสรวเสียยอสู่ฟ้า บ้ามีหน้าเป็นรูปพรหมพัร์ บ้าประับัร บ้าวาววามเพราะหลัาทำาระเบื้อีบุสีเิน ่ำลไปมีเานึัยืนเวรยามทั่วสารทิศ
ลัไล่มาเบื้อทัษิา หมู่พระำหนัไม้ามในเพระราานั้นในทอัวยาวามแนวำแพให่ ในหมู่นั้น ห้อหนึ่หับบานประูแน่นหนา ราวับผู้เป็นเ้าอทรเรัมีผู้ใล่วล้ำเ้ามายามวิาล
เบื้อพระพัร์ พระพุทธรูปปาสมาธิสถิอยู่เหนือรันบัลลั์ สอ้าในแันืออบัวพับลีบ้อนสลับ เปลวเทียนั้รไม่วอแว ระทั่วันาธูปหอม็ลอยสูึ้นเป็นสาย มีเพียหฤทัยอผู้ประทับพับเพียบอยู่ลำพัเท่านั้น ที่ไหวหวัสั่นลอน้วยลมแห่วามเรริ่เป็นำลั
วรร่าแน่น้อยทรภูษาีบแลผ้าแถบ เผยพระวีเลี้ยเลาผ่อใสลับล้ายทอำปลั่ ทั้พระร พระอัสา เนินพระอุระ เรื่อยมาถึพระศอระหแลวพัร์อันมีเศำลับสยายยาวอยู่เป็นรอบ เรื่อพัร์นั้นพริ้มเพราเหมาะเาะ นโ่ั่ันศร มีเนรลมำามให่ หวานพิสุทธิ์ุามฤี นาสิรับับรูปโอษ์อิ่มสีลิ้นี่ อปรับพระสิริิริยาเปี่ยมส่าบารมี เ้าฟ้าศรีสุพรรึ่เป็นที่ล่าววั ยานััหาโมามใทันเทียม
อย่าไร็าม วามามนี้เอำลั่อพิษ หาเลือไ้ ัทรอให้พระโมอัปลัษ์เยี่ยนาอสุรี!
พระหัถ์และพระหนุเริ่มสั่น วามประหวั่นลั่นเป็นหยน้ำพระเนรลอลอ อ์นิษาแห่เ้าฟ้านาราย์ทร้มราบลบนพระเนยรอราบ พระอาารสั่นำายนำใ้ท่อนพระรยันวรายมิให้ล้มไป้วยแรสะอื้น
เสียแ้มทวารไม้าเบื้อปฤษา์ัึ้น ผู้ประทับลำพัแทบทรสะุ้
“ยัไม่บรรทมอีหรือเพะ”
รั้นทรสำเหนียว่าผู้เ้ามาใหม่เป็นใร วรร่าบา็ทรหันหาทั้อัสสุลนอสอปรา “นม!”
“ทูลระหม่อม!” พระนมรีบุ้บั้บลานเ่าเ้าถวายระอ “ทรเป็นระไรไปเพะ”
“้าัหลับไ้เยี่ยไร ัหลับไ้เยี่ยใอีเล่า!”
“โถ ทูลระหม่อมแ้ว...” ถ้อยอผู้อาวุโสว่ามิอาเอื้อนเอ่ย่อไปอี ารถวายานิใล้ทำให้เ้าใวามับ้อพระทัยเป็นอย่าี ึ่ประลูบพระนออย่าทำนุถนอมแทนถ้อยประโลม ราวัถ่ายทอำลัใ ทั้ที่รู้ว่าถึอย่าไร็ไม่มีวัน ไม่มีวันบรรเทาวามหนัหน่วในห้วหฤทัยออีฝ่ายไ้
นาทีนั้นเอ เ้าฟ้าศรีสุพรรทรเริ่มิถึทาออ ทาออที่ไม่ทรหาล้า หาวันเวลาที่วเ้า็ทำให้ทรเห็นว่าูัเป็นหนทาเียว
เรา้อหนี!
“เอ๊ะ”
“เพะ” พระนมลายวระอ ้อพระพัร์
“เมื่อี้เหมือนมีเ็อยู่รนั้น” ทรี้ไปยัปาทวาร รั้นทอพระเนรถนัว่ามันถูหับสนิท สุรเสีย็อ่อยล “...แล้วู่ๆ ็หายไป...”
“พระเนรฝาน่ะเพะ บานทวารปิออเยี่ยนั้น แล้วในพระราวัแห่นี้็เป็นสถานศัิ์สิทธิ์ ัมีภูิผีเป็นไปมิไ้...”
ามพระอัาศัย เ้าฟ้าหิทรพยัรับทั้ที่ยัแน่พระทัยว่าทอพระเนรไม่ผิ พระทัยรุ่นิ
แล้วหาภูิพรายนั้นอยู่ใ้อามอนในเสถานศัิ์สิทธิ์นี้เอเล่า...
ความคิดเห็น