ลำดับตอนที่ #4
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 : ความรู้สึก(ลึก)ในใจ
บทที่
4
:
ความรู้สึก (ลึก ) ในใจ
ร้านกาแฟxx
ขอบแก้วถูกล่ะออกมาจากริมฝีปากบางสีชมพู ก่อนที่ลิ้นเล็กจะยื่นออกมาเกลี่ยฟองนมที่ติดอยู่ที่มุมปากออกไป
พร้อมกับสายตาที่ยกขึ้นมามองเพื่อนรักที่นั่งอยู่ตรงหน้า
ปัก..!!
“พากูออกมาเลี้ยงกาแฟในวันหยุดแต่เช้าแบบนี้ มีอะไรหรือเปล่าจีมิน” ยุนกิถาม ก่อนที่จีมินจะเอื้อมมือที่กุมบนมือของยุนกิเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง
“เลิกได้ไหมยุนกิสิ่งที่มึงกำลังทำอยู่อ่ะ...ถ้าแฟนของเค้ารู้มึงจะทำยังไง กูเป็นห่วงมึงนะ”
สิ้นเสียงของจีมิน ยุนกิก็รีบชักมือของตัวเองกลับมา ก่อนที่จะแสร้งยิ้มให้
แต่ในใจมันก็ยังแอบหัวเราะคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเค้าอยู่ดี
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง...แต่ไม่ต้องห่วงกูหรอก ต่อให้มันรู้ มันก็ทำอะไรกูไม่ได้ เพราะคนของมันเข้ามาหากูเอง”
“ยุนกิ..”
“หมดธุระแล้วใช่ไหม..กูไปนะ พอดีมีนัดต่อ บ๊ายนะเพื่อนรัก”
ยุนกิเดินออกจากร้านไปแล้ว
ผมไม่เข้าใจเลยว่าอะไรทำให้เค้ามั่นใจในความสัมผัสที่ฉาบฉวยนี่ได้ขนาดนี้
ผู้ชายคนนั้นไปให้ความหวังอะไรกับยุนกิกันแน่ ผมเป็นห่วงยุนกิเหลือเกิน
.
.
ห้องยุนกิ..
ฮ่าฮ่าฮ่า.......!!!
“จริงหรอว่ะยุนกิ...นี่ขนาดถึงเรียกมึงไปนั่งคุยเลยหรอ”
“เออดิ..ไม่รู้หรือไงว่าผู้ชายที่มันกำลังหมายถึง ก็คือผัวที่นอนอยู่ข้างๆมันทุกวัน” ยุนกิตอบ ในขณะที่สายตาจ้องมองไปที่กรอบรูปของเค้ากับจีมินที่วางอยู่ข้างหัวเตียง
“ถึงขนาดที่เอาผัวเพื่อนที่นอนกกได้โดยที่เค้าไม่รู้ มึงนี่มัน..สตอตัวแม่จริงๆนะยุนกิ”
“คอยดูนะชานยอล อีกไม่นานกูจะต้องเอาจอนจองกุกมาเป็นผัวกูจริงๆให้ได้ แล้วกูก็จะนอนกกเค้าเอาไว้ ไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนเลย มึงคอยดู”
“เออ...แล้วกูจะคอยดู ว่าแต่วันนี้กูกับมึงออกไปใช้เงินกันดีกว่า ฉลองที่อีกไม่นานผู้ชายคนนั้นก็กำลังเข้ามาเป็นผัวมึงโดยสมบูรณ์แบบแล้วไง”
“เออดีเหมือนกัน..วันนี้มีน้ำหอมออกมาใหม่ กูจะไปดูอยู่พอดี ไปกันเถอะ”
และในขณะที่อีกคนกำลังหลงระเริงกับสิ่งที่ตัวเองทำ จนย่ามใจ
อีกคนก็กำลังเป็นห่วงใจแทบขาด...
มหาวิทยาลัย..
ผมกำลังนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวที่โต๊ะตัวเดิม ในหัวมันมีแต่เรื่องของยุนกิเต็มไปหมด
แชะ..!!
เสียงกดชัตเตอร์ทำให้ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนที่จะเห็นแทฮยองกำลังยืนจับกล้อง แล้วยิ้มให้กับผมอยู่
ก่อนที่เค้าจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกันกับผม
“เป็นไรทำไมหน้ามุ้ยเชียว ผัวแอบไปมีกิ๊กหรอ” ไอ้แทฮยองมันแซวผม
“กิ๊กบ้าอะไรเหล่า..อย่าพึ่งเล่นได้ไหม คนยิ่งกลุ้มๆอยู่” ผมบอก ก่อนที่จะเสยหน้ามองไปที่อื่น แล้วหันกลับมาก้มหน้าเหมือนเดิม
“กูรู้ แค่ไม่อยากเห็นมึงเครียดๆนะ ยิ้มหน่อยดิ..”
“อืม..” ผมรีบเงยหน้าขึ้นมาแสร้งยิ้มให้กับมัน ก่อนที่แทฮยองจะยื่นมือขึ้นมากุมข้างแก้มของผมเอาไว้ทั้งสองข้าง
สายตาที่มันมองมา ทำให้ผมแทบจะทำตัวไม่ถูก ถึงจะรู้จักกันมานานแล้วก็เถอะ
แต่แทฮยองมันไม่เคยแสดงท่าทีกับผมแบบนี้เลย ผมรีบดันตัวเองถอยออกมา แล้วสูดหายใจเข้าออกลึกๆ
“กะ..กูขอโทษ”
“ไม่เป็นไร..นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว กูว่ากูกลับไปทำอาหารกลางวันให้จองกุกก่อนดีกว่า กูไปนะ”
“อืม..ระวังเพื่อนสนิทของมึงที่ชื่อมินยุนกิเอาไว้ให้ดีนะจีมิน”
.
.
หอพักXX
แก๊ก..!!
ผมรีบเปิดประตูกลับมาที่ห้อง ก่อนที่จะได้ยินเหมือนจองกุกกำลังแอบคุยโทรศัพท์กับใครอยู่
ผมค่อยๆเดินตรงที่หน้าประตูห้องนอนที่มันกำลังเปิดอ้าอยู่
“อืม..กูก็คิดถึงมึงเหมือนกัน แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ บาย.”
สายฝั่งโน้นคงจะวางไปแล้ว ก่อนที่ผมจะเห็นจองกุกล่ะโทรศัพท์ที่ถืออยู่ออกจากข้างหูของตัวเอง
(ระวังเพื่อนสนิทของมึงที่ชื่อมินยุนกิเอาไว้ให้ดีนะจีมิน)
ผมหวนกลับไปคิดถึงคำพูดของแทฮยอง ก่อนที่จะปล่อยมือออกจากขอบประตู เดียวก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้อง
ในขณะที่จองกุกกำลังยืนหันหลังให้ผมอยู่
“เมื่อกี้คุยกับใครหรอ”
O_O
จองกุกหันมามองผมด้วยความตกใจ ก่อนที่โทรศัพท์ของเค้ามันจะตกลงที่พื้น ผมเหลือบสายตาไปมอง แล้วหันกลับมามองเค้าอีกครั้ง จองกุกแสร้งยิ้มให้กับผม ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆ แล้วเอื้อมมือมาโอบกอดผมแบบหลวมๆ
“เพื่อนนะ..แล้วมึงหายไปไหนมาตั้งแต่เช้า กูตื่นมาก็ไม่เห็นมึงแล้ว”
“ไปหายุนกิน่ะ..พอแยกกับมันเสร็จ รู้เบื่อๆก็เลยไปนั่งที่ม.ซักพัก / แล้วมึงล่ะจองกุกหิวหรือเปล่า เดียวกูไปทำอะไรให้กินไหม”
“อื้ม..หิวซิ”
“งั้นรอแปบนะ เดียวกูไปทำอะไรมาให้กิน”
ภายในครัว
ปัก...ปัก...!!
ผักถูกหั่นเป็นชิ้นไปเรื่อยๆ ก่อนที่ผมจะหวนกลับไปคิดถึงเรื่องของผม จองกุก..แล้วก็ ยุนกิ
ทุกอย่างมันประจวบเหมาะไปหมด
ทั้งผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตของยุนกิ ทั้งแฟนของผมที่มันดูเหมือนจะติดโทรศัพท์มากขึ้น
ภายนอกดูเผินๆเหมือนไม่มีอะไร แต่ลึกๆนั่นแหละ..พวกเค้าแอบทำอะไรลับหลังผมหรือเปล่า
(ระวังเพื่อนสนิทของมึงที่ชื่อมินยุนกิเอาไว้ให้ดีนะจีมิน)
คิดบ้าอะไรของมึงเนี่ยจีมิน ยุนกิไม่ทำอะไรแบบที่แทฮยองว่าหรอก
เค้าเป็นเพื่อนสนิทของมึงนะเว้ย จะมาแย่งคนรักของมึงได้ยังไง ไม่มีทาง..
ผมล่ะความคิดบ้าๆออกจากหัวของตัวเอง ก่อนที่จะทำอาหารให้จองกุกทานต่อไป...โดยไม่หันไปคิดถึงคำพูดของแทฮยองอีก
หลังจากนั้นซักพักจองกุกก็เข้ามาโอบกอดผมเอาไว้หลังจากอาบน้ำเสร็จ ริมฝีปากหอมมาที่ข้างแก้มของผม พร้อมกับปลายคางที่เกยไหล่ของผมเอาไว้
“หอมจัง..ทำอะไรให้กูกินเนี่ย”
“สปาเกตตี้ผัดขี้เมานะ..รอแปบนะจะเสร็จแหละ”ผมบอก ก่อนที่จะหันมาวุ่นกับการผัดสปาเกตตี้ในกระทะต่ออีกหน่อย
“กินสปาเกตตี้เสร็จแล้ว กินมึงต่อได้ป่ะ” จองกุกกระซิบที่ข้างหูของผม ก่อนที่ผมจะหันเอามือไปตีที่อกเค้าเบาๆ
“บ้า..นี่มันยังกลางเสกๆอยู่เลยนะ”
“นะ..นะ..จีมินนะ..นิดเดียวเอง เดียวพรุ่งนี้จีมินก็ต้องกลับบ้านที่ปูซานแล้วอ่ะนะ..”
ติ่งต่อง...!!
เสียงออดหน้าประตู ทำให้ผมกับจองกุกชะงัก
ก่อนที่ผมจะล่ะตัวออกจากจองกุก แล้วเดินมาเปิดประตู
แก๊ก...!!
“ยุนกิ…มีอะไรหรอ”
“พอดีแก๊สที่ห้องกูหมดอ่ะ..แล้วกูก็ขี้เกียจออกไปซื้อด้วย งั้นวันนี้กูขอกินข้าวที่ห้องมึงด้วยคนนะ”
“อะ..อื้ม..”
ผมบอก ก่อนที่ยุนกิจะโผล่ตัวกอดผม แล้วเดินเข้าไปในห้อง ผมปิดประตู แล้วเดินตามหลังเค้าเข้าไป
สายตาของยุนกิจ้องมองที่จองกุกพร้อมกับรอยยิ้มเบาๆที่มุมปากเหมือนกับทุกครั้ง จนผมแทบจะไม่คิดอะไรเลย เพราะมันชินแล้ว
“จัดโต๊ะอยู่หรอ...มา เดียวกูช่วยนะ”ยุนกิเสนอเข้าไปช่วยจองกุกทันทีที่เห็น
“งั้นเดียวกู .. เข้าไปตักสปาเกตตี้ใส่จานดีกว่า จะได้กินกัน”
ผมเดินเข้ามาในครัว โดยปล่อยให้เค้าสองคนอยู่ด้วยกัน..
ก็คิดว่า เวลาเพียงไม่กี่นาที
พวกเค้าคงไม่ทำอะไรในห้องของผมหรอก
เวลาผ่านไปซักพัก ผมเดินยกเอาจานสปาเกตตี้ออกมา ก่อนที่จะสังเกตเห็นยุนกิกำลังเอื้อมมือไปจับมือของจองกุกเอาไว้
มันเป็นสัมผัสที่ผมเองแทบจะไม่เคยทำกับจองกุกเลย
“มาแล้ว”
ทันทีที่ได้ยินเสียงผม พวกเค้าก็รีบล่ะตัวออกห่างจากกัน ก่อนที่จองกุกจะเดินตรงมาช่วยผมยก
จานสปาเกตตี้ถูกวางลงบนโต๊ะ
ก่อนที่พวกเราทั้งสามคนจะทรุดตัวลงนั่งประจำที่ของตัวเอง
“น่ากินจัง”
“น่ากินก็กินเยอะๆนะ แต่ไม่รู้ว่ามันจะเผ็ด แสบ แซบ ได้เท่ากับมึงหรือเปล่านะยุนกิ”
“มึงก็พูดไป...แต่ถ้าอยู่รู้ ก็ลองถามจองกุกดูซิ” สายตาของยุนกิจ้องมองมาที่จองกุก ก่อนที่จะแสร้งหันกลับไปหัวเราะกลบเกลื้อน “กูหมายถึงสปาเกตตี้เนี่ย มึงกับจีมินกินกันบ่อยไม่ใช่หรอ ก็น่าจะรู้นะ ว่ามัน เผ็ดแสบ แซบ ไหม”
“กิน..กินเถอะ กูหิวแล้ว / จีมินกินเถอะนะ เดียวต้องไปจัดกระเป๋าเดินทางไปปูซานพรุ่งนี้อีก”
“แล้วมึงจะไม่ไปกับกูจริงๆหรอ จองกุก”
“ไปไม่ได้อ่ะ พอดีติดติวภาษาอังกฤษกับเพื่อนที่คณะอ่ะดิ ไม่งั้นก็ไปด้วยแล้ว”
“งั้นหรอ..ไม่เป็นไรกูไปคนเดียวก็ได้ ไปไม่กี่วัน มึงคงไม่เอาใครมานอนที่ห้องหรอกมั้ง”
“กัดเจ็บนะมึง เดียวนี้อ่ะ จีมิน” ยุนกิแซว
ผมแสร้งยิ้ม ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปกินสปาเกตตี้ที่อยู่ในจานของผมต่อ
จนกระทั่งพวกเรากินกันเสร็จ ผมก็เดินเข้ามาจัดกระเป๋า แล้วปล่อยให้จองกุกกับยุนกิ นั่งคุยกันในห้องนั่งเล่น..
.
.
รายการทีวีถูกเลื่อนไปเรื่อยๆ ก่อนที่ร่างบางจะเอนตัวมาซบที่ไหล่ของคนร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับมือที่สัมผัสมาที่แขนแกร่ง
ลมหายใจแผ่วถูกรดมาที่ต้นคอ ก่อนที่มือเล็กจะกำลังสอดลงไปใต้เสื้อเชิ้ตสีดำ จนจองกุกต้องห้ามเอาไว้
“ทำไมล่ะ..”
“เดียวพรุ่งนี้จีมินก็ไม่อยู่แล้ว ทนหน่อยไม่ได้หรือไง”
“แต่ว่าวันนี้กูอยาก...”
“ไม่ได้ยุนกิ กลับห้องไปซะ...ต่อให้มึงอยาก แต่วันนี้กูไม่มีอารมณ์”
“ก็ได้”
ร่างบางรีบล่ะตัวออกจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยอารมณ์หงุดหงิดทันที แล้วเดินพลัวพลาดออกมาจากห้องนั่งเล่น
ก่อนจะเดินสวนกลับจีมินที่กำลังจะเดินเอาขนมเข้าไปให้
“กลับแล้วหรอ..” ร่างเล็กถาม
“อืม..พอดี ผู้ชายโทรตามอ่ะ กูไปนะ” ยุนกิตอบด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก่อนที่จะรีบใส่รองเท้าแล้วเปิดประตูออกไป
จีมินถึงกับถอนหายใจออกมา แล้วเดินเอาขนมไปให้กับจองกุกที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่คนเดียว
จานขนมถูกวางลงบนโต๊ะ ก่อนที่จีมินจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆกับแฟนหนุ่ม ทันใดนั้นเองที่จองกุกหันมาดึงตัวเค้าเข้าไปโอบเอาไว้
“เป็นอะไร..หน้าเครียดๆ”
“กูว่าหมู่นี้ยุนกิดูแปลกๆ ไปนะ ดูอารมณ์ขึ้นๆลงๆชอบกล .. ไม่รู้ว่าจะมีปัญหาอะไรกับผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า”
“คิดมากน่า..กินขนมกันเถอะ”
ร่างสูงบอก ก่อนที่จะเอื้อมมาหยิบขนมเข้าปากจีมินด้วยความเอ็นดู
ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองแฟนหนุ่มด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะล่ะสายตาออกมาดูรายการทีวีต่อ
เช้ารุ่งขึ้น
สนามบินXX
“รีบไป รีบกลับนะรู้ไหม กูคิดถึง”จองกุกบอก ในขณะที่มือกำลังเอื้อมมาจับมือของจีมินเอาไว้แน่น
“เวอร์แล้ว กูไปแค่ 2 วันเองนะ เสร็จงานเมื่อไหร่ก็กลับมาแล้ว..ว่าแต่มึงเถอะจองกุก ห้ามแอบพาใครเข้ามาซ่อนเอาไว้นะ กูจับได้มึงตายแน่”
“อืม ไม่มีหรอก”
“กูไปนะ”
ทั้งคู่โผล่เข้ากอดกัน ก่อนที่ร่างเล็กจะล่ะตัวออกจากแฟน แล้วเดินไปที่ช่องผู้โดยสาร
โดยไม่คิดเลยว่า กำลังทิ้ง ปลา เอาไว้กับ แมว
“ล่ำลากันเสร็จแล้ว ถึงเวลาที่มึงกับกูจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ้างแล้วมั้ง”
“รีบหรอ..ลูกแมวน้อยของพี่”
“เออ..กูรีบ”
สายตาของทั้งคู่จ้องมองกันอย่างดุจดื่ม ก่อนที่ยุนกิจะเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อของจองกุกเข้ามาใกล้ๆ
แล้วโผล่ริมฝีปากเข้ามาจูบกันอย่างดุจดื่ม กลางสนามบิน
หลังจากที่จีมินเดินเข้าช่องผู้โดยสารไปแล้ว
อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้น ด้วยนะคะ ^^.
ปล. ไม่คอม โกดนะ 5555.
เครดิต:Nleeนูน่าไรต์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น