Art of THE MASK วุ่นรักโรงเรียนหน้ากาก อลหม่านงานวิจิตรศิลป์ [Yoai]

ลำดับตอนที่ #4 : Date today 4

Date today 4

   "นี่..เมื่อไหร่เฮียเค้าจะตื่นอ่ะ"

   "จะรู้มั้ยล่ะเหอะ! ถามมากจริงๆน่ารำคาญว่ะ"

   "อ้าว!! ที่พี่เป็นลมมันก็เพราะแกป่าววะ"

   "ฉันทำอะไรผิด!?"

.

.

.

.

.

.

.

.

   "อึก..อือ..."

   "อ้าว ตื่นแล้วเหรอ..อีกาดำ"

   "อ่า หน้ากากพยาบาลเหรอ?"

   "เออ"

   ร่างชุดขาวนั่งไขว่ขาอยู่เปลี่ยนท่าทีเดิมมาเท้าคางแทน ร่างกายของชายหนุ่มบนเตียงนอนที่กำลังลุกขึ้นอยู่เห็นได้ชัดจากนอกม่าน พยาบาลมองบุคคลนั้นด้วยสีหน้าเจือนๆก่อนจะหยิบหน้ากากนกทมิฬไปผ่านม่าน

   วันนี้วันเสาร์...แล้วตอนนี้เขาก็กำลังนอนเล่นอยู่ในห้องพยาบาลแทนที่จะไปจัดการเรื่องงานต่างๆของกิจกรรมในเดือนนี้ หน้ากากพยาบาลที่ประจำอยู่ห้องพยาบาลต้องมาเหนื่อยเฝ้าดูแลอีกาตอนวันหยุด วันนี้หล่อนตั้งใจว่าจะไปทอดหน้ากากเดินช็อปปิ้งซะหน่อย..เสียดาย

   "รู้มั้ย เมื่อวานไข้นายขึ้นสูงมากเลยนะ โหมทำงานหนักมากเกินไปรึไง"

   "...เปล่าหรอก.. ตอนเช้าลืมปรับน้ำอุ่นอาบน่ะ"

   "เฮ้อ~! จริงๆเลย ฉันต้องมาเหนื่อยเฝ้านายทั้งๆที่เป็นวันหยุดอีก น่าเบื่อจริงๆเลย~!!"

   "งั้นฉันไปก็ได้.."

   เมื่อร่างเล็กทำท่าเหมือนกำลังจะเดินหนีออกจากห้องไป ดวงตาของพยาบาลก็เบิกกว้างแล้วรีบคว้าแขนคนตัวเล็กกว่าทันที ถ้าเกิดหมอนี้ออกไปฉันก็อดค่าจ้างสิ!! พลันนึกถึงคำมั่นสัญญาเรื่องค้าจ้างที่ให้ไว้กับเจ้ารุ่นน้องตัวแสบ ที่บอกว่า หากหล่อนสามารถควบคุมให้ประธานคนนี้อยู่ในห้องไม่ไปไหนได้ ก็จะให้ค่าจ้างตั้งพันกว่า คิดๆดูแล้ว..การเฝ้าหมอนี้จะดีกว่าการไปเปย์เงินเสียอีก

   "อะไรอีกล่ะ ถ้าฉันไปเธอจะได้ไปเที่ยวให้สนุกๆไง ดีกว่ามานั่งเฝ้าฉันอีก"

   "อ่า..ก็ใช่!! แต่หากฉันปล่อยให้คนป่วยอย่างนายออกไปเดินเล่นเดี๋ยวก็ได้ไปนอนคาเสาแบบเมื่อวานอีกหรอก เสียชื่อพยาบาลหมด..."

    "แล้วจะฉันทำอะไร นอนเล่นที่เตียงแบบเดิมรึไง?"

   สาวเจ้าพยักหน้ารัวๆแบบไม่คิดอะไร ลมหายใจถูกปล่อยออกมาอย่างอารมณ์ก่อนคิ้วบนใบหน้าสวยจะพันกันยุ่ง แล้วสะบัดแขนเล็กๆออกจากอีกฝ่ายทันที ฝีเท้ามุ่งตรงไปที่ประตูบานน้ำตาลก่อนเจ๊อะเข้ากับใครบางคน

   "อ้าว? คุณอีกา...เป็นไงบ้างครับ หายป่---"

ฟุ่บ

   "ไง.."

   "ระฆัง!!! จับเฮียไว้!!!???"

   "เห? ทำไมล่ะครับ?"

   "โอ้ยยยย ไม่งั้นฉันก็อดเงินแล้วก็เสียเวลาไปโดยปล่าวประโยชน์ไงเล่า!! จับเฮียเร็วววววว"

    ระฆังที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี ร่างแกร่งวิ่งตามไปโดยไม่ได้คำนึงนึกคิดถึงสิ่งใด อีกาดำที่ตัวเล็กกว่าแถมขาสั้นมีหรือที่จะวิ่งหนีทัน แขนแกร่งรวบตัวร่างเล็กไว้ก่อนจะลากกลับเข้าห้องไป อีกาขัดขืนน้อยๆแต่ก็รู้ชะตากรรมตัวเองดี ว่าเขาจะต้องมานอนเล่นที่เดิมเเน่...

แอ๊ดดดด

   "ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ นายระฆัง!!"

   "เอ่อ.. ขอโทษด้วยครับ พอดีผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอ่ะนะ ตามน้ำก่อนเถอะครับคุณอีกา"

    "เย้~ขอบใจนายมากระฆัง! โอ๊ะ..แล้วนั้นถุงไรอ่ะ?"

    "...อ้อ โจ๊กคนป่วยน่ะคร้บ ฮะๆ"

   อีกาดำทำหน้าบู้เล็กๆก่อนจะสะบัดหน้าเบือนหนีไปทางอื่น แต่กลิ่นหอมของโจ๊กชายสี่อันคุ้นเคยมันเตะจมูกให้น้ำลายสอ เขากลืนน้ำลายลงคออย่างช้าๆ...พยายามอดกลั้นความหิวไว้ลึกๆ แต่สุดท้ายก็ซ้อนไว้ไม่อยู่ เมื่อท้องเจ้ากรรมมันดันร้องโครกครากนี่สิ

โครกกกก...

   "..?..ของใครอ่ะ นายป่าวระฆัง"

    "เอ๋ ผมปล่าวนะครับ.."

"อย่าบอกนะว่า..."

    ชายหญิงทั้งสองกล่าวออกมาพร้อมกัน ใบหน้าพวกเขาหันมามองที่คนตัวเล็กที่สุดอย่างเป็นตาเดียว สายตากรุ้มกริ้มของพยาบาลเอ่อขึ้นน้อยๆก่อนจะหลุดขำออกมาพรวดเดียว อีกาดำที่ซ้อนใบหน้าขึ้นสีนั้นไม่ไหว หยิบถุงโจ๊กที่อีกฝ่ายที่อยู่แล้วเดินฟึดฟัดไปนั่งที่โต๊ะ

    "อ่ะฮะๆๆๆฮ่าๆๆๆ อ..อีกาท้องร้องแหละ ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย ไม่ไหวๆขำจนปวดท้องละ ฮะๆ..."

    "...จะกินกับถุงเลยเหรอครับ ไม่เทใส่จานล่ะ"

    "..ยุ่ง เรื่องของฉัน"

    "โถ่ๆ เอาจานห้องพยาบาลไปใช่ก็ได้จ้ะเฮีย ฉันไม่ว่าหรอก ฮ่าๆ"

    มือน้อยๆทุบลงที่โต๊ะอย่างอารมณ์เสียบวกความอายเล็กๆ แขนอ่อนทั้งสองข้างกอดอกตัวเองไว้มั่น แทนที่จะเดินไปหยิบจานมาเทโจ๊กใส่กลับเอาช้อนข้างๆมาเกี่ยโจ๊กกินแทน

    "..."

    "แหมะ อายก็บอกมาเถอะเฮีย~"

    "อย่าไปกวนเขาสิครับ"

    "อย่ายุ่งจะได้มั้ย..แล้วใครสั่งให้เธอมาเฝ้า มังกรรึไง?หรือจะเป็นเจ้าหมูป่า?"

    พยาบาลเลิกลั่กเล็กน้อยก่อนจะมุดหน้าหนีเบือนไปจ้องระฆังแทน ฝ่ายชายที่ยืนอยู่ข้างๆปลิยิ้มออกมาก่อนจะเอามือข้างขวามาเล่นหน้ากากของหล่อนเข้า เขารู้ทันทีว่าต้องมีอะไรแน่ๆแล้วก็อยากรู้ตามอีกาดำไปด้วย

    "นั่นสิน้า ผมก็อยากรู้ด้วยเหมือนกัน"

    "อ..อ๊ะ นายนี่ก็!!!"

    "เร็วรีบบอก"

    "ไม่อ่ะ ถ้าฉันบอกนายไป..ฉันก็อดได้เงินพันนึงไปฟรีๆสิ... อุ้ย ตายละหลุดปาก...."

    อีกาดำกระตุกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ มือน้อยๆล่วงหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วชูแบงค์สีเทาน้ำตาลออกมาแกว่งไปมาให้เจ้าหล่อนดูชม สายตาของหญิงสาวจ้องแบงค์ตรงหน้าอย่างไปกระพริบ พลันทันใดนั้นก็มีอีกสองแบงค์ชูขึ้นตามมาติดๆ

   

    "ถ้าเธอบอกมาว่าใครสั่งให้เธอทำแบบนี้ล่ะก็... เจ้านั่นให้เท่าไหร่ฉันเพิ่มให้ 2 เท่า"

    "เร็วสิคร้าบ ผมอยากรู้ใจจะขาดละ"

    "คือ...อ่า..หึย!! ก็ได้..คนที่สั่งมาก็...."

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

    "ฮัด..ฮัด...ฮัดเช้ย!!!~~"

    "อะไรเนี่ย นี่ติดหวัดเฮียแกมารึไง หืม..กรรมตามสนองละ"

    "แล้วฉันทำอะไรผิดเล่า! ที่..ที่ตานั้นป่วยมันก็เพราะไม่ยอมปรับน้ำต่างหากล่ะ"

    "แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกเฮียล่ะ แกนี่จริงๆเล้ย"

    ชายหนุ่มเลิกหน้ากากตัวเองขึ้นก่อนจะกระดกน้ำโค้กเย็นชื้นใจลงคอไปด้วยความหิวกระหาย สายตาเหล่มามองเพื่อนตนเองที่นั่งกุมเข่าอยู่ข้างเตียงตนเองด้วยสีหน้าเจือนๆ หมอนี้..จะทำท่าทีเเบบนั้นไปถึงเมื่อไหร่กันนะ ท่าทีที่ไม่ปกติตั้งแต่เมื่อวานทำเอาเค้าก็ไม่ชอบใจไปด้วย ฝ่ามือหนาของจิงโจ้กระทบลงที่บ่าทุเรียนเเรงๆจนอีกฝ่ายแทบตกเตียงไปชนม่าน

   "เฮ้ย!?!? ทำอะไรวะเนี่ย!?"

   "ไอ้ทุ เองจะทำหน้าแบบนั้นไปถึงเมื่อไหร่กัน.. ฉันเห็นแล้วเบื่อตาแทนว่ะ งงเด้~"

    "...คือทั้งหมดนี่ฉันผิดใช่มั้ย..."

    "..?..แกพูดถึงอะไรน่ะ"

    ร่างของจิงโจ้เขยิบเข้ามาใกล้เพื่อที่จะได้คุยสะดวกขึ้น ทุเรียนแหงนหน้าคนสูงกว่าซักพักก่อนจะก้มหน้าหงุดไปกับพื้นเตียงเหมือนเดิม เสียงถอนหายใจดังออกมาดังๆก่อนจะตามด้วยเสียงอู้อี้ของคนตัวเล็กกว่าที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง

    "คือ..ฉันผิดใช่มั้ยที่ทำกับเขาแบบนั้น ทำแบบเหมือน..ไร้ซึ่งสัมพันธ์ไมตรีอะไรแบบนั้น.."

    "หงะ...ฉันฟังไม่รู้เรื่องอ่ะ เอาดีๆดิ"

    "ฉันรู้ว่าฟังรู้เรื่อง...เฮ้อ~"

ก๊อกๆก๊อกๆ...

    "ครับๆ โจ้จะไปเปิดเเล้วคร้าบบบ"

   เสียงขัดจังหวะทำเอาจิงโจ้หัวเสียนิดหน่อย แต่ก็ยังไปเปิดแต่โดยดี ทุเรียนที่ยังคงฟุ่บหน้าอยู่เตียงก็เงยขึ้นมาตามเสียงของแรงกระทบนอกประตู ถึงจะยังไม่รู้ว่าใครจะมาแต่เขารู้สึกได้ถึงความหนาวประหลาดแปลกๆ ทำเอาเสียวสันหลังวูบไปหมด

ปั้ง!!..

   "เฮ้ย!!?? เฮีย!?"

    "!? พี่ส้นตึก!!?"

แอ๊ดดด..

    "แฮ่ๆ พี่ขอโทษทีจ้ะ แต่เฮียแกเค้าให้เพิ่มตั้ง 4 พันแหนะ ใครหลุดปากไปก็ไม่เสียดายหรอกเน้อ"

    "พี่พยายามห้ามแล้วนะครับ..."

   

   ทุเรียนทำหน้าเหวอค้างสตั๊นไปหลายวินาที รู้สึกตัวอีกรอบก็ตอนที่ร่างทมิฬมันมายืนจ่อหน้าเอาเรื่องซะแล้ว ถึงจะไม่เห็นหน้า...แต่ก็รับรู้ได้ว่าคนคนนี้จะต้องขมวดคิ้วหน้าขึ้นสีโกรธจัดแน่ๆ ทุเรียนรีบหลับตาปี๋รอรับชะตากรรมอย่างกล้าๆกลัวๆ มือบางที่คิดว่าจะฟาดเข้ามากลับมารูบหัวป๋อยๆแทน

  

    "อ๊ะ..?"

   "เขาทำอะไรน่ะ"

   "ฉันจะไปรู้มั้ยล่ะ!!"

   "ผมว่า..เฮียแกก็คงรู้สึกผิดเหมือนกันมั้ง"

   พยาบาลหันมาตามเสียงนุ่มที่ไม้คุ้นเคย เธอไม่เคยพบรุ่นน้องคนนี้มาก่อน แต่ก็ดูคุ้นๆหน้าอยู่ก็เถอะ สายตาของระฆังหันตามมาอย่างกรุ้มกริ้มเหมือนคิดแบบเดียวกันกับจิงโจ้ ฝ่ามือหนาตบไหล่หญิงสาวข้างกายเบาๆก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัยบางอย่าง

   "งั้นเรา..ก็มาแอบดูกันเถอะ"

ฟึ่บ..

   "..ทำไมนายถึงทำแบบนี้.."

    "...คือผมอยากจะให้พี่ได้ผักผ่อนไง ร่างกายที่อ่อนแออย่างพี่ในตอนนี้ควรจะได้ผักผ่อนบ้างนะ เดี๋ยวก็ได้เป็นลมล้มพับไปอีกหรอก"

    "เจ้าบ้า..."

    "หะ?"

    "เจ้าบ้าเอ๊ย!! ถ้าอยากจะดูแลฉันทำไมถึงไม่มาเองล่ะ จ..จ้างคนอื่นแบบนี้...มันทุเรศที่สุด"

   ดวงตาน้อยๆเบิกกว้างอยากสงสัยและตกใจ ทั้งชีวิตเค้าไม่เคยเห็นคนคนนี้ในลักษณะแบบนี้มาก่อน ใบหน้าเลิกลั่กของคนตรงหน้าเรียกสติให้ทุเรียนกลับมาอีกครั้ง เขาหันมาจ้องหน้าเอาจริงเแาจังอีกรอบเหมือนคำพูดเมื่อครู่นี่ไม่เข้าหู

   "อะไรกันฮะ ทีจริงแล้วพี่เป็นคนใจอ่อนขนาดนี้เลยเรอะ ไหงไม่ต่อยผมให้คว่ำไปเลยล่ะ"

   "..ชิ..นี่นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไงหะ!! ไอ้ขนุนเน่าเอ๊ย!..อ..ไอ้บ้า บ้าที่สุด.."

   "?..หะ อย่างบอกนะ..พี่อยากจะให้ผม... ไปดูแลแทนที่จะจ้างพี่พยาบาลเนี่ยนะ!? นี่พี่พูดแบบนั้นจริงๆอ่ะ!!??"

    ".....เออ......"

   "เฮ้ย!!??เฮียแกหมายความงั้นจริงอ่ะ!---อุ๊บ"

   "ชูววว เงียบๆสิครับ~"

   "หี้ววววววว~~"

.

.

.

.

.

.

.

.

   "ข่าวใหญ่!!~ อีกาดำประธานมาดขรึมเคร่งครัด เคร่งเครียดกับทุกสิ่ง ตอนนี้เปิดใจให้กับน้องทุแล้นนน แอ๊ก---!!"

   "ทำอะไรของเธอเนี่ย!? ยัยพยาบาลงี่เง่าเอ๊ย!!"

   "อ..อะไรอ่ะ ก็เฮียพูดไปแบบนั้นเองหนิ ถ้าอยากจะดูแลฉันทำไมถึงไม่มาเองล่ะ ฮะๆน่ารักดีออก นานๆทีถึงจะเห็นแบบนี้นะเนี่ย"

   พยาบาลเอ็ดตะโลลั่นโลกสะท้านทั่วทั้งอาคารหอพัก ด้วยข่าวใหม่สดๆร้อนๆตอนเช้าไม่นานมานี้ที่อีกาดำเปิดใจรับทุเรียน โดรนที่เดินมาแถวนั้นพอดีหยุดชะงักยิ้มน้อยๆก่อนจะหันหลังไปเจอะเข้ากับมังกรโดยบังเอิญ สาวเจ้าเดินเข้ามาหาด้วยแผนการที่พร้อมต่อการลงมือ

   "โดรน~ฉันมีแผนมาแล้วล่ะ! เราต้องเขียนกระดาษไปว่---"

   "...ใจเย็นก่อน"

   นิ้วเรียวยาวจ่อที่ริมฝีปากหญิงสาวข้างไว้ซักพัก เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำแบบนี้มันทำให้เธอใจเต้นแรงแค่ไหน หน้าขึ้นสีไล่ตั้งแต่ต้นคอถึงใบหน้าสวยส่วนบน แต่ยังไงก็ยังกักความรู้นั้นไว้ได้แล้วตั้งสติปัดมือตรงหน้าออก

    

   "อ..อะไรอ่ะ"

   "เมื่อกี้เห็นว่าพยาบาลเปิดโปงเรื่องเมื่อเช้า ที่อีกายอมเปิดใจให้ทุเรียนแล้ว"

   "เอ๋!? ไหงงั้นล่ะ"

   "ไม่รู้ว่าใช่เรื่องจริงหรือเปล่า แต่ท่าทีลุกลี้ลุกลนของอีกาน่ะน่าจะ..ใช่"

   "ที่ฉันยอมรับแบบนั้นไปเพราะอยากจะทำความเข้าใจกับเจ้าขนุนนั้นให้รู้เรื่องต่างหากล่ะ!! เจ้าขนุนเน่าปากดีปากเสียแบบนั้นใครมันจะไปยอมให้กัน"

   "อ้าว นี่หาเรื่องกันเหรอ!!"

   "ใจเย็นเด้~!"

   เอ่อ...คงอีกนานแฮะ กว่าจะเข้าใจกันลึกซึ้งจริงๆ

.

.

.

. 

.

.

.

.    

  "ไหนบอกแผนของคุณมังกรให้ผมฟังหน่อย"

   "ฮ่า~ในที่สุดก็ได้ใช้ซะที คือแบบว่าเราสองน่ะต้องเขียนข้อความขอโทษจากใจจริงของเเต่ละคน แล้วก็เอาไปให้อีกฝ่ายให้อีกฝ่ายนึกว่าเป็นคนที่ทะเลาะด้วยไง พอได้ม่ะ"

    "อืม..แล้วไอ้คำขอโทษเนี่ย เราต้องเขียนขึ้นมาด้วยตัวเองหรือให้เจ้าตัวเขียนล่ะ"

    "ก็ต้องเจ้าตัวสิจ๊ะ..."

    สายตาจริงจังของมังกรเผยออกมาพร้อมกับรังสีกดดันที่เห็นได้บ่อยๆ โดรนสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยังเก๊กกักเก็บอารมณ์ไว้ได้ รอยยิ้มบางๆถูกคลี่ออกเล็กน้อย ฝามือบางล่วงลงไปหยิบของใต้โต๊ะหินอ่อนออกมา ชายหนุ่มหยิบมันมาจ้องอย่างสงสัย

    "...นี่อะไรเนี่ย"

    "ไวน์ชนิดพิเศษ สำหรับคนคออ่อนอย่างอีกาจ้า แน่นอนว่าไม่ว่าคนปากแข็งขนาดไหนยังไงก็ยอมปลิปากแน่"

    "แล้วของน้องทุเรียนล่ะ"

ตุบ

    "ก็ต้องยาดองสิจ๊ะ แรงกว่าเห็นๆ"

   โดรนครุ่นคิดหาของเสียของแผนนี้อีกรอบ จะว่าอีกาคออ่อนก็จริงอยู่ จำได้ว่าตอนนั้นพาไปร้องเพลงทำงานพิเศษในพลับที่หนึ่ง เขาตั้งใจจะให้เพื่อนได้พักบ้างเลยสั่งไวน์ธรรมดาๆที่นึง เจ้าตัวก็เกรงใจดื่มไปอย่างเกร็งๆ รู้ตัวอีกทีเพื่อนชายของเขาก็เมาคอพับไปแล้ว งานร้องเพลงเลยต้องหยุดไปก่อนเสียนี่ แต่เรื่องมันก็นานมาแล้วมันจะชะงักก็ตรงที่...คนอย่างอีกาจะยอมกินอีกรอบเหรอ?

    "แล้ว..อีกาจะ---"

    "ฉันมีแผนไว้แล้วจ้า มา..ไปกันเถอะ"

    "เอ๊ะ?.."

ฟุ่บ

    "เริ่มแผนแรกได้!!~"

    ร่างบางรีบดึงคนตัวสูงกว่าให้ลุกขึ้นจากที่นั่งม้าหินอ่อน แล้วจูงให้วิ่งไปทางหออย่างรวดเร็ว..เส้นทางการเดินทางนั้นแปลกๆ โดรนคิดในใจอย่างหัวเสียแต่ยังไงมันก็ไม่แปลกหรอก เพราะหอของโดรนมันไม่ได้อยู่ทางนี้นี่

ก๊อกๆ

    "พี่มังกรเอง เปิดประตูให้พี่หน่อย"

    โดรนแหงนหน้ามองเลขที่ห้องอย่างใจจดใจจอ เขาพยายามนึกให้ได้ว่าห้องห้องนี้เป็นของใครกันแน่...จะว่าอีกาก็ไม่ใช้ จิงโจ้หรืออาหมวยก็ไม่ใช่ สุดท้ายความคิดก็หยุดลงเมื่อร่างขาวโพลนเจ้าของห้องเดินออกมา

    "แหม มาเร็วจังค่ะ"

    "อ่ะ นี่ตามที่บอกไว้ ทำตามแผนเลยนะจ๊ะ"

    "ค่า~"

    ชายหนุ่มเหมือนคนไม่มีค่า เขามองคนสองคนคุยตามแผนอย่างงงๆ ยังไม่ทันตั้งตัวรู้สึกตัวอีกรอบก็เหมือนจะมาอยู่ที่หน้าห้องอันคุ้นเคยแล้ว ทั้งสามหายใจเข้าช้าๆก่อนร่างรุ่นน้องจะก้าวเท้าเดินเข้าไป ในมือไม่ลืมที่จะถือถุงที่เอามาตามแผนพร้อมปากกาและกระดาษ อีกาเผือกหันมาหารุ่นพี่ทั้งสองช้าๆ มังกรได้แต่กำมือแน่นแล้วพยักหน้าให้กำลังใจ

   "พี่ค้า~เผือกเองนะ เข้าไปได้มั้ย?"

   "หืม?..เผือกเองเหรอ เข้ามาสิ"

แอ๊ดดด

   "สู้ๆจ้า"

   

    "มีอะไรล่ะ ถึงมาหาฉันแบบนี้"

    "อ้อ พอดีแมงมุมเพื่อนหนูเค้าไปเที่ยวต่างจังหวัดมาล่ะ แล้วก็ซื้อไวน์ขึ้นชื่อของที่นั้นมาฝากด้วย..เลยอยากจะให้พี่ได้ลองชิมน่ะ"

   "ไวน์?"

   อีกาดำชะงักไปซักพัก..เขาก็พอจะจำได้ล่ะนะว่าไวน์แบบนี้ทำให้เค้านั้นเสียงานมาแล้วรอบนึง รอบนี้น้องสาวสุดที่รักดันเอามาให้ชิมซะได้ ชายหนุ่มนิ่งคิดไปชั่วครู่สุดท้ายมือหนาก็หยิบขวดเครื่องดื่มมึนเมานั่นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ

    "ฮึก...ท่าพี่ไม่ดื่ม หนูก็ไม่ว่าหรอกนะคะ..."

"เยี่ยม!! แอ๊คติ้งเยี่ยมมากเลยน้องพี่~"

"คุณสอนอะไรน้องเค้าเนี่ย"

    "ก..ก็ได้ๆ ฉันดื่มให้เธอก็ได้..แค่เกรงใจเพื่อนเธอเฉยๆหรอกนะ"

กึก ตุบ!!

    ดวงตาน้องสาวเบิกกว้างเมื่อพี่ชายยกกระดกดื่มขวดไวน์สีใสนั้นอย่างรัวๆ ถึงจะดีใจอยู่หรอกที่เป็นไปตามแผน แต่เห็นแบบนี้เเล้วก็อดห่วงไม่ได้ มือน้อยๆของอีกาเผือกรีบหยิบขวดที่จ่อปากอีกาอยู่ออก ปรากฎก็ตกใจอีกครั้ง..น้ำสีอำพันเหลือเพียงแค่ก้นขวด หญิงสาวหันควับไปหาพี่ของตัวเองอย่างรวดเร็ว ง่ะ...เมาซะเเล้ว

   "อึก..."

   "พ..พี่ แค่ชิมก็พอนะ ไม่ต้องดื่มหมดขนาดนี้ก็ได้"

   "หนวกหูน่า...อือ..."

แอ๊ดดด

    "ไม่น่าเชื่อจะได้ผลแหะ... เกินขาดด้วยซ้ำมั้งเนี่ยคุณมังกร"

    "ก็น้า~"

   ร่างบางฟุบหน้าลงไปกระทบกับหน้าอกของน้องสาวอย่างไม่ได้ตั้งใจ อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ไวน์ที่ดื่มมากเกินไปแถมเขาก็ยิ่งคออ่อนๆอยู่ด้วย ร่างกายจึงอ่อนแรงมากเกินเป็นพิเศษ ฝ่ามือน้อยๆลูบเรือนขนส่วนหน้ากากด้านบนอย่างเกร็งๆพลางหันไปขอความเชื่อเหลือจากรุ่นพี่

   "ฮึบ...หมอนี้คออ่อนได้โล่เลยนะ แค่ไวน์ขวดเดียวแท้ๆ"

   "อึก..อือออ"

ฟุ่บ..

   "งั้น..มาเข้าเรื่องกันเถอะ อีกาดำ... นายคิดยังไงกับน้องทุเรียนกันแน่"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

  

   "คิดยังไงชวนผมมาดื่มครับเนี่ย น้องจิงโจ้"

   "อ่า ก็เนื่องในวันหยุดวันดีๆอ่ะนะ แล้วก็ไม่อยากจะอยู่ดูวีรกรรมของเฮียแกด้วย"

   "ที่ว่านั้นอีกาดำเหรอครับ?"

   "ฮะๆ ชั่งมันเถอะคร้าบ เอ้า~ดื่ม~!"

   มือเรียวยกน้ำสีใสขึ้นมาจ่อที่หน้ารุ่นพี่แบบไม่เกรงใจ ระฆังยิ้มเจือนเล็กน้อยแต่ก็ยังทำตามที่ขอแต่โดยดี เสียงชนแก้วดังกังวานก้องห้องสี่เหลี่ยมกระจกหม่น ถ้าหากถามว่าพวกเขาสองคนตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งเล่นในห้องส่วนตัวพิเศษของพลับแห่งหนึ่งน่ะสิ เนื่องจากสถานบังเทิงแห่งนี้เป็นที่ทำงานพิเศษประจำของจิงโจ้ เขาจึงได้รับสิทธิที่จะใช้ห้องนี้ได้ตามสบาย วันหยุดแบบนี้จึงหาโอกาสมาแถวเล่าซะหน่อย

แก๊งงง~!

   "อึกๆๆ...."

   "..."

   "..?.. ทำไมพี่ไม่ดื่มซะล่ะ ค็อกเทลดีแบบนี้ไม่รีบดื่มแล้วจะเสียของนะพี่"

   "เอ่อ..พอดีผมไม่ชอบดื่มอะไรแบบนี้อ่ะครับ"

   คิ้วหม่นย่นชนกันซักพัก ใบหน้าจิงโจ้เปื้อนสีเจือนเล็กน้อยก่อนจะวางแก้วใสด้วยความไม่สบอารมณ์ ว่าเเล้วเชียว... ชวนทุเรียนมาจะยังดีกว่า ระฆังรู้สึกผิดทันทีที่พูดแบบนั้นออกไป มือแกร่งตั้งใจที่จะกุมมือรุ่นน้องแต่ก็ไม่กล้าทำ สายตาจดจ้องที่น้ำใสๆนั่นอีกครั้ง ก่อนลมปากจะออกมาเบาๆ

   "พี่.. ไม่ดื่มก็ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องเครียดหรอก.."

กึก..

   "หืม.. อึก!!..."

   "เฮ้ย!? พี่! ดื่มทีเดียวหมดเลยเหรอ เวลาเค้าดื่มกันมันต้องจิบทีละนิดนะพี่!?"

   "..."

   ดวงตากลมนิลจดจ้องรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างตกใจ ร่างตรงหน้าแสดงถึงความผิดปกติไม่น้อย เงียบเกินไป...อย่าบอกนะว่า.. พี่คออ่อนขนาดนี้เลยเหรอ!!?? เมื่อรู้สึกถึงความคิดนั้นได้ แขนอ่อนก็รีบพยุงร่างที่เกือบจะล้มลงทางด้านหลังไว้อย่างรวดเร็ว ร่างเล็กรีบช้อนคนสูงกว่าให้นั่งลงข้างล่าง มือน้อยๆบรรจงแกะหน้ากากคนตรงหน้าอย่างชำนาญ เผยให้เห็นซอกคอขาวที่เต็มไปด้วยเหงื่อชุ้ม เลื่อนไปยังใบหน้าที่เปื้อนเหงื่อร้อน ใจเต็นระส่ำระส่ายแบบนี้...จิงโจ้ไม่ไหวแล้วนะ

   "พี่..ไหวมั้ยครับ ผมขอโทษนะ อ๊ะ!?...น..นี่พี่ทำอะไรเนี่ย ป..ปล่อยนะ"

ตุบ!!

   "อ..อย่าพี่!! อย่าจับ..อ๊ะ..!?"

   "...พี่..."

แผล่บ...ฟึ่บ...

   "พี่...อย่า.. อึก"

   "...รออีกซักพักนะครับ...แล้วน้องโจ้... จะได้สิ่งที่ผมต้องการให้...ทั้งหัวใจของผม..ด้วยนี้"

ฟุ่บ...

    "พี่ระฆัง.. ม..ไม่เอา อึก"

............................................................................

คุยกันก่อน

   เค้า..กำลังอยู่ในช่วงส่วนตัวกันอยู่ ดังนั้นเราจะตัดบทค่ะ เอิ๊กกกกกก //เอาโล่ป้องกันร้องเท้าคนอ่าน// แฮร่~คิดถึงกันบ้างป่าว หุๆตั้งใจจะเขียนต่อให้จบบทเอากันให้ตายแบบเมาๆของจิงโจ้กับระฆังซะหน่อย เพราะเห็นว่าที่เขียนมานี่มีแต่โมเม้นของเฮียกากับน้องทุทั้งนั้น อยากจะโฟกัสคู่นั้นซะหน่อยเลยตัดมาSexกันโดดๆเมาๆฉบับนักเขียนเองแหละ แหะ~ ยังไงก็อย่าหาบไปไหนกันนะ รักนักอ่านทุกคนจุ๊บฟฟฟๆ

   ป.ล. อย่านะ~อย่าไปทางบวกน้าาาา~13+พอวววว แอ๊ะ..