ลำดับตอนที่ #4
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Date today 4
Date today 4
"นี่..เมื่อไหร่เฮียเค้าจะตื่นอ่ะ"
"จะรู้มั้ยล่ะเหอะ! ถามมากจริงๆน่ารำคาญว่ะ"
"อ้าว!! ที่พี่เป็นลมมันก็เพราะแกป่าววะ"
"ฉันทำอะไรผิด!?"
.
.
.
.
.
.
.
.
"อึก..อือ..."
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ..อีกาดำ"
"อ่า หน้ากากพยาบาลเหรอ?"
"เออ"
ร่างชุดขาวนั่งไขว่ขาอยู่เปลี่ยนท่าทีเดิมมาเท้าคางแทน ร่างกายของชายหนุ่มบนเตียงนอนที่กำลังลุกขึ้นอยู่เห็นได้ชัดจากนอกม่าน พยาบาลมองบุคคลนั้นด้วยสีหน้าเจือนๆก่อนจะหยิบหน้ากากนกทมิฬไปผ่านม่าน
วันนี้วันเสาร์...แล้วตอนนี้เขาก็กำลังนอนเล่นอยู่ในห้องพยาบาลแทนที่จะไปจัดการเรื่องงานต่างๆของกิจกรรมในเดือนนี้ หน้ากากพยาบาลที่ประจำอยู่ห้องพยาบาลต้องมาเหนื่อยเฝ้าดูแลอีกาตอนวันหยุด วันนี้หล่อนตั้งใจว่าจะไปทอดหน้ากากเดินช็อปปิ้งซะหน่อย..เสียดาย
"รู้มั้ย เมื่อวานไข้นายขึ้นสูงมากเลยนะ โหมทำงานหนักมากเกินไปรึไง"
"...เปล่าหรอก.. ตอนเช้าลืมปรับน้ำอุ่นอาบน่ะ"
"เฮ้อ~! จริงๆเลย ฉันต้องมาเหนื่อยเฝ้านายทั้งๆที่เป็นวันหยุดอีก น่าเบื่อจริงๆเลย~!!"
"งั้นฉันไปก็ได้.."
เมื่อร่างเล็กทำท่าเหมือนกำลังจะเดินหนีออกจากห้องไป ดวงตาของพยาบาลก็เบิกกว้างแล้วรีบคว้าแขนคนตัวเล็กกว่าทันที ถ้าเกิดหมอนี้ออกไปฉันก็อดค่าจ้างสิ!! พลันนึกถึงคำมั่นสัญญาเรื่องค้าจ้างที่ให้ไว้กับเจ้ารุ่นน้องตัวแสบ ที่บอกว่า หากหล่อนสามารถควบคุมให้ประธานคนนี้อยู่ในห้องไม่ไปไหนได้ ก็จะให้ค่าจ้างตั้งพันกว่า คิดๆดูแล้ว..การเฝ้าหมอนี้จะดีกว่าการไปเปย์เงินเสียอีก
"อะไรอีกล่ะ ถ้าฉันไปเธอจะได้ไปเที่ยวให้สนุกๆไง ดีกว่ามานั่งเฝ้าฉันอีก"
"อ่า..ก็ใช่!! แต่หากฉันปล่อยให้คนป่วยอย่างนายออกไปเดินเล่นเดี๋ยวก็ได้ไปนอนคาเสาแบบเมื่อวานอีกหรอก เสียชื่อพยาบาลหมด..."
"แล้วจะฉันทำอะไร นอนเล่นที่เตียงแบบเดิมรึไง?"
สาวเจ้าพยักหน้ารัวๆแบบไม่คิดอะไร ลมหายใจถูกปล่อยออกมาอย่างอารมณ์ก่อนคิ้วบนใบหน้าสวยจะพันกันยุ่ง แล้วสะบัดแขนเล็กๆออกจากอีกฝ่ายทันที ฝีเท้ามุ่งตรงไปที่ประตูบานน้ำตาลก่อนเจ๊อะเข้ากับใครบางคน
"อ้าว? คุณอีกา...เป็นไงบ้างครับ หายป่---"
ฟุ่บ
"ไง.."
"ระฆัง!!! จับเฮียไว้!!!???"
"เห? ทำไมล่ะครับ?"
"โอ้ยยยย ไม่งั้นฉันก็อดเงินแล้วก็เสียเวลาไปโดยปล่าวประโยชน์ไงเล่า!! จับเฮียเร็วววววว"
ระฆังที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี ร่างแกร่งวิ่งตามไปโดยไม่ได้คำนึงนึกคิดถึงสิ่งใด อีกาดำที่ตัวเล็กกว่าแถมขาสั้นมีหรือที่จะวิ่งหนีทัน แขนแกร่งรวบตัวร่างเล็กไว้ก่อนจะลากกลับเข้าห้องไป อีกาขัดขืนน้อยๆแต่ก็รู้ชะตากรรมตัวเองดี ว่าเขาจะต้องมานอนเล่นที่เดิมเเน่...
แอ๊ดดดด
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ นายระฆัง!!"
"เอ่อ.. ขอโทษด้วยครับ พอดีผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอ่ะนะ ตามน้ำก่อนเถอะครับคุณอีกา"
"เย้~ขอบใจนายมากระฆัง! โอ๊ะ..แล้วนั้นถุงไรอ่ะ?"
"...อ้อ โจ๊กคนป่วยน่ะคร้บ ฮะๆ"
อีกาดำทำหน้าบู้เล็กๆก่อนจะสะบัดหน้าเบือนหนีไปทางอื่น แต่กลิ่นหอมของโจ๊กชายสี่อันคุ้นเคยมันเตะจมูกให้น้ำลายสอ เขากลืนน้ำลายลงคออย่างช้าๆ...พยายามอดกลั้นความหิวไว้ลึกๆ แต่สุดท้ายก็ซ้อนไว้ไม่อยู่ เมื่อท้องเจ้ากรรมมันดันร้องโครกครากนี่สิ
โครกกกก...
"..?..ของใครอ่ะ นายป่าวระฆัง"
"เอ๋ ผมปล่าวนะครับ.."
"อย่าบอกนะว่า..."
ชายหญิงทั้งสองกล่าวออกมาพร้อมกัน ใบหน้าพวกเขาหันมามองที่คนตัวเล็กที่สุดอย่างเป็นตาเดียว สายตากรุ้มกริ้มของพยาบาลเอ่อขึ้นน้อยๆก่อนจะหลุดขำออกมาพรวดเดียว อีกาดำที่ซ้อนใบหน้าขึ้นสีนั้นไม่ไหว หยิบถุงโจ๊กที่อีกฝ่ายที่อยู่แล้วเดินฟึดฟัดไปนั่งที่โต๊ะ
"อ่ะฮะๆๆๆฮ่าๆๆๆ อ..อีกาท้องร้องแหละ ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย ไม่ไหวๆขำจนปวดท้องละ ฮะๆ..."
"...จะกินกับถุงเลยเหรอครับ ไม่เทใส่จานล่ะ"
"..ยุ่ง เรื่องของฉัน"
"โถ่ๆ เอาจานห้องพยาบาลไปใช่ก็ได้จ้ะเฮีย ฉันไม่ว่าหรอก ฮ่าๆ"
มือน้อยๆทุบลงที่โต๊ะอย่างอารมณ์เสียบวกความอายเล็กๆ แขนอ่อนทั้งสองข้างกอดอกตัวเองไว้มั่น แทนที่จะเดินไปหยิบจานมาเทโจ๊กใส่กลับเอาช้อนข้างๆมาเกี่ยโจ๊กกินแทน
"..."
"แหมะ อายก็บอกมาเถอะเฮีย~"
"อย่าไปกวนเขาสิครับ"
"อย่ายุ่งจะได้มั้ย..แล้วใครสั่งให้เธอมาเฝ้า มังกรรึไง?หรือจะเป็นเจ้าหมูป่า?"
พยาบาลเลิกลั่กเล็กน้อยก่อนจะมุดหน้าหนีเบือนไปจ้องระฆังแทน ฝ่ายชายที่ยืนอยู่ข้างๆปลิยิ้มออกมาก่อนจะเอามือข้างขวามาเล่นหน้ากากของหล่อนเข้า เขารู้ทันทีว่าต้องมีอะไรแน่ๆแล้วก็อยากรู้ตามอีกาดำไปด้วย
"นั่นสิน้า ผมก็อยากรู้ด้วยเหมือนกัน"
"อ..อ๊ะ นายนี่ก็!!!"
"เร็วรีบบอก"
"ไม่อ่ะ ถ้าฉันบอกนายไป..ฉันก็อดได้เงินพันนึงไปฟรีๆสิ... อุ้ย ตายละหลุดปาก...."
อีกาดำกระตุกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ มือน้อยๆล่วงหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วชูแบงค์สีเทาน้ำตาลออกมาแกว่งไปมาให้เจ้าหล่อนดูชม สายตาของหญิงสาวจ้องแบงค์ตรงหน้าอย่างไปกระพริบ พลันทันใดนั้นก็มีอีกสองแบงค์ชูขึ้นตามมาติดๆ
"ถ้าเธอบอกมาว่าใครสั่งให้เธอทำแบบนี้ล่ะก็... เจ้านั่นให้เท่าไหร่ฉันเพิ่มให้ 2 เท่า"
"เร็วสิคร้าบ ผมอยากรู้ใจจะขาดละ"
"คือ...อ่า..หึย!! ก็ได้..คนที่สั่งมาก็...."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ฮัด..ฮัด...ฮัดเช้ย!!!~~"
"อะไรเนี่ย นี่ติดหวัดเฮียแกมารึไง หืม..กรรมตามสนองละ"
"แล้วฉันทำอะไรผิดเล่า! ที่..ที่ตานั้นป่วยมันก็เพราะไม่ยอมปรับน้ำต่างหากล่ะ"
"แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกเฮียล่ะ แกนี่จริงๆเล้ย"
ชายหนุ่มเลิกหน้ากากตัวเองขึ้นก่อนจะกระดกน้ำโค้กเย็นชื้นใจลงคอไปด้วยความหิวกระหาย สายตาเหล่มามองเพื่อนตนเองที่นั่งกุมเข่าอยู่ข้างเตียงตนเองด้วยสีหน้าเจือนๆ หมอนี้..จะทำท่าทีเเบบนั้นไปถึงเมื่อไหร่กันนะ ท่าทีที่ไม่ปกติตั้งแต่เมื่อวานทำเอาเค้าก็ไม่ชอบใจไปด้วย ฝ่ามือหนาของจิงโจ้กระทบลงที่บ่าทุเรียนเเรงๆจนอีกฝ่ายแทบตกเตียงไปชนม่าน
"เฮ้ย!?!? ทำอะไรวะเนี่ย!?"
"ไอ้ทุ เองจะทำหน้าแบบนั้นไปถึงเมื่อไหร่กัน.. ฉันเห็นแล้วเบื่อตาแทนว่ะ งงเด้~"
"...คือทั้งหมดนี่ฉันผิดใช่มั้ย..."
"..?..แกพูดถึงอะไรน่ะ"
ร่างของจิงโจ้เขยิบเข้ามาใกล้เพื่อที่จะได้คุยสะดวกขึ้น ทุเรียนแหงนหน้าคนสูงกว่าซักพักก่อนจะก้มหน้าหงุดไปกับพื้นเตียงเหมือนเดิม เสียงถอนหายใจดังออกมาดังๆก่อนจะตามด้วยเสียงอู้อี้ของคนตัวเล็กกว่าที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง
"คือ..ฉันผิดใช่มั้ยที่ทำกับเขาแบบนั้น ทำแบบเหมือน..ไร้ซึ่งสัมพันธ์ไมตรีอะไรแบบนั้น.."
"หงะ...ฉันฟังไม่รู้เรื่องอ่ะ เอาดีๆดิ"
"ฉันรู้ว่าฟังรู้เรื่อง...เฮ้อ~"
ก๊อกๆก๊อกๆ...
"ครับๆ โจ้จะไปเปิดเเล้วคร้าบบบ"
เสียงขัดจังหวะทำเอาจิงโจ้หัวเสียนิดหน่อย แต่ก็ยังไปเปิดแต่โดยดี ทุเรียนที่ยังคงฟุ่บหน้าอยู่เตียงก็เงยขึ้นมาตามเสียงของแรงกระทบนอกประตู ถึงจะยังไม่รู้ว่าใครจะมาแต่เขารู้สึกได้ถึงความหนาวประหลาดแปลกๆ ทำเอาเสียวสันหลังวูบไปหมด
ปั้ง!!..
"เฮ้ย!!?? เฮีย!?"
"!? พี่ส้นตึก!!?"
แอ๊ดดด..
"แฮ่ๆ พี่ขอโทษทีจ้ะ แต่เฮียแกเค้าให้เพิ่มตั้ง 4 พันแหนะ ใครหลุดปากไปก็ไม่เสียดายหรอกเน้อ"
"พี่พยายามห้ามแล้วนะครับ..."
ทุเรียนทำหน้าเหวอค้างสตั๊นไปหลายวินาที รู้สึกตัวอีกรอบก็ตอนที่ร่างทมิฬมันมายืนจ่อหน้าเอาเรื่องซะแล้ว ถึงจะไม่เห็นหน้า...แต่ก็รับรู้ได้ว่าคนคนนี้จะต้องขมวดคิ้วหน้าขึ้นสีโกรธจัดแน่ๆ ทุเรียนรีบหลับตาปี๋รอรับชะตากรรมอย่างกล้าๆกลัวๆ มือบางที่คิดว่าจะฟาดเข้ามากลับมารูบหัวป๋อยๆแทน
"อ๊ะ..?"
"เขาทำอะไรน่ะ"
"ฉันจะไปรู้มั้ยล่ะ!!"
"ผมว่า..เฮียแกก็คงรู้สึกผิดเหมือนกันมั้ง"
พยาบาลหันมาตามเสียงนุ่มที่ไม้คุ้นเคย เธอไม่เคยพบรุ่นน้องคนนี้มาก่อน แต่ก็ดูคุ้นๆหน้าอยู่ก็เถอะ สายตาของระฆังหันตามมาอย่างกรุ้มกริ้มเหมือนคิดแบบเดียวกันกับจิงโจ้ ฝ่ามือหนาตบไหล่หญิงสาวข้างกายเบาๆก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัยบางอย่าง
"งั้นเรา..ก็มาแอบดูกันเถอะ"
ฟึ่บ..
"..ทำไมนายถึงทำแบบนี้.."
"...คือผมอยากจะให้พี่ได้ผักผ่อนไง ร่างกายที่อ่อนแออย่างพี่ในตอนนี้ควรจะได้ผักผ่อนบ้างนะ เดี๋ยวก็ได้เป็นลมล้มพับไปอีกหรอก"
"เจ้าบ้า..."
"หะ?"
"เจ้าบ้าเอ๊ย!! ถ้าอยากจะดูแลฉันทำไมถึงไม่มาเองล่ะ จ..จ้างคนอื่นแบบนี้...มันทุเรศที่สุด"
ดวงตาน้อยๆเบิกกว้างอยากสงสัยและตกใจ ทั้งชีวิตเค้าไม่เคยเห็นคนคนนี้ในลักษณะแบบนี้มาก่อน ใบหน้าเลิกลั่กของคนตรงหน้าเรียกสติให้ทุเรียนกลับมาอีกครั้ง เขาหันมาจ้องหน้าเอาจริงเแาจังอีกรอบเหมือนคำพูดเมื่อครู่นี่ไม่เข้าหู
"อะไรกันฮะ ทีจริงแล้วพี่เป็นคนใจอ่อนขนาดนี้เลยเรอะ ไหงไม่ต่อยผมให้คว่ำไปเลยล่ะ"
"..ชิ..นี่นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไงหะ!! ไอ้ขนุนเน่าเอ๊ย!..อ..ไอ้บ้า บ้าที่สุด.."
"?..หะ อย่างบอกนะ..พี่อยากจะให้ผม... ไปดูแลแทนที่จะจ้างพี่พยาบาลเนี่ยนะ!? นี่พี่พูดแบบนั้นจริงๆอ่ะ!!??"
".....เออ......"
"เฮ้ย!!??เฮียแกหมายความงั้นจริงอ่ะ!---อุ๊บ"
"ชูววว เงียบๆสิครับ~"
"หี้ววววววว~~"
.
.
.
.
.
.
.
.
"ข่าวใหญ่!!~ อีกาดำประธานมาดขรึมเคร่งครัด เคร่งเครียดกับทุกสิ่ง ตอนนี้เปิดใจให้กับน้องทุแล้นนน แอ๊ก---!!"
"ทำอะไรของเธอเนี่ย!? ยัยพยาบาลงี่เง่าเอ๊ย!!"
"อ..อะไรอ่ะ ก็เฮียพูดไปแบบนั้นเองหนิ ถ้าอยากจะดูแลฉันทำไมถึงไม่มาเองล่ะ ฮะๆน่ารักดีออก นานๆทีถึงจะเห็นแบบนี้นะเนี่ย"
พยาบาลเอ็ดตะโลลั่นโลกสะท้านทั่วทั้งอาคารหอพัก ด้วยข่าวใหม่สดๆร้อนๆตอนเช้าไม่นานมานี้ที่อีกาดำเปิดใจรับทุเรียน โดรนที่เดินมาแถวนั้นพอดีหยุดชะงักยิ้มน้อยๆก่อนจะหันหลังไปเจอะเข้ากับมังกรโดยบังเอิญ สาวเจ้าเดินเข้ามาหาด้วยแผนการที่พร้อมต่อการลงมือ
"โดรน~ฉันมีแผนมาแล้วล่ะ! เราต้องเขียนกระดาษไปว่---"
"...ใจเย็นก่อน"
นิ้วเรียวยาวจ่อที่ริมฝีปากหญิงสาวข้างไว้ซักพัก เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำแบบนี้มันทำให้เธอใจเต้นแรงแค่ไหน หน้าขึ้นสีไล่ตั้งแต่ต้นคอถึงใบหน้าสวยส่วนบน แต่ยังไงก็ยังกักความรู้นั้นไว้ได้แล้วตั้งสติปัดมือตรงหน้าออก
"อ..อะไรอ่ะ"
"เมื่อกี้เห็นว่าพยาบาลเปิดโปงเรื่องเมื่อเช้า ที่อีกายอมเปิดใจให้ทุเรียนแล้ว"
"เอ๋!? ไหงงั้นล่ะ"
"ไม่รู้ว่าใช่เรื่องจริงหรือเปล่า แต่ท่าทีลุกลี้ลุกลนของอีกาน่ะน่าจะ..ใช่"
"ที่ฉันยอมรับแบบนั้นไปเพราะอยากจะทำความเข้าใจกับเจ้าขนุนนั้นให้รู้เรื่องต่างหากล่ะ!! เจ้าขนุนเน่าปากดีปากเสียแบบนั้นใครมันจะไปยอมให้กัน"
"อ้าว นี่หาเรื่องกันเหรอ!!"
"ใจเย็นเด้~!"
เอ่อ...คงอีกนานแฮะ กว่าจะเข้าใจกันลึกซึ้งจริงๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
"ไหนบอกแผนของคุณมังกรให้ผมฟังหน่อย"
"ฮ่า~ในที่สุดก็ได้ใช้ซะที คือแบบว่าเราสองน่ะต้องเขียนข้อความขอโทษจากใจจริงของเเต่ละคน แล้วก็เอาไปให้อีกฝ่ายให้อีกฝ่ายนึกว่าเป็นคนที่ทะเลาะด้วยไง พอได้ม่ะ"
"อืม..แล้วไอ้คำขอโทษเนี่ย เราต้องเขียนขึ้นมาด้วยตัวเองหรือให้เจ้าตัวเขียนล่ะ"
"ก็ต้องเจ้าตัวสิจ๊ะ..."
สายตาจริงจังของมังกรเผยออกมาพร้อมกับรังสีกดดันที่เห็นได้บ่อยๆ โดรนสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยังเก๊กกักเก็บอารมณ์ไว้ได้ รอยยิ้มบางๆถูกคลี่ออกเล็กน้อย ฝามือบางล่วงลงไปหยิบของใต้โต๊ะหินอ่อนออกมา ชายหนุ่มหยิบมันมาจ้องอย่างสงสัย
"...นี่อะไรเนี่ย"
"ไวน์ชนิดพิเศษ สำหรับคนคออ่อนอย่างอีกาจ้า แน่นอนว่าไม่ว่าคนปากแข็งขนาดไหนยังไงก็ยอมปลิปากแน่"
"แล้วของน้องทุเรียนล่ะ"
ตุบ
"ก็ต้องยาดองสิจ๊ะ แรงกว่าเห็นๆ"
โดรนครุ่นคิดหาของเสียของแผนนี้อีกรอบ จะว่าอีกาคออ่อนก็จริงอยู่ จำได้ว่าตอนนั้นพาไปร้องเพลงทำงานพิเศษในพลับที่หนึ่ง เขาตั้งใจจะให้เพื่อนได้พักบ้างเลยสั่งไวน์ธรรมดาๆที่นึง เจ้าตัวก็เกรงใจดื่มไปอย่างเกร็งๆ รู้ตัวอีกทีเพื่อนชายของเขาก็เมาคอพับไปแล้ว งานร้องเพลงเลยต้องหยุดไปก่อนเสียนี่ แต่เรื่องมันก็นานมาแล้วมันจะชะงักก็ตรงที่...คนอย่างอีกาจะยอมกินอีกรอบเหรอ?
"แล้ว..อีกาจะ---"
"ฉันมีแผนไว้แล้วจ้า มา..ไปกันเถอะ"
"เอ๊ะ?.."
ฟุ่บ
"เริ่มแผนแรกได้!!~"
ร่างบางรีบดึงคนตัวสูงกว่าให้ลุกขึ้นจากที่นั่งม้าหินอ่อน แล้วจูงให้วิ่งไปทางหออย่างรวดเร็ว..เส้นทางการเดินทางนั้นแปลกๆ โดรนคิดในใจอย่างหัวเสียแต่ยังไงมันก็ไม่แปลกหรอก เพราะหอของโดรนมันไม่ได้อยู่ทางนี้นี่
ก๊อกๆ
"พี่มังกรเอง เปิดประตูให้พี่หน่อย"
โดรนแหงนหน้ามองเลขที่ห้องอย่างใจจดใจจอ เขาพยายามนึกให้ได้ว่าห้องห้องนี้เป็นของใครกันแน่...จะว่าอีกาก็ไม่ใช้ จิงโจ้หรืออาหมวยก็ไม่ใช่ สุดท้ายความคิดก็หยุดลงเมื่อร่างขาวโพลนเจ้าของห้องเดินออกมา
"แหม มาเร็วจังค่ะ"
"อ่ะ นี่ตามที่บอกไว้ ทำตามแผนเลยนะจ๊ะ"
"ค่า~"
ชายหนุ่มเหมือนคนไม่มีค่า เขามองคนสองคนคุยตามแผนอย่างงงๆ ยังไม่ทันตั้งตัวรู้สึกตัวอีกรอบก็เหมือนจะมาอยู่ที่หน้าห้องอันคุ้นเคยแล้ว ทั้งสามหายใจเข้าช้าๆก่อนร่างรุ่นน้องจะก้าวเท้าเดินเข้าไป ในมือไม่ลืมที่จะถือถุงที่เอามาตามแผนพร้อมปากกาและกระดาษ อีกาเผือกหันมาหารุ่นพี่ทั้งสองช้าๆ มังกรได้แต่กำมือแน่นแล้วพยักหน้าให้กำลังใจ
"พี่ค้า~เผือกเองนะ เข้าไปได้มั้ย?"
"หืม?..เผือกเองเหรอ เข้ามาสิ"
แอ๊ดดด
"สู้ๆจ้า"
"มีอะไรล่ะ ถึงมาหาฉันแบบนี้"
"อ้อ พอดีแมงมุมเพื่อนหนูเค้าไปเที่ยวต่างจังหวัดมาล่ะ แล้วก็ซื้อไวน์ขึ้นชื่อของที่นั้นมาฝากด้วย..เลยอยากจะให้พี่ได้ลองชิมน่ะ"
"ไวน์?"
อีกาดำชะงักไปซักพัก..เขาก็พอจะจำได้ล่ะนะว่าไวน์แบบนี้ทำให้เค้านั้นเสียงานมาแล้วรอบนึง รอบนี้น้องสาวสุดที่รักดันเอามาให้ชิมซะได้ ชายหนุ่มนิ่งคิดไปชั่วครู่สุดท้ายมือหนาก็หยิบขวดเครื่องดื่มมึนเมานั่นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ฮึก...ท่าพี่ไม่ดื่ม หนูก็ไม่ว่าหรอกนะคะ..."
"เยี่ยม!! แอ๊คติ้งเยี่ยมมากเลยน้องพี่~"
"คุณสอนอะไรน้องเค้าเนี่ย"
"ก..ก็ได้ๆ ฉันดื่มให้เธอก็ได้..แค่เกรงใจเพื่อนเธอเฉยๆหรอกนะ"
กึก ตุบ!!
ดวงตาน้องสาวเบิกกว้างเมื่อพี่ชายยกกระดกดื่มขวดไวน์สีใสนั้นอย่างรัวๆ ถึงจะดีใจอยู่หรอกที่เป็นไปตามแผน แต่เห็นแบบนี้เเล้วก็อดห่วงไม่ได้ มือน้อยๆของอีกาเผือกรีบหยิบขวดที่จ่อปากอีกาอยู่ออก ปรากฎก็ตกใจอีกครั้ง..น้ำสีอำพันเหลือเพียงแค่ก้นขวด หญิงสาวหันควับไปหาพี่ของตัวเองอย่างรวดเร็ว ง่ะ...เมาซะเเล้ว
"อึก..."
"พ..พี่ แค่ชิมก็พอนะ ไม่ต้องดื่มหมดขนาดนี้ก็ได้"
"หนวกหูน่า...อือ..."
แอ๊ดดด
"ไม่น่าเชื่อจะได้ผลแหะ... เกินขาดด้วยซ้ำมั้งเนี่ยคุณมังกร"
"ก็น้า~"
ร่างบางฟุบหน้าลงไปกระทบกับหน้าอกของน้องสาวอย่างไม่ได้ตั้งใจ อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ไวน์ที่ดื่มมากเกินไปแถมเขาก็ยิ่งคออ่อนๆอยู่ด้วย ร่างกายจึงอ่อนแรงมากเกินเป็นพิเศษ ฝ่ามือน้อยๆลูบเรือนขนส่วนหน้ากากด้านบนอย่างเกร็งๆพลางหันไปขอความเชื่อเหลือจากรุ่นพี่
"ฮึบ...หมอนี้คออ่อนได้โล่เลยนะ แค่ไวน์ขวดเดียวแท้ๆ"
"อึก..อือออ"
ฟุ่บ..
"งั้น..มาเข้าเรื่องกันเถอะ อีกาดำ... นายคิดยังไงกับน้องทุเรียนกันแน่"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"คิดยังไงชวนผมมาดื่มครับเนี่ย น้องจิงโจ้"
"อ่า ก็เนื่องในวันหยุดวันดีๆอ่ะนะ แล้วก็ไม่อยากจะอยู่ดูวีรกรรมของเฮียแกด้วย"
"ที่ว่านั้นอีกาดำเหรอครับ?"
"ฮะๆ ชั่งมันเถอะคร้าบ เอ้า~ดื่ม~!"
มือเรียวยกน้ำสีใสขึ้นมาจ่อที่หน้ารุ่นพี่แบบไม่เกรงใจ ระฆังยิ้มเจือนเล็กน้อยแต่ก็ยังทำตามที่ขอแต่โดยดี เสียงชนแก้วดังกังวานก้องห้องสี่เหลี่ยมกระจกหม่น ถ้าหากถามว่าพวกเขาสองคนตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งเล่นในห้องส่วนตัวพิเศษของพลับแห่งหนึ่งน่ะสิ เนื่องจากสถานบังเทิงแห่งนี้เป็นที่ทำงานพิเศษประจำของจิงโจ้ เขาจึงได้รับสิทธิที่จะใช้ห้องนี้ได้ตามสบาย วันหยุดแบบนี้จึงหาโอกาสมาแถวเล่าซะหน่อย
แก๊งงง~!
"อึกๆๆ...."
"..."
"..?.. ทำไมพี่ไม่ดื่มซะล่ะ ค็อกเทลดีแบบนี้ไม่รีบดื่มแล้วจะเสียของนะพี่"
"เอ่อ..พอดีผมไม่ชอบดื่มอะไรแบบนี้อ่ะครับ"
คิ้วหม่นย่นชนกันซักพัก ใบหน้าจิงโจ้เปื้อนสีเจือนเล็กน้อยก่อนจะวางแก้วใสด้วยความไม่สบอารมณ์ ว่าเเล้วเชียว... ชวนทุเรียนมาจะยังดีกว่า ระฆังรู้สึกผิดทันทีที่พูดแบบนั้นออกไป มือแกร่งตั้งใจที่จะกุมมือรุ่นน้องแต่ก็ไม่กล้าทำ สายตาจดจ้องที่น้ำใสๆนั่นอีกครั้ง ก่อนลมปากจะออกมาเบาๆ
"พี่.. ไม่ดื่มก็ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องเครียดหรอก.."
กึก..
"หืม.. อึก!!..."
"เฮ้ย!? พี่! ดื่มทีเดียวหมดเลยเหรอ เวลาเค้าดื่มกันมันต้องจิบทีละนิดนะพี่!?"
"..."
ดวงตากลมนิลจดจ้องรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างตกใจ ร่างตรงหน้าแสดงถึงความผิดปกติไม่น้อย เงียบเกินไป...อย่าบอกนะว่า.. พี่คออ่อนขนาดนี้เลยเหรอ!!?? เมื่อรู้สึกถึงความคิดนั้นได้ แขนอ่อนก็รีบพยุงร่างที่เกือบจะล้มลงทางด้านหลังไว้อย่างรวดเร็ว ร่างเล็กรีบช้อนคนสูงกว่าให้นั่งลงข้างล่าง มือน้อยๆบรรจงแกะหน้ากากคนตรงหน้าอย่างชำนาญ เผยให้เห็นซอกคอขาวที่เต็มไปด้วยเหงื่อชุ้ม เลื่อนไปยังใบหน้าที่เปื้อนเหงื่อร้อน ใจเต็นระส่ำระส่ายแบบนี้...จิงโจ้ไม่ไหวแล้วนะ
"พี่..ไหวมั้ยครับ ผมขอโทษนะ อ๊ะ!?...น..นี่พี่ทำอะไรเนี่ย ป..ปล่อยนะ"
ตุบ!!
"อ..อย่าพี่!! อย่าจับ..อ๊ะ..!?"
"...พี่..."
แผล่บ...ฟึ่บ...
"พี่...อย่า.. อึก"
"...รออีกซักพักนะครับ...แล้วน้องโจ้... จะได้สิ่งที่ผมต้องการให้...ทั้งหัวใจของผม..ด้วยนี้"
ฟุ่บ...
"พี่ระฆัง.. ม..ไม่เอา อึก"
............................................................................
คุยกันก่อน
เค้า..กำลังอยู่ในช่วงส่วนตัวกันอยู่ ดังนั้นเราจะตัดบทค่ะ เอิ๊กกกกกก //เอาโล่ป้องกันร้องเท้าคนอ่าน// แฮร่~คิดถึงกันบ้างป่าว หุๆตั้งใจจะเขียนต่อให้จบบทเอากันให้ตายแบบเมาๆของจิงโจ้กับระฆังซะหน่อย เพราะเห็นว่าที่เขียนมานี่มีแต่โมเม้นของเฮียกากับน้องทุทั้งนั้น อยากจะโฟกัสคู่นั้นซะหน่อยเลยตัดมาSexกันโดดๆเมาๆฉบับนักเขียนเองแหละ แหะ~ ยังไงก็อย่าหาบไปไหนกันนะ รักนักอ่านทุกคนจุ๊บฟฟฟๆ
ป.ล. อย่านะ~อย่าไปทางบวกน้าาาา~13+พอวววว แอ๊ะ..

เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น