คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การเดินทางที่น่ารำคาญ /3
“ จะมาทำห่าอะไรในที่แบบนี้วะ” เสียงของหญิงสาวรายเดียวท่ามกลางฝูงชายฉกรรจ์ โพล่งออกมาอย่างเหลืออด ผมเหลือบไปมองกระจกหลังแว๊บหนึ่ง ก่อนจะกลับมาเพ่งสมาธิกับการขับรถ พวกที่เหลือพยายามจะปลอบให้เธออารมณ์ดีขึ้น แต่ดูเหมือนมันจะไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่ ท่าทางอิดโรยแบบนั้น อาจเป็นไปได้ว่าเมื่อคืนนางคงพักผ่อนไม่เพียงพอ
“ มีใครคุยภาษาเดียวกันกับไอ้ลิงที่ขับรถอยู่รู้เรื่องบ้าง ผมอยากรู้ว่าอีกนานแค่ไหนเราจะถึงที่พัก” ไอ้อ้วนตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น ในขณะที่ปากของมันยังเคี้ยวหมูย่างอย่างสบายอารมณ์ เชี้ยนี่โคตรเกรียน ไม่ติดว่าอยู่ในช่วงเสี่ยงอันตราย ผมคงลุกขึ้นตบซักเปรี้ยงโทษฐานปากเสีย
“ ราวๆ สามชั่วโมงคงถึง ” ผมตอบมันกลับด้วยภาษาเดียวกันกับที่พวกมันใช้ พวกที่เหลือหัวเราะกันลั่น ไม่มีใครนึกว่าผมจะพูดกะมันรู้เรื่องและฟังที่มันพูดเข้าใจ
“ น้องชายเราขอโทษจริงๆที่พูดจาแย่ๆ เราไม่ทราบจริงๆว่าคุณพูดภาษาเราได้” ไอ้คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าบอก
“ ช่างมันเหอะ” ผมตัดบท
“ว่าแต่ทำไมคุณพูดภาษาของเราได้ล่ะ” เขาถามต่อ
“ พวกคุณไม่ใช่คนกลุ่มแรกที่มาที่นี่ ผมทำงานกับคนต่างถิ่นแบบพวกคุณบ่อย”
“คุณเคยเห็น ชายคนนี้ไหม “หน้ากลุ่มเปิดรูปของใครคนหนึ่งให้ผมดูจากเครื่องมือสื่อสารของเขา
“ เคย”
“คุณรู้ไม๊ ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”
“ผมคิดว่าเขาตายแล้ว” ผมตอบ ก่อนที่จะเริ่มจดจ่อกับการขับรถอีกครั้ง คราวนี้นั่งกันเงียบกริบ ทำเอาบรรยากาศในรถเริ่มตึงเครียด เงิบกันไปเด้ สาดดด
“ ไม่เอาน่าเพื่อน เรื่องตลกแบบนี้ไม่ขำเลยนะ ” เสียงผู้ชายอีกคนพูดออกมาจากด้านหลัง
“ คุณเห็นผมหัวเราะรึยังล่ะ” ผมตอบกลับโดยไม่หันไปมอง
“ ก็อย่างที่ผมบอก พวกคุณไม่ใช่คนกลุ่มแรกที่มาที่นี่ ” ผมพูดจบล่วงมือเข้าไปหยิบของที่เก็บไว้ในกระเป๋า มันเป็นคอมพิวเตอร์แบบพกพาของนักล่าคนหนึ่งที่เข้ามาในชุมชนของเรา ผมเจอในขณะที่พี่แกเมาแล้วโชว์เก๋าว่า พี่แกนี่แหละจะปลดปล่อยเมืองของผมจากไอ้พวกกินคน แต่สรุปสุดท้ายคือยังไม่ทันเลยเที่ยงคืนพวกนั้นก็ตายหมด พวกเราเข้าป่าไปช่วยคนที่อาจจะเหลือรอดในตอนเช้า....โดยที่ค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่เราจะได้กลับมา คือ ของราคาแพงที่พวกนั่นเอามาด้วย มากกว่าที่จะมีใครรอด
“ ระยำ ” หัวหน้ากลุ่มพูดทันทีที่เห็นของในมือผม เขารีบคว้าไปจากมือและส่งต่อให้ไอ้อ้วนปากมอม
“ นายเปิดมันได้รึเปล่า เออร์วิน ”
ไอ้อ้วนรับคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นไปดู มันเงียบกันไปซักพัก “ บอส ผมเปิดคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ไม่ได้ มันเป็นการเข้ารหัสของเจ้าหน้าที่ระดับสูง “ ไอ้อ้วนตอบ
“ ผมจำมันได้บอส มันเป็นของ ผู้พัน โอ นีล หัวหน้าทีมพิเศษของพวกนาวิกฯ “ อีกคนหนึ่งเสริม
ดูเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาทันที บรรยากาศเปลี่ยนไปโดยที่ผมรู้สึกได้ มีเสียงไอ้อ้วนนั่นโวยวายออกมา หัวหน้าของพวกนั้นเลยต้องเบรคให้ทุกคนสงบลง ผมเองพยายามจะบอกพวกนั้นว่าถ้าจะเอาคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นไป ควรจ่ายค่าชดเชยให้ผมด้วย แต่ดูเหมือนสถานการณ์ มันจะยุ่งยากเกินกว่าที่ผมคิด พวกนั้นไม่เปิดโอกาสให้ผมพูด
นะ....ก็ได้แต่ถอนใจแล้วทำหน้าที่ของผมต่อไป
ความคิดเห็น