Fic SasuSaku Love me like you do รักฉันในแบบของเธอ

ลำดับตอนที่ #4 : Episode 2 : การเติบโต

Episode 2 : การเติบโต

นัยน์ตาสีรัตติกาลยังคงจับจ้องไปยังใบหน้าเล็กน่ารักที่จ้องเขาไม่ต่างกันนัยน์ตาสีเขียวมรกตคู่สวยจ้องเขาจนเห็นร่างตัวเองฉายอยู่ที่แววตาใบหน้านั้นมีเส้นเลือดฝาดเพราะความเหน็ดเหนื่อยก่อนจะเปล่งเสียงหวานออกมา

“ซาสึเกะคุง...จริงๆใช่มั้ย”

“อืม”

ริมฝีปากสีชมพูยิ้มกว้างออกมาก่อนจะรีบแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มปกติแล้วลุกขึ้นยืนทำท่าขึงขังกระตือรือร้นทันที

“ยินดีที่—“

“กว่าจะกลับมาได้นะ!”

ยังไม่ทันที่ซากุระจะพูดจบนารุโตะก็ขึ้นมาขัดคำพูดของเธอซะก่อนเจ้าของเรือนผมสีชมพูได้แต่ทำหน้าเงิบก่อนจะรีบถามก่อนที่ไอหนวดแมวนี่จะแย่งบทเธอหมด!

“แล้วซาสึเกะคุงจะอยู่ยาวเลยมั้ยจ๊ะ*O*”

“(- -) (_ _) (- -)”ร่างสูงพยักหน้าให้เธอเป็นคำตอบ

“จริงนะ!*O*”

“อืม”

‘กรี๊ดดด!ดีใจค่า>///<’ซากุระกรีดร้องในใจ

โดยไม่ทันรู้ตัวพวกเขาก็กลายเป็นจุดสนใจซะแล้วกว่าจะรู้สึกตัวคือตอนที่นินจาคนอื่นมาทักทายคนกลับมาจากเที่ยวรอบโลกนั่นแหละซึ่งร่างสูงได้แต่ทักทายตามฉบับนิสัยของเจ้าตัว

ซาสึเกะนั้นตัวสูงขึ้นมากอย่างน่าตกใจเธอว่านารุโตะสูงแล้วนะแต่เขากลับสูงกว่านารุโตะซะอีกแม้จะนิดหน่อยก็เหอะ ผมสีน้ำเงินจนเกือบดำนั้นยาวกว่าเดิมมากจนหน้าม้าเขานั้นปิดตาข้างซ้ายได้เลยผิวของเขานั้นยังคงขาวราวกับเป็นหิมะเดินได้อย่างนั้นเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนถึงแม้ว่าเขาจะออกเดินทางก็ตาม ดวงตาของเขายังคมกริบราวกับมีดเช่นเดิมดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนไปเลยแต่สำหรับซากุระแล้ว

เขาเปลี่ยนไปมากสำหรับเธอ....

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น....

ดวงตาที่ฉุดเธอให้ลุ่มหลงได้เสมอ....

จากแววตาที่เย็นชาและเต็มไปด้วยความแค้น....

เป็นแววตาที่’อ่อนโยน’....

“นายสูงกว่าฉันอีกแหะ”นารุโตะเอามือเปรียบเทียบหัวตัวเองกับซาสึเกะ

“ก็ปกติ”

“นายนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆแหละ!=[  ]=”

“นายเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆหิวอะไรรึเปล่าล่ะ”ซากุระนั่นเองที่เป็นคนถาม

“ก็นิดหน่อย”

“งั้นไปกินราเมงกันเถอะ!OwO”นารุโตะตาวาวทันที

“ก็ดี”

“เย้!!”

หญิงสาวลอบมองใบหน้าชายหนุ่มที่ยังคงมีหน้าเรียบเฉยไม่มีปฏิกริยาใดๆก่อนจะเผยยิ้มบางออกมา...เค้ากลับมาแล้วจริงๆ

“จะว่าไปนี่มันก็ครบทีมเจ็ดเลยนี่หว่าO_O”นารุโตะทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้

“จริงด้วยสิ ไม่รู้ตัวเลยแหะO_O”เช่นเดียวกับซากุระ

ซาสึเกะได้แต่มองหน้านิ่งไร้ความรู้สึกเช่นเดิมก่อนจะเดินตามหลังทั้งสองคนที่พูดคุยเหมือนเดิมราวกับยังไม่โตสักทีถึงแม้ว่าร่างกายจะโตขึ้นก็เถอะ...เหมือนว่าเขาได้ย้อนเวลาไปเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง...

ซากุระหันหน้ามาหาเขาด้านหลังแต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นกลุ่มผู้หญิงที่มองเขาตาไม่กระพริบแถมบางคนยังหน้าแดงและเขินบิดตัวไปมา

นี่มันอาการของคน’ตกหลุมรัก’ชัดๆ!

เอ๊ะ หรือว่าคนพวกนั้นจะกรี๊ดนารุโตะกัน?เพราะคนส่วนมากไม่รู้ว่าอีก’หนึ่งตำนานมีชีวิต’หน้าตาเป็นยังไงจะรู้ก็รู้แต่ชื่อเท่านั้นแหละ

“ซาสึเกะนายหิวมากรึเปล่ามื้อนี้ฉันเลี้ยงนะเห้ย!”นารุโตะเรียกชื่อร่างสูงเสียงดังจนคนแถวได้ยินถึงกับหูผึ่งทันที

“เดี๋ยวนายมีเงินด้วยงั้นเรอะ?”

“อย่ามาดูถูกฉันเชียวนะเฟ้ย!”

ซากุระหัวเราะกับกรสนทนาทั้งสองคนที่ไม่ได้ยินมานานเหมือนว่าพวกเขาทั้งสามคนจะคุยกันเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งถึงร้านพอดี

“เฮียชาชูพิเศษสามชามฮะ!”นารุโตะสั่งโดยไม่ต้องคิด

“ได้เลย โอ้ววว!นั่นซาสึเกะใช่มั้ยนั่น!”เฮียเจ้าของร้านหันมาเห็นร่างสูงก็จำได้ทันที

“ไม่ได้เจอกันนานนะครับ”

“โตเป็นหนุ่มหล่อเลยนะเนี่ย มาๆนั่งก่อนๆสาวๆติดตรึมกว่าเดิมสิท่า ฮ่าๆๆ”

ซาสึเกะได้แต่ส่งรอยยิ้มไปให้เท่านั้น...ซากุระมองใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง...ก็จริงอย่างที่เฮียเขาพูดนั่นแหละซาสึเกะโตเป็นหนุ่มหล่อที่ผู้หญิงคนไหนเห็นก็ต้องหลงเสน่ห์เขาทุกราย...รู้สึกกังวลหน่อยๆแหะT^T

นัยน์ตาสีรัตติกาลเบิกกว้างเล็กน้อยก่อนจะเปิดเสื้อคลุมตัวเองแล้วยิ้มให้อะไรบางอย่างคนข้างๆเขาอย่างซากุระกับนารุโตะมีหรือที่จะไม่สงสัย

“อะไรอ่ะ?”นารุโตะช่างถามคำถามที่ตรงใจเธอเป็นที่สุดคนถูกถามมองหน้าหนวดแมวเล็กน้อยก่อนจะใช้มือขวาหยิบมันออกมา

“เหมียววว”

สิ่งมีชีวิตตัวเล็กน่ารักที่มีขนดำเงาทั้งตัวและมีดวงตาสีเขียว มือใหญ่วางมันกับโต๊ะก่อนที่จะบิดขี้เกียจและกางเล็บยาวออกมา

เจ้านี่มันO_O

“แมวO[  ]O”นารุโตะโผล่งออกมา

“มันตามฉันมา”ซาสึเกะลูบหัวเจ้าเหมียวตัวเล็กเล่น

“เห้ย น่ารักดีว่ะไม่อยากจะเชื่อเลยแหะว่าซาสึเกะคุงจะชอบแมว=w=”

“เรื่องของฉัน”

“อื๋อ?ซากุระจังเป็นอะไรไปงั้นเหรอ?O_O”นารุโตะที่เห็นหญิงสาวตาโตค้างไม่หายเลยถามออกไป

“เจ้าแมวนี่แหละ!=[  ]=”ซากุระชี้มันและแน่นอนมันส่งเมี้ยวออกมาให้เธอ

“มันทำไมงั้นเหรอ?”เสียงเย็นชาถามเธอซึ่งก็สะดุ้งเฮือกตามระเบียบ

“ฉันเคยเจอมันตอนไปเก็บสมุนไพรแล้ว...”ซากุระชูมือตัวเองขึ้นมา”ฉันเผลอไปกอดมันก็เลยโดนข่วนน่ะจ้ะ^^;;”

“....”นัยน์ตาสีรัตติกาลมองมือเธอนิ่งๆก่อนจะดันแมวไปหาเธอ”คุโระ”

“หา?O_O”

“ชื่อมันน่ะ”

ซากุระรู้สึกได้ถึงความใจดีที่แล่นเข้ามาในใจนัยน์ตาสีรัตติกาลยังคงตรึงหญิงสาวไว้ไม่ไปไหนแต่อนุภาพของมันทำให้หญิงสาวใจเต้นรัวโดยไม่มีสาเหตุ

“ช...ชื่อคุโระเหรอน่ารักจังเลย>//< ขอโทษนะที่วันนั้นฉันกอดแกน่ะ”ซากุระลูบหัวมันเบาๆแต่...

“แง้ว!!”มันแหง๊บมือเธอทันทีก่อนจะวิ่งกลับมาหาเจ้าของดังเดิม

“โอ๊ย!เจ็บนะ!T-T”ซากุระลูบนิ้วตัวเอง

“คุโระ!”ซาสึเกะดุมันทันทีที่มันวิ่งมาหาเขาเจ้าเหมียวร้องแง้วออกมาราวกับไม่พอใจ

“ไม่เป็นไรจ้ะซาสึเกะคุงมันแค่กัดเอง^^;;”

“....”

“อย่าดุมันเลยนะ มันคงจะไม่ชินกับฉันน่ะจ้ะ^^”ซากุระพยายามให้เหตุผลแต่ทว่า

เจ้าเหมียวกำลังซุกไซร้มือคนผมทองที่อยู่ข้างๆเจ้าของมันอย่างอ้อนแถมยังนอนหงายเพิ่มเสน่ห์ความเป็นแมวให้น่ารักยิ่งกว่าเดิม

ไอแมวตอแหล!!

“ซาสึเกะแมวนายน่ารักว่ะ!”นารุโตะลูบหัวมันเพลิน

“อือ มันจะเข้าหาแต่เฉพาะผู้ชายน่ะ”

“หา?ตัวเมียเหรอ?”

“อือ”

มิน่า!มันเป็นตัวเมียนี่เอง!=[  ]= เจ้าเหมียวเลียขนตัวเองอย่างสบายใจก่อนจะใช้สายตาแมวมองที่หญิงสาวและเลียมือตัวเองราวกับมันจะบอกกับเธอว่า’ฉันชนะ’อย่างนั้นแหละ!=[   ]=

“แล้วมันไปไหนกะนายทุกที่เลยงั้นเหรอ”นารุโตะซดราเมงไปพูดไป

“อือ”

“ซูดดดด ไม่เกะกะนายแย่เรอะ?”

“ไม่นิ...มันก็ช่วยฉันหลายอย่าง”ซาสึเกะคีบหมูชาชูแบ่งออกมาให้เจ้าเหมียวกินซึ่งมันร้องแม้วพันแขนคนเป็นนายราวกับดีใจ

“ช่วย?ช่วยอะไรฟะ”

“มันเป็น’มือซ้าย’ให้ฉัน”

“O_O”

ซากุระมองแขนร่างสูง...จริงสิ...เขาไม่ได้รับแขนเทียมตอนนั้นนี่นา...

“ฉันมันไปฝากไว้กับย่าแมวสักพักนึงน่ะ...ดูเหมือนมันจะรู้อะไรเยอะเลย”

“โห อย่างนี้ก็ต้องเจ๋งดิ*_*”

ที่ๆย่าแมวอยู่เป็นศูนย์รวมแมวเลยก็ว่าได้แถมยังมีนินจาแมวเป็นกองทัพอีกต่างหากถ้าเจ้าแมวนี่รู้อะไรเยอะ...ก็คงรวมถึงสัญชาตญาณต่อสู้ของนินจาแมวด้วยสินะ

“เจ้านี่โตเร็วกว่าที่ฉันคิดมากเลยล่ะ”ซาสึเกะลูบตัวมัน

“แต่ก็ดีแล้วนะที่คุโระแข็งแรงน่ะ^^”ซากุระพยายามจะลูบหัวมันบ้างแต่เจ้าเหมียวกลับทำตาขวางใส่เธอซะนี่

“มันไม่ค่อยคุ้นชินกับผู้หญิงน่ะ”ซาสึเกะบอกเหตุผลกับเธอ

“ฮ่ะๆๆนั่นสินะ...ก็อยู่กับซาสึเกะคุงตลอดเลยนี่นา”

น่าอิจฉาแมวชะมัดT^T

พูดคำไหนคำนั้นไม่คืนคำนารุโตะเลี้ยงราเมงตามที่บอกจริงๆเจ้าตัววางเงินไว้ก่อนจะออกมาโดยมีเจ้าเหมียวกระโดดขึ้นมาบนบ่าด้านซ้ายของผู้เป็นนายแล้วนั่งลงนิ่งๆราวกับตรงนั้นเป็นที่ๆประจำของมัน

“มันอยู่ตรงนี้ตลอดเลยเหรอ”ซากุระมองมัน

“อือ”

“แม้ว!”

“จ...จ้ะ”หนอยนังแมวผี!T^T

ทั้งสามคนเดินออกมาเรื่อยๆหมายจะไปหา’โฮคาเงะรุ่นที่หก’ซะหน่อยแต่ระหว่างทางกลับเจอทีมสิบเข้าพอดีโดยทั้งสามคนทำหน้าตกใจราวกับเห็นผีทันทีที่เห็นตัวซาสึเกะ

“เห้ย!ซาสึเกะ!O[  ]O”คิบะที่ไว้เคราเพิ่มความเถื่อนของตัวเองพูดโผล่งด้วยความตกใจ

“กลับมาตอนไหนน่ะ”ชิโนะถามเขา

“ก็สักพัก”

“ซากุระจัง”ฮินาตะวิ่งมาทางเธอก่อนจะกระซิบที่มีแต่เธอได้ยินเท่านั้น”คุยกับซาสึเกะคุงบ้างรึยังจ๊ะ”

“อื้อ คุยนิดหน่อยแล้วล่ะ^^”

“ดีจังเลยค่ะ สู้ๆนะคะฉันเอาใจช่วยค่ะ”นัยน์ตาสีขาวอมม่วงของเธอฉายแววเอาใจช่วยอย่างเห็นได้ชัด

“ขอบใจนะฮินาตะ^^”

“เห้ย!นี่มันกลิ่นแมวนี่หว่า!!=[   ]=”คิบะลูบจมูกตัวเอง”นั่นแมวนี่หว่า!แกเลี้ยงมันด้วยเหรอฟะเนี่ย”

“อือ”

“ไม่น่าเชื่อ=[  ]=”

“โฮ่ง!!”อาการมารุหมาตัวใหญ่กว่าตัวเจ้าของเป็นเท่าตัวกระโจนใส่ซาสึเกะทันทีที่เห็นแมวแต่ทว่า

“ฟ่ออออ!!แม้วววว!!!”เจ้าเหมียวกางเล็บและข่วนหน้าอากามารุทันที

“เอ๋ง!”

“อากามารุO[  ]O!!”

“....”

สัตว์เลี้ยงมักเหมือนเจ้าของ...จริงๆสินะ...=___=

ความโหดนี่เหมือนเจ้าของไม่มีผิดเพี้ยน!T___T

ซากุระชักจะกลัวๆเจ้าเหมียวนี่ขึ้นมาหน่อยๆแล้วล่ะT^T

************************************************

มาแล้วจ้า ขออภัยที่ให้รอนาน(?) =..=

ใจเย็นๆกันนะคะ^^

ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจนะค้า เจอกันตอนหน้าค่ะ

บ๊ายบี >____<