คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ผิดถูกไม่รู้คนเดียวที่รู้คือเธอเท่านั้น...[2/2]
“ได้ข่าวว่ากำเดาไหลเหรอสัส” ไอ้เจบีที่เดินมาขอนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยถามขึ้น
“เออ สงสัยอากาศจะร้อน ใครเล่าให้มึงฟังวะ”
“กูได้ยินผู้หญิงห้องกูพูดกัน แค่มึงเข้าห้องพยาบาลแฟนคลับมึงก็กระวนกระวายละ ถ้ามึงเข้าโรงบาลกูว่าเหล่าแฟนคลับมึงต้องรวมตัวกันพับนกกะเรียนแน่ๆ ว่าแต่เชี่ยแจ็คไปไหนวะ”
“กูปล่อยมันนอนอยู่ห้องพยาบาล 555555555”
“เออ เมื่อกี๊กูแวะไปชมรมเจอตัวเล็กของมึงคุยกับไอ้ยูคเรื่องมึงไม่สบาย ด้วยความที่กูเป็นคนดีกูเลยบอกน้องไปว่ามึงแค่กำเดาไหลไม่ได้ป่วยหนักใกล้ตาย น้องก็ทำหน้าตกใจแล้วก็เดินหนีกูไปเลย กูผิดอะไร กูงง”
จากนั้นไอ้เชี่ยบีก็พล่ามอะไรมากมายออกมา แค่ได้ยินว่าตัวเล็กเป็นห่วง(?)ผมใจผมก็เต้นตูมตามแทบกระเด็นออกมานอกร่างกายแล้วครับ มาร์คคิดว่ามาร์คต้องรุกซักทีแล้วครับจากการคาดเดามา 3 ปี มาร์คมั่นใจว่าน้องรักมาร์ค เหมือนที่มาร์ค เอ่อ อ่อมส์ เอิ่ม เอ่อ พอเถอะ เหมือนที่มาร์ค รักน้อง กรี๊ดดดด พูดออกไปจนได้ (นี่เอ็งคิดในใจยังไม่ได้พูด)
หลังเลิกเรียนผมต้องเดินไปขึ้นรถเมล์กลับบ้านครับ เพราะเชี่ยแจ็คมันยืม DUKATI ลูกรักผมไปแว๊น มันบังคับขู่เข็ญผม เอาบุญคุณ(?)ที่มันพาผมไปห้องพยาบาลก่อนที่เลือดจะไหลหมดตัว แถมคาดโทษที่ผมปล่อยมันนอนยาวยันบ่ายโมงจนไม่ได้แดกข้าว ผมเลยจำใจให้มันยืม นี่ไม่ได้ขึ้นรถเมล์นานแล้วเหมือนกันแบบว่ามาร์คเป็นคุณหนูอ่ะครับที่บ้านไม่อยากให้ขึ้นมันอันตราย ถุ้ย
ปี๊บบบบบบบบบบบบบบบบบ
เชี่ย ตกใจหมด ไม่เห็นคนเดินรึไงวะครับเออกูจะข้ามไปฝั่งโน้นมึงเป็นมอไซต์ก็ดูคนหน่อยสิสัส อารมณ์เสียเลยครับ ในจังหวะที่ผมกำลังก่นด่าวินมอไซต์คันเมื่อกี๊ผมก็ลืมหันไปมองถนน ในที่สุดก็
โครม!!!!!!!!
“เชี่ยยยยยย” ผมอุทานออกมาอย่างสุภาพ(?)
“กรี๊ดดดดดดด พี่มาร์คเป็นอะไรมากไหมคะ”
“พี่มาร์คเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ”
และอีกหลายคำถามถาโถมเข้ามา เอ่อ คือกูแค่โดนจักรยานเฉี่ยวครับแล้วกูแค่ล้มก้นจั้มเบ้าครับหาได้ร้ายแรงไม่ ส่วนไอ้เสียงโครมเมื่อกี๊คือผมล้มใส่ถังขยะ.__. ปฏิกิริยาของเหล่าแฟนเกิร์ลและแฟนบอยของผมช่างโอเวอร์ซะเหลือเกิน อยู่ดีๆคำพูดของไอ้บีก็แว๊บเข้ามาในหัว
‘แค่มึงเข้าห้องพยาบาลแฟนคลับมึงก็กระวนกระวายละ ถ้ามึงเข้าโรงบาลกูว่าเหล่าแฟนคลับมึงต้องรวมตัวกันพับนกกะเรียนแน่ๆ’ ดูท่าจะจริงของมัน เอ๊ะ ไอ้บีพูดถึงตัวเล็กด้วย
‘ตัวเล็กของมึงคุยกับไอ้ยูคเรื่องมึงไม่สบาย’
‘ตัวเล็กของมึงคุยกับไอ้ยูคเรื่องมึงไม่สบาย’
‘ตัวเล็กของมึงคุยกับไอ้ยูคเรื่องมึงไม่สบาย’
‘ตัวเล็กของมึงคุยกับไอ้ยูคเรื่องมึงไม่สบาย’
อยู่ดีๆผมก็มีแผนขึ้นมาในหัว หุหุ ผมรีบพยุงตัวขึ้นแล้วใส่แอ็คติ้งนิดหน่อยจนคนที่มุงดูผมคิดกันไปว่าผมเจ็บมาก จากนั้นก็ให้รุ่นน้องคนหนึ่งโบกแท็กซี่ให้แล้วผมก็แอ๊บเดินกะเผลกขึ้นแท็กซี่แล้วตรงดิ่งไปโรงบาลทันที
ณ โรงพยาบาล TF
“นะเจ้นะช่วยมาร์คหน่อย พลีสสสสสสสสสสสส”
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องตรวจซึ่งหมอประจำห้องนี้คือพี่สาวแท้ๆของผมเองครับ
“แกไม่ได้เป็นอะไรเลยนะมาร์คต้วน!!!!! แกจะทำไปทำไมสารภาพมาเดี๋ยวนี้!!”
“คือ มาร์ค แบบว่า อรั๊ย เขิน”
“หยุดความสตอของแกแล้วรีบเล่ามาเวลาของฉันมีค่ามากนะยะ”
“คืองี้นะเจ้ มาร์คกำลังพยายามเข้าหาคนคนนึงอยู่อ่ะเลยอยากให้เจ้ช่วย น๊า พลีสสสสสสสสส”
“ถ้าเจ้ช่วยมาร์คสัญญาว่าเรื่องที่เจ้กินขี้มูกมาร์ค มาร์คจะไม่เล่าให้แฟนเจ้ฟัง”
“.....”
“เรื่องที่เจ้อึใส่กระโปรงตอนเกรด3มาร์คก็จะไม่เล่าให้แฟนเจ้ฟัง”
“.....”
“เรื่องที่....”
“พ๊ออออออออออ กรี๊ดดดดดดดด พยาบาลเตรียมอุปกรณ์เข้าเฝือกด่วน!!” อิอิ มิชชั่น1คอมพลีช
ช่วยบอกสักนิดทุกเรื่องที่คิดทุกเรื่องที่ฝัน
ตรงใจเธอนั้นไม่ใช่แค่ฉันรักเธอฝ่ายเดียว
ทุกๆอย่างที่ฉันเผลอก็คิดว่าไม่เข้าข้างตัวเองมากไป
เธอไม่บอกไม่เป็นไรให้ฉันเดาใจก็คิดว่าคงใกล้เคียง
“ถึงขนาดเข้าเฝือกเลยหรอครับเพื่อนมาร์ค” ทันทีที่ผมเดินเข้ามาในห้องไอ้แจ็คก็ถลามาถามทันที ผมมาแท็กซี่ครับและคงนั่งแท็กซี่จนกว่าแผนการจะสำเร็จ ส่วน DUKATI ลูกรักยังสตีลอยู่ที่แจ็คสันเพื่อนรัก
“เออ หมอบอกกระดูกร้าว”
จะหลอกเด็กทั้งทีก็ต้องให้มันเนียน จะต้องไม่มีใครรู้โดยเฉพาะไอ้แจ็ค เพราะคติของมันคือ แจ็ครู้โลกรู้
ตอนนี้ใจผมเต้นตูมตามมากครับ ลุ้นว่าตัวเล็กจะทำยังไงต่อไป ผมวางกระเป๋าแล้วใช้ไม้ค้ำเดินลงจากอาคารตรงไปที่สวนข้างชมรมบาสทันที ปกติผมชอบไปขลุกอยู่ที่ชมรมและผมมั่นใจว่าตัวเล็กต้องไปหาผมที่นั่น
นั่งรอเกือบครึ่งชั่วโมงก็ไม่มีวี่แวว มาร์คเริ่มจะเซ็งแล้วแหละครับ หรือตัวเล็กจะไม่มาโรงเรียน หรือเรื่องยังไม่ถึงหูตัวเล็ก หรือตัวเล็กไม่สนใจผม อ๊ากกกก อีกสารพัดคำถามถาโถมเข้ามา ไม่นะ แต่มาร์คมั่นใจว่าน้องสนใจมาร์ค น้องต้องมา ในขณะที่ผมกำลังเหม่ออยู่ดีๆก็มีอะไรไม่รู้ลอยมาโดนหัวผมอย่างแรง
“โอ๊ย”
เชี่ยไรวะ ผมหันไปยังทิศทางที่น่าจะเป็นก้อนหินลอยมา เห็นหลังไวๆของใครบางคนทำให้ผมยิ้มออกมาแก้มแทบแตก เห็นแค่ติ่งหูผมก็จำน้องได้ครับ กรี๊ดดดดดด คอมพลีชชชชชชชชชช ผมก้มลงเก็บกระดาษที่มีก้อนหินข้างในขึ้นมาอ่าน อ่า ลายมือน่ารักจังเลย คนก็น่ารักลายมือก็น่ารัก น่ารักทุกสิ่ง
‘ สู้ๆนะครับพี่มาร์ค เดี๋ยวกระดูกพี่ก็จะเชื่อมกลับมาเหมือนเดิม อีกแปปเดียวพี่ก็กลับมาวิ่งได้แล้วครับ ผมเป็นกำลังใจให้พี่นะ : ) ’ บอกได้คำเดียวครับ มาร์คฟินนนนนนนนนนนนนนน
พักเที่ยง ผมลงมาช้าเพราะเดินลำบาก แต่สั่งไอ้แจ็คไว้แล้วครับว่าให้ล่วงหน้าไปจองที่ ขอแบบใกล้ๆตัวเล็กจะดีมาก และวันนี้เพื่อนแจ็คทำตัวดีมากครับมันเลือกโต๊ะข้างหลังตัวเล็กเลยครับ อร๊าย
“หัวกูโนเลยว่ะแม่ง” ผมกระซิบข้างหูไอ้แจ็ค รอดูรีแอคชั่นไอ้แจ็คมันนะครับ
“มึงรู้ยังว่าใครปาหินใส่หัวมึง” ปฏิกิริยาไอ้แจ็คช่างดีเหลือเกิน ผมแอบเห็นตัวเล็กสะดุ้งนิดหน่อย อิอิ เข้าแผน
“ช่างเหอะน่า กูไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น” แอ๊บทำเสียงเนือยๆแบบไม่อยากรู้จริงๆ กูรู้แล้วไงครับว่าเป็นใคร อิอิ
“ได้ไงวะหัวมึงโนเลยนะ” ทันทีที่แจ็คพูดจบตัวเล็กก็หันขวับมาทันทีเลยครับ แล้วก็สบตากับผมพอดีเพราะผมจ้องน้องอยู่ตั้งแต่แรก หน้าเหวอๆของน้องน่ารักมากอ่ะครับ ฮือ มาร์คจะเอาคนนี้
“ยะ ยูคคคคคคคคค เร็วๆหิวน้ามมมม”
ปฏิกิริยาน่ารักๆของตัวเล็กทำให้ผมกลั้นขำและกลั้นยิ้ม เห็นไหมครับ มาร์คบอกแล้วว่ามาร์คเดาไม่ผิดว่าน้องมีใจให้มาร์ค มาร์คไม่ได้คิดไปเอง
“เชี่ยบี วันเกิดมึงมึงต้องชวนตัวเล็กไปให้ได้นะ”
วันศุกร์นี้วันเกิดเพื่อนบีครับ และในฐานะที่เพื่อนบีเป็นกัปตันทีมฟุตบอลและประธานชมรมฟุตบอลที่ตัวเล็กเป็นสมาชิก ผมเลยมอบหมายหน้าที่นี้ให้มัน
“กูจะพยายามนะครับเพื่อนมาร์ค”
“ถ้ามึงทำสำเร็จ กูจะชวนเอมี่มางานมึงด้วย” เอมี่คือลูกพี่ลูกน้องของผมเองครับไอ้บีมันกำลังคลั่งไคล้อยู่ ต้องมีตัวหลอกล่อครับไม่งั้นมันจะไม่พยายาม
“รับทราบครับเพื่อนมาร์ค ตัวเล็กไปแน่ๆ มึงชวนเอมี่รอได้เลยครับ”
“ไอ้นี่กูบอกแล้วไงว่าอย่ามาเรียกตัวเล็กตามกู ไอ้ขี้ลอก!!!”
งานวันเกิดเจบี
“บีมึงออกไปรอตัวเล็กหน้างานไปเดี๋ยวน้องมาแล้วจะไม่กล้าเข้ามา”
“ไอ้ห่าสั่งกูจัง กูกำลังคุยกับเอมี่อยู่ไม่เห็นหรอ”
ไอ้บีที่กำลังนั่งน้ำลายยืดอยู่ข้างสระตอบผมกลับมา ไม่ให้น้ำลายมันยืดได้ไงครับเอมี่เล่นนุ่งบีกินี่ว่ายน้ำโชว์รอบสระแล้วมาเกาะขอบสระคุยกับมัน กำเดามันไม่ไหลก็บุญแล้ว
“ถ้ามึงบ่นกูจะพาเอมี่กลับ”
ประโยคนี้ผมกระซิบข้างหูมันครับ มันรีบเด้งตัวขึ้นแล้วเดินตรงไปหน้าบ้านทันที ผมเลยนั่งคุยเป็นเพื่อนเอมี่รอไอ้บีมัน กูก็พยายามจังขาเข้าเฝือกแถมต้องนั่งพื้นอีก ลำบากชิบหายแต่ยอมครับ
เกือบ20นาที ผมก็เห็นไอ้บีเดินกอดคอตัวเล็กเข้ามาในงาน ไอ้นี่วอนจริงๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าใส่เฝือกอยู่ผมได้โดดถีบมันแน่ๆ
“ไปจัดการต่อครับเพื่อนมาร์ค ตัวเล็กอยากกินโค้ก”
“กูบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกตัวเล็ก” ผมกดเสียงต่ำใส่มัน กูจะไม่ทนแล้วนะครับ
“ขอโทษนะครับเอมี่ที่ให้รอ บีเป็นเจ้าภาพที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ”
หาได้สนใจกูไม่ ผมทำหน้าเอือมใส่มันก่อนจะค่อยๆดันตัวเองขึ้นแล้วใช้ไม้ค้ำเดินไปหยิบโค้กจากนั้นก็เดินไปหาตัวเล็ก
“อ่ะ” ผมยื่นแก้วน้ำอัดลมสีดำ(โค้กนั่นแหละจะเรียกให้ยากทำไม)ให้น้อง แค่เห็นเสี้ยวหน้าน้องผมก็ใจสั่นแล้วครับ มาร์คตื่นเต้นนนนนนนน
“ขอบคุณครับ พี่.......มาร์ค”
น้องหันมาเห็นว่าเป็นผมก็ทำหน้าเหวอเลยครับ หึ่ย น่ารักกกกกกกกก จากนั้นน้องก็มองหาไอ้บีน้องคงเห็นว่ามันนั่งคุยกับเอมี่อยู่น้องเลยมองหน้าผมแล้วทำหน้าสงสัย อ่า เมื่อกี๊คงเห็นผมนั่งอยู่ตรงนั้นสินะ ไม่ได้ๆน้องจะเข้าใจผิดต้องรีบแก้ตัว
“เด็กไอ้บีมันน่ะ พอดีมันบอกจะออกไปรับตัวเล็กเมื่อกี๊พี่เลยนั่งคุยเป็นเพื่อนรอไอ้บีมัน”
เผลอใช้คำว่าตัวเล็กออกไป แต่ดูเหมือนน้องจะไม่ได้สังเกต
“อ่อ คะ ครับ” น้องตอบแล้วก้มหน้าซดน้ำโค้กในมือ เขินได้น่ารักมากกกกกกกกก
“จริงๆพี่เคืองไอ้บีมันไม่น้อยเหมือนกันนะที่มันเลียนแบบพี่” น้องเงยหน้ามองผมแล้วทำหน้าเป็นเครื่องหมายเควชชั่นมาร์คอีกครั้ง อิอิ ปล่อยให้งงไปก่อนเดี๋ยวค่อยเฉลยทีหลัง
“ตัว... น้องแบมแบมมากับใครหรอครับ” เกือบเรียกตัวเล็กแล้วมั้ยล่ะ ไม่ได้ครับเราต้องไม่แสดงตัวมากเดี๋ยวกระต่ายตื่น
“มา เอ่อ กับยูคยอมครับ”
“หือ อะไรนะครับพี่ไม่ได้ยิน” น้องพูดเบาจริงๆครับเสียงเพลงก็ดั๊งดังมาร์คไม่ค่อยได้ยิน เลยต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ไม่ได้มีเจตนาแฝงเลยนะครับ!! รีแอคชั่นของน้ำทำให้ผมกลั้นยิ้ม งื้อ
“มะ มากับยูคยอมครับ!!!” สุดท้ายน้องก็เอนตัวไปข้างหลังแล้วก็ตะโกนขึ้นมา โอ้ย น่ารัก น่าแกล้ง
จากนั้นผมก็ชวนน้องคุยเรื่อนนู่นนี่นั่นเยอะแยะ อย่าเรียกคุยเลยครับเรียกพูดคนเดียวถึงจะถูก คือผมเหมือนพูดอยู่คนเดียวโดยมีน้องที่ทำแค่พยักหน้าแล้วก็ตอบแค่ ครับ เดี๋ยวถ้าเราได้คบกันพี่จะเปลี่ยนจากคำว่า ครับ เป็นคำว่า รัก อร๊าย (อะไรของเอ็ง)
“พี่เจบี แบมขอกลับก่อนนะครับไม่อยากกลับดึก” น้องเดินไปคุยกับไอ้บีหลังจากที่มันเป่าเค้กเสร็จ น้องไม่ได้พูดดังหรอกครับผมแค่เดินตามน้องทุกฝีก้าวเลยได้ยิน
“ขอบใจนะตัวเล็กที่มา หวังว่าเราจะสนิทกันมากขึ้นนะ” ผมจ้องหน้าไอ้บีแล้วชี้หน้าคาดโทษมันไว้ ยังไม่เลิกเรียกตามกูอีกไอ้ห่า
“แล้วนี่เรากลับยังไง” ผมปรับสีหน้าก่อนจะหันไปถามตัวเล็ก น้องสะดุ้งอีกแล้วครับ บางทีมาร์คก็งงว่าน้องขี้อายหรือขี้ตกใจ
“เอ่อ คงเรียกแท็กซี่ครับ ยูคยอมไปไหนไม่รู้” น้องพูดเบาอีกแล้วครับ แต่โชคดีที่ผมจ้องปากน้องอยู่เลยจับใจความได้ ไม่ได้หื่นนะครับ แค่กลัวไม่ได้ยินเลยจ้องปาก ‘ ‘
“บี มึงให้คนไปส่งกูกับน้องที ได้เวลากินยานอนแล้ว” กินยานอน กูคิดได้ไงวะ ไอ้บีเบะปากใส่ผมก่อนจะมองหาเด็กในบ้านมันแล้วสั่งงาน
เห็นไอ้บีเรียกตัวเล็กแล้วหงุดหงิด กูจะทวงคำนี้คืนละครับ มาร์คพร้อมแล้ว
“ตัวเล็ก” พูดออกไปแล้วครับ กรี๊ดดดดด
“ครับ?” น้องตอบแต่หันไปทางทิศที่ไอ้บียืน แต่ไอ้บีมันไม่อยู่ตรงนั้นแล้วไงครับน้องเลยหันมาทำหน้าเหวอๆใส่ผม
“เดี๋ยวกลับพร้อมพี่ละกันนะ เดี๋ยวให้คนที่บ้านบีไปส่ง” น้องพยักหน้าตอบทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่ โอ้ย อยากจะเชยคางน้องขึ้นมาแล้วสบตา ถึงเวลาแกล้งน้องแล้วครับ
“พยุงพี่หน่อยครับ ไม้ค้ำพี่หายไปไหนก็ไม่รู้ สงสัยมีคนเอาไปเล่น” ไม่มีใครเอาไปเล่นหรอกครับ ผมฝากเด็กในบ้านไอ้บีให้เอาไปเก็บก่อนหน้านี้ มาร์ครอบคอบครับ มาร์คเป็นคนฉลาด
น้องเงยหน้าขึ้นมองผม แก้มงี้แดงมากครับ งื้อ อยากดึงแก้มน้อง ผมไม่รอคำตอบอะไรแล้วครับรีบกอดคอแล้วทิ้งน้ำหนักไปหาน้องทันที มาร์คฟินมากครับพูดเลย น้องหายใจรดหัวนมมาร์ค กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ในระหว่างทางผมพยายามสะกดอารมณ์ตัวเอง ฮือ ไม่ได้เป็นคนทะลึ่งตึงตังนะครับ แต่ลมหายใจที่หัวนมเมื่อกี๊มันแบบว่าทำร้ายมาร์คมาก กำเดาอย่าไหลนะสัส จะชวนน้องคุยก็กลัวกำเดาไหลเลยต้องหันไปมองข้างทางแทน ชีวิตช่างทรมาน
“ตึกส้มๆข้างหน้านั่นเลยครับคุณลุง” เผลอแปปเดียวถึงแล้วครับ อ๊ากกกกกกกกก ตื่นเต้นครับ มือที่กำของไว้ในกระเป๋ากางเกงเริ่มสั่น อย่าครับอย่าคิดลึก ของที่ว่าคือกระดาษที่น้องปาใส่หัวผมนั่นแหละ
“ขะ ขอบคุณนะครับพี่มาร์ค” ผมส่งยิ้มที่หล่อที่สุดส่งไปให้น้อง แล้วยื่นกระดาษสื่อรัก(?)ให้น้อง น้องทำหน้างงๆแต่ก็ยื่นมือมารับ
“ถึงห้องแล้วค่อยเปิดดูนะ ตัวเล็ก” น้องมองหน้าผมแล้วทำตาปริบๆ ผมเลยยิ้มกลบเกลื่อนกลับไป รีบเลยครับ รีบลงไปครับก่อนที่กำเดาพี่จะไหล!!!
ทันทีที่ประตูปิด กำเดาผมก็ไหล โฮกกกกกกกกกกกกกก ผมเอาทิชชู่ปาดแลวก็เงยหน้าขึ้นพลางหัวเราะออกมาเยี่ยงคนบ้า
“หึหึ หึหึ หึหึ ฮ่าๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” ลุงคนขับรถดูตกใจมากครับ ผมกำลังบ้าครับลุง ผมกำลังเป็นบ้า
รักเธอ รักจริง หวังให้เธอมีใจ
คงไม่ผิดคิดว่ารักแค่หวังว่าเดาแบบนั้นคงไม่ผิดไป
2 วันผ่านไป ไม่มีวี่แววของตัวเล็กเลยครับ น้องไม่ยอมแอดมาเลยครับบบบบบบ วายยยยยยยยยยย
ผมว่าผมเดาไม่ผิดนะครับ น้องมีใจให้ผมแน่ๆ อ๊ากกกกกก กระวนกระวายยยยยยย
“ขี้ไม่ออกเหรอครับเพื่อนมาร์ค”
“แจ็ค กูให้ไอดีไลน์กับตัวเล็กไปตั้งแต่วันเกิดไอ้บี จนวันนี้น้องยังไม่แอดมาเลยว่ะ ทำไมวะ กูออกจะหล่อและอ่อยขนาดนี้น้องมัวทำอะไรอยู่วะ”
“มึงก็ใจเย็นๆสิวะ น้องมันเป็นคนขี้อายมึงว่าน้องจะกล้าแอดมาหรอวะ สมองครับสมอง”
“เออว่ะ ทำไงดีวะ”
“มึงก็ต้องตีสนิทกับน้องก่อน ตีสนิทในที่นี้คือจีบอ่ะครับเพื่อน จีบแบบจริงจังด้วยครับทำให้น้องรู้ว่ามึงกำลังจีบ เรื่องแค่นี้ต้องให้บอก”
โอ้โหเพื่อนแจ็คช่วยชีวิตอีกแล้วครับ มาร์คว่ามาร์คต้องเริ่มจีบน้องแบบจริงจังแล้วแหละครับ
เอาขาที่แอ๊บเดี้ยงนี่แหละเป็นแม่สื่อ(?) เดี๋ยวมาร์คขอไปคิดแผนซักครู่แล้วจะกลับมา อิอิ รออออออออออก่อนนะ
เดาใจไว้แล้วว่าเธอรักฉันแบบที่ฉันรัก
ผิดถูกไม่รู้คนเดียวที่รู้คือเธอเท่านั้น
ช่วยบอกสักนิดทุกเรื่องที่คิดทุกเรื่องที่ฝัน
ตรงใจเธอนั้นไม่ใช่แค่ฉันรักเธอฝ่ายเดียว
...END เถอะ...
ยิ่งแต่งยิ่งยาว ฮาาาาาาาาาา ตอนหน้าจะเป็นสเปนะ แบบว่าหาเพลงที่เข้ากับตอนหน้าไม่ได้ผิดคอนเซ็ปจริมๆ
ก็เลยให้เป็นสเปเชี่ยลเดาใจไปเลย
เอาตรงๆนะตอนแรกไม่ได้กะแต่งให้พี่มัคแรดขนาดนี้ แต่แต่งไปแต่งมานางแร๊ดแรดยิ่งแต่งยิ่งรักพี่มัคเวอร์ชั่นนี้
เจอกันตอนหน้าครับผม
ความคิดเห็น