ร่มสีดำกับเรื่องราวอาถรรพ์ (Rewrite)

ลำดับตอนที่ #4 : ลุงผู้ห่วงลูกสาว

ร่มสีดำ : ตอนที่ 4 ลุงผู้ห่วงลูกสาว

                หลังจากที่เดินทางมาถึงโรงเรียนพร้อมกับสตางค์แล้ว  จึงแยกย้ายกันไปหาเพื่อนๆของตัวเองและเตรียมเข้าแถวเคารพธงชาติ  ผมเดินขึ้นห้องไปเพื่อที่จะเอากระเป๋าไปเก็บ.....ระหว่างที่เดินอยู่นั้นไอ้ร่มสีดำกลับมีอาการสั่นๆขึ้นมาเอง ทำให้ผมถึงกับสะดุ้งและพยายามใช้มือซ้ายกำมันไว้แน่นเพื่อไม่ให้มันกางออก  จนผมต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำระหว่างชั้น โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ในนั้น  ผมวิ่งเข้าห้องน้ำห้องที่3 และปิดประตูก่อนที่ผมจะสู้แรงของร่มไม่ไหว ทำไมมันถึงกางเองได้นะ?? แถมยังมีแรงออกมาจากร่มเยอะมากๆด้วย  ร่มสีดำที่ผมถืออยู่กางออกมาและมันก็บังคับมือของผมเองอย่างปฏิเสธไม่ได้  ทำให้เงาร่มอยู่เหนือหัวของผม.....ภาพที่ผมมองไปรอบๆไม่มีอะไรเลย ผมคิดในใจว่าหากเจออะไรน่ากลัวตรูคงเอาหัวไปจุ่มคอห่านแล้วล่ะ.....

“สวัสดี...พ่อหนุ่ม”

เสียงทุ้มต่ำเหมือนผู้ใหญ่ทำให้ผมถึงกับสะดุ้งโหยง แล้วรีบคว้าขันน้ำที่อยู่ในถังมาอย่างรวดเร็ว  ในใจคิดอยู่ว่า...แล้วตูจะถือขันน้ำมาทำซากอะไรวะ! พักครู่เมือผมตั้งสติได้จึงรีบหันไปหาต้นเสียง....โดยหันไปรอบๆห้องแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกมา.....แต่ก็ไม่พบอะไรเลย...

“พ่อหนุ่ม........ข้างบนนี้”

ผมสะดุ้งเฮือก!ทำให้รีบหันไปดูข้างบนเพดานอย่างรวดเร็ว......ภาพที่เห็นเป็นลุงแก่ๆร่างกายย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสดผิวสีดำเหมือนคนทำงานกรรมกร หัวล้านแหว่งไปครึ่งหนึ่งชุ่มไปด้วยเลือด และที่สำคัญครับ...ลุงเขาห้อยหัวลงมาแล้วมือ!มือ!มือลุงห้อยลงมาจะโดนร่มผมอยู่แล้ว!!

“ว๊าก...”

“ขืนเอ็งร้องไปไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ แค่อยากให้ช่วยหน่อยเท่านั้นเอง....”

คำพูดนั้นทำให้ผมหยุดชะงักเสียงไป...แล้วกลืนน้ำลายลงคอ....จริงของลุงเขาแฮะหากเราแหกปากไปก็มีแต่คนมาสนใจแล้วเอาเราไปเล่าต่างๆนานา...ง่ะ

“ละ......แล้วว.......ลุงต้องการ.....อะ..ไรหรอครับ”

ผมพูดติดๆขัดๆโดยไม่พยายามมองสภาพร่างกายของลุงเขาไว้และค่อยๆถอยเพื่อรักษาระยะห่างไว้

“เดี๋ยวเอ็งขึ้นไปบนเพดานนี้นะแล้วจะเจอจดหมายของลุงแล้วเอาไปให้ลูกลุงชื่อนารินทร์ที่ห้องม.6.1ด้วยนะ”

ผมพยักหน้าพร้อมกับเช็ดเหงื่อที่เต็มหน้าผมแล้วจากนั้นผมก็ปีนขึ้นไปบนที่กั้นของโถฉี่แล้วดันฝ้าเพดานขึ้นไปแต่มันติดปัญหาอยู่ตรงร่มบ้านี่แหละ เอามันลงก็ไม่ได้..ได้แต่ถือไว้เหนือหัวตลอดเวลา......ผมใช้มือขวาดันเพดานออกไปได้จึงรีบเอามือควานหาแต่สายตาผมกลับไปจ้องสภาพร่างกายของลุงคนนั้นและลุงเขาก็มองมาทางผมพอดิบพอดีเลย.....มันทำให้ผมอึดอัดสุดจนผมแทบจะร้องไห้ออกมา.....ผมจึงรีบหันกลับไปมองบนเพดานแทน...แต่แล้วใบหน้าของลุงเขากลับมาอยู่ในเพดานซะงั้น..ทำให้ผมร้องเสียงลั่น!

“ว้ากกกกก.......ลุงงงงงงง!!!O[]o”

ผมตกใจสุดขีดทำให้ผมกระโดดลงมาจากที่กั้นโถฉี่และลงมานั่งกับพื้นและนั่งหายใจกลัวอยู่พักใหญ่พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นแรงไม่หยุด.....น้ำตาที่ผมกลั้นไว้มันไหลออกมานิดหน่อยแล้ว;_;

ลุงแกคลานออกมาจากช่องเพดานแล้วทำหน้าเสียใจ

“ลุงขอโทษนะพ่อหนุ่ม....ที่ฝืนตัวพ่อหนุ่มไปหน่อยทั้งๆลุงที่ตายไปแล้วแท้ๆยังจะสร้างภาระให้คนอื่นๆอีก......”

น้ำเสียงที่ลุงผีตนนี้แสดงออกมามันทำให้ผมรู้สึกผิดที่ไม่ได้ทำให้สำเร็จ แล้วยังจะมาทำตัวเป็นคนขี้กลัวยังงี้อีกนะ ผมลุกขึ้นแล้วปีนขึ้นไปใหม่

“ผ.....ผมขออะไรอย่าง....หน....หนึ่งกับลุงได้ไหม...ค....ครับ”

ผมพูดพลางกระโดดขึ้นไปบนผนังกั้นโถฉี่ลัวเริ่มดันเพดานใหม่

“อะไรหรอ....พ่อหนุ่ม”

“อย่าโผล่มาให้ผมตกใจนะครับลุง”

ผมพูดแล้วหันไปยิ้มให้ก่อนที่จะรีบหันกลับมาเพราะกลัวตกใจสภาพของลุงแกอีกรอบ.....ผมดันเพดานอีกอันหนึ่งที่อยู่ติดๆกับเพดานอันเดิมแล้วจึงเอามือควานหาต่อ....มือของผมเอื้อมไปสะดุดกับสิ่งหนึ่งมีลักษณะเป็นก้อนๆทรงคล้ายกระบอกทำให้ผมคิดว่า...คงมีใครสักคนแน่ๆที่แอบเอาบุหรี่มาซ่อนอาจารย์ไว้ เป็นคนไม่ดีเอาเสียเลยมันยังไม่ถึงเวลาที่จะลองของไม่ดีอย่างนี้เลยผมจะจับมันมาและโยนลงพื้น.....เสียงที่ผมมันดัง

 “เผละ!”

 ผมเอะใจจึงรีบหันไปดูต้นเสียงนั้น.......โอ้วพระสงฆ์!!มันคือขี้ตุ๊กแกครับท่าน...ผมถือมันเต็มๆเลย แถมกลิ่นมันก็โชยออกมาจากมือผมบางส่วนด้วยToT

“เป็นอะไรหรือพ่อหนุ่ม??”

ลุงถามผมพลางจะคลานเพดานเข้ามาหาผม...

“ไม่...มีอะไรครับลุงเดี๋ยวผมจะรีบหาต่อครับ.....”

ผมพูดเสร็จจากนั้นก็เอามือเข้าไปในช่องเพดานอีกรอบแล้วใช้มือควานหารอบๆทิศทาง ทำให้ไปสะดุดกับแผ่นกระดาษ...ผมไม่รอช้ารีบดึงมันออกมา....มันเป็นแผ่นกระดาษรายงานที่เต็มไปด้วยหยากไย่และคราบของเศษฝุ่นที่เกาะอยู่....

“เจอแล้วหรอ!!รีบเอาไปให้ลูกลุงหน่อยสิ”

“ค....ครับ”

สิ้นเสียงของผมกับลุง..เสียงออดเรียกเข้าแถวก็ดังขึ้นมาทำให้ผมสะดุ้ง เหมือนเป็นเสียงสวรรค์ที่ทำให้ผมออกไปจากที่นี่ได้ผมรีบพับเก็บกระดาษเข้าใส่กระเป๋าและหันหน้าไปทางลุงโดยหลบสายตาไม่ให้เห็นลุง

“ลุงครับ....ผมไปเข้าแถวก่อนนะครับ..ดะ..เดี๋ยวเรื่องจดหมายลุงผมจะเอาไปให้ตอนเที่ยงนะครับลุง”

“อ๊ะ....เดี๋ย...ว”

 ผมพูดจบก็รีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำแล้วรีบนำกระเป๋าไปเก็บบนห้อง..แล้วร่มที่กางอยู่ก็หุบลงผมก็เผลอหยิบติดมือไปด้วยตอนเข้าแถวพอดีเลย    พอเข้าแถวเสร็จผมก็เดินขึ้นห้องไปเรียนหนังสือตามปกติโดยคิดในใจว่าลุงคงไม่โกรธกันนะครับเพราะผมรับปากแล้วก็จะทำให้......ผมเข้าห้องเรียนของผมไปแล้วแขวนร่มไว้ที่เก้าอี้ของผมพลางนั่งลงเก้าอี้ของผม....

“เฮ้ย!!ไอ้ชายเอ็งหายไปไหนมาวะตอนเช้า ปกติเอ็งก็มาเช้ากว่าตูนี่หว่า”

ไอ้แจ๊คเพื่อนของผมเดินเข้ามาหาผมพลางกระโดดขึ้นนั่งบนโต๊ะของผม

“มีปัญหานิดหน่อยน่ะ”

“อะไรอ่ะ...เล่ามาๆเพื่อนคนนี้ยินดีรับฟัง”

“เหอะๆ....เสียใจฟร่ะปัญหาชั้น.....ชั้นแก้เองได้”

“เออ....พ่อทอดเก่ง”

“คนเฟ้ย!!!ฮ่าๆๆๆ”

“เฮ้ยไอ้ชาย....ได้กลิ่นอะไรไหมวะเหมือนกลิ่นขี้จิ้งจกตุ๊กแกเลย”

แจ๊คผู้จมูกดีเหมือน....(ช่างเถอะ)ทักขึ้นมาทำให้ผทสะดุ้งขึ้นมาทันทีเพราะรู้ตัวว่ายังไม่ได้ล้างมือเลย...คงต้องเหยียบไว้ก่อนละกัน =_=

“เอ็งคงจมูกฝาดไปล่ะมั้ง?”

“บ้าหรอ!เขามีแต่ตาฝาดกัน...ไอ้ชายฮ่าๆๆๆๆ”

การสนทนาครั้งนี้ทำให้ผมคลายความกลัวจากเมื่อเช้าขึ้นมาได้..แต่สิ่งที่กำลังจะตามมามันน่ากลัวกว่านั้นอีกนะ....

จบตอนที่ 4

ปล.ขอโทดษด้วยครับที่ผมต้องนั่งพิมพ์ใหม่ พิมพ์นึก นานาข้ออ้างครับ=/\= เพราะเวลาที่แบ่งไม่ถูก+กับใกล้สอบแล้วด้วยคงต้องไปๆมาๆสักพักนะครับกว่าจะลงตอนใหม่ ขอบคุณครับ ^ ^