DEMONS - 2jae marknior

ลำดับตอนที่ #4 : demons 03

part 3

"คราวหลังถ้าพูดแบบนั้นออกมาอีกฉันจะ.."

"ค้าบบๆ ไม่พูดแล้ว"

ท่อนแขนหนักๆพาดลงไหล่เล็กจนจินยองเซไปหาคนข้างตัว ดวงตาเรียวตะหวัดมองอย่างงอนๆ ใบหน้าคมปรากฎรอยยิ้มเล็กๆขึ้นมาจนน่าหมั่นไส้ ทีตอนทำผิดละทำหน้าหงอยกโทษให้นิดเดียวทำเป็นลืม 

"ฉันพูดจริงนะ ถ้ามีอีกครั้งฉันเลิกตามที่ต้องการแน่" 

"จินยองอ่าา..ฉันผิดไปแล้ว" 

เพราะอารมณ์ขี้น้อยใจทำให้มาร์คเผลอพูดประชดร่างเล็กโดยไม่ทันคิด 

หลังจากจินยองเดินลงจากมอเตอร์ไซด์ในตอนเช้า เขาก็แค่คิดว่าอยากใช้เวลาอยู่กับอีกคนให้มากกว่านี้ ก็เลยโทรไปหาเพื่อขอไปส่งจินยองกลับบ้านแต่เจ้าตัวดันไม่ให้ก็เลยหลุดปากขอเลิก.. อารมณ์คุกรุ่นที่สั่งสมมานานทำให้มาร์คพูดออกไปแบบนั้น

จริงๆแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจินยองกระท่อนกระแท่นมานาน เลิกกันก็หลายครั้งอยู่แต่ก็อดคิดถึงกันไม่ได้อยู่ดี ที่แย่ไปกว่านั้นคือ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเป็นแฟนกันแม้แต่คนเดียว.. 

ตอนนี้จินยองยอมเดิมมาส่งมาร์คที่ชมรมเลยทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ปกติแล้วเขาเป็นคนเงียบๆดูเหมือนขี้เกียจจะพูดจะทำอะไรอยู่ตลอดเวลา เว้นซะแต่เวลาอยู่กับคนข้างตัวเขาตอนนี้ 

"เนียร์.." 

"หือ.."

ร่างเล็กกดมือถือปล่อยให้มาร์ดเดินกอดคอไปตลอดทางเดิน 

"เย็นนี้ไปหาที่ห้องได้ไหม" 

ความหมายของคนตัวโตคือเขาอยากจะไปนอนเล่นที่ห้องของคนรักบ้างก็เท่านั้น 

"แล้วแต่ จะไปเล่นเกมส์อีกอะดิ" 

"ก็..ประมานนั้นมั้ง"

"จะกินอะไรด้วยไหมอะ"

"จะทำให้กินหรอ!?"

"อืมม..ประมานนั้นมั้ง" 

จินยองตอบล้อเลียนคำตอบก่อนหน้าของมาร์ค ทำเอาเจ้าตัวยิ้มออกมาด้วยความดีใจ 

เขาเองก็ไม่ได้อยากทำให้มาร์ครู้สึกไม่ดีเท่าไรหรอก ยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย 

"ฉันกินได้หมดแหละถ้านายทำ" 

"ดีมากเจ้าต้วน" 

ฝ่ามือเล็กๆตะปปลงบนไหล่หนาพร้อมกับที่พวกเขามาหยุดอยู่หน้าห้องชมรมพอดี 

"ฉันไปละนะ"

"อือ..ตอนเย็นๆเจอกัน" 

"อื้มม.." 

จินยองฉีกยิ้มให้คนตัวโตก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิม จมูกโด่งพ่นลมหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ 

เวลาแห่งความสุขหมดลงไปอีกครั้ง..

"เห้ยพี่มาร์คมาร์ค!! เฮียบีไปไหนอะ!"

เสียงดังราวกับมีคนใช้โทรโข่งขยายเสียงดังขัดภวังค์ความสุขขึ้นมา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น

"มึงถามเหมือนมีไฟไหม้เลยวะ จะโอเวอร์แอคติ้งทำเหี้ยไร" 

"อ่าว ก็เฮียสัญญาว่าจะมาเล่นเกมส์กับผมอะ!" 

ไม่พูดเปล่า แจ็คสั่นชูจอยเกมส์ในมือให้เห็นพลางดีดดิ้นเหมือนเด็กอนุบาลถูกขัดใจ 

"มึงสมองเสือมป่าววะ มันโดนเรียกไปทำโทษเมื้อกี้ไง มัวแต่ตามตูดสาวไม่รู้เรื่องเลยดิ" 

"เออจริงแหะ.. ป่านนี้จะเป็นไงเนี่ย.." 

--------------

"นี่!! ถ้าไม่ช่วยก็อย่าทำให้มันสกปรกมากกว่าเดิมได้ไหม!!" 

เสียงหวานตะโกนลั่นสนามบาสที่ในเวลานี้มีแค่เขากับแจบอมสองคน เนื่องจากช่วงบ่ายเป็นคาบของชมรมเด็กนักเรียนที่นี่จึงไม่มี 

และแน่นอนว่าเขากำลังทำโทษตามคำสั่งของครูใหญ่ก่อนออกไปประชุม โดยการทำความสะอาดสนามบาสทั้งหมด 

"โทษที ไม่เห็น.." 

แจบอมกระตุกยิ้มอีกครั้งก่อนจะหันไปโยนลูกบาสให้ลงห่วงเหมือนเดิมหลังจากที่เจ้าตัวพึ่งยิงพลาดร่วงลงมากระทบกองใบไม้ที่ยองแจกวาดไว้จนมันปลิวกระจัดกระจายสกปรกเหมือนเดิม 

มันเป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งจนคนตัวเล็กเริ่มทนไม่ไหว อากาศร้อนแผดเผาอารมณ์ให้เดือดขึ้นไปอีก พวงแก้มเนียนแดงเรื่อขึ้นจากสภาพอากาศ ทำไมต้องมากวนประสาทตอนร้อนๆแบบนี้ด้วยไม่เข้าใจเลย

“นายกลับไปเลย”

“กล้าไล่ฉันงั้นหรอ”

คนตัวโตหันขวับมาจ้องยองแจเขม็ง ปากอิ่มเม้มเน้นพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ก็ไม่ช่วยแล้วยังจะมาทำให้มันเสร็จช้าลงก็กลับชมรมตัวเองไปสิ มันน่าโมโหนะที่ต้องกวาดที่เดิมซ้ำๆไม่มีทางจะเสร็จได้ง่ายๆเลย 

“งั้นก็อยู่เฉยๆไม่ได้รึไง..”

พึมพัมเบาๆคนเดียวพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตากวาดต่อไป คอยปัดหน้าม้าสีน้ำตาลของตัวเองออกเป็นระยะๆ ชักจะยาวเกินไปแล้ว สงสัยต้องไปตัดผมบ้างแล้วสิ 

พุบบ..!!

“อ้ะ…”

“ถุงขยะมีทำไมไม่ใช้” 

“ทำอะไรของนายเนี่ย”

ยองแจรั้งถุงสีดำที่ครอบอยู่บนหัวออกแทบจะทันที ดวงตาเรียวมองค้อนแจบอมที่ยืนกระตุกยิ้มอยู่ตรงหน้า ทั้งคู่มีเหงื่อชะโลมกายไม่ต่างกัน เพียงแค่ยองแจมีเหงื่อจากการทำงาน แล้วแจบอมได้มาจากการเล่นบาสก็เท่านั้น 

“รีบกวาดซะ อยากกลับจะแย่”

“นายก็กลับไปก่อนสิ”

“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน! รีบกวาด พูดมากอยู่ได้”

ยองแจเผลอสะดุ้งเพราะเสียงตะคอกของแจบอม ทำไมชอบเสียงดังนักนะ ร่างเล็กฮึดฮัดเล็กน้อยพลางเดินออกห่างคนตัวโตไปอีกทาง รีบเก็บจะได้รีบกลับ

ก้มๆเงยๆจนแทบจะหน้ามืดตามัวล้มพับไป จริงๆมันไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรนักหรอก ครูใหญ่แค่อยากจะลงโทษให้รู้สำนึกของคนเก็บกวาดบ้างก็เท่านั้น แล้วเศษใบไม้มากก็ไม่ได้มากมายอะไร 

ถ้าไม่ติดว่ามีคนคอยกวนจนไม่เสร็จซักทีน่ะนะ..

มือบางกอบเอาเศษใบไม้กองสุดท้ายใส่ถุงดำเป็นที่เรียบร้อย ปัดมือเข้ากับกางเกงตัวเองพลางมองหาจอมป่วน หายไปไหนแล้วนะ.. หรือว่ากลับไปแล้ว 

เอ้ะ.. นั้นไง.. 

ร่างสูงนอนทิ้งตัวอยู่บนม้านั่งที่เมื่อก่อนเขาเคยไปนั่งประจำ.. 

เมื่อก่อนละนะ.. หลังจากเรื่องวันนั้นยองแจก็ไม่ค่อยจะย่างกายมาแถวนี้อีกเลย 

ดูเหมือนว่าแจบอมกำลังหลับ คงเป็นเพราะสายลมอ่อนๆกำลังพัดโชยมาเอื่อยๆ เส้นผมสีดำของแจบอมพริ้วไหวไปตามลมเล็กน้อย 

ถุงขยะในมือเรียวถูกวางไว้ข้างตัวพร้อมกับคนตัวเล็กที่ค่อยๆทรุดตัวนั่งลงใต้ต้นไม้เล็กข้างสนามบาส ไม่รู้ว่าทำไมว่าจู่ๆความรู้สึกเมื่อคราวนั้นถึงกลับมา.. ความรู้สึกที่อยากจะเก็บภาพของคนตรงหน้าเอาไว้นานๆ 

หรือบางทียองแจอาจจะแค่รู้สึก.. อยากจะหยิบกระดาษปากกาขึ้นมาวาดรูปคนตรงหน้าอีกครั้ง.. 

ร่างเล็กปล่อยให้เวลาผ่านไปช้าๆ บรรยกาศรอบข้างเงียบเกินกว่าจะเป็นเวลาเรียน หัวทุยอิงเข้ากับลำต้นเมื่อเขาเริ่มรับน้ำหนักมันไม่ไหว ดวงตาเรียวยังคงจดจ้องภาพตรงหน้าไม่ไปไหน เวลานี้เป็นโอกาสเดียวที่ยองแจจะได้มองอิมแจบอมได้อย่างสนิทใจ 

แจบอมไม่ได้ชอบผู้ชายข้อนี้เขารู้ดี.. นั้นคือเหตุผลที่ไม่สามารถแม้แต่จะไปหายใจใกล้ๆอิมแจบอมด้วยซ้ำ 

ดวงตาคมปิดสนิทสะกดร่างเล็กไม่ให้สามารถละสายตาไปไหนได้ มองไล้ลงมาผ่านสันจมูกสวยไปจนถึงปากหยักได้รูป ถ้าทำให้หลับแบบนี้ตลอดได้ก็ดีสินะ ถ้าทำแบบนั้นได้ยองแจคงจะต้องไปเป็นฆาตกรแล้วละมั้ง..

คิดอะไรอยู่เนี่ยยองแจ.. 

ผ่อนลมหายใจลงช้าๆ พลางหลับตาลง สายลมพัดโชยพาเอาเส้นผมน้ำตาลนุ่มของยองแจพริ้วไหวไปมาช้าๆไม่ต่างกับอีกคน พยายามไม่คิดถึงความรู้สึกแบบนั้นอีก ต้องไม่คิดแบบนั้น.. 

พร่ำบอกตัวเองว่าให้ลืมทุกอย่างไปซะ.. 

ยองแจตัดสินใจลุกเข้าไปหาแจบอม

ปลุกแล้วก็กลับ.. จบ..   

"นี่.." 

"....."

"แจบอม" 

"....." 

คิดจะหลับอยู่ตรงนี้จริงๆรึไง ไปอดหลับอดนอนจากไหนมา 

หรือเพราะวันนี้มาโรงเรียนเช้า.. เพราะปกติแจบอมมาโรงเรียนสายจะตาย คงจะตื่นเช้าไปละมั้ง.. 

ตื่นสิเจ้าบ้าเอ้ย..

จมูกรั้นผ่อนลมหาใจก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ เลื่อนมือไปแตะตัวอีกคนเบาๆ 

"..แจบอม ตื่นสิ"

"....." 

ทว่าแจบอมก็ยังเงียบ หรือสะกิดเบาไป ใจจริงถ้าไม่กลัวโดนต่อยเขาจะยกเท้าขึ้นมายันให้ตกเก้าม้าไปเลยด้วยซ้ำ ถ้าทำจริง เตรียมเก็บศพยองแจได้เลยครับ

"ไม่งั้นฉันจะทิ้งไว้ตรงนี้แล้วนะ.. " 

ความจริงไม่ต้องรอหมอนี่ก็ได้ เพราะถ้าเป็นยองแจที่นอนอยู่ตรงนั้น แจบอมก็คงไม่รอเหมือนกัน คิดได้แบบนั้นจึงกลับหัน เตรียมตัวหนี แต่แล้วความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาซะก่อน.. 

ขอเอาคืนซักหน่อยเถอะ..

ปากบางคลี่ยิ้มออกมาพลางขยับเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม จนตอนนี้ยองแจกำลังยืนชิดม้านั่งตัวยาว 

ขนาดมายืนใกล้ขนาดนี้ยังไม่ตื่นเลย.. 

เสร็จยองแจละ.. 

มือเรียวล้วงเข้าไปหยิบปากาในกระเป๋ากางเกง ก่อนยกมือขึ้นค้างไว้ตรงใบหน้าหล่อเหลานั้น 

เผลอเม้มปากตัวเองด้วยความตื่นเต้นกลัวว่าอีกคนจะตื่นขึ้นมาซะก่อน แต่ท่าทีของแจบอมก็ยังนิ่ง.. 

ยองแจเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ แกล้งโบกมือไปมาแจบอมก็ยังคงนิ่งอยู่.. 

น่าจะปลอดภัยแล้วละ..

ร่างเล็กยิ้มกริ่มอยู่ในใจก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงไปหามากกว่าเดิม มือบางเตรียมจะจรดปลายปากกาลง 

ตรงไหนดี ตาแพนด้าดีไหม หึหึ.. 

ไม่เอาดีกว่า อย่างหมอนี่ต้องเป็น ผู้เสพวิญญาณอะไรทำนองนั้น

หมับบ..!! 

"เห้ยย..!"

ยังไม่ทันที่จะได้แต่งเติมลวดลายอะไร ฝ่ามือหนาก็ตรงเข้ามาล็อคข้อมือบางเอาไว้ได้ก่อน สายตาคมจ้องลึกเข้าไปจนยองแจต้องเบือนหน้าหนีอย่างช่วยไม่ได้ 

"จะทำอะไร.." 

"อะ..โอ้ยย!! เจ็บนะ!!" 

เท่านั้นยังไม่พอ คอเสื้อเขาก็ถูกรั้งเข้ามาใกล้บังคับไม่ให้ถอยตัวหนีได้ง่ายๆ มือบางทาบอกแกร่งเอาไว้เพราะความตกใจ 

"จะลักหลับฉันรึไง.."

"ทุเรศ! ใครจะไปทำ!" 

"แน่ใจ..?" 

แจบอมแกล้งกระตุกยิ้มยั่วทำเอาคนตัวเล็กแทบอยากจะฝากหมัดหนักๆไว้ซักที  

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหลบสายตาคมนั้นไปมองทางอื่น 

"หลบตาฉันทำไมละ.." 

"ก..ก็.. ก็ใครอยากจะไปมองหน้านายกัน.." 

"หึ.. นายไง" 

ใบหน้าหวานถูกบังคับให้หันกลับมาด้วยฝีมือคนตรงหน้า แจบอมรู้ว่าเจ้าตัวไม่ชอบให้เขาเชยคางแบบนี้ และนั้นก็ทำให้ยองแจเลือกที่จะสะบัดหน้าหนี 

พยายามจับมือหนาที่รั้งคอเสื้ออยู่ให้ปล่อยออกแต่ก็ยากเกินไป แจบอมยกยิ้มร้ายขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่ายองแจกำลังโมโหแค่ไหน 

อย่าให้แรงเยอะกว่านะ!  

"ปล่อยนะ!!" 

"คราวหลังฉันจะหลับต่อหน้านายไม่ได้แล้วสิ.. อันตรายชะมัด.." 

"อ..ไอ่.. ฮึ้ยย! ใครกันแน่ห้ะ!! ปล่อยย!!" 

คนตัวโตลุกพรวดปล่อยคอเสื้อออกแต่ก็ไม่วายจะข้อมือเล็กไว้ ยองแจเซไปตามแรงเหวี่ยงที่แจบอมลุกขึ้นมาดื้อๆ ร่างสูงลากอีกคนให้เดินตาม จนมาหยุดอยู่ที่ถุงขยะและอุปกรณ์ทำความสะอาดวางไว้ 

"เก็บของได้แล้วไป" 

พูดเสร็จก็ใช้สายตาบังคับให้คนตัวเล็กให้เก็บของ ในขณะที่ตัวเองยืนกอดอกนิ่งๆ 

ยองแจหอยหายใจเบาๆพลางจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง มองค้อนตอบสายตาคมเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินไปหยิบทุกอย่างมาถือ

จะคิดซะว่าวันนี้พระเจ้าไม่เข้าข้างแล้วกันนะ

ไม่สิ.. 

วันนี้พระเจ้าคงอยากจะแกล้งเขามากกว่า.. 

-----------------------

"ห้องนี้หรอ" 

"เออ เอาเข้าไปเก็บเร็วๆ"

ดวงตาเรียวมองแจบอมอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก แต่เขาก็ไม่รู้ว่าห้องเก็บของมันอยู่ส่วนไหนของโรงเรียน ในเมื่อคนที่อยู่มานานกว่าบอกว่าห้องนี้ก็ต้องจำใจเชื่อสินะ

ยองแจเก็บอุปกรณ์ต่างๆยัดเข้าไปในห้องเล็กแคบใต้บันใดโดยมีแจบอมยืนอิงเสารออยู่ด้านหลัง 

ไม่คิดจะเข้ามาช่วยกันซักนิด เห็นไหมว่าตู้เก็บไม้กวาดมันอยู่ลึกแค่ไหน ทางเดินเข้าไปก็แทบจะไม่มี ต้องขยับของที่วางเกะกะออกไปก่อน 

"ช้าจังวะ"

โอ้ย เร่งอยู่ได้.. 

"นายก็มาช่วยสิ จะได้เร็วขึ้น" 

"เรื่องอะไร นี่มันความผิดของนายคนเดียว" 

แจบอมตอบเสียงเรียบ ยองแจถอนหายใจช้าๆ คิดว่าชาตินี้คงไม่ได้ความช่วยเหลือจากแจบอมแน่นอน

เขาไม่ควรจะคาดหวังให้มาช่วยอยู่แล้ว ตั้งแต่โดนครูใหญ่เรียกให้ไปทำโทษ เจ้าตัวก็เอาแต่ทำหน้าเข้มเหมือนจะฆ่าเขาให้ได้ แต่โชคดีที่เจอลูกบาสเข้าก่อนแจบอมเลยอารมณ์ดีขึ้นมา

"ฮัทท.." 

ฝุ่น.. ฝุ่นเกรอะกรังจากในห้องทำเอายองแจต้องถูจมูกตัวเองแรงๆ ให้ตายสิ ห้องนี้มันถูกปิดตายแล้วไม่มีใครเข้ามาทำความสะอาดรึไงนะ 

"ฮัทชิ่ว-!!" 

"เห้ๆ ฝุ่นมันกระจายออกมาด้านนอกหมดแล้ว" 

เสียงทุ้มดังท้วงขึ้น เพราะจังหวะที่ร่างเล็กจามจนตัวโยนก็เผลอไปปัดของในห้องตกจนฝุนคละคลุ้งขึ้นมากกว่าเดิม 

นึกอยากจะด่าไอ่คนตัวโตข้างนอกก็ทำไม่ได้ ตอนนี้ไม่อยากแม้แต่จะเปิดปากด้วยซ้ำ

"แค่กๆๆ" 

ว่าแล้วก็รั้งคอเสื้อขึ้นมาปิดจมูกพลางใช้เท้าเขี่ยของออกให้พ้นทางเดิน มือบางดึงหูจับของตู้ออกและนั้นก็ทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจาย

ตายๆ โดนม๊าด่าแน่ๆ เสื้อเปื้อนขนาดนี้ 

"จะเข้าไปนอนในนั้นรึไง เร็วดิวะะ!!" 

โอ้ยย.. มันน่านัก.. 

ยองแจฮึดฮัดคนเดียวในใจเพราะตอบโต้อะไรไม่ได้ จะสำลักฝุ่นตายอยู่แล้ว รีบยัดไม้กวาดเข้าไปเก็บก่อนจะเดินออกมาข้างนอกด้วยความทุลักทุเล 

"แค่ก..ฮัทชิ้ว-!!" 

"อื้อหืออ.. นี่มันคนหรือตัวอะไร" 

ร่างสูงถอยออกห่างทันทีที่เห็นคนตัวเล็กเดินออกมา บนหัวมีหยากไย่เล็กๆเกาะอยู่ แก้มเนียนเปื้อนฝุ่นเหมือนเด็กๆที่ไปเล่นซนคลุกดินมาก็ไม่ปาน แจบอมพยายามกลั้นหัวเราะก่อนจะเอามือกุมท้องอย่างชอบใจ 

"ก็เพราะนายไม่ช่วยฉันไงเล่า!! แล้วหัวเราะอะไรห้ะ!!" 

"ฮ่าาาๆๆ นายคงไม่เข้าชมรมด้วยสภาพนี้หรอกใช่ไหม ฮ่าๆๆ" 

จริงสิ..

ถ้าเข้าชมรมด้วยสภาพนี้คงโดนด่าแน่ๆ แค่ขยับตัวฝุ่นก็ปลิวแล้ว 

"ตายแล้วนักเรียนชเว!!" 

เสียงครูใหญ่ดังขึ้น ยองแจหันควับไปหาต้นเสียงทันที

"ทำไมสกปรกแบบนี้"

"กะ..ก็ผมเอาไม้กวาดมาเก็บนี่ครับ.." 

"มันใช่ห้องนี้ที่ไหนกัน ห้องนี้มันไม่ได้ใช้นานแล้ว"

ชัดเจน..

เขาโดนอิมแจบอมแกล้งสินะ.. 

"ก็แจบอมบอกผมว่าห้องนี้นี่ครับ!"

ฟ้องแบบนี้ต้องฟ้อง มีอย่างที่ไหนให้เดินลุยฝุ่นเข้าไปแบบนั้นนะ ฮึ้ยย... 

"อ้าว..ผมคิดว่ายังใช้ห้องนี้ได้อยู่ซะอีก.." 

ด้านคนตัวโตก็แกล้งตีหน้านิ่งพูดเสียงเรียบ ดูก็รู้ว่าเล่นละครชัดๆ!! หน้าตายียวนนั้นยิ้มมุมปากได้น่าประเคนหมัดงามๆให้ซักที แต่ถึงจะอยากฝากรอยแผลไว้แค่ไหนยองแจก็ทำได้แค่ กำหมัดแน่นไว้ข้างตัว ดวงตาเรียวเล็งจ้องเขม็งด้วยความโมโห

"เอาเถอะๆ ไปอาบน้ำไปยองแจ" 

เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนตัดบท

"อาบน้ำ?" 

โรงเรียนมีห้องอาบน้ำที่ไหนกัน อย่าบอกว่าจะให้ใช้น้ำในถังอาบนะ..

"ชมรมบาสไง ในชมรมมีห้องน้ำใช่ไหมอิมแจบอม" 

ชมรมบาส..? 

ฆ่ากันเลยดีกว่า

.

.

.

เพราะชมรมที่เกี่ยวกับกีฬาทุกชนิดจะมีห้องน้ำในตัว รวมถึงชมรมบาสด้วยเช่นกัน เวลานี้ยองแจเลยได้มายืนทำหน้ามึนโดยมีเหล่านักกีฬาจอมกวนล้อมรอบ..

"เดี๋ยวนี้ตามเฮียบีมาถึงชมรมเลยหรอ ร้ายนี่หว่า ฮ่าๆ"

"ไอ่แจ็คไปว่าน้องเขา" 

"ก็พูดตามที่เห็นนี่" 

เสียงพึมพัมเบาๆจากรุ่นพี่ที่เขาไม่ค่อยสนิทนักดังแว่วเข้ามา ใบหน้าหวานงอง้ำนั่งกอดเข่าฟังอยู่บนโซฟา จะนินทาอะไรก็ให้มันเบาๆหน่อยไม่ได้รึไง 

นี่ทำไมต้องบากหน้ามาอยู่ในสถานที่ที่ไม่อยากมาที่สุดด้วยเนี่ย ยองแจลอบมองไปรอบๆห้องพลางคิดในใจว่าที่นี่ไม่เหมือนชมรมกีฬาเลยซักนิดเดียว 

ห้องนี้เป็นห้องไม่กว้างมากนัก เป็นแค่เพียงห้องโล่งๆมีตู้เสื้อผ้าและล็อคเกอร์สำหรับเก็บชุดแข่ง มีโซฟาริมสุดของห้องตั้งชิดกับทีวีขนาดพอเหมาะ 

ส่วนโซฟาตัวที่เขานั่งอยู่ตั้งติดกับตู้เย็นอยู่หน้าห้องน้ำ 

นักเรียนต่างพากันนอนระเกะระกะ หน้าทีวีมีแทคยอนและชานซองนอนหลับอยู่โดยที่แจ็คสันนั่งเล่นเกมส์อยู่ข้างๆและมาร์คนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ส่วนอีกมุมหนึ่งของห้องเห็นยูคยอมกำลังเล่นคอมอยู่กับรุ่นพี่ซึลอง 

ไหนจะนักเรียนในชมรมที่เดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่นอีก ยองแจทำตัวไม่ถูกเลยบอกตรงๆ 

"อะ..หาได้เท่านี้แหละ" 

คนตัวโตเดินมายืนอยู่ตรงหน้าทำให้ยองแจตั้งย้ายสายตาจากการสำรวจห้องกลับมา 

เสื้อแขนยาวสีดำถูกยื่นให้ ยองแจจ้องมองมันด้วยความระแวง

"อย่าเรื่องมากได้ไหม.." 

แต่แล้วน้ำเสียงดุกับสายตาคมที่มองมาอย่างไม่พอใจก็บังคับให้มือเล็กรับมา 

เพราะครูใหญ่ออกคำสั่งให้ร่างสูงพายองแจมาอาบน้ำโดยที่ต้องหาเสื้อผ้าให้ด้วย แจบอมเลยออกอาการหงุดหงิดยกใหญ่ ช่วยไม่ได้.. อยากแกล้งคนอื่นก่อนทำไม.. 

"กางเกงก็ใส่ตัวเดิมไปนั้นแหละ" 

"อืม.." 

พยักหน้าตารับก่อนจะตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ ตอนนี้เหม็นกลิ่นฝุ่นจะแย่ ยังไงก็ต้องอาบน้ำแล้วใส่เสื้อของแจบอมไปก่อน แล้วค่อยเอาชุดนักเรียนตัวเองไปตาก

กึก.. 

แอด.. 

เสียงประตูดังเสียดสีดูไม่น่าไว้ใจ ยองแจออกแรงดึงประตูให้ปิดลงอีกครั้ง 

กึก.. 

แอดด.. 

แต่ทว่าประตูมันกลับเด้งออกตามเดิม มองหากลอนประตูก็ไม่มี จะมีก็แค่หูจับดูพิการๆเท่านั้น 

"แล้วจะปิดยังไงละเนี่ย.." 

แจบอมเดินไปนั่งเล่นเกมส์กับแจ็คสันแล้ว ละทีนี้เขาจะขอความช่วยเหลือจากใครได้เล่า 

"อ่อ.. พี่ยองแจ ประตูมันเสียน่ะครับ" 

เป็นยูคยอมที่พูดขึ้น ใบหน้าหวานขยับออกมาจากด้านในเล็กน้อยเพื่อที่จะคุยกับรุ่นน้องตัวโตได้สะดวกๆ

"เอ่อ..แล้ว ต้องทำยังไงหรอ" 

"พี่อาบเลยก็ได้ครับ ประตูมันจะแง้มไว้นิดหน่อย ไม่มีใครดูหรอกครับ" 

ประตูจะแง้มไว้.. ให้ตาย ใครจะอาบน้ำแบบที่ประตูมันปิดไม่ได้กัน!! 

คนตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก หน้าซีดขึ้นมาดื้อๆ ไม่ได้หรอก ทำไม่ได้ ถ้ามีคนเข้ามาใหม่แล้วไม่รู้ว่ามีคนอาบน้ำจะทำยังไง

"อาบๆไปเถอะน่าไอ่ตุ้ด ไม่มีใครอยากมองหรอกนะ!" 

แจบอมตะโกนโพล่งขึ้นมา พูดง่ายนี่! รู้น่าว่าไม่มีคนอยากมอง เหอะ.. แต่ถ้ามีคนไม่รู้นี่สิ! 

"จะบ้ารึยัง ประตูมันปิดไม่ได้นะ!" 

"เรื่องมาก หรือจะให้ฉันเฝ้าหน้าห้องน้ำห้องห้ะ!!"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

ดูง่อยๆไหม TT^TT ฮาา ช่วงนี้งานเยอะมาก
ถ้าผิดพลาดหรือไม่ฟินยังไงขออภัยด้วยนะคะ
ติชมได้นะคะว่าอยากให้ปรับเปลี่ยนตรงไหน
พยายามจะเขียนให้ยาวแต่ไม่รู้ว่ายาวไหม55
ปล.ใครเจอคำผิดตรงไหนกระซิบบอกได้นะ55

#demons2jae




? cactus