[FICBTS] Secret love of Bangtan รักลับๆของพี่กับผม JINKOOK

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 อาณาจักรของซอกจิน Rewrite 100 %

*** หนึ่งเม้นเท่ากับหนึ่งกำลังใจนะคะ ขอตอนละห้าเม้นนะค่ะะ เพื่อไรท์เตอร์ตัวเล็กๆคนนี้ อิอิ ขอบคุนค่าาา







ตอนที่ 3 อาณาจักรของซอกจิน

“ ปล่อยดิวะ !!! ไม่ใช่นกนะเว้ยย ถึงจะมาหิ้วปีก !!! ”

ผมกำลังขัดขืนชายวัยกลางคน สวมสูทสีดำที่กำลังอุ้มผมไปยังที่ที่หนึ่ง

รถทรงยุโรปสีดำสนิท จอดคอยอยู่หน้ามหาวิทยาลัย ก่อนที่ผมจะถูกยัดเข้าไปในนั้นทันที

 

“ เรียบร้อยแล้วครับ เสี่ยน้อย !!! ”

 ชายที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นดำ พยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆถอดมันออก แล้วจ้องเขม้งมาที่ตัวผม

ซอกจิน !!!!!!! สัญญานนรกกกกกก

“ ว่าไง ?? เห็นหน้ากู ถึงกับสะดุ้งเลยหรอวะ ”

“ โอ้ยยยย ”

ผมร้องเสียงหลงออกมา เมื่อถูกมือหนาๆของซอกจิน ฟาดเข้าที่กะบาล ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นจับที่กรามของผมแทน

“ มึงรู้ไหม ว่ากูโทรหามึงกี่สาย ”

“ มะ..ไม่.. ก็ฉันลืมเอาโทรศัพท์ลงมาอ่ะ !!! ”

ผมพยายามเอามือของตัวเองปัดเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผมเพราะตอนนี้ ซอกจินได้บีบกรามผมจนแทบจะแหลก

“ มึงลืมเอาลงมา หรือมึงตั้งใจไม่รับสายกูกันแน่ห่ะ ??? แล้วในกระเป๋ามึงคืออะไร  ”

“ ปะ..ป่าวว สักหน่อยย ”

ผมเสียงอ่อยลง ก่อนจะเตรียมรับกรรมที่ซอกจินกำลังจะประทานให้  รถคันงามยังแล่นต่อไปเรื่อยๆโดยที่ผมไม่ทราบว่าจุดหมายปลายทางคือที่ใด

“ นายจะพาฉันไปไหน ?? ”

ผมเอ่ยถามคนข้างๆเบาๆ ก่อนจะใช้นิ้วสะกิดเล็กน้อย ร่างสูงหันขวับมาพร้อมกับส่งเสียงตอบอย่างเยือกเย็น

“ พามึงไปฆ่าไง !!! ”
 

แงแง อายุก็เพิ่ง 17 เอง ทำไมผมจะต้องตายไวขนาดนี้ด้วย แม่ครับพ่อแม่ครับช่วยผมด้วยยยยยยยยยย

เวลาผ่านไปสักพัก ผมยังคงแต่นั่งสงบนิ่ง หลับตาพริ้ม ในใจท่องพุทธโธ ธัมโม สังโฆ และแล้วรถคันงานก็แล่นเข้าสู่ ณ.วิมานหลังใหญ่ทันที แหมม นี่คิดจะฆ่าผมทั้งที ต้องเลือกที่หรูขนาดนี้เชียวหรออ

ที่นี่มันไม่ใช่บ้าน แต่มันคือ พระราชวังดีดีนี่เอง ด้วยเนื้อหลายร้อยไร่ ที่ประดิษฐ์สถานไปด้วย ตึกเล็กตึกน้อยหลายหลัง ก่อนจะมีตัวปราสาทที่สร้างจาก ศิลาขาว ตั้งตะหง่านอยู่ตรงกลาง สวนไม้ดอกไม้ประดับชู่ช่อรับแสงแดด บวกกับต้นไม้ใหญ่น้อยที่คอยให้ความร่มรืน  บอกได้คำเดียวเลย ว่า  รวยยยย อิ๊บบ หายยยยย !!!!!

“ มึง ลงมาได้แล้วว !!!!! ”

“ ไม่เอาอ่ะ ที่นี่ที่ไหน ไม่ลงไปหรอกก ”

ผมยังคงนั่งตัวเกร็ง ทั้งที่ถูกกระชากจากเขา แต่มือเหนียวๆราวกับตีนตุ๊กแกของผมยังติดหนึบอยู่กับเบาะนั่ง

“ มึงลงมา นี่อาณาจักรเล็กๆของกูเอง !!!! ”

เล็กๆหรอ ดูมันพูดเข้าสิ ถ้าขนาดนี้เล็ก งั้นถ้าใหญ่สำหรับมันคงต้องเป็นเกาหลีทั้งประเทศแล้วละมั้ง แต่ในขณะที่ผมกำลังครุ่นคิด แขนยาวๆของไอ้ซอกจินก็ตรงเข้ามาล็อคคอผมและลากเข้าบ้านทันที

“ ไม่เห็นจะต้องทำแบบนี้ เดินเองก็ได้หรอกน่า !!! ”

ผมบ่นอุบอิบ ขณะที่ร่างบางๆของตัวเองกำลังโซซัดโซเซ ไปตามแรงของคนร่างสูง  เถื่อนจริงนะคุณพี่ !!!!!

“ โอ๊ะ !!! คุณหนูอย่าเล่นกับเพื่อนแรงๆแบบนั้นสิคะ ปล่อยเร็วๆ ปล่อยเถอะน่ะคะ ”

ในที่สุดสวรรค์ก็มาโปรดผมจนได้ ~~~~~ รอดแล้วๆๆๆ

ป้าเวลม่า แม่บ้านรุ่นแม่ ใบหน้าสวย ท่าทางใจดี เข้ามาห้ามปราม ซอกจิน ที่กำลังล็อคคอผมอย่างโหดร้ายย  ก่อนที่แขนยาวๆจะคลายออก ให้ผมได้พอหายใจคล่องขึ้น

“ อย่างนั้นแหละค่ะ  ป้าว่าทานน้ำเย็นๆก่อนนะคะ คุณหนูมาเหนื่อยๆ จะได้สดชื่น ”

“ ป้า เดี๋ยวผมขอตัวขึ้นห้องก่อนนะฮะ ฝากดูเจ้าหมอนี่ไว้ด้วย อย่าให้มันหนีกลับได้ละ ?? ”

ซอกจินจับผมใส่กรงก่อนที่จะ กระชากโทรศัพท์มือถือผมไป และสะบัดตูดขึ้นบนห้องของตัวเอง ยังคงมีป้าเวลม่าที่หันมายิ้มให้ผม และเชื้อเชิญให้ไปยังห้องรับแขก 

โอ้วววแม่เจ้า ห้องรับแขกห้องเดียวเท่ากับห้องเรียนสองห้องอีกน่ะเนี่ย และแน่นอนห้องของผมคงได้เพียง เศษหนึ่งส่วนสี่ของห้องรับแขกของที่นี่ ในระหว่างที่รอซอกจินกลับมา ป้าเวลม่าก็ชวนผมคุยโน้นคุยนี่เพื่อคลายความกังวล ซึ่งที่ผมรู้มา คือป้าแกจะเป็นคนอ่อนไหวต่อความรู้สึกมาก จะหัวเราะทุกครั้งที่เล่าเรื่องตัวเอง แล้วจะร้องไห้ทุกครั้ง ที่เล่าเรื่องนายซอกจิน

คิมซอกจิน ลูกชายคนเดียว ผู้เป็นทายาทของบริษัท KGROUP ซึ่งเป็นบริษัทมหาอำนาจยักษ์ใหญ่ของเกาหลี แต่ดันอาภัพเพราะสูญเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ส่วนพ่อของเขาก็มีเมียนับไม่ถ้วน เมื่อไปอยู่ประเทศต่างๆ จะกลับมาก็ปีละครั้งเท่านั้น ดังนั้นซอกจินจึงดูเป็นคนแข็งกระด้าง ทั้งๆที่ภายในของเขาอ่อนไหวยิ่งกว่าสายลมสะอีก

เด็กมีปัญหาสินะ ??? แล้วทำไมผมต้องมารับเคราะห์ด้วยละ ???  

วอสาม เปลี่ยน !!

แต่สิ่งที่แปลกสุดๆของที่นี่ก็คือ แม่บ้านรวมถึงคนงานทุกคนจะต้องมีวอ ไว้สื่อสารกัน เพราะถ้าวิ่งหากัน วันนึงก็คงหาไม่พบ ป้าเวลม่า ตอบกลับไปอย่างเบาๆ ก่อนจะมาสะกิดเรียกผม

“ คุณหนูจองกุกค่ะ เชิญด้านบนได้แล้วค่ะ !!! ”

“ ด้านบนหรอครับ ?? ทะ..ทำไม ต้อง ไปดะ..ด้วยย ”

“ ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ คุณหนูจริงๆ แกจิตใจดี อิอิ !!! ”

ผมควรจะเชื่อป้าดีไหมเนี่ย จิตใจดีนะหรอ นั่นคือส่วนที่หาได้ยากในตัวซอกจิน ยิ่งกว่างม เข็ม ในมหาสมุทรแอตแลนติค กลางสามเหลี่ยมเมอร์มิวด้า เสียอีก

ผมย่างก้าวแต่ละก้าวอย่างหวั่นใจ ก่อนจะเข้าไปในห้องที่ป้าเวลม่าบอก มือเรียวค่อยๆบิดกลอนประตูและเปิดมันออก

โอ๊ะ !!! O.O พ่อเจ้า ซอกจินที่ร่างกายห่อหุ้มด้วย ผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียว กำลังนั่งเล่นเกมส์ อย่างเมามันส์  เกร็ดละอองน้ำที่ยังเกาะอยู่บนร่างกายอันกำยำของเขา บวกกับผิวขาวเนียนอมชมพู นี่มันคนหรือรูปปั้นกันแน่ หล่อโคตๆ

“ เอ่อมึงมาก็ดีแล้ว ไปเอาน้ำมาให้กูกินหน่อยดิ !!!! ”

นิ้วยาวๆของเขาชี้กราดมาที่ผม ก่อนจะออกคำสั่ง เฮ้ออ ต่อให้หน้าตาดีแค่ไหน แต่นิสัยก็ใช้ไม่ได้จริงๆ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ก็จะบากหน้าลงมาหาป้าเวลม่าอีกครั้ง

ในตู้เย็นตู้ใหญ่นี้ มีของกินมากมายไม่ว่าจะเป็นผักผลไม้นานชนิด รวมถึงเครื่องดื่มที่ถูกเหมามาเกือบทุกยีห้อ ผมเลือกน้ำใสเย็นๆก่อนจะรินลงในแก้วสีใสสวยงาม ผมถือมันอย่างระวัง ก่อนจะนำไปให้กับคนออกคำสั่งที่กำลังสนุกสนาน กับเกมส์เช่นเดิม

“ อ่ะ น้ำของนายได้แล้ว คืนโทรศัพท์ฉันได้หรือยัง ?? ”

“ ยัง !!! กูยังไม่พอใจจะคืนให้ มึงมีอะไรไหม ?? แล้วมึงเสือกเอาน้ำเปล่ามาให้กูเนี่ยนะ มึงไปเอามาใหม่เด๋วนี้ !!!! ”

เฮ้ออ แล้วก็ไม่บอกละคุณพี่ ว่าจะกินน้ำอะไร มีน้ำเป็นร้อยเป็นพัน จะเลือกถูกได้ไง เด๋วก็เอาน้ำจากส้วมมาให้กินเลย
หลังจากที่ถูกใช้อย่างสาสม ในที่สุดผมก็ได้โทรศัพท์คู่ใจกลับคืนมา 

10 มิสคอลลล ~~~~ จีมิน

ผมลืมไปสนิทเลย ว่าผมถูกอันธพาลลากตัวมาในขณะที่กำลังเชียร์จีมิน เล่นบาสอยู่ ก่อนที่ผมจะรีบกดสายกลับไปทันที

[ หายไปไหนมา จองกุก โทรไปก็ไม่รับ กูเป็นห่วงรู้ไหม ??? ]

“ อ๋อๆ ป่าวหรอก โทดทีนะ ที่ต้องกลับมาก่อนบังเอิญมีธุระจริงๆ ”

ผมตอบกลับเป็นด้วยเสียงกระซิบกระซาบ เพราะไม่อยากให้ซอกจินที่กำลังบ้าคลั่งกับหน้าคอมได้ยิน

[ เป็นอะไรหรือป่าว ?? ทำไมต้องกระซิบกระซาบขนาดนั้น !! ]

“ ฮ่าๆ กูเจ็บคอนะ เลยไม่ค่อยมีเสียง ว่าแต่มึงซ้อมเสร็จแล้วหรอ ”

[ อื้ม เสียดายจังเลยเนอะ ไม่คิดว่ามึงจะหนีกลับไปสะก่อน !!! ]

จีมินพูดด้วยน้ำเสียงเชิงน้อยใจเล็กน้อย

“ เอาน่าๆ ไว้คราวหน้า เลี้ยงข้าวมึงชดเชยละกัน ”

[ โอเคๆ งั้นก็ดูแลตัวเองตัวเองด้วยละ เด็กน้อยยยยของกู ]

ทำไมคำพูดของจีมินถึงทำให้ผมตะงิดใจได้ขนาดนี้ ว่าแต่เด็กน้อยหรอ หมอนี้แอบหาว่าผมเป็นเด็กอีกแล้ว

“ บอกแล้วไง ว่ากูโตแล้วเว้ย ไม่ใช่เด็กน้อย ”

[ เออๆ โตก็โต แต่ยังไงมึงก็เด็กกว่ากูอยู่ดี งั้นแค่นี้นะ ไว้เจอกัน ]

ตรู๊ดดดๆๆ

ยังไม่ทันที่ผมจะแย้งอะไรกลับ จีมินก็ชิ่งตัดสายหนีไปสะงั้น  อุส่าห์จะบอกว่าให้มาช่วยผมที่ติดแหง่กอยู่ที่นี่

“หึ !!!  มึงนี่เจ๋งวะ เข้าเรียนวันแรกก็มีแฟนสะแล้ววว กูขอปรบมือให้มึงจริงๆเด็กมอปลายใจแตก อย่างมึง !!!!  ”

ท่าทางการพูดและสายตาอันเย้อหยัน จนผมอดจะต่อว่าเขากลับไม่ได้ มันหยาบคายเกินไปแล้ว

“ ไม่รู้อะไรแล้วอย่ามาพูดมั่ว ”

“ กูพูดมั่วตรงไหน มึงก็เหมือนกับเด็กมอปลายทั่วไปนั่นแหละ เรียนไม่จบ เพราะความต้องการมันสูง ถึงต้องรีบหาผู้ชาย ”

“ สมองโง่ๆที่มีแต่ขี้เลื่อยของนาย คงคิดได้แค่นี้จริงๆ หึหึ นี่หรอ เด็กมหาลัย “

“ มึงว่าไงนะ ??? ”

ซอกจินเริ่มเดือด เมื่อได้ยินประโยคของผม พร้อมทั้งสรรพนามในการพูดใหม่ พลางกระชากคอเสื้อทันที ร่างของผมเริ่มสั่นไปทั้งตัว ถึงแม่ตอนนี้จะมารู้ว่าพลั้งปากไปก็คงจะสายเสียแล้ว

“ นายมันเลว ชัดหรือยัง”

“ งั้นมึงก็เตรียมตัวตายเป็นผีได้เลยยย !!!! ”

ร่างของผมถูกซัดจนกระเด็นไปบนเตียงใหญ่ ฝีเท้าที่น่ากลัวย่างสามขุมเข้ามาเชิงเอาเรื่อง ส่วนผมก็จัดการปาหมอนทั้งหมดที่อยู่บนเตียงใส่เขา แต่ก็ไม่อาจสกัดกั้น ความชั่วร้ายของซอกจินได้

“ ไอ้เลว ปล่อยกูเด๋วนี้นะ !!! ”

ผมพยายามขัดขืน ร่างสูงที่กำลังคร่อมผมอยู่ด้านบน มือทั้งสองถูกล็อคไว้แน่น ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะถูกยื่นเข้ามาใกล้ในระยะประชิด

“ แล้วถ้ากูไม่ปล่อยละ มึงจะทำอะไรกูได้ฮะ  ไอ้ลูกหมา !!!! ฮ่าๆ ”

ซอกจิน เปลี่ยนจากน้ำเสียงโหดกลายมาเป็นกวนเบื้องล่างผมแทน มือหนาของเขาจัดการหยิกแก้มผมเล่นเหมือนเด็กน้อยอย่างที่เขาพูด

“ ชั่วเกินคำบรรยายจริง   ฉันเกลียดนาย ซอกจิน !!!! ”

“ อย่างนั้นหรอวะ !!!! หึ แต่กูเริ่มสนใจในตัวมึงขึ้นแล้ววะ !!! ”

หะ!!!! สนใจ หมายความว่าไง!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ม่ายยยน่ะ !!!!! ไอ้ซอกจิน มันกำลังโน้มริมฝีปากลงมาหาผมแล้วววว

ร่างกายของผมเริ่มต่อต้านทุกส่วน รวมถึงหัวที่ส่ายไปมายิ่งกว่าปลาช้อน  แต่แล้วเสียงระฆังก็ดังช่วยชีวิต เมื่อโทรศัพท์ของคนชั่วเกิดดังขัดจังหวะขึ้นมา  ซอกจินถึงกับหัวเสียนิดๆก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์

[เฮ้ยยเชี่ยจิน คืนนี้เอาไง ?? ที่เดิมป่าววะ ]

“ แหมมึง ขัดจังหวะกูจริงนะ  ขอไอ้ก้าให้ได้ก่อนเหอะ แล้วค่อยมาชวนกู !!! ”

[ เออน่า ของกูนะ เคลียร์ง่ายอยู่แล้ว !!! ]

สงครามน้ำลายเริ่มเกิดขึ้นระหว่างซอกจินและบุคคลปลายสาย ซึ่งน่าจะเป็น นายวี เพื่อนเพียงคนเดียวของเขา  ผมรีบลุกขันจากเตียงแล้วเก็บสัมภาระของตัวเองอย่างเงียบ หวังกะชิ่งหนีเพื่อชีวิตที่อยู่รอด

เพิ่งรู้วันนี้ ว่าการเป็นชายก็ไม่ได้ปลอดภัยอย่างที่คิด !!!

ย่างหนึ่ง ช้าๆ ย่างสอง ช้าๆ   ย่างสาม ช้าๆ

ผมพยายามคลาน  ขอย้ำว่าคลาน   อย่างเชื่องช้า เพื่อให้ผ่านหน้าของซอกจินไปได้อย่างปลอดภัย แต่ทว่า

ตุ๊บ !!

ศีรษะของผมก็ไปชนกับบางอย่างเข้าจังๆ ใบหน้าเล็กของผมค่อยๆเงยหน้ามองดู ปรากฏว่า ….มันคือ เท้าสองข้างของไอ้ซอกจินนั่นเอง  แงแง  TT ทำไมถึงแสนรู้แบบนี้  ทั้งที่ยนังคุยโทรศัพท์กับปลายสายอยู่

“ เออๆ งั้นตกลง ไว้เจอกัน !!!! ”

หน้าผม       -[]-

หน้าซอกจิน   - ; -

“ จองกุก จะไปไหนหรอจ้า ???? ”

เสียงหวานๆชวนสยองของ ซอกจินแว่วมากระทบกับหูของผม

“ ไอ้เลวไอ้ชั่วว ไหนบอกว่าเป็นทาสไง TOT ”

ผมหัวเราะออกมาอย่างหน้าเสีย ก่อนจะรีบลุกและวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต  กุกเอ้ยยยชิ่งหนีเท่ากับรอดตายยย วิ่งโลดดดดด~~

“ ทาสในเรือนเบี้ย มึงหยุดเด๋วนี้นะ ไอ้จองกุก ถ้ากูจับได้มึงไม่รอดแน่ !!!! ”

“ แน่จริงก็วิ่งให้ทันดิวะ !!!!! ”

ผมหันไปตอบร่างสูงที่วิ่งตามผมมาด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว จากห้องนี้ไปสู่ห้องนั้น ตอนนี้สติผมแตกไปแล้วว บ้านที่แสนใหญ่โต กำลังเป็นอุปสรรคเพราะผมหาทางออกไม่เจอ

สู่ ห้องครัวว ~~~~

“โอ๊ะ !! คุณหนูจองกุก มาทำอะไรค่ะ เนี่ย ?? ”

ป้าเวลม่าเอ่ยถาม ทันทีที่เห็นผมวิ่งมาอย่างร้อนรน ราวกับเพิ่งหนีจากแดนประหาร

“ ป้าฮ่ะ ถ้า ซอกจิน มาตามหาผม บอกว่าไม่เห็นนะฮ่ะ ”

“ อ่อ จ้ะๆๆๆ ”

ป้าเวลม่ารับคำ ก่อนที่ผมจะกระโดไปซ่อนตัว ในตู้ด้านล่างทันที  กลิ่นมันนอับบ!! อิ๊บบอ๋ายยย ผมจะตายตาตู้ไหม ???

โคร้มมม !!!

“ ป้า!!!! เห็นไอ้จองกุกไหม ???? ”

เสียงโวกเวียกของซอกจินเอ่ยถามแม่บ้านของตน ก่อนจะรื้อค้นอะไรไปทั่ว

“ เอิ่มม =_= คุณหนูจองกุก แกไม่ให้ป้าบอกว่าเห็นค่ะ ดังนั้น ป้าก็ไม่เห็นคะ แฮ่ๆๆๆ ”

หมดกัน T-T  ป้าเวลม่า ทำไมป้าถึงหักหลังผได้นะ ป้าใจร้ายยจริงๆ

“ ป้า ผมขอเวลาจัดห้องครัวสักครู่นะ  ป้าไปทำอย่างอื่นก่อนได้เลย เอ่อ ฝากปิดประตูให้ด้วยนะครับ !!

ส่วนไอ้จองกุก มึงอยากเล่นซ่อนหากับกูนักใช่ไหม ??  ออกมาสะดีดี ”

“………….”

ผมยังคงเก็บตัวเงียบ แน่นอนละ ใครจะโง่ออกไปให้โดนจับได้ละ  ฮ่าๆๆๆ

“ ก็ได้ ถ้ากูหามึงเจอ มึงเจ็บหนักแน่ !!!!! ”

ซอกจินส่งเสียงขู่ ก่อนที่ทุกอย่างด้านนอกจะเงียบอีกครั้ง

มันเงียบจนแปลกแล้วนะ ผมไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงฝีเท้าของใครด้านนอกเลย หรือว่า ?? ซอกจินจะตามป้าเวลม่าออกไปหาที่อื่นแล้ววว.

ประตูตู้ที่ผมอยู่ค่อยๆแง้มออกดู  แต่ทว่า กลับพบใบหน้าหล่อๆ ที่กำลังสแหยะยิ้ม รอคอยอยู่ด้านนอก

เฮ้ยยยย ไอ้ซอกจิน !!!!!!!!!!!!!!

“ ออกมาได้แล้วว จอนจองกุก กูหามึงเจอแล้วว  !!! ”

“ ไม่ !!!! ”

“ มึงอยากตายอยู่ในตู้นี่หรือไงวะ ?? ”

ผมพยายามขัดขืน มือของเขาที่พยายามจะลากผมออกไป

“ ฉันยอมตายกับกลิ่นอับในตู้ ดีกว่าเสียตัวให้คนชั่วอย่างนาย “

“ กูบอกให้ออกมาไง !!!!! ”

ในที่สุดร่างของผมกับไม่สามารถทานแรงลาก ของควายตัวโตอย่างเขาได้ จึงทำเอาเราสองคนเซ ทลาไปด้วยกัน ร่างของผมจึงทับร่างของซอกจินอยู่

“ แหมมึงนี่ชอบบรรยากาศในครัวก็ไม่บอก ฮ่าๆๆๆ  ”

เสียงอันแหบพร่าบวกสีหน้าอันหื่นกามของซอกจิน ทำให้ผมรีบผละตัวออกจากเขาทันที พลางหาอาวุธที่จะสามารถปกป้องตัวเองได้

“ อย่าเข้ามานะเว้ยย ไม่งั้นฉันตีนายไม่ยั้งแน่ !!  ”

มือทั้งสองข้าง กำหม้อสองลูกไว้แน่น พร้อมตั้งท่ารับบุคคลตรงหน้า

“ หึๆ มึงคิดจะตีกูด้วยหม้อเนี่ยนะ แม่งงกูโคตรกลัวเลยยละ ”

จริงด้วยสิ ผมควรจะหยิบมีด หรืออะไรที่มันเป็นอาวุธได้ดีกว่านี้ โธ่!!! จองกุก ทำไมไม่ฉลาดให้สมกับสอบได้ติดอันดับโลกเลยวะ !!!!!  ร่างสูงค่อยๆย่างกายเข้ามาอย่างช้าๆ สายตาจ้องมองราวกับเสือที่พร้อมจะขย้ำลูกแกะ 

“ มึงเสร็จกูแน่ ฮ่าๆๆ ”

ซอกจินเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างช้าๆ ซึ่งในขณะนั้นเอง ผ้าขนหนูผืนน้อยที่ห่อหุ้มด้านล่างของเขา ดันหล่นร่วงลงสู่พื้น !!

“ อ๊ากกก !!!!!!!!!!!! ”

ผมร้องเสียงหลงออกมา เมื่อเห็นซอกจินเปลือยอยู่ตรงหน้า พร้อมมังกรคอมมิโด ที่กำลังนอนสงบนิ่งอยู่   พลางวิ่งหนีจากห้องครัวทันที

“ เฮ้ยยเชี่ยแหละ ”

มีเพียงร่างสูงที่รีบนั่งลงกับพื้น ก่อนจะรั้งผ้าขนหนูเจ้าปัญหามาปกปิดความเป็นชายของตัวเอง

เจอสักทีทางออก หลังจากได้เห็นอะไรที่ไม่สมควรกับเด็กอายุ ไม่ถึง 18 อย่างผม

เฮ้อออ รู้สึกเหมือนได้อิสระ อีกครั้งง ~~~~  ผมรีบเดินออกมาจากแดนนรกของซอกจิน ก่อนจะหาทางกลับไปยังมหาวิทยาลัย

เวลา 19.00 น. ท้องฟ้ากำลังมืดครึ้ม ไม่มีแสงไฟใดนำทางเลยสักดวง บวกกับป่าทึบสองข้างเธอ ทำให้ความกลัวเริ่มบดบังจิตใจผมอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีร่าง รวมเรียกว่า ผี มันเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากพบเจอที่สุด  ผมจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เพื่อต่อสายไปยัง จีมิน

“ จีมิน ตอนนี้มึงอยู่ไหน ?? ”

[อยู่หอ มีอะไรหรือป่าว ?? ]

“ เอ่อ…เอ่อ ตอนนี้ กูอยู่ แถว XXX อยากถามว่า เอ่อ..เอ่อ มีรถโดยสารผ่านไปทางมหาวิทยาลัยบ้างไหม ?? ”

[ เห้ยย แล้วไปทำอะไรสะไกล แถวนั้นไม่ค่อยมีรถหรอก  ถนนเปลี่ยว  เขาบอกว่าป่าข้างทางนั้นผีดุด้วยนะ จองกุก ]

“ แล้วมึงจะพูดทำไมวะ คนยิ่งกลัวๆอยู่ !!! ”

นี่ผมคิดผิดคิดถูกนะ ที่โทรถามคนอย่างเขา ไม่ช่วยอะไรได้ แถมยังมาทำให้กลัวมากขึ้นอีก

[ ฮ่าๆๆๆ กูล้อเล่นนะ เอาเป็นว่า เดี๋ยวกูไปรับนายเอง !! รอแป๊ปละกัน ]

หลังจากที่จีมินวายสายไป ผมก็ได้เพียงห่วงหน้าพะวงหลัง ถึงแม้จีมินจะพูดแกล้งก็เหอะ แต่ตอนนี้ผมคิดจริงหมด ไหนจะยุงฝูงใหญ่ที่คอยจะมาแทะโลมผิวสวยๆของผมอีก แงแง จีมิน นายรีบมาสักที พลีสสสสสส

ห้านาที ผ่านไปผมยังคงนั่งอยู่ริมฟุตบาท และแล้วก็มีแสงสว่างเล็กๆกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ผม แน่นอน มันคือ     รถมอไซต์ เยส!!!!!

รถมอเตอร์ไซต์คันโตถูกจอดอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เจ้าของจะค่อยๆถอดหมวกกันน็อค และลงจากรถด้วยท่าทางสุดกระชากใจ  โถ่ พ่อหล่อลากดิน นายจะมาเก๊กตอนนี้มันใช่เวลาไหม ???

“ จะเท่อีกนานไหม เนี่ย ?? กูจะโดนยุงหามไปแล้วว ”

“ แฮ่ๆๆๆ รอแค่นี้ทำเป็นบ่น ทีมึงไม่เที่ยวไกลแบบนี้กูยังไม่ว่าอะไรเลย ”

จีมินบ่นอุบอิบ พลางกวักมือเรียกผมให้ไปยังรถของเขา

“ กอดพี่ให้แน่นๆนะน้อง รถพี่มันแรงง  ”

จีมินเอ่ยขึ้น ก่อนจะบิดรถมอไซต์คู่ใจ อย่างไม่คิดชีวิตต  โกทู ยูนิเวอร์ซิตี้ ~~~~~~~~~~~~~~~

“ กุญแจหายไปไหนน้า ??? ”

ในที่สุดผมก็มาถึงหน้าห้องของตัวเอง แต่กุญแจดันหายไปไหนก็ไม่รู้  ผมพยายามค้นทุกซอกทุกมุมของกระเป๋า แต่กลับพบกับความว่างเปล่า ทำไงดีละ ?? ลุงยามเฝ้าหน้าหอก็ไม่อยู่สะด้วย ผมคงต้องพึ่งจีมินอีกครั้งแล้วละ

“ เอ่อ มึง…..”

“ ไม่มีกุญแจ ก็เข้าห้องไม่ได้สินะ จองกุก งั้นก็นอนแถวนี้ไปละกัน อีกไม่นานก็เช้า !! ฮ่าๆ  กูกลับก่อนละ ”

งือๆ ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนจิตใจคับแคบ ขอพึ่งหน่อยก็ไม่ได้ นอนข้างนอกมันหนาวนะเว้ยยยย  ผมได้เพียงแต่ชายตามองร่างสูงที่กำลังเดินจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์

“ กูล้อเล่นนะ !! จะปล่อยให้เด็กน้อยน่าสงสาร นอนนอกห้องได้ไงจริงมั้ยย ?? ”

ผมยิ้มตอบรับเขา ก่อนจะวิ่งตามไปทันที

“ แต่กูเคยพูดกับโค๊ชไว้ว่า คนที่จะเข้าห้องนอนฉันได้ มีเพียงพ่อแม่ และเมียเท่านั้นนะ !!!! ”

“ เมียหรอ ??? ”

“ ใช่จ้ะ ที่รัก งั้นเรากลับห้องของเราดีกว่านะ !!! ”

จีมินพูดประโยคอันตราย พร้อมมกับยื่นมือของเขามาลูบที่ไหล่ผมเบาๆ ท่าทางหื่นกาม

“ มึงมันบ้า จีมินน !!! ”

ผมต่อว่า ร่างสูง ก่อนจะรีบวิ่งนำหน้าเขาไปยิมทันที

“ จะรีบไปไหนจ้ะ เมียจ๋า !!! รอผัวววด้วยยย ”

 

ห้องขนาดกะทัดรัดสีเรียบ ถูกจัดแต่งไว้อย่างเรียบร้อย [ กว่าผมอีก ] ถ้าดูจากห้อง คงคาดไม่ถึงแน่ๆว่านี่คือห้องผู้ชาย เพราะนอกจากความสะอาดแล้ว จีมินยังมีดอกไม้สวยงามไว้ตรงหัวเตียงอีกด้วย ช่างโรแมนติกจริงๆ พ่อหนุ่มนักกีฬาคนนี้

“ ไปอาบน้ำก่อนละกัน จองกุก แล้วค่อยออกมากินข้าว ”

จีมินหันมาบอกผม โดยที่เขากำลังทำอะไรบางอย่างให้ผมกิน ผมรับผ้าขนหนูของเขาแล้วเดินไปยังห้องน้ำอย่างว่าง่าย

สายน้ำจากฝักบัวกำลังชำระร่างกายอย่างช้าๆ ในขณะที่หัวของผมดันผุดเรื่องราวต่างๆของซอกจินขึ้นมา พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้างเนี่ย ?? หวังว่าเขาคงไม่ทำอะไรบ้าๆอีกนะ  

หลังจากที่กินอาหารสุดอร่อยของจีมิน ตอนนี้ผมก็ได้แต่นอนตีพุงบนเตียงนุ่มๆ ส่วนจีมินหลังจากที่ไปอาบน้ำก็ออกมาพร้อมกับ บ็อกเซอร์ตัวเดียว O.O

“ จีมิน มึง..ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยย ละ !! ”

ผมกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ เพราะหุ่นขาวๆของเขากำลังทำให้ผมเลือดกระเดาแทบกระฉูด

“ อเมริกันสไตล์ไง นอนแบบนี้แล้ว หวังว่ามึงคงไม่ถือนะ ”

ผมพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่ร่างสูงจะกระตุกยิ้ม พร้อมยักคิ้วกวนๆ  พลางปิดไฟแล้วกระโดดขึ้นเตียงข้างผมทันที

“ จองกุกอา ทำไมถึงเลือกมาเรียนที่นี่ละ ”

เสียงของจีมินเอ่ยถาม ในขณะที่ผมกำลังเคลิ้มๆหลับอยู่

“ ไม่รู้สิ !! เขาให้มาเรียนฟรี กูก็เลยมา ”

“ อื้มม ดีแล้วละที่มึงมา กูเลยได้เจอกับมึง ”

ผมไม่ได้สนใจคำพูดแปลกๆของเขา เพราะตอนนี้ร่างกายต้องการพักผ่อนจริงๆเนื่องจากเพลียมาทั้งวัน

ฝันดีนะ จีมิน ~~~

“ กูดีใจมาก ที่ได้เจอมึงนะจองกุก ดีใจจริงๆ ฝันดีละ เด็กน้อยหัวเหม่ง~~~ ”

บุคคลด้านข้าง กระซิบที่หูของผมเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือหนาๆของเขามากอดร่างของผม

CRY .q