[FICEXO] ❧ 3 1 1 3 (chanbaek)

ลำดับตอนที่ #4 : ❧ 3 1 1 3 : 3

 

3


 

ความสัมพันธ์ของชานยอลและแบคฮยอนดีขึ้นมาเรื่อยๆหลังจากจูบในวันนั้น...


 

ไม่ว่าแบคฮยอนจะอยู่ที่ไหนเขาก็มักจะบังเอิญเจอกับชานยอลอยู่เสมอ ไม่รู้ว่าอีกคนจะตั้งใจหรือบังเอิญจริงๆแต่แบคฮยอนก็รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้กับชานยอล แบคฮยอนที่เคยรู้สึกว่าตัวเองอยู่ตัวคนเดียวแต่วันนี้เขามีชานยอลเพิ่มขึ้นมาในชีวิตของเขา บ่อยครั้งที่แบคฮยอนเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าที่มีรอยยิ้มกว้างของคนตัวสูงจนถูกเพื่อนในห้องอย่างยูอีกระแนะกระแหนแต่แบคฮยอนก็ทำได้ยิ้มกว้างตอบกลับไปเหมือนคนบ้า


 

ความสัมพันธ์ที่ดีของชานยอลกับแบคฮยอนมันไม่มีชื่อเรียก ทั้งสองคนไม่ได้กำลังคบกันทั้งสองยังเป็นเพื่อนที่ดีแก่กันอยู่เหมือนเดิม แบคฮยอนรู้ว่าชานยอลป๊อบในโรงเรียนมากแค่ไหน ส่วนสูงและเสียงทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์ทำให้เขาดูโดดเด่น


 

แบคฮยอนชอบที่จะมองชานยอลอยู่ห่างๆ เขายืนมองเพื่อนคนแรกของเขาที่โดนรุมล้อมไปด้วยผู้คนอยู่ในพื้นที่เล็กๆของตัวเอง แบคฮยอนแอบแปลกใจกับตัวเองเมื่อพบว่าตอนที่เขายืนมองชานยอลกับเพื่อนๆที่เป็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักกำลังกำหมัดเอาไว้แน่นกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ความรู้สึกเจ็บเมื่อปลายเล็บทิ่มมาที่มือของเขาเป็นรอยแดง





 

บางทีแบคฮยอนเริ่มจะไม่ชอบเวลาที่ชานยอลไปอยู่ใกล้ใครซะแล้วสิ...









 

“วันนี้วันอะไรน้า~ ตัวเล็กทายสิ” ชานยอลที่กำลังเดินไปส่งเขาที่ป้ายรถเหมือนกับทุกๆวัน อยู่ๆก็ถามคำถามแบบนี้กับแบคฮยอนขึ้นมา


 

“วันนี้วันเกิดชานยอลเหรอ?” แบคฮยอนถามออกไปซื่อๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูกระตือรือร้นที่จะถามเขามากๆ


 

“ไม่ช่ายยย ให้โอกาสใหม่อีกรอบๆ” ชานยอลสะบัดหัวไปมาอย่างน่ารัก


 

แบคฮยอนต้องขมวดคิ้วออกมาเมื่อสมองกำลังคิดหนักว่าวันนี้คือวันอะไร ยิ่งเห็นสีหน้าของชานยอลที่ดูระรื่นกว่าวันอื่นๆแบคฮยอนก็อยากจะตอบคำถามของชานยอลให้ได้ แต่คิดยังไงเขาก็คิดไม่ออกจริงๆ สุดท้ายแล้วแบคฮยอนก็ต้องพูดกับอีกคนด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด


 

“ขอโทษนะชานยอลอา..แต่ฉันจำไม่ได้จริงๆว่าวันนี้คือวันอะไร”


 

“อ่า..ไม่เป็นไรๆ ถึงนายไม่รู้จริงๆฉันก็จะบอกนายอยู่แล้ว วันนี้เป็นวันครบรอบที่เรารู้จักกันหนึ่งเดือนแล้วไง^0^” ชานยอลบอกกับแบคฮยอนพร้อมกับกระโดดหมุนตัวไปรอบๆคนตัวเล็กอย่างร่าเริง




 

จริงสิ...วันสำคัญแบบนี้แบคฮยอนลืมไปได้ยังไงกันนะ



 

“ความจริงแล้วเราไม่ต้องนับวันครบรอบแบบนี้ก็ได้นะ ฉันอยากให้เราเป็นเพื่อนกันอย่างนี้ไปเรื่อยๆ เพราะถ้าเราเริ่มต้นที่จะนับวันเวลาแล้ว...มันจะมีจุดจบตามเวลาของมันนะชานยอล” แบคฮยอนพูดออกมาเศร้าๆเมื่อสมองเขาคิดถึงวันนั้น วันที่ความสัมพันธ์แบบเพื่อนของเขากับชานยอลจะจบลง


 

“เฮ้ อย่าคิดมากสิ ฉันนับเอาไว้เพื่อเตือนความจำเรื่องดีๆในชีวิตของฉันต่างหากละ” ชานยอลบอกยิ้มๆพร้อมกับเอื้อมมือไปขยี้ผมที่ศีรษะเล็กของอีกฝ่าย


 

“ผมฉันยุ่งหมดแล้วนะชานยอล เดี๋ยวหมดหล่อกันพอดี” แบคฮยอนบ่นงึมงำออกมาก่อนจะใช้มือสางผมยุ่งๆของตัวเองที่อีกฝ่ายทำมันเสียทรง


 

“ใครบอกว่านายหล่อกันนะตัวเล็ก...นายน่ารักต่างหากละ”


 

คำพูดของชานยอลทำให้มือเล็กที่กำลังสางผมตัวเองเป็นพัลวันชะงักไปก่อนจะเลื่อนลงมาลูบที่ต้นคอของตัวเองแก้เขิน


 

“น่ารักอะไรกัน...นั้นมันเอาไว้ชมผู้หญิงนะชานยอล .///.”


 

“จริงเหรอ? แต่ฉันว่าแบคฮยอนน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนอีกนะ” ร่างสูงไม่พูดเปล่ายังโน้มลงมากระซิบที่ข้างหูที่กำลังเห่อแดงเพราะความเขินของคนตัวเล็ก


 

“ชานยอลชอบล้อเล่นฉันอยู่เรื่อยเลย ฉันว่าฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า” แบคฮยอนรีบโบกมือลาเหมือนที่ทำประจำเวลากำลังเขินอีกฝ่ายเมื่อเห็นทั้งตัวเองและชานยอลมาถึงป้ายรอรถแล้ว แต่ดูเหมือนว่าวันนี้แบคฮยอนจะโบกมือหนีไม่ได้เหมือนทุกๆวันเมื่อข้อมือของเขาถูกอีกฝ่ายรั้งเอาไว้ก่อน


 

“อย่าพึ่งไปสิตัวเล็ก”


 

“หื้ม? มีอะไรเหรอ” แบคฮยอนถามออกไปด้วยความสงสัย


 

“ก็วันนี้เป็นวันครบรอบที่เรารู้จักกันหนึ่งเดือนใช่ม้า...” ชานยอลบอกกับแบคฮยอนก่อนจะเว้นไปพักนึงเหมือนกำลังรวบรวมความกล้าที่จะพูดในประโยคถัดมา


 

“...อยู่ด้วยกันก่อนสิครับตัวเล็ก”


 

“...!”


 

“ฉัน..ขอไปที่ห้องของนายได้มั้ย?”


 

คำถามของชานยอลทำให้แบคฮยอนกลับมาคิดหนักอีกครั้ง เขาเคยกับอีกคนบอกว่าเขาอาศัยอยู่ในห้องพักของอพาตเม้นท์เล็กๆแห่งหนึ่ง เพราะแบคฮยอนอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กเนื่องจากพ่อแม่ของเขาเสียชีวิตไปนานแล้ว เงินที่ใช้อยู่ทุกๆวันก็มาจากเงินเก็บที่เขาทำงานพิเศษในช่วงปิดเทอม


 

สายตาที่ส่งมาอ้อนเขาของชานยอลทำให้แบคฮยอนถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาแพ้ท่าทางน่ารักของอีกฝ่ายจริงๆนะ สุดท้ายแล้วคำตอบของแบคฮยอนก็เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก


 

“ก็ได้...”









 

“ว้าว~ ห้องนายน่ารักจังเลยตัวเล็ก” ชานยอลที่เดินเข้าห้องของแบคฮยอนมาเอ่ยชมไม่หยุดปาก ถึงจะเป็นเพียงห้องพักเล็กๆที่มีแค่ห้องนอนห้องน้ำและห้องครัวที่ถูกจัดเป็นส่วนๆก็ทำให้มันดูดีไม่คับแคบจนเกินไป แต่ของแต่งห้องของแบคฮยอนนี้สิ มีแต่ตุ๊กตาน่ารักอยู่เต็มไปหมดเลย


 

“อย่าซนสิชานยอล” แบคฮยอนดุคนตัวสูงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหยิบตุ๊กตาของเขาขึ้นมาดูแทบทุกตัว



 

“นี่ๆๆ ตัวนี้เหมือนตัวเล็กเลยอ่า” ชานยอลเรียกแบคฮยอนก่อนจะชี้ให้คนตัวเล็กดูตุ๊กตาที่อยู่ในมือของตัวเอง เมื่อแบคฮยอนมองตามเขาก็เห็นเพียงแค่ตุ๊กตาลูกหมาสีขาวตัวโปรดของเขานั้นเอง


 

“ย๊า! นายเข้าไปในห้องนอนของฉันเหรอชานยอล” แบคฮยอนรีบแย่งตุ๊กตาในมือของชานยอลมากอดไว้แนบอกเมื่อเห็นว่ามันเป็นตุ๊กตาลูกหมาสีขาวที่เขานอนกอดอยู่ทุกคืน แล้วมันก็อยู่บนเตียงของเขาตลอดเวลาด้วย แสดงว่าคนตัวโตซุกซนเข้าไปในห้องของเขาแน่ๆ


 

“ฉันก็แค่เข้าไปดูนิดหน่อยเองนะตัวเล็ก”


 

“นิดหน่อยของนายถึงกับหยิบเจ้าป๋ายป๋ายออกมาเลยหรือไงเล่า!”


 

“ป๋ายป๋าย?” ชานยอลขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่สาม ใครคือป๋ายป๋าย? แล้วทำไมแบคฮยอนต้องโกรธเขาแบบนั้นด้วยละ


 

“ก็..ก็นี้ไงป๋ายป๋ายอ้ะ” แบคฮยอนตอบชานยอลด้วยน้ำเสียงเก้อเขินก่อนจะชูเจ้าป๋ายป๋ายในมือในอีกฝ่ายดูแล้วซุกหน้าลงที่ที่ขนนุ่มของมันเพื่อแก้เขิน


 

“ฮ่าๆๆๆ นายตั้งชื่อให้ตุ๊กตาด้วยเหรอตัวเล็ก..ป๋ายป๋ายน่ารักดีนะ” ชานยอลเดินเข้าไปดึงตุ๊กตาของแบคฮยอนออกจากมือก่อนจะยกตุ๊กตาขนฟูมาสูดกลิ่นหอมเบาๆ เขาเหมือนกับได้กลิ่นประจำตัวของแบคฮยอนบนเจ้าป๋ายป๋ายทำให้ถึงกับอมยิ้มออกมา...ถ้าเขาขโมยตุ๊กตาแบคฮยอนกลับบ้านซักตัวจะเป็นไรมั้ยนะ?


 

“เอาคืนมาเลยนะ” แบคฮยอนดึงตุ๊กตาของตัวเองกลับมาก่อนจะเดินเอาไปเก็บที่ห้องนอนของตัวเอง แต่เมื่อหันกลับมาเขาก็พบว่าร่างสูงของชานยอลมายืนอยู่ในห้องนอนของเขาแล้ว


 

“จะเข้ามาทำไม ออกไปเลยนะชานยอล” แบคฮยอนโบกมือไล่ชานยอลไปมาก่อนจะดันตัวสูงๆของอีกคนให้ออกจากห้องไป แต่นอกจากชานยอลจะไม่ยอมออกไปแล้วยังจะกุมมือของเขาไว้ซะแน่นอีก


 

“ก็วันนี้ฉันอยากนอนกับแบคฮยอน..ไหนๆพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดแล้ววันนี้ฉันขอนอนกับนายที่นี้นะตัวเล็ก” คำขอร้องของชานยอลทำเอาแบคฮยอนถึงกับอึ้งไปพักใหญ่


 

“มะ..ไม่ได้ นายจะนอนได้ไงเตียงของฉันมันแคบจะตาย นายตัวใหญ่ออกอย่างนี้นอนด้วยไม่ได้หรอกนะ” แบคฮยอนบอกเหตุผลอีกฝ่ายไป นั้นเป็นแค่เหตุผลรองแต่เหตุผลจริงๆของแบคฮยอนคือเขากำลังเขินอายต่างหากละ


 

“นอนได้สิ...แบบนี้ไง” ชานยอลไม่พูดเปล่ายังดึงร่างเล็กของอีกคนให้ล้มตัวนอนลงไปด้วยอย่างไม่ทันตั้งตัว ถึงแม้เตียงของแบคฮยอนจะไม่ใหญ่มากแต่ถ้านอนท่านี้มันก็สามารถนอนสองคนได้สบายๆเลยล้ะ


 

“เล่นอะไรของนายเนี้ย” แบคฮยอนบอกอีกฝ่ายไปเสียงสั่น เพราะตอนนี้แบคฮยอนกำลังนอนหนุนแขนอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายพร้อมกับหันหน้าเข้ากับแผงอกกว้างของชานยอลอีก กลิ่นหอมอ่อนๆของชานยอลทำให้แบคฮยอนเผลอใจเต้นแรงออกมาอีกครั้ง


 

“นอนสิ” ชานยอลบอกกับอีกฝ่ายเสียงเบาพร้อมกับกดจมูกลงไปสูดดมที่กลุ่มผมนิ่มของคนในอ้อมแขน


 

จะให้แบคฮยอนหลับลงได้ยังไงกันละ พวกเขาทั้งสองคนกำลังอยู่ในชุดนักเรียนที่มีกลิ่นเหงื่ออกมาจางๆ แถมนี้มันพึ่งสองทุ่ม ไม่ใช่เวลานอนของแบคฮยอนซะหน่อยและยิ่งไปกว่านั้นคือการได้นอนแนบอกของชานยอลแบบนี้ทำให้แบคฮยอนได้ยินเสียงหัวใจของชานยอล...ที่กำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับเขา


 

“ฉันไปอาบน้ำก่อนดีกว่าเหม็นกลิ่นเหงื่อตัวเองจะแย่อยู่แล้ว” แบคฮยอนดันตัวของชานยอลออกก่อนจะลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป


 

แบคฮยอนกำลังดีใจที่ได้ยินเสียงหัวใจของชานยอลที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกับเขา เพราะนั่นแสดงว่าชานยอลก็คงจะรู้สึกแบบเดียวกันกับเขาแน่ๆ...









 

เป็นเพราะความรีบร้อนของตัวเองทำให้แบคฮยอนพบว่าหลังจากเขาอาบน้ำเสร็จแล้วเขาลืมหยิบเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนมาด้วย แบคฮยอนทึ้งผมตัวเองในห้องน้ำอยู่ซักพักก่อนจะรวบรวมความกล้าเปิดห้องน้ำออกไป ศีรษะที่ชื้นเพราะเปียกน้ำเล็กๆโผล่ออกมาจากห้องน้ำก่อนจะสอดส่ายสายตาหาร่างสูงก็พบว่าอีกฝ่ายนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง


 

แบคฮยอนยิ้มดีใจก่อนจะก้าวออกมาจากห้องน้ำแล้ววิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เสียงรื้อตู้เสื้อผ้ากุกกักทำให้ชานยอลที่เผลอหลับไปเปิดเปลือกขึ้นอย่างช้าๆแล้วลืมตาโตด้วยความตกใจเมื่อสายตาของเขากำลังโฟกัสไปที่หลังขาวๆของคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีแต่ผ้าเช็ดตัวพันไว้อยู่รอบเอว ดูจากท่าทางที่รีบร้อนทำให้ชานยอลเดาว่าอีกฝ่ายต้องลืมหยิบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนแน่ๆถึงได้รีบมาเปิดตู้เสื้อผ้าค้นเสียยกใหญ่


 

แบคฮยอนที่กำลังหาเสื้อนอนของตัวเองอยู่สะดุ้งเบาๆกับสัมผัสอุ่นๆจากด้านหลังก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นแรงกอดรัดแทน ตื่นมาทำไมตอนนี้ละชานยอลอา!


 

“ตัวของตัวเล็กหอมจังเลย” เสียงทุ้มของชานยอลที่ตอนนี้ดูแหบๆยังไงชอบกลทำให้แบคฮยอนหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ


 

“ก็..ก็ฉันพึ่งอาบน้ำเสร็จนี่ อ๊ะ! ปล่อยก่อนชานยอลฉันจะใส่เสื้อผ้ามันหนาวนะ” แบคฮยอนเผลอร้องออกมาเมื่อจมูกโด่งของชานยอลกดเข้าไปที่จุดไวสัมผัสอย่างต้นคอของเขา


 

“ไม่หนาวหรอก...ก็กำลังกอดให้ความอบอุ่นอยู่นี้ไง” ชานยอลกระซิบที่ข้างหูของอีกฝ่ายเสียงเบา แกล้งพ่นลมร้อนๆใส่ให้รู้สึกจั๊กจี๋เล่นๆ


 

“อื้อออ..ชานยอล” แบคฮยอนส่งเสียงท้วงออกมาเมื่อชานยอลดึงเขาลงไปนอนที่เตียงพร้อมกับร่างสูงที่ทาบทับลงมา


 

“ก็ตัวเล็กทำตัวน่าหอม...ชานยอลขอหอมได้มั้ยครับ?” ชานยอลพูดคล้ายกับขออนุญาตอีกฝ่าย ก่อนจะจ้องไปที่หน้าขาวๆของผมตัวเล็ก ผมที่ชื้นหน่อยๆปรกหน้าของแบคฮยอนประปรายทำให้คนใต้ร่างของเขาน่ามองมากขึ้นไปอีก

 

“อืม” เสียงเล็กๆที่ตอบกลับมาเหมือนเสียงสวรรค์ของชานยอลโดยแท้




 

“ขอหอมทั้งคืนเลยนะครับตัวเล็ก...”

- ตัดฉากจุบุ -










 

- TALK

ฉากจุบุไปหาอ่านได้ตามที่บอกหน้าบทความจย๋า

คือสามตอนนี้พี่แพงพยายามเล่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนแบบรวบๆนะค้ะ

มีไรสงสัยถามได้ตลอดเว จุ้บ -3-

#อัพให้ทีเดียวเพราะแต่งไว้อยู่แล้ว หลังจากนี้ก็นะ..หึๆ

 

CRY .q