Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3: Ain't No Canal Long Enough (แม้แต่คลองก็หยุดผมไม่ได้)

 “ซีวอน!”เสียงทุ้มของคิบอมดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องที่ถูกเปิดออกมาโดยไม่มีการเคาะ เจ้าของชื่อหันไปมองอาคันตุกะรูปหล่อ

“อาจารย์คิบอม พอดีเลย! ผมเพิ่งคุยธุระกับอาจารย์ซีวอนเสร็จ จะพาตัวไปไหนก็ตามใจเลย”ชินดงพูดอย่างอารมณ์ดี

“ขอบคุณครับ ซีวอน...”ประโยคสุดท้ายพูดอย่างร้อนรนสุดขีด ใบหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด

“ทำไมคิบอม?”

“ยุนโฮเค้า...”

ห้องปกครอง

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!

มือหนาทุบโต๊ะไม้ของตนอย่างกราดเกรี้ยว ใบหน้าคมคายแปรสภาพเป็นโมโหอย่างเห็นได้ชัด ข้างหน้าซีวอนเป็นอาจารย์หนุ่มเพื่อนรักอีกสองคนนั่งหน้าเครียดอยู่ ส่วนจุงยุนโฮผู้ถูกทำร้ายนั่งซึมอยู่บนโซฟาตรงข้ามคิบอมและคยูฮยอน

“แสบจริงๆ เด็กพวกนี้”คิบอมเปรยเสียงเรียบๆ

“คิมฮีชอล หัวโจก คิมแจจุง ลีดงแฮและลีซองมิน เด็กแสบสี่คนแห่งโรงเรียนSM”คยูฮยอนเปรยตามก่อนที่จะเน้นตรงชื่อซองมินอย่างเจ็บแค้น

“จะว่าไป...หน้านายกลายเป็นลิเกได้ไง? นายไม่ใช่คนที่ว่าจู่ๆก็หลับ...หรือว่า...”ซีวอนทิ้งท้ายเอาไว้อย่างไม่แน่ใจ คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน

“นายโดนยานอนหลับ?”

คิบอมและคยูฮยอนโพล่งออกมาพร้อมๆกันก่อนที่คิบอมจะนิ่วหน้าอย่างใช้ความคิด

“ฉันเห็นนักเรียนคนหนึ่ง คงเป็นไม่คิมแจจุงก็ลีดงแฮไม่ก็ลีซองมินหนะ เขาทำลับๆล่อๆอยู่ตรงห้องพยาบาลแล้วเหมือนในกระเป๋ากางเกงซ่อนอะไรเอาไว้ด้วย”คิบอมพูดออกมา

“ในห้องพยาบาลมีผงยานอนหลับชนิดออกฤกษ์เร็วมากอยู่”ซีวอนเปรยออกมาเบาๆ

“แล้วแจจุงก็เอากาแฟให้ฉันกิน จากนั้นฉันก็สลบไป...ตื่นมาอีกทีหน้าฉันก็กลายเป็นลิเกไปแล้ว”ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมามองแล้วดีดนิ้วดังเป้าะ

“หรือว่าใครสักคนในสามคนนั้นเอาผงยานอนหลับใส่ลงไปในถ้วยกาแฟแล้วให้ยุนโฮกิน จากนั้นพอยุนโฮสลบไปทั้งสี่คนก็แต่งหน้ายุนโฮจนหน้าเป็นลิเกแล้วโดดเรียนเผ่นไป...ว่างั้น?”

คิบอม, คยูฮยอน และยุนโฮพากันพยักหน้าของตนตามความคิดของร่างสูง ซีวอนกำหมัดอีกครั้ง

“เล่นแรงกันจริง”คยูฮยอนเปรยออกมาเบาๆ

“แรงมาพวกเราก็แรงตอบสิ...”ซีวอนพูด ใบหน้าคมคายหันไปมองตรงโรงยิมที่ชินดงเล่าให้ฟังว่าเป็นที่ๆโดดเรียนง่ายที่สุด

“...แต่ก่อนอื่นต้องจัดการกับตรงนั้นก่อน”คิบอม คยูฮยอนและยุนโฮหันหน้าไปมองตามที่ร่างสูงมองไป

 คิมฮีชอล! แรงมาก็แรงตอบ...ฉันไม่ปล่อยนายเอาไว้แน่!!!

ร่างบางเดินลากเท้าเข้ามาในเขตโรงเรียนอย่างอ้อยอิ่ง มือเรียวข้างหนึ่งสะพายกระเป๋านักเรียนไว้บนบ่าเล็ก อีกข้างซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสีดำ เนคไทสีแดงผูกติดกันอย่างลวกๆและไม่เรียบร้อย ผมสีแดงสดที่เคยประบ่าถูกผูกเป็ยทรงหางม้ายาวลอยไสวไปตามลม

“หืมม์? อะไรวะ?”ร่างบางพึมพำออกมาเบาๆกับตัวเองเมื่อดวงกลมโตเหลือบไปเห็นรถก่อสร้างแล่นผ่านเขาไปสองคัน ฮีชอลมองตามไปก็พบว่ารถก่อสร้างทั้งสองคนนั้นแล่นไปจอดตรงหลังโรงยิม

ร่างบางก้าวขาจะตามไปแต่ก็สะดุดกับร่างสูงของซีวอนที่ยืนมองตนอยู่หน้าประตูโรงเรียน ฮีชอลยิ้มนิดๆก่อนที่จะก้าวขาเดินเข้าโรงเรียนมาประจันหน้ากับร่างสูง

“อรุณสวัสดิ์ฮะจารย์”ร่างบางกล่าวทักเสียงใสอย่างอารมณ์ดี เจ้าของชื่อหันมาประจันหน้ากับเจ้าตัวแสบที่ก่อเรื่องเอาไว้เมื่อวาน

“เมื่อวานโดดเรียนทำไม?”ไม่มีคำทักทายตอบ มีแต่คำถามที่เย็นชาจากร่างสูง คิมฮีชอลกลั้วหัวเราะเบาๆ

“ทำไมจารย์?”

“ฉันบอกว่าหลังเลิกเรียนให้มาพบที่ห้องฉันเมื่อวาน”ซีวอนตอบเรียบๆ ร่างบางทำหน้างงๆเล็กน้อยก่อนที่จะร้องอ้อออกมาเบาๆ มือเรียวชักออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วดีดนิ้วดังเป้าะ

“แหม...ลืมไปได้ ครั้งแรกก็ให้ๆไปกันหน่อยก็แล้วกันนะจารย์นะ”

“มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง”

“แล้วครั้งที่สองผมก็จะโดดต่อไปเหมือนครั้งแรก”ร่างบางเถียงต่อไปอย่างท้าทาย ซีวอนมองลึกเข้าไปในดวงตาของฮีชอล พลันใจก็เต้นตึกๆอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“ทำไมโดดเรียน?”

“อยากโดด”ฮีชอลตอบห้วนๆพร้อมๆกับจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของซีวอนไม่แพ้กัน จู่ๆก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่ทราบสาเหตุและใจเต้นตึกตัก

ร่างบางละสายตามมามองหน้าผากของร่างสูงแทนก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆแล้วกลับมายิ้มร่าอีกครั้ง

“ใครที่โดดเรียนแล้วโดนจับได้จะโดนทำโทษอย่างหนัก”ร่างสูงพูดกฏที่ตนตั้งเมื่อวานออกมา ฮีชอลหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่จะพูดเรียบๆ

“แล้วอาจารย์จับผมได้ปะหละ?”

ซีวอนเซไปนิดนึงกับคำพูดตอกกลับของร่างบาง ใบหน้าคมคายนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

แต่ก่อนที่จะพูดอะไรต่อไป ร่างบางก็พูดขัดออกมาว่า

“กฏที่อาจารย์ฝ่ายปกครองเป็นคนตั้งแล้วจะไม่สามารถแก้กฏได้...เว้นแต่อาจารย์คนนั้นจะลาออก”

"งั้นผมว่าอาจารย์จะอยู่ในตำแหน่งนี้...ได้ไม่นานแล้วหละฮะ"

ประโยคของฮีชอลดังก้องขึ้นมาในสมองของร่างสูง ซีวอนยิ้มเยาะอย่าสมเพชให้กับการพ่ายแพ้ครั้งแรกของตนในการดำรงตำแหน่งครูมาหลายปี

แพ้ให้กับร่างบางตรงหน้า...

แพ้เพราะคำพูดของตนเอง...ทำตัวเองแพ้ไป

“ครั้งนี้นายชนะไปคิมฮีชอล แต่ครั้งหน้าอย่าหวัง”

คิมฮีชอลยิ้มเยาะราวกับรอคอยคำพูดที่เหมือนประกาศสงครามระหว่างตนและร่างสูงมานานแสนนาน

“มันไม่แน่เสมอไปหรอกจารย์”

 


----------30%----------

เสียงครืดคราดที่ดังมาหลังโรงยิมทำเอาคนหูดีที่กำลังสัปหงกกับวิชาเลขอันแสนน่าเบื่อนั้นหลุดออกจากการติดต่อเข้าฝันเฝ้าพระอินทร์ทันที

ใบหน้าหวานหันมามองหน้าต่างที่อยู่ไกลตนพลางสบถออกมาในใจ

ตอนนี้แหละ อยากนั่งตรงหน้าต่างชิบเป๋งเลย!

มันเกิดอะไรขึ้นวะ?!?!!

ยิ่งเสียงครืดคราดโครมครามอะไรนั่นดังมากเท่าไหร่ ความอยากรู้อยากเห็นของฮีชอลก็มากขึ้นเท่านั้น ดูเหมือนแจจุงที่นั่งข้างๆและซองมินกับดงแฮที่นั่งโต๊ะคู่อีกตัวข้างๆก็ได้ยิน ทั้งสามคนหันหน้ามามองใบหน้าหวานที่นิ่วหน้าอยากรู้อยากเห็นสุดขีด

 บรรยากาศความน่าเบื่อในวิชาเลขของห้องนี้ถูกทำลายลงไปทันทีที่มีเสียงร่างสูงดังมาจากลำโพงสีดำ

“คิมฮีชอล คิมแจจุง ลีซองมิน ลีดงแฮ นักเรียนปี4ห้องคิง กรุณามายังห้องปกครองด่วน”

ทันทีที่จบประโยคทั้งสี่คนก็มองหน้ากัน

ฮีชอล: มันอะไรอีกวะ?!?! ก็ประกาศสงครามกันแล้วเมื่อเช้านี่หว่า จะเอาอะไรอีกว้าาา = =lll

แจจุง: ง่าๆ งั้นเค้าก็ต้องเจออาจารย์ยุนโฮอะจิ อ้ากกกกก...เมื่อวานทำจารย์แกเป็นลิเกด้วย อยากรู้จังว่าจารย์จะทำหน้าไง

ซองมิน: เฮ้ออออ ไอ้จารย์คยูฮยอนจะมากวนตีนตูอีกไหมฟะ [zonk – แกกวนตีนคยูมากกว่านะมิน- -^]

ดงแฮ: เย้ ได้ออกจากห้องเรียนอันแสนน่าเบื่อส้ากกาที!

“เอ้าๆ ไปตามที่อาจารย์ฝ่ายปกครองเขาสั่งสิ”เสียงบ่นของอาจารย์เลขที่ยืนอยู่หน้าห้องดังขึ้น ฮีชอลกลอกตาขึ้นมองข้างบนอย่างเซ็งๆแล้วหมุนตัวเดินจากไปจากห้องโดยมีแจจุง ซองมินและดงแฮตามไป

 ...ชเวซีวอน นายจะมาไม้ไหนอีกหละเนี่ย?!?!

ประตูไม้ห้องฝ่ายปกครองถูกเปิดอ้าออกมาโดยฝีมือของใครไม่ได้นอกจากคิมฮีชอล ร่างบางเดินนำเพื่อนซี้อีกสามคนที่ร่วมชะตากรรมมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะฝ่ายปกครองที่มีซีวอนนั่งอยู่ ข้างหลังซีวอนมียุนโฮ คยูฮยอนและคิบอมยืนอยู่

 ”มารยาทหนะมีมั้ย? หัดเคาะประตูซะบ้างสิ”ซีวอนพูดเรียบๆ ร่างบางที่เดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะยิ้มร่าก่อนที่จะตอกกลับออกไปให้เหล่าอาจารย์ทั้งสี่เจ็บแสบไปเล่นๆว่า...

“มีฮะ แต่เอาไว้ใช้สำหรับบางคนเท่านั้น แน่นอน...ไม่ใช่พวกจารย์แน่ๆฮะ^^”

ฮีชอลมองหน้าซีวอนก่อนที่จะกระตุกยิ้มให้อย่างท้าทายซึ่งร่างสูงเองก็ทำตอบ

ยุนโฮมองใบหน้าสวยของแจจุงอย่างไม่น่าเชื่อ นางฟ้าที่นั่งใกล้ฮีชอลนี่ก็พวกมันหรอกเหรอเนี่ย? แถมยังเป็นคนที่ให้แก้วกาแฟใส่ยานอนหลับให้เขาและทำให้หน้าเขากลายเป็นลิเกอีกด้วย

ซองมินมองหน้าคยูฮยอนก่อนที่จะยักคิ้วให้อย่างกวนๆ คยูฮยอนยักไหล่กลับ

คิบอมมองหน้าดงแฮอย่างไม่น่าเชื่อ คนนี้หนะเหรอที่แอบไปเอายานอนหลับมาใส่แก้วกาแฟแล้วทำให้หน้าไอ้ยุนเพื่อนซี้เป็นแบบนี้

“จารย์เรียกพวกผมมาทำไมฮะ?”เสียงหวานของซองมินดังขึ้นเมื่อร่างอวบละสายตาจากร่างโปร่งมามองร่างสูงที่จ้องร่างบางข้างๆเขาไม่หยุด

“หรือจารย์จะมาเซ็นสัญญาของยอมแพ้?”ฮีชอลถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยเล็กน้อย ซีวอนไม่ตอบ มือหนายกขึ้นมาเพื่อเท้าคางของตน ดวงตาคมเข้มจ้องไปยังร่างบางผมแดง

“เรื่องเมื่อวานหนะ”คยูฮยอนโพล่งขึ้นมาอย่างเหลืออด ร่างบางทั้งสี่หันไปมองร่างโปร่งพร้อมกันก่อนที่จะมองหน้ากันเป็นเชิงนึก

“เรื่องยุนโฮ...”คิบอมพูดห้วนๆพลางมองหน้าดงแฮ ดงแฮมองกลับเพียงแวบเดียวก่อนที่จะหันไปมองฮีชอลที่ทำหน้าคิดหนักไม่แพ้ซองมิน

“เรื่องไหนหว่า...?”ร่างบางผมสีแดงลากเสียงยาว

 แจจุงทำหน้าคิดหนักบ้างก่อนที่จะโพล่งออกมา มือเรียวซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสีดำของตน

“เรื่องนี้ใช่ไปฮะจารย์?”ไม่ว่าเปล่ามือเรียวก็โชว์รูปยุนโฮนอนสลบอยู่บนโต๊ะ แต่ที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือใบหน้าคมคายของยุนโฮที่เคยหล่อเหลากลับกลายไปเป็น...หน้าขาววอก ริมฝีปากสีแดงสด ใบหน้าของยุนโฮดูไม่ต่างอะไรไปจากลิเก!!!

ผู้ถูกกระทำอย่างยุนโฮถลึงตาโตทันทีเมื่อเห็นรูปภาพในมือเรียวบางของแจจุง ฮีชอล ซองมินและดงแฮระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นทันที

“ตัวอะไรอะ?”ซองมินถามหลังจากที่พยายามกลั้นหัวเราะสุดขีด

“หมีอยากแรดเป็นลิเก”

คำตอบของร่างบางผมแดงทำเอาทุกคนหัวเราลั่นห้อง แม้แต่คิบอมกับคยูฮยอนนยังโก่งตัวพยายามกลั้นหัวเราะสุดขีด ซีวอนกระตุกยิ้มที่มุมปาก

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!”ผู้ถูกกระทำหน้าแดงอย่างอับอายและโกรธจัด แต่มีหรือที่ทั้งสี่คนจะหยุด

“พวกเธอทำแบบนี้ได้ไง?”ซีวอนที่เพิ่งกระตุกยิ้มตวาดเสียงเย็นทำเอาเจ้าตัวแสบทั้งสี่หยุดหัวเราะทันที

“พวกเธอทำอะไรเคยเคารพครูอาจารย์บ้างไหม?!?!”ซีวอนตวาดเสียงดังต่อไป ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังใบหน้าหวานของฮีชอลที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย

“โดดเรียน วางยานอนหลับ แต่งหน้าอาจารย์ ถ่ายรูปแบล้กเมล์ และอีกสารพัดอย่างที่ทำกับพวกครู!!!!”

“อาจารย์แก่กว่าพวกเธออีกนะ”ร่างสูงเปลี่ยนมาเป็นพูดเรียบๆอย่างเหนื่อยใจ

“พวกนายเป็นนักเรียน พวกครูเป็นอาจารย์นะ”

ไม่มีคำตอบจากร่างบางที่เขามองอยู่ ซีวอนลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาฮีชอลก่อนที่จะกระชากแขนของร่างบางให้เดินตรงมาทางหน้าต่างท่ามกลางความงุนงงของทุกคนและคนโดนกระชาก

“เห็นอะไรไหม?”ร่างสูงถามเรียบๆมือหนายังคงจับไว้ที่แขนเรียวบาง

“โรงยิม...พวกนั้นจะทำอะไรหลังโรงยิมวะ?”ฮีชอลถามอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าหวานหันมามองดวงหน้าคมคายของคนที่จับแขนตนอยู่

“...มันเหมือนกับ...จะขุดคลอง...”

ซีวอนกระตุกยิ้มอย่างพอใจในคำตอบ ร่างบางเบิกตาโตทันที

“ใช่แล้ว! ทีนี้จะได้ไม่ต้องโดดเรียนกันไง”คิบอมพูดออกมาพลางมองหน้าดงแฮ ดงแฮกัดฟันแน่นอย่างโกรธจัด

“จารย์ทำงี้ได้ไง?”ดงแฮถามเสียงสั่นเล็กน้อยอย่างโกรธจัด

“เพราะเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครอง...อาจารย์ฝ่ายปกครองทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้นักเรียนของตนโดดเรียนหรือทำพฤติกรรมแย่ๆเหมือนที่พวกเธอทำกัน”ร่างสูงของคิบอมพูดอย่างมีชัยใส่ดงแฮ

“โดดไปก็เจอคลองล้อมรอบโรงยิม ตัวเปียกเปล่าๆ”คยูฮยอนพูดเรียบๆ ร่างอวบทำหน้าเซ็งโลกอย่างสุดขีด

 โรงยิม...สถานที่ที่โดดเรียนง่ายที่สุดกำลังโดนคลองล้อมรอบ!!!

“ดูสิว่าจะโดดเรียนกันอีกไหม”

ซีวอนพูดเรียบๆอย่างมีชัย ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังหน้าหวานของร่างบางที่มองนอกหน้าต่างออกไปก่อนที่ฮีชอลจะเห็นมาแล้วยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์

“งั้นพวกจารย์ก็รอดูแล้วกัน”

----------60%----------

สี่วันต่อมา ตั้งแต่วันจันทร์ยันวันศุกร์ การขุดคลองล้อมรอบโรงยิมของพวกซีวอนก็เร็วขึ้นและเสร็จแล้วเรียบร้อยในวันศุกร์ นักเรียนบางคนที่ไม่รู้เรื่องก็โดดเรียนโดยการปีนข้ามกำแพงโรงยิมไปแต่ก็ตัวเปียกกลับมา

ข่าวเรื่องคลองรอบโรงยิมแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าทุกคนก็รู้หมด ทำให้ไม่มีใครกล้าโดดเรียนอีกแล้ว

ความสนใจของนักเรียนปี1  -ปี4ทุกคนหรือแม้แต่พนักงานอาจารย์ต่างเพ่งไปยังแก็งของฮีชอล

คิมฮีชอล คิมแจจุง ลีซองมินและลีดงแฮจะอวสานในมือของชเวซีวอน จุงยุนโฮ โจคยูฮยอนและคิมคิบอมจริงๆเหรอ?

ร่างบางและเพื่อนซี้อีกสามคนไม่ได้โดดเรียนแม้แต่น้อยในวันอังคารยันพฤหัส แต่ฮีชอลกลับเดินไปสำรวจคลองแถวๆโรงยิมทุกครั้งที่มีโอกาส ใบหน้าหวานตีหน้ามุ่ยอย่างใช้ความคิดหนักสุดขีด

“โดดไปก็เปียกเปล่าๆ ยอมแพ้เถอะ”

ซีวอนที่มักจะเดินมาดูการสร้างคลองแล้วเจอร่างบางมักจะพูดแบบนี้ตลอดสามวัน วันนี้ก็เช่นกัน...วันศุกร์...วันเรียนสุดท้ายของอาทิตย์นี้ ร่างบางยืนปีนไปนั่งบนกำแพงสีขาวก่อนที่จะมองไปยังคลองที่เพิ่งขุดเสร็จเมื่อเช้า

ตรงคลองมีพื้นที่ให้สำหรับหนึ่งคนเรียงแถวหน้ากระดานแล้วจากนั้นจึงมีคลอง

ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะเพ่งลงไปข้างล่างอย่างใช้ความคิด

“โดดไปก็เปียกเปล่าๆ ยอมแพ้เถอะ”เสียงทุ้มต่ำของร่างสูงที่มักจะพูดประโยคนี้ตลอดสามวันที่ผ่านมาดังขึ้น ฮีชอลไม่สนใจแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตยังคงเพ่งไปยังพื้นที่อันน้อยนิดใกล้ๆกำแพงนั้น

หมับบบบบบบ...

มือหนาคว้าเข้าที่มือเรียวก่อนที่จะดึงให้ร่างบางลงมาจากกำแพง

“เหวอออออออออออออ...!!!”

ฮีชอลร้องลั่นเมื่อถูกดึงตกลงมาจากกำแพงแล้วพุ่งสู่อ้อมกอดในแขนแกร่งของซีวอน ใบหน้าหวานซบเข้าตรงหน้าอกแกร่งของร่างสูงโดยไม่ได้ตั้งใจ

“จารย์ทำไรหนะ?!?!”

ร่างบางร้องลั่นพลางดีดตัวออกมาจากอ้อมกอด ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ มือหนายังคงจับที่มือเรียวของเจ้าตัวแสบ ใบหน้าคมคายชะโงกมาใกล้ๆก่อนที่จะกระซิบข้างๆหูว่า...

“ทำโทษเด็กโดดเรียน”

ฮีชอลใจเต้นไม่เป็นจังหวะก่อนที่มือเรียวอีกข้างจะผลักหัวของซีวอนออกไปไกลๆจากตน

“ผ ผม โดดเรียนตอนไหนมิทราบ?”ร่างบางตอบตะกุกตะกัก

“ช่างเถอะ โดดเรียนไปก็เปียกเปล่าๆ ยอมแพ้ซะเถอะ”ซีวอนพูดแล้วส่งยิ้มอย่างมีชัยมาให้

 ฮีชอลสะบัดหน้าที่แดงระเรื่อของตนแล้วยิ้มกลับไปอย่างมีชัยกว่า

คำตอบที่ร่างบางไม่เคยให้ตลอดสามวันกลับหลุดออกมาจากปากร่างบางเรียบๆ

“ไม่เปียกหรอกฮะ เชื่อเถอะ”

----------75%----------

ท่ามกลางเสียงดังโหวกเหวกและความชุลมุนของโรงอาหารสำหรับนักเรียนปี4และปี2นั้น ต่อให้ไม่มีโต๊ะต้องไปกินที่อื่นก็จะไม่มีใครกล้าเฉียดมายังโต๊ะกลมเล็กๆแม้แต่น้อย

เพราะมันเป็นโต๊ะของแก็งที่แสบที่สุดหนะสิ! และตอนนี้สมาชิกทั้งสี่คนก็นั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา

“นายว่ามันจะเวิรค์ไหมฮีชอล”แจจุงถามเบาๆ

 ร่างบางกระตุกยิ้มแทนคำตอบ มือเรียวนั่งเล่นกับช้อนบนจานข้าวที่กินเสร็จแล้วของตน

“อีก10นาที”ซองมินพูดพลางมองนาฬิกาข้อมือของตนเอง ดงแฮรวบช้อนส้อมเป็นสัญลักษณ์ว่าอิ่มแล้วก่อนที่จะดื่มน้ำตามไป

ใบหน้าหวานหันไปมองยังส่วนโต๊ะอาจารย์ตรงข้ามกับตนก็พบว่าเหล่าอาจารย์ใหม่ทั้งสี่กินข้าวไปคุยไปและจ้องมองมายังกลุ่มของพวกเขาไป

“Let's go”

ทั้งสี่คนลุกขึ้นพร้อมกันแล้วเดินไปเก็บจานที่โรงอาหารก่อนที่จะเดินจากไปท่ามกลางสายตางุนงงของซีวอน

“พวกนั้นจะไปไหนหนะ?”

ไวเท่าความคิดร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนแล้วตรงตรี่เอาจานไปเก็บก่อนที่จะเดินไปตามทางที่ร่างบางได้ออกไปโดยมีคิบอม ยุนโฮและคยูฮยอนตามหลังมา

“ไม่เปียกหรอกฮะ เชื่อเถอะ”

ประโยคของร่างบางดังก้องขึ้นมาในหัว

คิมฮีชอล...หรือว่านาย?!?!

พรึ่บบบบบบ...

สูบ...สูบ...

ที่สูบล้อจักรยานถูกร่างบางนำมาใช้สูบกับเรือยางสีเหลืองสำหรับ6คนขนาดใหญ่ที่เจ้าตัวไปยืมคนข้างบ้านมา

“เอาหละ เสร็จแล้ว!”ร่างบางพูดเบาๆ แจจุงเดินมาหยิบที่สูบล้อจักรยานไปเก็บ ร่างบางผมแดงและร่างบางหน้าสวยช่วยกันยกเรือยางนั้นไปให้ดงแฮและซองมินที่นั่งรออยู่บนกำแพงสีขาว

เรือยางสีเหลืองขนาดใหญ่ที่ร่างบางสูบเสร็จถูกลำเลียงไปยังซองมินและดงแฮบนกำแพง ซองมินกอดเรือยางไว้แน่นระหว่างที่มองแฝดผู้น้อง ลีดงแฮกระโดดลงไปข้างล่าง

ตุบบบบบบบบบบบ...

ดงแฮกระโดดลงมาพอดีกับพื้นดินอันน้อยนิด ข้างหน้าของเขาคือคลองขนาดใหญ่ที่ซีวอนสั่งให้ขุดล้อมรอบโรงยิมเพื่อกันเด็กโดดเรียนกัน

“ดงแฮ รับ”เจ้าของชื่อเงยหน้ามองแฝดผู้พี่แล้วเอื้อมมือออกไปรับเรือยางนั้น เมื่อดงแฮถือเรือยางแล้วซองมินก็กระโดดตามลงไป

สองพี่น้องฝาแฝดลีซองมินและลีดงแฮช่วยกันนำเรือยางมาวางเอาไว้บนผิวน้ำก่อนที่จะจับเรือเอาไว้แล้วมองไปยังบนกำแพงที่มีร่างบางของแจจุงปีนขึ้นมาแล้วเอื้อมไปรับไม้พายจากฮีชอลอีกฝั่ง

แจจุงกระโดดลงมายืนข้างๆซองมิน

“โอเค เบตง...บ้ายบายโรงเรียนจ๋า เจอกันจันทร์หน้า!”ร่างบางพูดพึมพำอย่างหมดอาลัยตายอยากก่อนที่จะกระโดดคว้าหมับตรงกำแพงแล้วปีนขึ้นมานั่ง ขาเรียวข้างซ้ายที่เคยพาดเอาไว้ตรงกำแพงฝั่งด้านในโรงเรียนเปลี่ยนมาเป็นพาดอยู่ตรงกำแพงด้านนอกโรงเรียนเหมือนกับขาขวา ฮีชอลตั้งท่าจะกระโดดลงไปแล้ว

“คิมฮีชอล!”เสียงทุ้มต่ำที่เป็นใครไปไม่ได้นอกจากชเวซีวอน ใบหน้าหวานหันไปมองก็พบว่าเจ้าของเสียงกำลังวิ่งมาทางตนโดยทีข้างหลังมีอาจาย์ประวัติศาสตร์ เคมีและอังกฤษวิ่งไล่หลังมา

ซีวอนเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ร่างบางเริ่มใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าหวานที่เคยทำหน้างงๆกลับกลายมาเป็นใบหน้าอารมณ์ดีพร้อมกับรอยยิ้มขี้เล่นและดวงตาท้าทาย

“คงจะหาผมทั่วโรงเรียนเลยสินะจารย์”

 ฮีชอลพูดแทงใจดำของร่างสูง

ใช่...หาทั่วโรงเรียน ไล่วิ่งตั้งแต่ตึกปี1ยันตึกปี4

“แต่มันก็สายไปแล้วหละจารย์...”

“ใครที่โดดเรียนแล้วโดนจับได้จะโดนลงโทษอย่างหนัก”ซีวอนพูดอย่างเหนื่อยๆเมื่อวิ่งมาหยุดอยู่หน้าร่างบาง ใบหน้าหวานหันไปมองอีกด้านหนึ่ง แจจุง ดงแฮและซองมินนั่งประจำที่อยู่บนเรือแล้วเรียบร้อย

“พายไป”ร่างบางออกคำสั่ง ทั้งสามคนลังเลเล็กน้อยก่อนที่แจจุงและดงแฮจะพายไปช้าๆ

ใบหน้าหวานมองเพื่อนของตนพายออกไปช้าๆแล้วหยุดรอตน ฮีชอลยิ้มให้เป็นเชิงขอบคุณก่อนที่จะหันไปประจันหน้ากับซีวอนต่อ

“แล้วอาจารย์จับผมได้ยัง? แตะตัวผมได้ยังตอนที่ผมกำลังจะโดดเรียนหนะ?”ร่างบางถามเรียบๆ ซีวอนเดินมาใกล้ๆฮีชอล เจ้าตัวลุกขึ้นยืนบนกำแพงสีขาว ดวงตากลมโตมองหน้าร่างสูงอย่างท้าทาย

“คิมฮีชอล...ถ้าพลาดนายจะเปียกนะ...”ร่างสูงเริ่มพูดเรียบๆและใจเย็น คิบอม ยุนโฮและคยูฮยอนวิ่งมาหยุดอยู่หลังซีวอน

“เปียกแล้วไงจารย์ ยังไงผมก้ไม่ตายหรอก”พูดจบก็หันหลังกลับไปมองข้างหน้า ฮีชอลย่อเข่าลงและตั้งท่าจะกระโดด ใบหน้าหวานหันมามองเหล่าอาจารย์ใหม่อีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มอารมณ์ดี

“เจอกันอีกทีวันจันทร์ฮะ^^”

ก่อนที่ซีวอน หรือคิบอม คยูฮยอนหรือแม้แต่ยุนโฮจะวิ่งมาถึงตัว ฮีชอลก็ย่อเข่าก่อนที่จะกระโดดสุดตัวโดยมีเป้าหมายคือเรือยางของพวกตนที่จอดรอเอาไว้กลางคลอง

ฮีชอลหลับตาปี๋ก่อนที่จะทำใจรับรู้สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตนในเวลาต่อมา

ตุบบบบบบบบบ...

ร่างบางหล่นมาอยู่กลางเรือยางพอดีเป้ะๆ เรือยางสีเหลืองขนาด6คนโยกหน่อยๆแต่ก็กลับมาทรงตัวเป็นปกติได้ แจจุงและดงแฮพายออกไปจากฝั่งอีกครั้งทันทีที่ร่างบางกระโดดมาลงเรือ

ซีวอนปีนขึ้นมาบนกำแพงพร้อมกับคนอื่นๆ ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างกับสิ่งที่ร่างบางนำมาใช้ในการหนีเรียนครั้งนี้

“ไม่เปียกหรอกฮะ เชื่อเถอะ”

ใช่...ไม่เปียกเลยคิมฮีชอล

เรือยางสีเหลืองที่เล็กลงเรื่อยๆมาเทียบริมฝั่งคลอง ผู้โดยสารทั้งสี่คนลุกขึ้นมาแล้วสะพายกระเป๋าของตน คิมฮีชอลหันหน้ามามองโรงเรียนอีกครั้งก็พบกับร่างสูง มือเรียวยกขึ้นโบกมือลาระหว่างที่เพื่อนๆช่วยกันเอาลมออกจากเรือยางแล้วยื่นให้ร่างบาง

ฮีชอลหยิบแผ่นเรือยางแล้วเก็บใส่กระเป๋า มือเรียวถือไม้พายพลาสติกในขณะที่มืออีกข้างยังคงโบกมือลาซีวอนต่อไป สุดท้ายร่างบางก็หันหลังกลับแล้ววิ่งตามเพื่อนซี้ทั้งสามคนของตนไป

ซีวอนมองตามแผ่นหลังที่เริ่มเล็กลงเรื่อยๆของร่างบางแล้วถอนหายใจ

 
และนี่ก็เป็นครั้งที่สองที่ร่างบางโดดเรียนแล้วเขาก็จับไม่ได้

...แพ้นายอีกจนได้ คิมฮีชอล...

--------------------------------------------------------------------------------



100% ส้ากกาที

เฮ้ออออ...มีคนบอกมาถามเรื่องตัวละครตัวอื่นๆ
ซ๊องอยากจะบอกว่า
ตัวอื่นๆจะออกมาในไม่ช้าคะ
ถ้าใครอ่านดีๆก็จะรู้แล้วว่าฮยอกออกมาแล้ว
:):))*



Writer's Babble:

ช่วงนี้ซ๊องกำลังคลั่งเรียววุคมากๆๆ

วันนี้นั่งดูEHB ep.11-13

ฮาเรียวมากๆๆ เรียวแบบเป็นคนที่ช่าง INNOCENT เวอร์ๆ

เฮ้อออ...ยิ่งดูรูปนี้ก็ยิ่งกรี๊ดให้กับความน่ารักมากมาย

TB