คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : CHAPTER 36 ความจริงในใจ
CHAPTER 36
วามริในใ
Luhan part:
ผมำลัเินอไปยัสวนสาธารแห่หนึ่ึ่่อน้าะร้าผู้น โยยัยุ้แห้หรือเฟินนัให้ผมมาเอับแฟนอเธอที่นี่ในเย็นอวัน่อมาหลัาที่เลิาน
เฟินำลัยืนโบมือให้ผมอย่ามีีวิีวา “ทานี้เ้”
ผมพยัหน้า่อนะเินามยัยนั่นไป เมื่อเินมาถึเฟินผม็มอหาแฟนเธออย่าๆ “ไหนล่ะแฟนเธอ”
“ุนโฮมาทำานพาร์ทไทม์ที่ร้านเบเอรี่” เฟินเอ่ย “เี๋ยวันพานายไป”
ผมพยัหน้าหึๆแล้วเินามร่าบานั่นไปพร้อมับถอนหายใไปลอทา วันนี้ผมพลาัวมาเป็นอย่าี้วยหมวและแว่นที่เฮุนให้ยืม ผมเลยมั่นใว่าะไม่มีใรำผมไ้แน่นอน ผมเินามาสั้นๆมานถึหน้าร้านเบเอรี่เ่าแ่่อนะยืนมอหาแฟนอยัยนั่นเพราะไม่รู้ว่าเป็นนไหน
เฟินะเ้ออมอหาแฟน่อนะนิ่ไป “ุนโฮ......”
“ไหน นไหนล่ะ ันะไ้ไปุยับเา?” ผมถามอย่าอยารู้่อนะมอหาามเพราะนในร้านเยอะ
“ทำไม......ทำไม....เาถึ...” เฟินเอ่ย้วยเสียสั่น่อนะเริ่มน้ำาไหล
ผมยืนมออย่าใทันที “เฮ้ย ันยัไม่ไ้แล้อะไรเธอเลยนะ!”
“ไอ้เลว!” เสียเล็ๆเอ่ยึ้นนผมสะุ้ เฟินบอ่อนะเินุ่มๆเ้าไปในร้านแล้วไประาแนผู้ายัวสูไล่ๆับผมทันที “ทำไมทำแบบนี้!”
ผมที่ยืนมออย่าใึรีบเินเ้าไปในร้านเพราะวัะึยัยนั่นออมาแ่็ปราร่าอผู้หิท่าทาเปรี้ยวๆนนึึู่เหมือนว่าะมาับหมอนี่ ผมมออย่าเริ่มะเ้าใับสถานาร์่อนะพ่นลมหายใแล้วึแนเฟินออมาาหมอนั่น
“อะไรัน แล้วนี่ใรันเฟิน” หมอนั่นเอ่ยห้วนๆ่อนะ้อผมอย่าะินเลือินเนื้อ
เฟินเม้มปาพลาน้ำาไหล “สนใ้วยเหรอว่าเาเป็นใร ทำไมนายทำแบบนี้ฮะุนโฮ!”
“ือ......” หมอนั่นเริ่มลับมาั้สิ
“นี่ใรเหรอุนโฮ?” ผู้หิอีนที่มาับเาถามึ้น้วยใบหน้าเย่อหยิ่เธอนนั้นมอเฟินแบบหัวรเท้า่อนะหันมามอหน้าผมแบบ้อๆ “ันเยเห็นหน้าผู้ายนนี้ที่ไหนนะ ุ้นะมั”
(-_-!) ไม่ไ้ารล่ะ ืนอยู่แบบนี้ไ้เป็น่าวแน่ๆ
ผมลั้นหายใ่อนะึเฟินมาโอบไหล่แล้วมอเาสอน “ผมแฟนยัยนี่ อันยอนะ พวเรารีบมา้อไปันแล้ว ลา่อน”
หลัาที่พูออไปผม็ึยัยนั่นออมาพร้อมันแบบึ่เินึ่วิ่เพราะนเริ่มให้วามสนใพวเราแล้ว ผมับหมวลมาให้บัหน้ามาึ้นพลาลาร่าบามา้วยอย่าทุลัทุเล
เมื่อออมาาบริเวนั้นแล้ว ผม็ปล่อยมือาแนอเฟินะลับมาอยู่ในสวนสาธาระ เฟินยัร้อไห้ไม่หยุ ผมมออย่าทำอะไรไม่ถู็เลยึยัยนั่นเ้ามาอเอาไว้แน่น แน่นนรู้สึไ้ว่าเธอำลัสะอื้นอย่าหนัมา ผมลูบหลัเธออย่าสสาร่อนะปล่อยเธอออ
ผมมอหน้าน้าหน้านิ่ๆ “เธอ....เอ่อ........”
“ันโ่เอที่ันื่อสัย์ับไอ้นแบบนั้น” เฟินบอพลาน้ำาไหลพรา “ฮึ...ันมันโ่!”
“เรื่อนี้เธอไม่ผิ อย่าโทษัวเอแบบนั้นสิ” ผมบอปลอบๆ
“ผิสิ มันผิั้แ่ที่ันเริ่มอบหมอนั่นแล้ว ฮือๆ”
ผมส่ายหน้า่อนะเอามือเ็น้ำาให้เธอ “บอแล้วไว่าเธอไม่ผิ อย่าร้อไห้เลยนะ ันไม่อบเห็นเธอร้อไห้เลยให้ายเถอะ”
“็ันเสียในี่.ฮือๆ”
“อ่า......” ผมถอนหายใ่อนะแบมือ “เอามือมา”
“อะไร?”
“เอามือมาวาบนมือัน”
เฟินมวิ้ว “วาทำไม?”
“วาเถอะน่าเี๋ยวบอ”
“อะไรอนาย?” เฟินบออย่าสสัย่อนะมวิ้วแล้วเอามือัวเอมาวาบนมือผมพร้อม้อหน้าผม
ผมับมือเธอเอาไว้แน่น่อนะถูมือเธอไปมา “อาาศมันเย็น เี๋ยวเธอะไม่สบาย ทำไมไม่รู้ัใส่ถุมือ”
“ฮะ?”
“ฟู่ววว....” ผมเป่ามือเธอ่อนะถูไปมา “อุ่นึ้นมั้ย?”
เฟินมอหน้าผมอย่านิ่ๆเพราะวามไม่เ้าใ “นาย....”
“หยุร้อแล้ว...” ผมบออย่าีใ่อนะยิ้มให้นรหน้า “รู้อะไรมั้ย น้ำาอเธอไม่วรเสียให้ับ ผู้ายเลวๆแบบนั้น ไม่วรอย่ายิ่”
“(T^T)”
“อ่า...อย่าร้ออีนะ ันไม่รู้ะปลอบยัไแล้วริๆ” ผมบออย่าหมหนทา
เฟินมอผมนิ่ๆ “อบในะ”
“ยิ้มหน่อยไม่ไ้เหรอไ” ผมบอวนๆเหมือนเย่อนะพ่นลมหายใ “ยิ้มน่ะ ยิ้มเป็นมั้ย”
“ัน็ยิ้มอยู่นี่ไเล่า” เธอบอพร้อมับพยายามียิ้ม
“็ไม่เห็นว่าะมีรอยยิ้มรไหนบนหน้าอเธอเลย” ผมบอแล้ๆ
เฟินเริ่มลับมาทำหน้าโห “ไอ้เ้....”
“อ่าๆ ้อเรียลู่หานโอป้า” ผมบอวนๆ่อนะหัวเราะ “อารม์ีึ้นแล้วใ่มั้ย”
“็เือบ” เฟินบอวนๆแล้วยัไหล่แบมือ
(>//<) น่ารันันะยัยเ็บ้า....อ่า...ผมำลัเลิ้ม
แล้วผม็รีบลับมาั้สิวนบาทาเธอ่อ “ั้น็ีแล้ว ันะไ้ไม่้อมาูนี้แยใส่อี”
“ันไม่ไ้ี้แยเว้ย” เธอบอห้วนๆ่อนะยิ้ม “นายนี่วนประสาทันทุวันไม่เบื่อเหรอไ”
“็ไม่นะ สนุีออ” ผมบอพลาอมยิ้มวนๆ “เธอน่ะร้ายวนประสาทไป็ไม่รู้สึ”
“นายร้ายว่า” เธอบอแล้วแลบลิ้นใส่ผม
ยัยบ้าเอ๊ย! ะทำหน้าาน่ารัอีนานมั้ย มันน่าโมยหอมแ้มะมัให้ายเถอะ (-//-)
“เอ่อ.....” ผมรีบหลบสายาู่นั้น “ือเย็นนี้น่ะ ันบอทุนในหอว่าะออมาินเนอร์้านอเลยยัลับหอไม่ไ้....แล้ว...”
“ันเลี้ยนายเอ”
“ริิ!”
“ทำไม้อื่นเ้นนานั้น ัน็แ่ะอบในาย” เธอบอ่อนะถอนหายใ “ไหนๆ็อหัแล้ววผู้ายนใหม่ไปินเนอร์็ไม่น่าะแปลอะไรริมั้ย”
ผมหัวเราะใบหน้าวนๆที่ำลัยิ้มให้ผม่อนะพยัหน้า “แน่นอนผู้ายนใหม่หล่อนานี้ะผิไ้ไ”
“ไม่่อยะหลัวเอเลยนะ” เธอบอำๆ
“็ันหล่อริๆ หรือเธอะเถีย”
“ไม่เห็นะหล่อเลย”
ผมยิ้ม่อนะยื่นหน้าเ้าไป้อเธอแบบระยะประิ “ูีๆสิ ันหล่อออ”
“(-//-) ไอ้บ้า....เอาหน้าออไปเลย” เฟินบอผมอย่าหน้าแ่อนะผลัหน้าผมออ
ผมหัวเราะ่อนะมอนรหน้านิ่ๆ “นี่เฟิน”
“อะไรเนี่ย อยู่ีๆ็มาเรียื่อ ินยาผิวเหรอไ?” เฟินเหล่ามอผมวนๆ
“็ะเป็นแบบนั้นแหละ เพราะันรู้สึผิปิับัวเอมาๆ” ผมเอ่ยเสียเรียบ
เฟินมวิ้ว “นายเป็นโรอะไรริิ?”
“เป็นริๆ เป็นหนัมา้วย” ผมบอนิ่ๆอย่าริั “ไม่รู้ว่าันเป็นอะไร ทุวันันะ้อส่้อวามไปหาเธอ ทำอะไร็ิถึแ่หน้าเธอ นาื่นนอนนแรที่ันิถึยัเป็นเธอเลย....”
“น่ะ......นาย........”
ผม้อเธอนิ่ๆ “ันเป็นอะไรเธอรู้บ้ามั้ยเฟิน.....”
“ะ ัน...มะ ไม่ รู้....”
“แ่อนนี้ันพอะรู้แล้ว...ว่าัวเอเป็นอะไร” ผมบอ่อนะพ่นลมหายใ “ันอบเธอเ้าแล้ว”
“(O_O)”
END LUHAN PART……………………
Kris part:
ผมำลันั่ัะายฟัเพลอยู่ในห้อนอนอย่ารู้สึอหัไม่หาย ุเื่อมั้ยว่าที่ผมพูับแฟนลับไปทั้หมผม็แ่ปลอบใแฟนลับไม่ให้เสียใเรื่อผม
แ่วามริแล้วผมทำใไม่ไ้เลย....ผมเสียเธอไปแล้ว
“อ่า...ลู่หานไปไหนน่ะ ันะถามหมอนั่นเรื่อเพล” มินอเินเ้ามาในห้อพลาถามผมอย่าๆ
ผมถอหูฟั่อนะมอเา “เห็นบอไปธุระ”
“แล้วนายทำอะไรอยู่ล่ะ”
“ฟัเพลน่ะ”
“เพลอหัเหรอ?”
“เอ่อ.....”
“ันล้อเล่นน่า” มินอบอยิ้มๆ “ันรู้ว่านายไม่เป็นไรหรอ นอย่านายเ้มแ็ะายไป”
ผมมอเา่อนะยิ้มให้บาๆ “อ่า ใ่ ันเ้มแ็สุๆ”
“อืมๆ” เาบอห้วนๆ่อนะทำท่าเหมือนนึอะไรไ้ “เออ นายรู้แล้วใ่มั้ยว่าแฟนลับะย้ายมาอยู่ับพวเราั่วราวเพราะว่าหออเธอโนใร็ไม่รู้มาทำลาย เห็นว่าพี่ายอเธอโนลูหลแทนเธอน่ะ”
“ว่าไนะ?” ผมถามอย่าใ
“อ่า แสว่านายยัไม่รู้ ืออนนี้ พวานยอลน่ะย้ายไปนอนห้ออุนมยอนหมแล้วสละห้อนั้นให้แฟนลับับพี่ายระหว่าสืบหานร้าย”
ผมฟัอย่าใ นี่แฟนลับมีนามทำร้าย้วยั้นเหรอ....ใรัน่าล้าทำับแฟนลับอผมนะ
มินอบอ่อนะเินออไปาห้ออย่าหน่ายๆ ไม่นานนัเสียุยันอแ็ัมาา้านอ ผมรู้ว่าพวเา่วยแฟนลับนอแน่ๆแ่ผมว่าผมอยู่นิ่ๆในนี้ีว่า
ผมไม่อยาเห็นแฟนลับับานยอลอยู่้วยันเลย...มันี๊ใะมั
แอ๊..........(เสียเปิประู)
ผมมอไปยัประูห้ออีรั้่อนะมวิ้วเมื่อยัยล่ามผีิบ(ายาใหม่ำเนิ)ำลัเินเ้ามาในห้ออผมพร้อมับอี้ิ ผมมอ้วยสายาอัมหิทันที
“ใรอนุาให้เธอเ้ามาในห้อนี้” ผมบอห้วนๆ
ยัยล่ามเหล่ามอผมนิ่ๆ “ไม่เห็นรึไว่าันเินามใรมา”
“อ่า...ือผม็แ่ะเอาอบาอย่าให้รีนนูน่าูอ่ะุ้ยา” อี้ิบอผม้วยหน้านิ่ๆเหมือนเิม่อนะเินไปที่เียอเาอีมุมแล้วหยิบล่อใ้เียึ่ไม่รู้ว่าเป็นล่ออะไรเพราะเาไม่เยบอและผมี้เียถาม
รู้แ่เารัล่อใบนั้นมา...แล้วทำไมเาถึให้ยัยนั่นูอ้าในไ้?
“สวยัเลย” ยัยล่ามบอยิ้มๆพลานั่บนเีย้าๆอี้ิแล้วูอในล่อ “นายทำเอเหรอ?”
อี้ิพยัหน้าเินๆ “ฮะ ผมิว่ามันยัไม่่อยี”
“มันสวยมา่าหา” เธอบอ่อนะยิ้ม “นายนี่ทำอะไรแบบนี้เป็น้วยเหมือนผู้หิเลย(^^)”
“อ่า...แ่ผมเป็นผู้ายแท้ๆนะฮะ”
“อื้ม ที่บ้านนายสอนเรื่อมารยาทมาีนะนายเลยเป็นนสุภาพแบบนี้” ยัยล่ามผีิบบอ่อนะเหล่ามามอผม้วยสายาวนๆ “่าาบาน ไม่มีมารยาทแถมยัอบโมโหร้ายใส่นอื่นไปทั่ว”
ผมฟั่อนะ้อยัยนั่นลับทันที “มารยาทีๆันมีให้เพาะนที่สมวรไ้รับมันเท่านั้น”
“ไอ้โย่”
“อะไรยัยผีิบ”
“นี่!”
“ทำไม เธอะทำไม”
ยัยล่ามัปา่อนะลุออาเียออี้ิ “นายว่าันไม่สมวรไ้รับมารยาทีๆานาย ถามันรึยัว่าันอยาไ้มันมั้ย สมอน่ะิบ้ารึเปล่าถึอบสำััวเอ”
อื้อหือ...ุยันับไไส้พุ
ผมเม้มปา่อนะยืนบ้า “ันหล่อ แ่นี้แหละเหุผลที่ันสำััวเอไ้”
“่าล้าพูนะ ฟันเหยินแบบนี้นะหล่อ เอาฟันไปเาะเียเล่นเหอะ”
“ยัยผีิบ!” ผมำหมัอย่าเือๆทันที ว่าอะไร็ไ้แ่ถ้าว่าเรื่อฟันผมะโรธมา
ยัยนั่น้อผมอย่าไม่ยอม “ไอ้โย่!”
“อ่า...ผมว่าอย่าทะเลาะันเลยนะฮะ” อี้ิบอ้วยเสียที่หมแรพลาเินมายืนระหว่าลาผมและยัยล่าม้วยใบหน้าแหยๆ แล้วเา็หันมาหาผม “ุ้ยาอย่าหาเรื่อเธอสิฮะ”
ผมถลึา่อนะี้ัวเอทันที “ันเนี่ยนะหาเรื่อ!”
“็ุ้ยาไปว่าเธอ”
“แล้วนายไม่ไ้ยินเหรอว่ายัยบ้านั่นมาว่าันไม่มีมารยาท่อน”
“เอ่อ....”
“ใ่สิ ันมัน็แ่หัวหน้าวที่นายไม่ไ้ให้วามสำัอะไรไปมาว่าผู้หิที่เหมือนผีิบนนั้น”
“อ้าวไอ้โย่!”
อี้ิพ่นลมหายใหน่ายๆ “อ่าๆ ผมอโทษ็ไ้ อย่ามีเรื่อันเลยนะทั้สอน”
“ิ!” ผมและยัยล่ามเมินหน้าใส่ัน่อนที่ผมะพ่นลมหายใ “นายพายัยนี่ออไปาห้อเราเี๋ยวนี้เลย ไม่ั้นันะไม่พูับนายหนึ่อาทิย์”
“ไอ้เ็ไม่รู้ัโ” ยัยล่ามบอผมพร้อมเบะปาใส่วนๆ่อนะเินสะบัผมออไปาห้อทันที
(><) อ้า!!! อย่าให้มีโอาสนะ ผมะ่ายัยนั่น!
อี้ิมอามหลัยัยนั่นไป่อนะหันมาทำหน้าโหๆใส่ผม “ทำไมุ้ยา้อทำแบบนี้้วย ูสิเธอโรธผมแล้ว ุ้ยาอ่ะ”
“นี่ันผิ?”
“ใ่ ผิมา้วย” เาบอผมอนๆ่อนะเินามยัยนั่นออไปาห้อ
(-_-) เออี เ้า้าันเ้าไป ฮึ้ย!
2 ั่วโม่อมา.................ั่วโมเรียนภาษาไทย
ผมเินอย่าเ็ิเ้ามาในห้อเรียนรวม่อนะนั่ลที่เิมแล้วมอานยอลับแฟนลับทีำลัเินเ้ามาในห้ออย่าเ็บใ ไ้แ่มออยู่รนี้มัน็ถู้อสำหรับผมแล้ว ผมไม่วรไปยุ่ับพวเาอี
ผมถอนหายใพลา้มหน้า้มาเียนเล่นบนสมุัวเอแล้วหันไปมออีนที่ำลั่วยยัยล่ามถือแฟ้มเอสารเ้ามาในห้อึ่าว่าะเป็นเอสารารเรียนในั่วโมนี้
“วันนี้เราะมาเรียนันเรื่อประโยสนทนาระหว่านสนิท” ยัยล่ามเริ่ม้นพู่อนะหยิบไม้บรรทัที่โ๊ะอัวเอเินไปยัโ๊ะอแบฮยอนที่นัู่่ับานยอลึ่อนนี้แฟนลับไปนั่อยู่นเียวที่หลัห้อ “แบฮยอน านยอล!”
แบฮยอนเยหน้ามามอลยัยนั่นยิ้มๆพลาเี้ยวนมในปา “รับป้า ิน้วยันมั้ย มันอร่อยมาเลย แฟนลับให้ผมมาเมื่อเย็นอ่ะ”
เพี๊ยะ!
ไม้บรรทัฟาเ้าไปที่มืออแบฮยอนทันทีโยฝีมืออยัยล่ามอมโห “ใรอนุาให้เอานมมาินในห้อเรียนฮะ! อยาายรึไ!”
“ฮื่อ(T^T) ไม่รับ ผมไม่ิน็ไ้” แบฮยอนบอพลาทำหน้าเหมือนอยาะร้อไห้่อนะเอาหัวไปบับไหล่อานยอล “านยอล ฮือ ันเ็บแน”
านยอลหัวเราะ “ฮ่าๆ สมน้ำหน้า....ินไมู่เวลาเอ ฮ่าๆ”
“ไม่้อมาหัวเราะเพื่อนเลย” ยัยล่ามบอานยอล “รอบที่แล้วนายัไทยผิหมทุบรรทั อย่าไปบอใรนะว่ามีแฟนเป็นนไทย ไม่ั้นอายเ้าาย”
“(T^T) ็ผม่วอ่ะ” านยอลบออย่าอ
“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า” แบฮยอนบอพร้อมแลบลิ้นใส่านยอล
ผมมออย่าถอนหายใ่อนะหันไปมอุนมยอนที่เพิ่เินเ้ามาในห้อ หมอนั่นยิ้มแห้ๆให้ยัยล่ามที่ัวเอมาสาย่อนะนั่ล้าๆเทา
แล้วารสอน็เริ่มึ้นอย่าน่าเบื่อหน่าย.....
ผมนั่ฟัไปหลับไป่อนะมือถือเล่นเหมือนเย อ่า เพื่อนผมส่้อวามมาพอี เวินบอว่าะัานวันเิเป็นานปาร์ี้ริมสระว่ายน้ำ วันเสาร์หน้า ผมพลาไม่ไ้เ็า หมอนั่นเป็นเพื่อนรัอผม
“อ่ะแ่ๆ!”
แล้วู่ๆเสียนี้็ัึ้นพร้อมับร่าที่ำลัิ้นและน้ำลายฟูมปาอแบฮยอน ผมหันไปามเสียนั้นอย่าใ่อนที่แบฮยอนที่ำลัินนมาปาะลไปิ้นอยู่ที่พื้นห้อ
“แบฮยอน!” เสียทุนัึ้นอย่าระมห้อ
“เฮ้ย! แบฮยอน! นายอย่าล้อเล่นแบบนี้สิ!” เสียานยอลบออย่าใ
“อ่ะแ่ๆ!!!” ไร้เสียอบรับ แบฮยอนยัิ้นและน้ำลายฟูมปาอยู่
ผมมออย่าเริ่มั้สิ่อนะวิ่เ้าไปแล้วอุ้มแบฮยอนพร้อมับพาเาเินออมาาหอ ท่ามลาวามวุ่นวายอทุน แล้วทุน็วิ่ามผมลมาาหอเป็นบวน
“หมอนี่โนวายาในนม” ผมบอยัยล่ามที่วิ่ามมา่อนเพื่อนพร้อมทั้น้ำาไหลพรา
“ฮื่อ แบฮยอน...นายอย่าเป็นอะไรนะ”
“รถมาแล้ว ึ้นมาๆ” แล้วุนมยอน็เป็นนับรถออมาาหน้าหอเพราะเหมือนว่าเาะับมันมาาบ้านั้แ่อนเย็นที่เาบอว่าะไปหาแฟน
ผมอุ้มแบฮยอนเ้าไปในรถทันทีอย่ารีบๆ่อนะหันไปมอนอื่นๆที่ำลัวิ่ามมา ยัยล่ามระโเ้าไปนั่หน้าแล้วแฟนลับ็โเ้ามานั่้าหลัับผม แฟนลับน้ำาไหล่อนะับแนแบฮยอนเอาไว้แน่น
“นาย...ันไม่น่าปล่อยให้นายรับนมนั่นเลย ันอโทษ ฮือๆ” แฟนลับบอพลาร้อไห้ลอทา
ผมพ่นลมหายใพลามอแฟนลับอย่าสสาร “มันไม่ใ่วามผิอเธอหรอ มันผิที่นทำมาว่า”
“แ่ัน็ไม่น่าอนุาให้เารับนมนั่นมาเลย” แฟนลับเอ่ย “ถ้าไม่ใ่ันแบฮยอนไม่เป็นแบบนี้”
“แฟนลับไม่ผิหรอ อย่าโทษัวเอเลย ันว่าาแ่าหาที่ผิ” ุนมยอนที่ับรถอยู่ปลอบอีน่อนที่เาะเหยียบันเร่เพิ่มึ้น
END KRIS PART……………………..
Chen part:
ผมำลัวิ่ามทุนเ้ามาในโรพยาบาลหลัาทีแบฮยอนถูนำัวส่โรพยาบาล่วนเพราะโนาแวายาในนม ผมวิ่ามหลัานยอลมาิๆ่อนะมาหยุอยู่ที่หน้าห้อุเินแล้วหายใหอบๆ
ออย่าให้แบฮยอนเป็นอะไรไปเลย แ่นี้พวผม็รู้สึแย่พอแล้วที่ปล่อยให้เาินนมนั่น....
“แบฮยอนเป็นไบ้าฮะ” ผมถามุนมยอนฮยอเป็นนแร
ุนมยอนฮยอส่ายหัว “ัน็ยัไม่รู้...แ่ว่าแบฮยอนถึมือหมอแล้ว”
“อ้าว! มาทำอะไรันที่โรพยาบาลรับเนี่ย มาเยี่ยมผมเหรอ?”
เสียหนึ่ัึ้นพร้อมับผู้ายาโที่นั่อยู่บนรถเ็น เาเ็นรถออมาาทามินิมาร์ทโยมีน้อสาวอุนมยอนฮยอเป็นน่วยเ็น ยอูมอพวเรา้วยวามสุีและมวิ้ว
“เมื่ออนเย็น็มาเยี่ยมันแล้วไม่ใ่เหรอะ?” เมย์ถามทุนอย่าสสัย
ุนมยอนฮยอส่ายหัว “พวเราไม่ไ้มาเยี่ยมยอูหรอ พวเราพาแบฮยอนมา”
“แบฮยอน?” ยอูทำหน้า “แบฮยอนเป็นอะไรรับ?”
“โนาแวายา” ริสฮยออบ่อนะพ่นลมหายใ
“หา!” ยอูอ้าปา่อนะหันหน้ามามอผม “ริเหรอแ?”
ผมพยัหน้าอย่า่วยไม่ไ้ “อืม...”
“ให้ายเถอะ!” ยอูอุทานออมาอย่าใ “ทำไมเรื่อแบบนี้้อมาเิับแบฮยอน้วย”
“แล้วะเอายัไ่อไปฮะฮยอ” เทาเินไปถามุนมยอนฮยออย่าสสัย
“ยัไม่รู้ ้อรอ”
“ั้นผมโทรไปบอเมเนเอร์อฮวานนะ” เทาบอพลาวานมือถือออมาาระเป๋าแ่ลับถูุนมยอนฮยอว้ามือถือเอาไว้ะ่อน เทาเลยมอามมือถืออัวเอๆ “ฮยอ เอามือถือผมไปทำไม...”
ุนมยอนฮยอส่ายหัว “ะโทรบอเมเนเอร์ฮยอไม่ไ้”
“ทำไมล่ะฮะ?”
“็ถ้าเรื่อนี้ถึหูเา แฟนลับอาะโนสอบสวนเรื่อที่ปล่อยให้เมมเบอร์อวโนวายา” ุนมยอนฮยอบอพร้อมถอนหายใ
“อ่า...เ้าใแล้วฮะ” เทาพยัหน้า่อนะหันไปหาแฟนลับที่ำลัยืนน้ำาึมอยู่้าๆับานยอล “ทำใีๆไว้นะฮะนูน่า แบฮยอนฮยอ้อไม่เป็นอะไร”
แฟนลับพยัหน้าให้เทาแ่ยัไม่วายน้ำาไหลอยู่ี านยอลมออย่าสสาร่อนะโอบไหล่เธอเป็นารปลอบใ ผมมออย่าสสาร่อนะหันไปอีทาึ่เป็นล่ามรีน
ล่ามรีนำลัยืนัเล็บอย่าสิหลุลอย ผมถอนหายใ่อนะมอไปยัริสฮยอและอินที่เินเ้าไปหาเธอพร้อมัน แล้วสอนนั้น็ะัเพราะนที่สามไ้เินเ้าไปยื่นผ้าเ็หน้าให้เธอ่อน มินอฮยอเินุ่มๆฝ่าสอนนั้นเ้าไปหาล่ามรีน่อนะพูอะไรบาอย่าับเธอ
ริสฮยอและอินเห็นันั้นเลยพาันถอยออมายืนที่เิม ผมมออย่าำัน่อนะหันไปสนใับุหมอที่เินออมาาห้อุเินพร้อมับเียที่ถูเ็นออมาและมีร่าอแบฮยอน
“ุหมอรับ เาเป็นยัไบ้ารับ?” ุนมยอนฮยอถาม่อนนแร
“ไม่้อเป็นห่วนะรับ หมอทำารล้าท้อให้นไ้แล้ว อนนี้ปลอภัยแล้วรับ แ่อีสัพัถึะฟื้น” ุหมอบออย่าใี่อนะเินออไป
ุนมยอนฮยอถอนหายใอย่าโล่อ่อนะเินไปัารับ่าใ้่ายทั้หมรวมถึประวัิอแบฮยอนและที่สำัเา้อไปัารปิ่าวไม่ให้รั่วไหลออไปสู่สาธาระไม่ั้นเรื่อให่แน่ๆ
านั้นพวเรา็เินามเียอแบฮยอนไปพร้อมๆับยอูที่เ็นรถเ็นามมาพร้อมเมย์ ทุนเ้าในห้อนแน่นเอี๊ย ผมไ้ยินเสียุพยาบาลับไล่แ่พวเรา็ื้อ้านอยู่ันทั้นั้น ฮ่าๆ
ผมเินเ้ามายืนอยู่้าๆับแฟนลับ่อนะเอามือแะไหล่เธอปลอบๆ “แบฮยอนปลอภัยแล้วนะ”
“อื้ม” แฟนลับหันมายิ้มให้ผมพร้อมพยัหน้า
“ั้นันว่าพวนายลับไปที่หอ่อนเถอะ เี๋ยวันะเฝ้าหมอนี่เอ” ุนมยอนฮยอบอพวเราห้วนๆ
“ฮยอนั่นแหละลับไป ผมะอยูู่แบฮยอนเอ” านยอลเอ่ยเสียเรียบ “ผมรู้ใแบฮยอนที่สุ”
ุนมยอนฮยอถอนหายใ “อ่าๆ แล้วแ่นายแล้วัน ั้นใระลับพร้อมันบ้า อยู่ในนี้ันเยอะๆเี๋ยวนป่วยะไม่มีอาาศหายใ”
“ั้นผมอยู่้วย ผมะอยู่เป็นเพื่อนานยอล” ผมอาสา
“ผม้วยๆ” เสียอิน
“ั้นเี๋ยวันะอยูู่แลวามเรียบร้อยที่นี่เอ นายลับเถอะุนมยอน” เสียมินอฮยอบออย่านิ่ๆ
“อืม ั้นฝาทานี้้วยนะมินอ” ุนมยอนฮยอบอ่อนที่ะเินออไปาห้อพร้อมับนอื่นๆ
หลัาแบ่นลับไปส่วนหนึ่แล้ว็เหลือแ่พวเราที่อยู่ นั่น็ือ านยอล ผม มินอฮยอ ยอู(หมอนี่อยู่ที่นี่อยู่แล้ว) เมย์ แฟนลับ รีนนูน่า อิน และริสฮยอ
ผมนั่ถอนหายใอยู่ที่โฟาับมินอฮยอสอนในะที่านยอลยัยืนอยู่้าเียแบฮยอนไม่ห่าพอๆับยอูเพราะถึแม๊หมอนั่นะป่วยอยู่แ่เา็ออยูู่อาารแบฮยอนสัพั่อนที่เาะลับออไปพร้อมเมย์เพราะเวลา็ล่วเลยมาึล้วและยอูนั้น็ป่วยอยู่
เมื่อเวลาผ่านไปนระทั่เที่ยืน พวเรา็เริ่มนั่สัปห แบฮยอนๆ่อยๆลืมาึ้นมา่อนะมอไปรอบๆห้อ้วยสีหน้าๆ
“นายฟื้นแล้ว” านยอลรีบปรี่เ้าไปหาแบฮยอน่อนะแะแนเา “นายเป็นยัไบ้า”
แบฮยอนพยัหน้าเล็ๆ่อนะมอมาทาพวเรา “ันโอเ แล้วนี่มาทำอะไรันเยอะแยะ”
“็มาเฝ้านายไ” ผมบอ “พวเราเป็นห่วนายมานะรู้มั้ย”
“อ่าๆ ันรู้หรอ แ่ัน็ไม่ายแล้ว ลับหอันไปะไป”
ผลัวะ!
รีนนูน่าเินเ้าไปแบฮยอน่อนะฟาแนเาทันที “นเ้าอุส่าห์เป็นห่ว ลับมาไล่”
“ผมเ็บนะป้า ฟามาไ้ ผมป่วยอยู่นะ” แบฮยอนลูบแนัวเอป้อยๆ่อนะมอหน้ารีนนูน่า “แล้วนี่ป้าร้อไห้เหรอ าบวมอย่าับบแน่ะ ฮ่าๆ”
“เปล่าะหน่อย แสมันส่อาเลยแสบ” เธอบออย่าแ้ัว
“เป็นห่วผม็บอมาเหอะน่า ึึ” แบฮยอนบอวนๆ่อนะยิ้ม “ผมรู้ว่าทุนเป็นห่ว แล้ว็อบุมาๆที่เป็นห่วผม ที่ผมบอให้ลับไปน่ะเพราะผมเป็นห่วลัวว่าพรุ่นี้ะื่นไปทำานไม่ไหว”
ผมถอนหายใยิ้มๆ “านพรุ่นี้มีแ่ฝั่K ที่้อไปเพราะะนั้นันว่า”
ผมยัิ้ว่อนะหันไปมอแฟนลับที่ำลัยืนเียบๆอยู่้าหลัานยอลอย่าไม่ล้าเ้าไปูแบฮยอน เธอะรู้สึผิสินะ เพราะผมำไ้ว่ามีเอานมมายื่นให้แบฮยอนแล้วเา็เลยหันมาถามแฟนลับว่าเารับไ้มั้ยเธอ็พยัหน้ายอม เธอะรู้สึผิมาๆอ่ะ
“ยัย๊อ” แบฮยอมอที่แฟนลับ่อนะเรียเธอ “เ้ามานี่ิ๊ ไปยืนอะไรั้ไล”
านยอลหลบให้แฟนลับเ้าไปยืน้าๆเา่อนที่แฟนลับะมอแบฮยอนนิ่ๆ “ันอโทษนะ”
“เรื่อนี้ไม่ใ่วามผิเธอ ันินเอ ันผิเอทั้หม ไม่้อรู้สึผิเ้าใป่ะ” แบฮยอนบออย่าริๆัๆ่อนะถอนหายใ “ันเือบทำให้เธอวยแท้ๆ”
“แบฮยอน(T^T)” แฟนลับเริ่มน้ำาึมอีรอบ
“อ่า....ันไม่ไ้แล้ยัยนี่นะ” แบฮยอนรีบบอานยอลที่ยืน้าๆเธอ “ยัยนีร้อไห้เอนาย็เห็น”
“ันยัไม่ไ้ว่าอะไรนายสัำ” านยอลบอแบฮยอนวนๆ่อนะเอามือลูบหัวแฟนลับอย่าเอ็นู “หยุร้อไห้ไ้แล้วยัยเ็ี้แย แบฮยอนไม่เป็นอะไรแล้วนะ”
แฟนลับเยหน้ามอานยอล่อนะปล่อยโฮอีรอบ านยอลส่ายหัวยิ้มๆ่อนะึเธอเ้าไปอท่ามลาสายาอพวเราทั้หม
(-_-!) แหม สอนนี้นะ ะทำอะไร็น่าะเห็นในไม่มีแฟนอย่าพวผมบ้า
“นูน่าะินอะไรมั้ยฮะ ผมะไปื้อมาให้” แล้วอิน็ถามรีนนูน่า
“เี๋ยวๆ ันป่วย ทำไมไม่ถามันฮะอิน” แบฮยอนโวยทันที
“เอ่อ...็ผมิว่าฮยอป่วยเลยยัไม่รู้ว่าะินอะไรไ้ ฮยอเพิ่ะล้าท้อมานะะินสุ่มสี่สุ่มห้าไ้ไ” อินอบ่อนะหันลับไปหารีนนูน่าอีรั้
แบฮยอนเบ้ปา “็ไอ้เพราะล้าท้อนี่แหละันเลยหิวใส้ะา”
“ั้นเี๋ยวันไปามหมอมาให้” ริสฮยอบอหลัาที่เียบมานาน
“อ่า ็ไ้ฮะ ผมะไ้รู้ว่าผมะินอะไรไ้มั้ย” แบฮยอนบออย่าถอนหายใ
แล้วเมื่อริสฮยอเินออไปาห้อ อิน็เินเ้าไปหารีนนูน่า “นูน่า...”
“นายไปื้อให้ัวเอเถอะ ไม่้อห่วันหรอ ันยัไม่หิว” รีนนูน่าบอ่อนะพ่นลมหายใแล้วเินมานั่ที่โฟา้าๆผมแทน
“ั้น็ไ้ฮะ มีใระเอาอะไรมั้ยฮะ” อินถามทุน่อ
“ถามไปอนนี้็ะไม่มีใรอบ เอาเป็นว่าันะไปเป็นเพื่อนนายเอ ันรู้ว่าทุนอบอะไร” มินอฮยอลุึ้นยืน่อนะเินนำอินออไปาห้อ
“ี ออไปันหม อึอัะมั” รีนนูน่าบ่นอุบอิบ้าๆผม่อนที่เธอะเอนัวพิพนัพิ
ผมมออย่าๆ่อนะพูึ้น “นูน่า...เป็นอะไรรึเปล่า”
“เป็นสิ เป็นมา้วย” รีนนูน่าเอ่ย่อนะถอนหายใอีรอบ
“ป้าน่ะอึอัเรื่ออินใ่มั้ยล่ะ” แบฮยอนเอ่ยึ้น่อนอย่ารู้ทัน “ผมมอู็รู้แล้ว”
ผมมวิ้วอย่าสสัยทันที “อึอัเรื่ออิน?”
“่ามันเถอะ อย่าพูมาน่ะแบฮยอน อยานอนที่โรพยาบาล่อเพราะถู้อมเหรอไ” รีนนูน่าเอ่ยโหๆ่อนะหันไปมอานยอลับแฟนลับ “อ้าวสอนนั้นน่ะ ะยืนันอีนานมั้ย”
“นี่ผมผิ?” านยอลี้ัวเออย่าเอ๋อๆเหมือนเย
“พรุ่นี้ยอูะออาโรพยาบาลไ้แล้ว” รีนนูน่าเอ่ย “ส่วนพี่ายอแฟนลับ อีสอวันใ่มั้ย”
แฟนลับพยัหน้า “่ะ”
“ั้นืนนี้านยอลพาแฟนลับลับไปพัผ่อนที่หอ่อน พรุ่นี้Exo-Kมีถ่ายรายารไม่ใ่เหรอ” รีนนูน่าบอห้วนๆ “ส่วนันับ พวฝั่ M ็เฝ้าแบฮยอนอยู่ที่นี่แล้วัน”
ผมพยัหน้าหึๆ “เี๋ยวผมเฝ้าเาให้เอฮะ ”
“นายเป็นนีริๆเลยเิน” รีนนูน่าหันมาหาผมพร้อมทำหน้าึ้ใส่ผม “ไ้ยินมาาหลายนแล้วว่านายเป็นนี ไม่ิว่าะมาเอับัวเอ ึ้ใริๆ”
“ป้า็เว่อร์ไป” แบฮยอนบออย่าลั้นหัวเราะแล้วหันมามอผม “นายอย่าไปฟัป้ามานะเิน ป้าน่ะสมอไม่่อยี อบเพ้อ”
“ไอ้แบฮยอน(-_-)” เสียโหๆัึ้นทันที
END CHEN PART…………………………….
อันยอ.....
มาอัพเ็มอนรวพรว อย่าสำลัน้ำันนะ๊ะ
ือมาอัพอนี1(-____-!)
ือไรท์เป็นพวอารม์มา็อัพ
่วนี้ปิเทอมแล้ว ไรท์็เร่ๆเียน
นี่็่วยๆเพื่อนแ่อีเรื่อเพื่อนไรท์มันะส่
สำนัพิมพ์ ถ้าไ้ีพิมพ์ไรท์ะมาบอนะ
่วนี้ำลัเรียบเรียพล็อเรื่อ่วยๆเพื่อนอยู่่ะ
อ่า...ไรท์ไม่่อยไ้ออนไลน์เลย เพราะไรท์
ำลัรอExo comback อย่าใใ่อ
ไ้่าวว่าลาปีใ่มั้ย เรามาุเทียนรอัน(อะไรออิไรท์)
เอาเป็นว่า...ไรท์มารอทุนเิมเหมือนเิม
(ยอวิวเยอะเน๊อ แ่ยอเม้นท์น้อยเหลือเิน
ฟิไรท์ไม่หนุะ? ฮือๆ เศร้าแป๊บฮือๆ พอละ เศร้าแป๊บริๆ
//ทุนอย่าถีบไรท์)
ความคิดเห็น