ลำดับตอนที่ #36
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : รักหรือยัง
อนที่ 35
รัหรือยั
ารื่นเ้าในอ้อมออุ่นอนผู้เป็นเ้าอหัวใ ลอบมอสำรวใบหน้าเายามหลับสนิทยัแลูน่าหลใหลเป็นวามรู้สึอ่อนหวานอบอวลฟอฟุ้ในหัวใวน้อย
าหนึ่ในละรรัโรแมนิไหลผ่านเ้าสู่มโนภาพนำพาปลายนิ้วเรียวเล็ลาไล้ผะแผ่ววาามแนวไริ้วเ้มลามสันมูโ่ั้รรปลายมูรูปทรหยน้ำ
เพียลอบมอริมฝีปาสีสวยสุภาพีอนพี่็ทำให้นน้อหวนิถึวามรู้สึวูบวาบหวามไหว
ยามลีบปาู่นี้ลอเล้าูเม้มผิวอ่อนนุ่มแทบทุารานิ้วบนเรือนาย
ไม่น่าเื่อว่าสัมผัสเหล่านั้นะส่ผลให้สมอาวโพลนไร้เรี่ยวแร่อ้านนระทั่วามหวานละมุน่อย ๆ ่านึมเ้ามาสู่โพรปาที่เรียวลิ้นื้นุนออนนสะท้านสั่น
เริ่ม้นอ่อนหวานพอนานเ้าเร่าร้อนาบ่านรัวนปลุวามรู้สึบาอย่าื่นัวา่อท้อั่มีผีเสื้อในนั้น
“รัพี่หรือยัะ?”
น้ำเสียนุ่มระิบถามทำเอานน้อสะุ้าภวั์ะัปลายนิ้วนุ่มน้อยที่ำลัะแะลบนริมฝีปาระเรื่อแ
วินาทีนี้เอเี่ยว้อยไ้สบับามแววหวานละมุนวนใสั่น
ำถามแร้อนรับอรุวันใหม่ทำหัวใเ้นระรัวแระถูวแนแร่โอบัวเธอ่ายเยเหนือเรือนายแ็แรรับสัมผัสวามแน่นอมัล้ามามสัส่วนอันพึมีอนพี่
ออิ่มนุ่มล้ายาลาเปานึ่สุใหม่ประับปลายยอนุ่มน้อยพลันื่นเพริูันลอเลียแผอว้าเป็น้นเหุให้แ้มใสับสีเรื่อแทั้เ้อเินและหวิวหวามเินประมา
วามทอมอไม่นาน็ยื่นมือให่เลี่ยไล้ผะแผ่ว ระิบถามเสียทุ้มนุ่มไม่พอามยัทอประายพริบพราวอย่าับะ่าันให้ายสบศพสีมพู้วยอาวุธนิพิเศษอาบน้ำผึ้่ำหวานระนั้น
“ว่าไะเี่ยว้อยแอบมอันนานนานี้หลรัพี่บ้าหรือยั หืม?”
ริมฝีปาิ้มลิ้มเม้มแน่นนแ้มใสพอลมน่าเอ็นู
วาโลอไหวแววสะเทิ้นอายน่ารัในวามรู้สึนมอ มีรอยยิ้มอ่อนหวานระบายวหน้าเล็ระิบอบเสียแผ่ว
“้อยไม่รู้ว่าพลัหลุมั้แ่เมื่อไหร่ รู้ัวอีทีมัน็ ‘ลึ’ นหาทาปีนึ้นไม่ไ้แล้วละ่ะ”
ถึนัวนุ่มไม่พูำว่า ‘รั’ ออมาร ๆ แ่หลุมลึใน้นบึ้หัวใเาโอบอเธอไว้แนบแน่นไม่มีวันหย่อนบันไหรือเือเส้นใให้เธอปีนป่ายึ้นมาเป็นแน่
“ไม่้อปีนึ้นหรอ่ะ เี๋ยวพี่ะเหาเพราะในหลุมนี้มีพี่อยู่ับ้อยอีนนะะ”
มือให่ประอท้ายทอยเล็รั้ลรับสัมผัสอ่อนโยนและเล็มลีบปานุ่มลอเลียผะแผ่วแล้วผละออสบมอาัน
เสมือนแม่เหล็่าั้วึูันและันเ้าหาอีหน
่าฝ่าย่าโน้มเ้าหาประทับทาบริมฝีปาเล้าลึและเล็มละเลียลิ้มรสสัมผัสนุ่มหวาน สอเรียวลิ้นเี่ยวอหยอเย้าื่ม่ำลึล้ำหลอมรวมลมหายใเป็นหนึ่เียว
วแนแร่ระับอลำัวเพรียวเลื่อนฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้แผ่นหลับาให้สัมผัสนุ่มละมุนลมายัสะโพลมมนะริมฝีปาไ้รูปยัลอเลียื่ม่ำริมฝีปานุ่มูื่ม
มือนุ่มน้อยเาะอบ่าว้าแนบแน่นบเบียลำัว บิเร้าเอวเล็อเย้ายวนามลไธรรมาิร่าาย
นำพาอไม้ลีบบาึ่ลาายสาวลอเลียท่อนพฤษาอบอุ่นึ่ลาายหนุ่ม
วามรู้สึมัื่นัวยามเ้าราวับถูปลุเร้าให้ยิ่ื่นส่ผลให้รสูบอ่อนหวานพลันูื่มระนเร่าร้อนามลำับพานพานเหนือร่าทอลมหายใหอบสะท้านราวับะาใ
นใ้ร่าเลือหยุวาม้อารหวานหวามผละถอนริมฝีปาออ บใบหน้าเ้าับออาวระหหอมอ่อนระับอนัวนุ่มแนบอปลอบประโลมลมหายใเร่าร้อน
แม้นน้อะยื่น้อเสนอแสนหวานให้อย่าเ็มใ็าม
“พี่อฟไม่้ออทน็ไ้นะะ”
“ไม่้อห่วนะะ ถ้าถึเวลาเหมาะสม พี่ะไม่ทนแน่
อนนี้ห้ามยุยิ ห้ามี้โพร พี่ออ้อยอีแป๊บ่ะ”
ะเ็นท์นอนออฟับเี่ยว้อยอบอุ่นละออไอแห่รัอ่อนหวาน สอายเี่ยวอลูบไล้ปลอบประโลมัน
อทนอลั้นรออยวันเวลาเหมาะสมในอ้อมออ่อนโยน...
บนเนินเา้านนอเ็นท์ห่าออไปไม่ไลมานั มอเห็นนนหนึ่นั่บนเ้าอี้ยาวท่ามลาอาาศหนาวเย็นให้แสสีทอยามเ้าทอทอวามอบอุ่นมายััวเธอ
หาเพียไม่นานลับมีผืนผ้าห่มอุ่นห่อลุมไหล่บาพร้อมอีนนั่ลเีย้าวาวแนรวบยัวเธอนั่บนัระับอเอวเล็วาาเยลาไหล่ใ้ผืนผ้าห่มเียวัน
“ุไทม์!”
“อือ นั่นิ่ ๆ สินิสสา”
นิสสาิ้นรนลุลัในอ้อมอพันธนาารรัแน่นพยายามปรามวามรู้สึหวั่นไหว เพราะเราไม่ไ้เป็นอะไรัน
“เี๋ยวมีนมาเห็นมันะูไม่ีนะะุไทม์”
“เธอหนีันออมาทำไมล่ะ ไม่ั้นไ้นอนอันอยู่ในเ็นท์อุ่น ๆ เหมือนู่อื่นเ้า”
“เราสอนไม่ไ้เป็นอะไรันะหน่อย นวยโอาส”
ฟอ!
“อ๊ะ! ุ”
ปลายมูโ่ับริมฝีปาร้ายฝัแนบแ้มนุ่มสูลิ่นหอมละมุนเ้าเ็มปอแล้วยัสวมอเอวเล็ระับแน่น พูเสียุใส่ ูเอาแ่ใสุ ๆ
“เราูบันแล้ว แถมนอนอันทั้ืนไม่เรีย ‘แฟน’ ให้เรียอะไร หรือว่าะเรีย ‘ที่รั’ หืม”
“ันไม่อยาเป็นอเล่นอุ”
“็ไม่ไ้อยาให้เป็นอเล่น แ่อยาให้เป็นัวริ บันนะนิสสา เปิใมอันใหม่โยไม่มีอิไ้ไหม?”
วามนิ่อนิสสาทำให้ไทม์ีลุมว่าเธอ ‘ไม่ปิเสธ’ วแนแร่ผ่อนลายเป็นออ่อนโยนลใบหน้าลอเลียแนบแ้มนุ่มอออ้อน
เินว่านไร้ประสบาร์ะ้านทานเผลอไผลทอมอพระอาทิย์ึ้นามารี้วนานิ้วเรียว
ปล่อยหัวใเ้นไหวัหวะอ่อนหวานเมื่อไม่อาวบุม...
บนั้นสอออวัวระับมารานแบ่เป็นห้อพัเ้าอฟาร์มหนุ่ม
ผนัห้อเป็นระใสมอเห็นวัวัเนแม้มีอทีวีนาให่รับรอภาพาล้อวรปิ็าม
มือใหุ่มมือเล็้าวเินึ้นบันไ้านทิศะวันออมาบนห้อพันาะทัรัเพื่อใหุ้ธิาัวน้อยใ้ห้อน้ำล้าหน้าแปรฟันาม้อาร
เพรเพทายเลี่ยออมาาแฟหอมรุ่นริมระเบียมอเห็นพระอาทิย์วโลอยัวอ้อยอิ่ทาบีนเาทับ้อน
เหมือนเพรเม็ให่ทอแสประายระยิบระยับอุ่นอ่อน
“าแฟหน่อยไหม?”
เมื่อเหลือบแลเห็นธิา้าวพ้นประูระเบียออมาหาเพรเพทาย็เอี้ยวหันมาเอ่ยถามเสียสใส
“ไม่แปรฟัน่อนหรือไ?”
“แปรฟัน่อนเี๋ยวาแฟเสียรสาิ”
“ม”
“อ๊ะ!”
เพียธิาทำแ้มพอสิ้นำ่อว่า ัวเธอ็ปลิวเ้าิอ้อมออุ่นเพราะเอวเล็ถูวแนแร่วัรวบระับอ อีมือให่เลื่อนโอบท้ายทอยเล็รั้เ้าหา
ริมฝีปานุ่มอุ่นรุ่นลิ่นาแฟแบล็อฟฟี่ลิ่นอายอาราบิ้าแท้ประทับบนริมฝีปานุ่มน้อยเผยอแย้มะประท้วราวับ้อนรับเรียวลิ้นร้ายรุืบเ้าุนในโพรปานุ่ม
รสเ้ม้นปนมปันป้อนเ้ามาสู่โพรปานุ่มรุ่นลิ่นเปเปอร์มิ้นท์ผสมผสานาแฟำบริสุทธิ์เปลี่ยนเป็นหวานล้ำ
ให้สอริมฝีปาลอเล้าื่ม่ำเนิ่นนานว่าะผละถอนออ
“เป็นไ?”
“เป็นไอะไรเล่า”
ธิาอบลับระเ้าระอระนเินอายเพราะูบอเพรเพทายทำเอาเธอเลิบเลิ้มัวอ่อนในอ้อมออเา
..ำถามว่า ‘เป็นไ’ มีำอบในใว่า ‘มันีมา’ ่าหาละ...
รัหรือยั
ารื่นเ้าในอ้อมออุ่นอนผู้เป็นเ้าอหัวใ ลอบมอสำรวใบหน้าเายามหลับสนิทยัแลูน่าหลใหลเป็นวามรู้สึอ่อนหวานอบอวลฟอฟุ้ในหัวใวน้อย
าหนึ่ในละรรัโรแมนิไหลผ่านเ้าสู่มโนภาพนำพาปลายนิ้วเรียวเล็ลาไล้ผะแผ่ววาามแนวไริ้วเ้มลามสันมูโ่ั้รรปลายมูรูปทรหยน้ำ
เพียลอบมอริมฝีปาสีสวยสุภาพีอนพี่็ทำให้นน้อหวนิถึวามรู้สึวูบวาบหวามไหว
ยามลีบปาู่นี้ลอเล้าูเม้มผิวอ่อนนุ่มแทบทุารานิ้วบนเรือนาย
ไม่น่าเื่อว่าสัมผัสเหล่านั้นะส่ผลให้สมอาวโพลนไร้เรี่ยวแร่อ้านนระทั่วามหวานละมุน่อย ๆ ่านึมเ้ามาสู่โพรปาที่เรียวลิ้นื้นุนออนนสะท้านสั่น
เริ่ม้นอ่อนหวานพอนานเ้าเร่าร้อนาบ่านรัวนปลุวามรู้สึบาอย่าื่นัวา่อท้อั่มีผีเสื้อในนั้น
“รัพี่หรือยัะ?”
น้ำเสียนุ่มระิบถามทำเอานน้อสะุ้าภวั์ะัปลายนิ้วนุ่มน้อยที่ำลัะแะลบนริมฝีปาระเรื่อแ
วินาทีนี้เอเี่ยว้อยไ้สบับามแววหวานละมุนวนใสั่น
ำถามแร้อนรับอรุวันใหม่ทำหัวใเ้นระรัวแระถูวแนแร่โอบัวเธอ่ายเยเหนือเรือนายแ็แรรับสัมผัสวามแน่นอมัล้ามามสัส่วนอันพึมีอนพี่
ออิ่มนุ่มล้ายาลาเปานึ่สุใหม่ประับปลายยอนุ่มน้อยพลันื่นเพริูันลอเลียแผอว้าเป็น้นเหุให้แ้มใสับสีเรื่อแทั้เ้อเินและหวิวหวามเินประมา
วามทอมอไม่นาน็ยื่นมือให่เลี่ยไล้ผะแผ่ว ระิบถามเสียทุ้มนุ่มไม่พอามยัทอประายพริบพราวอย่าับะ่าันให้ายสบศพสีมพู้วยอาวุธนิพิเศษอาบน้ำผึ้่ำหวานระนั้น
“ว่าไะเี่ยว้อยแอบมอันนานนานี้หลรัพี่บ้าหรือยั หืม?”
ริมฝีปาิ้มลิ้มเม้มแน่นนแ้มใสพอลมน่าเอ็นู
วาโลอไหวแววสะเทิ้นอายน่ารัในวามรู้สึนมอ มีรอยยิ้มอ่อนหวานระบายวหน้าเล็ระิบอบเสียแผ่ว
“้อยไม่รู้ว่าพลัหลุมั้แ่เมื่อไหร่ รู้ัวอีทีมัน็ ‘ลึ’ นหาทาปีนึ้นไม่ไ้แล้วละ่ะ”
ถึนัวนุ่มไม่พูำว่า ‘รั’ ออมาร ๆ แ่หลุมลึใน้นบึ้หัวใเาโอบอเธอไว้แนบแน่นไม่มีวันหย่อนบันไหรือเือเส้นใให้เธอปีนป่ายึ้นมาเป็นแน่
“ไม่้อปีนึ้นหรอ่ะ เี๋ยวพี่ะเหาเพราะในหลุมนี้มีพี่อยู่ับ้อยอีนนะะ”
มือให่ประอท้ายทอยเล็รั้ลรับสัมผัสอ่อนโยนและเล็มลีบปานุ่มลอเลียผะแผ่วแล้วผละออสบมอาัน
เสมือนแม่เหล็่าั้วึูันและันเ้าหาอีหน
่าฝ่าย่าโน้มเ้าหาประทับทาบริมฝีปาเล้าลึและเล็มละเลียลิ้มรสสัมผัสนุ่มหวาน สอเรียวลิ้นเี่ยวอหยอเย้าื่ม่ำลึล้ำหลอมรวมลมหายใเป็นหนึ่เียว
วแนแร่ระับอลำัวเพรียวเลื่อนฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้แผ่นหลับาให้สัมผัสนุ่มละมุนลมายัสะโพลมมนะริมฝีปาไ้รูปยัลอเลียื่ม่ำริมฝีปานุ่มูื่ม
มือนุ่มน้อยเาะอบ่าว้าแนบแน่นบเบียลำัว บิเร้าเอวเล็อเย้ายวนามลไธรรมาิร่าาย
นำพาอไม้ลีบบาึ่ลาายสาวลอเลียท่อนพฤษาอบอุ่นึ่ลาายหนุ่ม
วามรู้สึมัื่นัวยามเ้าราวับถูปลุเร้าให้ยิ่ื่นส่ผลให้รสูบอ่อนหวานพลันูื่มระนเร่าร้อนามลำับพานพานเหนือร่าทอลมหายใหอบสะท้านราวับะาใ
นใ้ร่าเลือหยุวาม้อารหวานหวามผละถอนริมฝีปาออ บใบหน้าเ้าับออาวระหหอมอ่อนระับอนัวนุ่มแนบอปลอบประโลมลมหายใเร่าร้อน
แม้นน้อะยื่น้อเสนอแสนหวานให้อย่าเ็มใ็าม
“พี่อฟไม่้ออทน็ไ้นะะ”
“ไม่้อห่วนะะ ถ้าถึเวลาเหมาะสม พี่ะไม่ทนแน่
อนนี้ห้ามยุยิ ห้ามี้โพร พี่ออ้อยอีแป๊บ่ะ”
ะเ็นท์นอนออฟับเี่ยว้อยอบอุ่นละออไอแห่รัอ่อนหวาน สอายเี่ยวอลูบไล้ปลอบประโลมัน
อทนอลั้นรออยวันเวลาเหมาะสมในอ้อมออ่อนโยน...
บนเนินเา้านนอเ็นท์ห่าออไปไม่ไลมานั มอเห็นนนหนึ่นั่บนเ้าอี้ยาวท่ามลาอาาศหนาวเย็นให้แสสีทอยามเ้าทอทอวามอบอุ่นมายััวเธอ
หาเพียไม่นานลับมีผืนผ้าห่มอุ่นห่อลุมไหล่บาพร้อมอีนนั่ลเีย้าวาวแนรวบยัวเธอนั่บนัระับอเอวเล็วาาเยลาไหล่ใ้ผืนผ้าห่มเียวัน
“ุไทม์!”
“อือ นั่นิ่ ๆ สินิสสา”
นิสสาิ้นรนลุลัในอ้อมอพันธนาารรัแน่นพยายามปรามวามรู้สึหวั่นไหว เพราะเราไม่ไ้เป็นอะไรัน
“เี๋ยวมีนมาเห็นมันะูไม่ีนะะุไทม์”
“เธอหนีันออมาทำไมล่ะ ไม่ั้นไ้นอนอันอยู่ในเ็นท์อุ่น ๆ เหมือนู่อื่นเ้า”
“เราสอนไม่ไ้เป็นอะไรันะหน่อย นวยโอาส”
ฟอ!
“อ๊ะ! ุ”
ปลายมูโ่ับริมฝีปาร้ายฝัแนบแ้มนุ่มสูลิ่นหอมละมุนเ้าเ็มปอแล้วยัสวมอเอวเล็ระับแน่น พูเสียุใส่ ูเอาแ่ใสุ ๆ
“เราูบันแล้ว แถมนอนอันทั้ืนไม่เรีย ‘แฟน’ ให้เรียอะไร หรือว่าะเรีย ‘ที่รั’ หืม”
“ันไม่อยาเป็นอเล่นอุ”
“็ไม่ไ้อยาให้เป็นอเล่น แ่อยาให้เป็นัวริ บันนะนิสสา เปิใมอันใหม่โยไม่มีอิไ้ไหม?”
วามนิ่อนิสสาทำให้ไทม์ีลุมว่าเธอ ‘ไม่ปิเสธ’ วแนแร่ผ่อนลายเป็นออ่อนโยนลใบหน้าลอเลียแนบแ้มนุ่มอออ้อน
เินว่านไร้ประสบาร์ะ้านทานเผลอไผลทอมอพระอาทิย์ึ้นามารี้วนานิ้วเรียว
ปล่อยหัวใเ้นไหวัหวะอ่อนหวานเมื่อไม่อาวบุม...
บนั้นสอออวัวระับมารานแบ่เป็นห้อพัเ้าอฟาร์มหนุ่ม
ผนัห้อเป็นระใสมอเห็นวัวัเนแม้มีอทีวีนาให่รับรอภาพาล้อวรปิ็าม
มือใหุ่มมือเล็้าวเินึ้นบันไ้านทิศะวันออมาบนห้อพันาะทัรัเพื่อใหุ้ธิาัวน้อยใ้ห้อน้ำล้าหน้าแปรฟันาม้อาร
เพรเพทายเลี่ยออมาาแฟหอมรุ่นริมระเบียมอเห็นพระอาทิย์วโลอยัวอ้อยอิ่ทาบีนเาทับ้อน
เหมือนเพรเม็ให่ทอแสประายระยิบระยับอุ่นอ่อน
“าแฟหน่อยไหม?”
เมื่อเหลือบแลเห็นธิา้าวพ้นประูระเบียออมาหาเพรเพทาย็เอี้ยวหันมาเอ่ยถามเสียสใส
“ไม่แปรฟัน่อนหรือไ?”
“แปรฟัน่อนเี๋ยวาแฟเสียรสาิ”
“ม”
“อ๊ะ!”
เพียธิาทำแ้มพอสิ้นำ่อว่า ัวเธอ็ปลิวเ้าิอ้อมออุ่นเพราะเอวเล็ถูวแนแร่วัรวบระับอ อีมือให่เลื่อนโอบท้ายทอยเล็รั้เ้าหา
ริมฝีปานุ่มอุ่นรุ่นลิ่นาแฟแบล็อฟฟี่ลิ่นอายอาราบิ้าแท้ประทับบนริมฝีปานุ่มน้อยเผยอแย้มะประท้วราวับ้อนรับเรียวลิ้นร้ายรุืบเ้าุนในโพรปานุ่ม
รสเ้ม้นปนมปันป้อนเ้ามาสู่โพรปานุ่มรุ่นลิ่นเปเปอร์มิ้นท์ผสมผสานาแฟำบริสุทธิ์เปลี่ยนเป็นหวานล้ำ
ให้สอริมฝีปาลอเล้าื่ม่ำเนิ่นนานว่าะผละถอนออ
“เป็นไ?”
“เป็นไอะไรเล่า”
ธิาอบลับระเ้าระอระนเินอายเพราะูบอเพรเพทายทำเอาเธอเลิบเลิ้มัวอ่อนในอ้อมออเา
..ำถามว่า ‘เป็นไ’ มีำอบในใว่า ‘มันีมา’ ่าหาละ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น