ลำดับตอนที่ #35
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : ไม่มากกว่านี้
อนที่ 34
ไม่มาว่านี้
เี่ยว้อยทำใล้าทาบริมฝีปาลบนวามนุ่มละมุนอริมฝีปาสีสวย
เพียลอเลียแะสัมผัสแผ่วเบาั่ววินาทีแล้วผละออมอสบาม็รู้สึถึวามหวานไหวในนั้น
“้อยแล้ทรมานพี่มาไปแล้วนะะ”
อฟระิบุแล้วเป็นฝ่ายประทับทาบริมฝีปาลบเบียลอเลียละเลียและเล็มื่ม่ำลีบปานุ่มละมุนราวลีบอไม้บอบบาน่าทะนุถนอมอน้อน้อยอมน
ลีบปาระเรื่อแเผยอแย้มั่อไม้ผลิบาน้อนรับเรียวลิ้นอุ่นื้นแทรลึล้ำเ้าเี่ยวอหยอเย้าเรียวลิ้นเล็โอบรับวามุ่ม่ำลอเล้าในโพรปาอ่อนนุ่ม
เสียราหวานพลิ้วแผ่วหลุรอาริมฝีปาิ้มลิ้มในห้วภวั์อุ่นหวาน เลื่อนมือเรียวลูบไล้า้นแนแร่ไปสู่ลาไหล่แ็แรอบุมเรือนผมนุ่มสั้นรท้ายทอยไ้รูปราวับ้อารระบายวามหวามหวานออาหัวใ
เรือนายามสะท้านสั่นอยู่้าใ้เรือนายแ็แรเอวเล็อบิเร้าเย้ายวนามธรรมาิไม่อา้านทานวาม้อารทรมานแสนหวาน่อัวเป็นระลอริ้วเสน่หา
ใบหน้าเล็แหนเยัหวะนเหนือร่าลใบหน้าลลอเลียออระหำาบลิ่นหอมเย้ายวนละเลียลิ้ม ผิวเนื้อนุ่มอ่อนฝาฝัระเรื่อรอยสีุหลาบเสมือนีราอ
มืออบอุ่นลูบไล้เรือนายนุ่มละมุนาเอวเล็สู่ออิ่มามั่อบัวูมู่าวอบุมเ้นลึอ่อนโยนทะนุถนอม
่อนปลายนิ้วเรียวยาวปลระุมเสื้อออทีละเม็ ทีละเม็
สาบเสื้อไหมพรมเนื้อนุ่มพลันแยออาันอวโมอบัวูมู่ามหลบ่อนัวนภายใ้บราเียลูไม้สีหวาน
เ้าปลายยอนุ่มน้อยพลันื่นเพริูันรับสัมผัสลอเล้า
ะอบราแบบ้านหน้า่าเอื้ออำนวยปลายนิ้วเรียวปลออ่ายาย
อุ้มือให่สัมผัสเนินเนื้อแท้อุ่นนุ่มละมุนปัปลายนิ้วโป้เลี่ยไล้หยอเย้าปลายยอนุ่มน้อยสีหวานเปี่ยมแรึูมหาศาลพานพาายหนุ่มสะท้านไม่่าัน
ใบหน้าราวลูรัพระเ้าเลื่อนล้อยลยัแอ่ีพรลาไล้ริมฝีปาลาผ่านเยมสอเนินเนื้อนุ่มสะท้อนึ้นลามแรหอบหายใอนัวสั่นสะท้านน่าปรารถนา
สอมือให่สอประอใ้แผ่นหลับาฝัริมฝีปาูเม้มเนินเนื้อนุ่มรอบรอปลายยอั่เม็ทับทิมสีหวานื่ม่ำราวทารน้อยแ่นำพาวามหฤหรรษ์่านึมสู่ายบา
“พี่อฟา”
เสียหวานระิบแผ่วไม่รู้ะัารวามหวามหวาน่อัวเป็นระลอริ้วาุอ่อนไหวึ่ลาายไ้อย่าไรัน
รู้เพียร่าายหยัโ้อ่อนหวานปันป้อนอนุ่มให้เาเยม
วามรู้สึอ่อนหวานาบ่านรัวนยิ่แล่นริ้วอาบไล้ยามริมฝีปานุ่มอุ่นและเล็มพร่าพรมลามลำัวเพรียวบานถึหน้าท้อแบนราบฝาฝัระเรื่อรอยอ้อยอิ่อยู่รนั้น
อฟริมฝีปานิ่พยายามสัลั้นวาม้อารหวามไหวหัห้ามในเอ่มวามร้าวรอนายแร่พอัวเรียร้อโหยหาสัมผัสอันอ่อนนุ่ม
เสียหวานราพร่าพอันับเรือนายสะท้านสั่นปลุอฟาภวั์เลื่อนลำัวึ้นปลุมเรือนายามรูบหน้าผามนแผ่วเบาลอเลียหน้าผาันและัน
“หลับะนะะนี พี่สัาว่าะไม่ทำมาว่านี้”
เสียพร่าระิบปลอบโยนิริมฝีปานุ่มูบเบา ๆ ลอเลียปลายมูโ่ลาไล้หยอเย้าแล้วำาบแ้มนุ่ม
นุ่มนวลเสียนหัวใวน้อยอ่อนยวบโยนไหว
“พี่อฟทำมาว่านี้็ไ้นะะ”
เี่ยว้อยรับสัมผัสาริมฝีปานุ่มรบนเนินออิ่ม่อนปลายนิ้วเรียวยาวบรริะอบราลับืนาม้วยลัระุมเสื้อไหมพรมัวนอ สบมอาแววหวานละมุน
“ืนนี้เท่านี้พอ ถึืนเ้าหอ พี่ะอมาว่านี้่ะ”
วาโปิพริ้มลท่ามลาหัวใวน้อยพอฟู่านโอบอลูบไล้ปลอบประโลมเ้าเนื้อนุ่มอ่อนใ้อ้าย่มวามเร่าร้อน ่อย ๆ ลายัวเย็นล
พาันหลับใหลเ้าสู่ห้วนิทราในอ้อมอแสนอบอุ่น…
อีเ็นท์้าัน เพรเพทายนอนหายเอามือทาบอเีย้าธิาใ้ผืนผ้าห่มเียวันท่ามลาเสียใสอวเ้นระทึน่าไ้ยินเสียหัวใอันและัน
“ที้า อู๊ไนท์ิสไ้ไหม?”
“รอั้นานนึว่าะไม่อะแล้ว”
ธิาพลิัว่ายเยบนอว้าูบเพรเพทาย่อนทำเอาเาั้ัวไม่ทัน พอเธอผละออ เา็่อว่าให้ทันที
“เธอู่โมูบัน่อนอีแล้วนะที้า”
“โอเ ราวนี้ันะรอรับูบานายบ้า”
ธิาอมยิ้มเผยอริมฝีปารออยเพรเพทายแนบูบูื่ม ทำเอานปาเ่ัวสะท้านพอเายอมถอนปาออเธอ็ไถลัวลุหน้าับอว้าแนบนิ่
“เี๋ยว็หายใไม่ออหรอ ั้ยิ่ไม่่อยมีอยู่”
“นี่นาย..อื้อ!”
ธิาเยหน้าึ้นาอว้าะเถียำหยอเย้านั้น
แ่ลับถูเพรเพทายประบริมฝีปาลมาอีรั้
ราวนี้เาแทรเรียวลิ้นเี่ยวระหวัพัวพันลึล้ำทำเอาเธอัวอ่อนทอลมหายใหอบสะท้านปานะาใ
“ะเรีย ‘พี่เพร’ ไ้ยั เิทีหลัั้หเ็ปี ยัะปีนเลียวเรียนายับันยัะเพื่อนเล่นอยู่ไ้”
“็ไม่ไ้อยาให้เป็นพี่นี่นา”
“แล้วอยาให้เป็นอะไร?”
“หรือนายอยาเป็นพี่ายันล่ะ?”
“ไม่มีทา”
“อื้อ!”
ธิาโนเพรเพทายโมยูบอีแล้ว ทัู้ื่มเร่าร้อนาบ่านรัวนนำพาวามรู้สึบาอย่า่อัวใน่อท้อราวมีฝูผีเสื้อโบยบินน้อหยุัวเอ่อนะหยุไม่ไ้
“พอแล้ว..่ะ..พี่เพร”
“ีมาเ็ี”
เพรเพทายูบหน้าผามนเบา ๆ ลาไล้ปลายมูลเลี่ยไล้ปลายมูเรียวเล็ระิบเสียนุ่มละมุนวนฝัน
“ฝันีนะ”
อ้อมแนแ็แรระับอนัวนุ่มแทบมอว้าวาท่อนา่ายเยท่อนาเรียวราวะหลอมรวมร่าเป็นหนึ่
ะลำแนเรียวสวมออบุหลับในอ้อมออบอุ่น...
แ่าาอีเ็นท์ นหนึ่นอนะแหันหลัให้พลายับหนีห่าิอบอี้าน
ส่วนอีนเี่ยวรั้เอวเล็เ้าใ้ผืนผ้าห่มเียวันระับอแน่นเมื่อนื้อรั้นิ้นรน
“อ๊ะ! ปล่อยันนะุไทม์”
“นอนไลนานั้น ผ้าห่มมีผืนเียวะห่มันยัไอยาหนาวายหรือไนิสสา?”
“ันนอนไ้ ุ็ห่มไปสิ”
นิสสาฮึฮัในวแนแร่อแน่นนแผ่นหลับาแนบลำัวแ็แร ที่สำัมีบาอย่าลอเลียสะโพเธอ
“นิสสาหยุิ้น ่อนันะหยุัวเอไม่ไ้”
ไทม์พ่นลมหายใรินร้นอาวระิบุน้ำเสียพร่าฝัมูลุบออหอมอ่อนสัลั้นวามรู้สึร้อนรุ่ม
ะนิสสาหยุิ้นเมื่อสัมผัสถึวามแ็ึุนัน้านหลั
“นลาม”
“มันเป็นอธรรมาิ่าหาละ เวลาเราอยู่ใล้ ‘นที่ใ่’ มัมีแรึูเสมอ”
ไทม์ับไหล่บาหมุนัวนิสสาหันหน้าเ้าหาัน้อาผ่านแสสลัวประายาลึล้ำเสียนนถู้อ้อย่นอหนี
“อย่านะุไทม์”
“แู่บเียว สัาะไม่ทำมาว่านี้”
นิสสามึนเินว่าะทันไ้ปิเสธ เธอ็ถูนัวหนาพลิัวร่อมทาบทับแนบริมฝีปาอุ่นบเบียลีบปานุ่มูเม้มแผ่วเบาราวลิ้มนมรสหวาน
แล้วผละอออล่อมพาเธอหลับใหลในอ้อมออบอุ่นลอ่ำืน...
ไม่มาว่านี้
เี่ยว้อยทำใล้าทาบริมฝีปาลบนวามนุ่มละมุนอริมฝีปาสีสวย
เพียลอเลียแะสัมผัสแผ่วเบาั่ววินาทีแล้วผละออมอสบาม็รู้สึถึวามหวานไหวในนั้น
“้อยแล้ทรมานพี่มาไปแล้วนะะ”
อฟระิบุแล้วเป็นฝ่ายประทับทาบริมฝีปาลบเบียลอเลียละเลียและเล็มื่ม่ำลีบปานุ่มละมุนราวลีบอไม้บอบบาน่าทะนุถนอมอน้อน้อยอมน
ลีบปาระเรื่อแเผยอแย้มั่อไม้ผลิบาน้อนรับเรียวลิ้นอุ่นื้นแทรลึล้ำเ้าเี่ยวอหยอเย้าเรียวลิ้นเล็โอบรับวามุ่ม่ำลอเล้าในโพรปาอ่อนนุ่ม
เสียราหวานพลิ้วแผ่วหลุรอาริมฝีปาิ้มลิ้มในห้วภวั์อุ่นหวาน เลื่อนมือเรียวลูบไล้า้นแนแร่ไปสู่ลาไหล่แ็แรอบุมเรือนผมนุ่มสั้นรท้ายทอยไ้รูปราวับ้อารระบายวามหวามหวานออาหัวใ
เรือนายามสะท้านสั่นอยู่้าใ้เรือนายแ็แรเอวเล็อบิเร้าเย้ายวนามธรรมาิไม่อา้านทานวาม้อารทรมานแสนหวาน่อัวเป็นระลอริ้วเสน่หา
ใบหน้าเล็แหนเยัหวะนเหนือร่าลใบหน้าลลอเลียออระหำาบลิ่นหอมเย้ายวนละเลียลิ้ม ผิวเนื้อนุ่มอ่อนฝาฝัระเรื่อรอยสีุหลาบเสมือนีราอ
มืออบอุ่นลูบไล้เรือนายนุ่มละมุนาเอวเล็สู่ออิ่มามั่อบัวูมู่าวอบุมเ้นลึอ่อนโยนทะนุถนอม
่อนปลายนิ้วเรียวยาวปลระุมเสื้อออทีละเม็ ทีละเม็
สาบเสื้อไหมพรมเนื้อนุ่มพลันแยออาันอวโมอบัวูมู่ามหลบ่อนัวนภายใ้บราเียลูไม้สีหวาน
เ้าปลายยอนุ่มน้อยพลันื่นเพริูันรับสัมผัสลอเล้า
ะอบราแบบ้านหน้า่าเอื้ออำนวยปลายนิ้วเรียวปลออ่ายาย
อุ้มือให่สัมผัสเนินเนื้อแท้อุ่นนุ่มละมุนปัปลายนิ้วโป้เลี่ยไล้หยอเย้าปลายยอนุ่มน้อยสีหวานเปี่ยมแรึูมหาศาลพานพาายหนุ่มสะท้านไม่่าัน
ใบหน้าราวลูรัพระเ้าเลื่อนล้อยลยัแอ่ีพรลาไล้ริมฝีปาลาผ่านเยมสอเนินเนื้อนุ่มสะท้อนึ้นลามแรหอบหายใอนัวสั่นสะท้านน่าปรารถนา
สอมือให่สอประอใ้แผ่นหลับาฝัริมฝีปาูเม้มเนินเนื้อนุ่มรอบรอปลายยอั่เม็ทับทิมสีหวานื่ม่ำราวทารน้อยแ่นำพาวามหฤหรรษ์่านึมสู่ายบา
“พี่อฟา”
เสียหวานระิบแผ่วไม่รู้ะัารวามหวามหวาน่อัวเป็นระลอริ้วาุอ่อนไหวึ่ลาายไ้อย่าไรัน
รู้เพียร่าายหยัโ้อ่อนหวานปันป้อนอนุ่มให้เาเยม
วามรู้สึอ่อนหวานาบ่านรัวนยิ่แล่นริ้วอาบไล้ยามริมฝีปานุ่มอุ่นและเล็มพร่าพรมลามลำัวเพรียวบานถึหน้าท้อแบนราบฝาฝัระเรื่อรอยอ้อยอิ่อยู่รนั้น
อฟริมฝีปานิ่พยายามสัลั้นวาม้อารหวามไหวหัห้ามในเอ่มวามร้าวรอนายแร่พอัวเรียร้อโหยหาสัมผัสอันอ่อนนุ่ม
เสียหวานราพร่าพอันับเรือนายสะท้านสั่นปลุอฟาภวั์เลื่อนลำัวึ้นปลุมเรือนายามรูบหน้าผามนแผ่วเบาลอเลียหน้าผาันและัน
“หลับะนะะนี พี่สัาว่าะไม่ทำมาว่านี้”
เสียพร่าระิบปลอบโยนิริมฝีปานุ่มูบเบา ๆ ลอเลียปลายมูโ่ลาไล้หยอเย้าแล้วำาบแ้มนุ่ม
นุ่มนวลเสียนหัวใวน้อยอ่อนยวบโยนไหว
“พี่อฟทำมาว่านี้็ไ้นะะ”
เี่ยว้อยรับสัมผัสาริมฝีปานุ่มรบนเนินออิ่ม่อนปลายนิ้วเรียวยาวบรริะอบราลับืนาม้วยลัระุมเสื้อไหมพรมัวนอ สบมอาแววหวานละมุน
“ืนนี้เท่านี้พอ ถึืนเ้าหอ พี่ะอมาว่านี้่ะ”
วาโปิพริ้มลท่ามลาหัวใวน้อยพอฟู่านโอบอลูบไล้ปลอบประโลมเ้าเนื้อนุ่มอ่อนใ้อ้าย่มวามเร่าร้อน ่อย ๆ ลายัวเย็นล
พาันหลับใหลเ้าสู่ห้วนิทราในอ้อมอแสนอบอุ่น…
อีเ็นท์้าัน เพรเพทายนอนหายเอามือทาบอเีย้าธิาใ้ผืนผ้าห่มเียวันท่ามลาเสียใสอวเ้นระทึน่าไ้ยินเสียหัวใอันและัน
“ที้า อู๊ไนท์ิสไ้ไหม?”
“รอั้นานนึว่าะไม่อะแล้ว”
ธิาพลิัว่ายเยบนอว้าูบเพรเพทาย่อนทำเอาเาั้ัวไม่ทัน พอเธอผละออ เา็่อว่าให้ทันที
“เธอู่โมูบัน่อนอีแล้วนะที้า”
“โอเ ราวนี้ันะรอรับูบานายบ้า”
ธิาอมยิ้มเผยอริมฝีปารออยเพรเพทายแนบูบูื่ม ทำเอานปาเ่ัวสะท้านพอเายอมถอนปาออเธอ็ไถลัวลุหน้าับอว้าแนบนิ่
“เี๋ยว็หายใไม่ออหรอ ั้ยิ่ไม่่อยมีอยู่”
“นี่นาย..อื้อ!”
ธิาเยหน้าึ้นาอว้าะเถียำหยอเย้านั้น
แ่ลับถูเพรเพทายประบริมฝีปาลมาอีรั้
ราวนี้เาแทรเรียวลิ้นเี่ยวระหวัพัวพันลึล้ำทำเอาเธอัวอ่อนทอลมหายใหอบสะท้านปานะาใ
“ะเรีย ‘พี่เพร’ ไ้ยั เิทีหลัั้หเ็ปี ยัะปีนเลียวเรียนายับันยัะเพื่อนเล่นอยู่ไ้”
“็ไม่ไ้อยาให้เป็นพี่นี่นา”
“แล้วอยาให้เป็นอะไร?”
“หรือนายอยาเป็นพี่ายันล่ะ?”
“ไม่มีทา”
“อื้อ!”
ธิาโนเพรเพทายโมยูบอีแล้ว ทัู้ื่มเร่าร้อนาบ่านรัวนนำพาวามรู้สึบาอย่า่อัวใน่อท้อราวมีฝูผีเสื้อโบยบินน้อหยุัวเอ่อนะหยุไม่ไ้
“พอแล้ว..่ะ..พี่เพร”
“ีมาเ็ี”
เพรเพทายูบหน้าผามนเบา ๆ ลาไล้ปลายมูลเลี่ยไล้ปลายมูเรียวเล็ระิบเสียนุ่มละมุนวนฝัน
“ฝันีนะ”
อ้อมแนแ็แรระับอนัวนุ่มแทบมอว้าวาท่อนา่ายเยท่อนาเรียวราวะหลอมรวมร่าเป็นหนึ่
ะลำแนเรียวสวมออบุหลับในอ้อมออบอุ่น...
แ่าาอีเ็นท์ นหนึ่นอนะแหันหลัให้พลายับหนีห่าิอบอี้าน
ส่วนอีนเี่ยวรั้เอวเล็เ้าใ้ผืนผ้าห่มเียวันระับอแน่นเมื่อนื้อรั้นิ้นรน
“อ๊ะ! ปล่อยันนะุไทม์”
“นอนไลนานั้น ผ้าห่มมีผืนเียวะห่มันยัไอยาหนาวายหรือไนิสสา?”
“ันนอนไ้ ุ็ห่มไปสิ”
นิสสาฮึฮัในวแนแร่อแน่นนแผ่นหลับาแนบลำัวแ็แร ที่สำัมีบาอย่าลอเลียสะโพเธอ
“นิสสาหยุิ้น ่อนันะหยุัวเอไม่ไ้”
ไทม์พ่นลมหายใรินร้นอาวระิบุน้ำเสียพร่าฝัมูลุบออหอมอ่อนสัลั้นวามรู้สึร้อนรุ่ม
ะนิสสาหยุิ้นเมื่อสัมผัสถึวามแ็ึุนัน้านหลั
“นลาม”
“มันเป็นอธรรมาิ่าหาละ เวลาเราอยู่ใล้ ‘นที่ใ่’ มัมีแรึูเสมอ”
ไทม์ับไหล่บาหมุนัวนิสสาหันหน้าเ้าหาัน้อาผ่านแสสลัวประายาลึล้ำเสียนนถู้อ้อย่นอหนี
“อย่านะุไทม์”
“แู่บเียว สัาะไม่ทำมาว่านี้”
นิสสามึนเินว่าะทันไ้ปิเสธ เธอ็ถูนัวหนาพลิัวร่อมทาบทับแนบริมฝีปาอุ่นบเบียลีบปานุ่มูเม้มแผ่วเบาราวลิ้มนมรสหวาน
แล้วผละอออล่อมพาเธอหลับใหลในอ้อมออบอุ่นลอ่ำืน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น