ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #35 : ก็ต้องรู้สิ

ตลับเครื่องสำอางที่พิมพ์ลายแมงกะพรุนวาววับเพราต้องกระทบแสงไปในห้องนอนของมาสฟ้า ทำให้เหมือนฝันที่ย่องเข้ามาในห้องนอนของพี่สาวลับหลังเจ้าของห้องนั้นแอบย่นจมูกด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ เห็นถุงของขวัญเธอก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนส่งมา...ก็จะเป็นใครได้อีกล่ะนอกเสียจากอี้เทียน

“มองอะไรน่ะ”

“อุ๊ย!” แขกไม่ได้รับเชิญสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ มาสฟ้าที่เพิ่งออกจากห้องน้ำก็เอ่ยทักเธอ ทำให้เหมือนฝันต้องยกมือลูบอกปอยๆ เพื่อปลอบขวัญตัวเอง ปากก็บ่น “พี่ฟ้า ฝันตกใจหมดเลย”

“พี่สิต้องตกใจ เข้ามาตอนไหนไม่เห็นได้ยินเสียงเคาะประตู”

“ขอโทษค่ะ” คนเป็นน้องยิ้มแหย ก่อนขยับไปนั่งขัดสมาธิหลังตรงบนเตียงพี่สาว โดยที่เจ้าของห้องนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะเครื่องแป้งแล้วลงมือประทินผิวก่อนเข้านอน “ฝันมีเรื่องอยากคุยกับพี่ฟ้านิดหน่อย”

“ทำไมไม่คุยตอนที่อยู่ข้างล่างล่ะ” มาสฟ้านิ่วหน้า ปกติเหมือนฝันเป็นพวกดับเครื่องชนอยู่แล้ว ไม่ค่อยเห็นน้องสาวของเธอต้องลักลอบทำอะไร “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ไม่อยากให้พ่อรู้เหรอ”

“ก็เรื่องที่เราจะกลับไปเซี่ยงไฮ้อีกรอบนั่นแหละค่ะ” เหมือนฝันว่าแล้วก็ถอนหายใจเสียงดัง จนมาสฟ้าต้องหยุดมือแล้วหันมองเธอ “พี่ฟ้าคิดว่าเราควรกลับไปที่นั่นจริงๆ เหรอคะ ฝันรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ บอกไม่ถูก”

“ทำไม พวกคุณทวดไม่อยากให้ไปเหรอ” ปกติเหมือนฝันไม่ใช่คนลังเลอีกเหมือนกัน การที่น้องของเธอละล้าละลังอย่างนี้คงเพราะมีเหตุผล “หรือเราอยากจะเลิกกับเวยหลง”

“ไม่ใช่แบบนั้นสิคะพี่ฟ้า” พอถูกพี่สาวไล่ต้อนเหมือนฝันก็หน้าง้ำงอ ทำเสียงกระเง้ากระงอดประท้วงผู้เป็นพี่ “ฝันจะเลิกกับเขาได้ไง พึ่งกลับมาคืนดีกัน”

“แล้วอย่างนั้นทำไมเราถึงไม่อยากไปล่ะ เอาจริงๆ ถ้าเรายังไม่แน่ใจอยากจะ ‘ดูๆ’ กับเวยหลงไปก่อน พี่ก็เข้าใจได้นะ” พี่สาวสองนาทีของเหมือนฝันถอนหายใจ เข้าใจหากว่าเหมือนฝันจะกลัวการผูกมัดที่รอเธออยู่หากว่าเธอกลับไปเหยียบแผ่นดินเซี่ยงไฮ้ ตำแหน่งคุณผู้หญิงตระกูลจ้าวนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เหมือนฝันจะรู้สึกขลาดกลัวขึ้นมาก็ไม่แปลก ตระกูลใหญ่ผลประโยชน์เยอะขนาดนั้นหากจะพูดให้เห็นภาพ การที่เหมือนฝันกลับไปที่นั่นคงเหมือนแม่ไก่ที่ถูกโยนลงไปในบ่อจระเข้แล้วปล่อยให้ดิ้นรนเอาชีวิตรอดเอง

“ฝันเป็นห่วงพี่ฟ้า เรื่องอื่นไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะ” เหมือนฝันยักไหล่ จ้องหน้ามาสฟ้านิ่งเพราะรู้สึกอึดอัดอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ใจหนึ่งแม้จะหวาดกลัวสิ่งที่รอเธออยู่ข้างหน้าแต่เหมือนฝันก็บอกกับตัวเองว่า ไม่ว่าเธอจะคบหากับใครก็คงไม่พ้นที่จะต้องตบตีกับครอบครัวของคนรักอยู่วันยังค่ำ ต่อให้จะเปลี่ยนไม่ใช่จ้าวเวยหลงที่เป็นแฟนเธอ เธอก็ต้องไปสู้รบปรบมือกับครอบครัวของผู้ชายอื่นอยู่ดี ดังนั้นตระกูลจ้าวไม่ใช่ปัญหาใหญ่ในความรู้สึกของเธอเลย “ถ้าไม่ไหวก็เลิก...ไม่ยากสักหน่อย”

“เรานี่พูดง่ายดีจังนะ” มาสฟ้าได้ยินแบบนั้นก็เบาใจ แต่เธอก็ไม่วายเป็นห่วงตามประสาคนเป็นพี่ “แต่เราคิดได้แบบนั้นก็ดี จะได้ไม่เครียด”

“พี่ฟ้าจะไปพร้อมกับอี้เทียนใช่ไหมคะ?”

“เขาเป็นแฟนพี่นี่นา ไม่ไปได้เหรอ” มาสฟ้าเองก็คงเลี่ยงที่จะไปสมทบเหมือนฝันพร้อมกับอู่อี้เทียนไม่ได้ เรื่องรายละเอียดการเดินทางนั้นยังไม่ได้ตกลงกันชัดเจน แต่เรื่องที่พวกเขาต้องแยกกันเดินทางนั้นเป็นสิ่งที่อู่อี้เทียนยืนยันเสียงแข็ง ว่าอย่างไรพวกเขาก็ต้องเดินการคนละเที่ยวบิน ด้วยเหตุผลว่าททายาทสายตรงอย่างพวกเขาไม่สามารถเดินทางพร้อมกันได้เพราะจะเป็นการแบกรับความเสี่ยงเกินจำเป็น

เหตุที่คมกฤษนั้นออกปากบ่นอุบให้กับลูกสาวทั้งสองของตนว่า เป็นเหตุผลของคนที่รวยเกินกว่าคนธรรมดาอย่างพวกเขาจะเข้าใจได้ ซึ่งในใจมาสฟ้าก็แอบเห็นด้วยอยู่นิดๆ

“พี่ฟ้าบอกเลิกหมอนั่นแล้วไปญี่ปุ่นกับแม่ดีไหมคะ” เหมือนฝันเสนอ และมาสฟ้าก็รู้ได้ทันที่ว่านี่ต่างหากเป็นเรื่องที่เหมือนฝันตั้งใจจะมาคุยกับเธอจริงๆ ที่แท้น้องสาวของเธอก็ยังไม่ยอมแพ้เรื่องที่อยากให้เธอเลิกกับอู่อี้เทียนเสียทีเดียว

“พี่จะไม่เลิกกับอี้เทียนหรอกจ้ะฝัน” มาสฟ้าถอนหายใจพร้อมยิ้มเหนื่อยๆ ให้น้อง “นอกจากเรื่องนี้แล้วมีอย่างอื่นที่จะคุยกับพี่ไหม”

“ฝันยกสมบัติครึ่งหนึ่งของฝันให้พี่ฟ้าก็ได้นะ ถ้าพี่ฟ้ากลับมาเป็นโสด” เหมือนฝันหน้าเครียดก่อนยื่นข้อเสนออย่างใจป้ำ ไม่ละอายใจแม้ว่าความจริงแล้วทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งของตนนั้นมาสฟ้าจะเป็นคนหามาก็ตาม “เอาไหมคะ?”

“แม่คนรวย พี่เหรอจะอยากได้ของของเรา” มาสฟ้ายิ้มขันก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ คลานขึ้นเตียงโดยมีเหมือนฝันขยับเปิดทางให้ “สมบัติคุณทวดก็มีเต็มบ้าน ถ้าลำบากจริงๆ ท่านคงไม่ว่าถ้าพี่จะเอาของเก่าท่านไปขายกิน”

“ท่านไม่หวงหรอกค่ะ แต่ก็คงจะน้อยใจ” เหมือนฝันยักไหล่ เหล่มองมาสฟ้าเมื่อเห็นคนเป็นพี่เอนหลังนอนเรียบร้อยแล้วเธอก็ค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเคียงมาสฟ้า ตัดสินใจว่าคืนนี้เธอจะนอนที่นี่ “แต่พี่ฟ้าก็รวยออกหนิคะ อีกอย่าง...พ่อก็ทำพินัยกรรมแล้วด้วย เราไม่ลำบากหรอกค่ะ”

“นี่มาเจรจาเรื่องสมบัติกับพี่เหรอ ทำไม...กลัวว่าตระกูลจ้าวเขาจะรวยแต่เปลือกเหรอ”

“ฝันไม่ได้อะไรเรื่องบ้านนั้นหรอกค่ะ ยังไม่แต่งกันสักหน่อยจะไปจุ้นจ้านเรื่องบ้านเขาก็ไม่ใช่เรื่อง”

“เรื่องมาขนาดนี้เราคงเลี่ยงจะไม่ยุ่งได้ยาก” มาสฟ้าถอนหายใจ เหลือบมองใบหน้าพิมพ์เดียวกับตนด้วยความเป็นห่วง จากนั้นตวงตากลมค่อยเคลื่อนกลับไปมองยังเพดานห้องนอนของตน “กลับไปรอบนี้ ถึงยังไม่ได้แต่งก็คงเหมือนแต่งแหละ”

“เรื่องของเขาสิคะ ฝันเสียอย่าง ถ้าไม่อยากแต่งใครจะกล้าทำอะไร” เหมือนฝันยิ้มเยาะ แล้วพลิกตัวตะแคงเข้าหามาสฟ้า เพื่อที่เธอจะได้สามารถมองหน้าพี่สาวของเธอได้เต็มตา

สำหรับเหมือนฝันนั้นเธอไม่ใช่พวกยึดติดในความสัมพันธ์เป็นทุนเดิม ก่อนหน้านี้แม้ว่าจะบอกคนที่เคยคบหาว่าเธอจริงจังทุกครั้งที่มีความสัมพันธ์ แต่เมื่อถึงจุดที่พวกเขาไปกันต่อไม่ได้เหมือนฝันก็ไม่ลังเลที่จะบอกเลิก ครั้งนี้แม้ว่าจะแตกต่างตรงแหวนเพชรเม็ดเบ้อเร้อบนนิ้วนาง แต่หากจ้าวเวยหลงกล้าทรยศเธออีกครั้ง เหมือนฝันก็มั่นใจว่าเธอจะทิ้งเขาได้อีกครั้งเช่นเดียวกัน ซึ่งนั่นมันก็ขึ้นอยู่ว่าหลังจากนี้จ้าวเวยหลงจะเป็นคนรักแบบไหน

“เรื่องนี้เราบอกเวยหลงเขาหรือยัง” มาสฟ้าสงสัย เธอไม่กังขาเรื่องความดื้อรั้นของน้องสาว เพราะเธอเองก็ได้นิสัยไม่ดีแบบนี้มาเช่นเดียวกัน ไอ้นิสัยที่หากปักใจว่าจะเอาอะไรแล้วก็ต้องได้ อยากทำอะไรใครก็ขวางไม่ได้ อย่างที่แม่เธอบอกนั่นแหละ

“เขาไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องนี่คะ” เหมือนฝันลอยหน้าลอยตา แสดงออกชัดเจนว่าสำหรับเธอแล้วเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ “คนเรามันก็ต้องมีความลับเล็กๆ น้อยๆ กันบ้าง ใช่ไหมคะ?”

“เก่งนักก็เก็บความลับให้ได้ตลอดแล้วกัน” มาสฟ้าพริ้มตาหลับ ในเมื่อเหมือนฝันพูดมาขนาดนี้เธอก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรไปมากกว่านี้ “รู้ใช่ไหมว่าถ้าเขารู้ว่าเราพร้อมจะทิ้งเขาได้ทุกเมื่อ เขาจะยิ่งผูกเราไว้กับตัวแน่นขึ้นกว่าเดิมน่ะ”

“นอกจากพี่ฟ้าแล้วฝันไม่ยอมให้ใครจับฝันได้หรอกค่ะ” เหมือนฝันหัวเราะฮิฮะ ก่อนขยับเข้าไปกอดพี่สาวแน่นจากนั้นก็พริ้มตาหลับ ซุกหน้ากับไหล่มนของมาสฟ้าอย่างไว้เนื้อเชื่อใจ “พี่ฟ้าก็รู้หนิ ใช่ไหมคะ”

“พี่เป็นพี่ของฝัน ก็ต้องรู้สิจ้ะ”

เหอะๆ แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่ไดเล็ดลอดไปถึงหูพวกผู้ชายแย่างแน่นอน บอกแล้วไงล่ะเจ้าค่ะ คนที่ร้ายที่สุดในตรงนี้ก้อคือออออออ // กลั้นนน